Roscoe Brown werd geboren op 9 maart 1922 in Washington D.C. Met een tandarts als vader en een lerares als moeder groeide Brown op in een intellectueel klimaat. Hij presteerde dan ook goed op school. Nadat hij zijn studie met uitstekende resultaten had afgerond in 1943, besloot hij zich aan te melden bij de Amerikaanse luchtmacht.Als Afro-Amerikaanse man kwam Brown terecht op de vliegschool in Tuskegee, Alabama. Net als de rest van het Amerikaanse leger was de luchtmacht in deze tijd nog gesegregeerd. De vliegschool in Tuskegee was opgezet als experiment om aan te tonen dat Afro-Amerikanen niet in staat waren om vliegtuigen te besturen. Het tegendeel werd echter bewezen.De Tuskegee Airmen bleken goede piloten te zijn en werden in Europa ingezet als escort-squadrons. Verdeeld over verschillende squadrons in de 332nd Fighter Group, voerden de Tuskegee Airmen belangrijke taken uit in Europa. Naast zelf verschillende gronddoelwitten kapot te schieten, was hun voornaamste taak het beschermen van geallieerde bommenwerpers tegen de Duitse jachtvliegtuigen. In augustus 1944 was Brown klaar met zijn training en werd hij naar Europa gestuurd. Als onderdeel van het 100th Fighter Squadron vloog hij in totaal 68 missies. Zijn meest succesvolle vlucht vond plaats op 24 maart 1945. Tijdens een zeer lange escort missie met als doel het bombarderen van een Duitse tankfabriek in Berlijn schoot hij een Duitse straaljager neer. Hierdoor staat Brown bekend als een van de drie ‘jet-killers’.Na de oorlog ging Brown terug naar school om zijn Masterdiploma te halen en later zijn PhD. Hierna werd hij onder andere professor aan de New York University en later directeur van Bronx Community College. Roscoe Brown overleed op 94-jarige leeftijd op 2 juli 2016.

Germany

Roscoe Brown

Born on 2 October 1916 in Chicago, Joe attended the University of Chicago before being drafted into the U.S. Army’s 69th Infantry Division in December 1941. As the youngest son of Jewish-Russian parents originally from Kiev, Polowsky spoke fluent Russian. On 25 April 1945, as part of a reconnaissance platoon led by Lieutenant Albert Kotzebue, they became the first Americans to meet Soviet soldiers on the Elbe River near Torgau – a symbolic meeting representing the closure of the Eastern and Western Fronts. The photo of this meeting circulated around the world and still stands today as a potent symbol of the end of the war. Making an oath of peace in Torgau, he dedicated the rest of his life to that mission. He tried in vain to have the United Nations declare 25 April "Elbe Day" - a day for world peace. In 1955, Polowsky visited Moscow together with Soviet veterans for the tenth anniversary of the Elbe meeting. In 1960 and 1961, he returned to Torgau on Elbe Day to speak at the Soviet-American Encounter Monument. Despite many efforts, he was never able to return to East Germany after a 1961. Instead, he led an annual vigil on the Michigan Avenue Bridge in Chicago. Polowsky last wish was to be buried in Torgau. He died on 17 October 1983. Overcoming the political hurdles and after gaining permission from the State Council Chairman Erich Honecker, his funeral was held on 26 November 1983 and became an international media event with American and Soviet veterans and other government officials from the USA, USSR, and East Germany. With his final wish, he succeeded in setting an example that, for a brief moment, brought East and West closer together during the Cold War.   In Torgau today, a peace run past his burial place and the Polowsky Peace Rose Garden at Torgau’s castle commemorate him.

United States

Joseph “Joe” Polowsky

Tijdens de zomer van 1939 stond het Verenigd Koninkrijk op de rand van oorlog met Nazi Duitsland. Aangezien mannelijke boeren naar het front werden gestuurd, besloot de Britse overheid de Women’s Land Army (WLA) op te richten. Deze vrouwen kwamen bekend te staan als Land Girls en vervingen de mannen op het land om een voedseltekort te voorkomen. Tussen juni 1939 en november 1950 meldden meer dan 200.000 vrouwen zich aan bij de WLA. Afkomstig van verschillende rangen en standen, speelden ze een belangrijke rol in het vergroten van de voedselproductie in het Verenigd Koninkrijk.Daphne Mary Banks (néé Webb) geboren op 11 mei 1922 in Slough, was een Land Girl. In de zomer van 1939 besloot ze haar kantoorbaan op te zeggen en meldde ze zich aan bij de nieuwgevormde WLA. Gedreven door patriotisme en gesteund door haar ouders ging ze naar het wervingsbureau in Portland Terrace, Southampton. Op dat moment kwam Daphnes kennis over landbouw vooral uit tijdschriften die ze gelezen had.Als Land Girl werkte Daphne op verschillende boerderijen in het graafschap Hampshire. Op deze boerderijen voerde ze verschillende taken uit, van het bemesten van het land tot het bijsnijden van heggen. Daphnes hoofdtaak was het verzorgen van de koeien. Ze voerde ze, melkte ze en verplaatste ze over het land van de boerderijen. Tijdens haar verblijf op de verschillende boerderijen had Daphne altijd een privékamer op de boerderij van de familie voor wie ze werkte.Na de oorlog ontmoette Daphne haar man en verliet ze de WLA. Ze trouwde in 1947. Daphne hield goede herinneringen over aan de WLA en beschouwde het als een van de beste periodes in haar leven. Ze overleed op 14 maart 2019.

United Kingdom

Daphne Mary Banks

Lee Miller werd geboren in 1907 in Poughkeepsie, New York, waar ze al op jonge leeftijd door haar vader geïntroduceerd werd in de fotografie. Na een succesvolle modellen carrière eind jaren twintig besloot Miller zelf achter de camera plaats te nemen. Gedurende de jaren ’30 werkte ze in Parijs, New York, Caïro en Londen.Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak woonde Miller in Londen en werkte ze voor Vogue. Ze negeerde de oproepen van haar vrienden en familie om terug te keren naar de Verenigde Staten. Aangezien de mannelijke fotografen van Vogue naar het front werden gestuurd, kreeg Miller de functie van fotograaf. Een van haar eerste series was het fotograferen van vrouwen die actief waren binnen het leger of werkten als zuster.Naarmate de oorlog vorderde begon Miller steeds meer veldwerk te doen. Hierdoor werd ze uiteindelijk aangesteld als een van de weinige vrouwelijke fotografen van het Amerikaanse leger. Ze arriveerde in juli 1944 in Normandië, een maand nadat de geallieerde invasie was begonnen. Hier fotografeerde ze de Amerikaanse zusters bij Omaha Beach. De maanden daarna reisde ze mee met de geallieerde troepen die Europa bevrijdden. Zo was ze aanwezig bij het beleg van St. Malo, de bevrijding van Parijs en de Elzas regio. Ook produceerde Miller indrukwekkende foto’s van de concentratiekampen Buchenwald en Dachau. Al blijft haar meest iconische foto toch de foto die ze van haarzelf maakte in het bad in Hitlers appartement in München.Na de oorlog had Miller veel moeite met het verwerken van wat ze aan het front had gezien. Ze sprak hier dan ook weinig over. Haar zoon ontdekte pas veel van haar werk in dozen op zolder, na haar dood in 1977.

Lee Miller

Vanaf 1941 opereerde Eugene Pinte, ook wel Athos genoemd, vanuit een kleine boerderij in het dorpje La Gaubertie in de regio Aixe-sur-Vienne. Pinte had het bevel over verschillende verzetsgroepen in het westen van Haute-Vienne. De boerderij fungeerde als operatiecentrum, vanuit waar berichten werden ontvangen en verstuurd. Daarnaast was de boerderij het verzamelpunt voor voorraden die vanuit Engeland met parachute werden gedropt. Pinte stond erop dat zijn familieleden ook mee hielpen. Zijn jongste zoon, Marcel Pinte, werd dus ook bij het verzet betrokken. Geboren op 12 april 1938 in Valenciennes, in het noorden van Frankrijk, kreeg de zesjarige Marcel een belangrijke taak. Als koerier bracht hij geheime boodschappen rond tussen verschillende verzetsleiders. Aangezien hij nog maar een kleine jongen was, werd hij niet verdacht door de Duitse troepen. In Augustus 1944 had Eugene Pinte een groep van meer dan 1.200 man om hem heen verzameld. Samen met andere groepen van het Frans binnenlands leger (FFI) omcirkelden ze Duitse troepen rondom Limoges en probeerden ze een Duitse doorbraak te voorkomen. Dit gevecht werd gewonnen. Voor Marcel liep het echter minder goed af. Op de vroege ochtend van 19 augustus, ging een van de stenguns van de verzetsstrijders per ongeluk af. Marcel werd geraakt en overleed. Op 21 augustus werd Marcel begraven, vlak voor de bevrijding van Limoges. Een grote groep verzetsstrijders was hierbij aanwezig, waaronder de leiders van verschillende bewegingen. Bij de laatste dropping van voorraden op de boerderij werden zwarte in plaats van witte parachutes gebruikt. Op deze manier eerden de Britten Marcel. Marcel Pinte werd postuum gepromoveerd tot FFI sergeant en werd hierdoor de jongste verzetsstrijder van Frankrijk.

Leer meer over de Tweede Wereldoorlog

Meer geschiedenis

Roscoe Brown

Joseph “Joe” Polowsky

Daphne Mary Banks

Lee Miller

Marcel Pinte