The Canadian plan for the breakthrough to the South Beveland Canal involved the infantry of the Royal Regiment of Canada crossing the polder south of the Kreekrakdam on the night of 24 October. While the German defences gave every attention to this danger, at the crack of dawn an armoured column was to drive up the Kreekrak dam and force a breakthrough.That night, Canadian artillery burst in. The long column of vehicles entered the narrow, mud-covered country roads from Woensdrecht towards the Rijksweg with great difficulty: four tanks, four reconnaissance vehicles and a number of armoured trucks in which soldiers of the Essex Scottish Regiment were transported safely from shrapnel.Meanwhile, the Royals entered the Kreekrakpolder in pitch darkness.Tangled fighting followed and an hour and a half later they dug into the Bathsedijk. The column reached the dam ramp by noon and the first tanks drove up the Kreekrakdam with roaring engines. The breakthrough seemed imminent!Just outside Rilland, on the other side of the dam, a lone anti-tank gun stood in the German defences. While mortar fire and artillery forced the Royals into cover, the gun crew spotted three kilometres away the first Canadian tanks on the Kreekrak dam. Within minutes, they took out three tanks and three reconnaissance vehicles. By just one German gun, the Canadians' dreamed cavalry charge had fallen apart! Distressed, the infantry took over the attack in the conventional way. It then took two days before the German defences threw in the towel and the Canadians were able to advance further into South Beveland.Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.&nbsp;

afbeelding1.jpg

reimerswaal_oude_rijksweg_oesterdam.png

schermafbeelding_2022-09-19_om_11.35.14.png

One cannon proved too many

Het Canadese plan voor de doorbraak naar het Kanaal van Zuid-beveland behelsde dat de infanterie van het Royal Regiment of Canada in de nacht van 24 oktober de polder ten zuiden van de Kreekrakdam zou doorkruisen. Terwijl de Duitse verdediging alle aandacht gaf aan dit gevaar, moest bij het krieken van de dag een gepantserde kolonne de Kreekrakdam oprijden en een doorbraak forceren.Die nacht barstte de Canadese artillerie los. De lange colonne voertuigen betrad met de grootste moeite de smalle, bemodderde landwegen vanuit Woensdrecht richting de Rijksweg: vier tanks, vier verkenningsvoertuigen en een aantal gepantserde vrachtauto’s waarin soldaten van het Essex Scottish Regiment veilig voor granaatscherven werden vervoerd. Ondertussen betraden de Royals in het pikkedonker de Kreekrakpolder.Verwarde gevechten volgden en anderhalf uur later groeven ze zich in de Bathsedijk in. De colonne bereikten tegen het middaguur de oprit van de dam en de eerste tanks reden met ronkende motoren de Kreekrakdam op. De doorbraak leek aanstaande!Net buiten Rilland, aan de andere zijde van de dam, stond in de Duitse verdediging een eenzaam anti-tankkanon. Terwijl mortiervuur en artillerie de Royals in dekking dwong, zag de bemanning van het geschut drie kilometer verderop de eerste Canadese tanks op de Kreekrakdam. Binnen luttele minuten schakelden ze drie tanks en drie verkenningswagens uit. Door slechts één Duits kanon was de gedroomde cavaleriecharge van de Canadezen in duigen gevallen!Noodgedongen nam de infanterie de aanval op de conventionele manier over. Het kostte vervolgens twee dagen voordat de Duitse verdediging de handdoek in de ring gooide en de Canadezen verder Zuid-Beveland in konden trekken.Bezoek de website van <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/verhaal/de-slag-om-de-schelde">Zeeuwse Ankers</a> voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/l9WATRUl7Hs " start="0"></iframe></div> Der kanadische Plan für den Durchbruch zum Süd-Beveland-Kanal sah vor, dass die Infanterie des Royal Regiment of Canada in der Nacht zum 24. Oktober den Polder südlich des Kreekrakdamms überquert. Während die deutschen Verteidiger dieser Gefahr ihre ganze Aufmerksamkeit schenkten, sollte im Morgengrauen eine Panzerkolonne den Kreekrakdamm hinauffahren und einen Durchbruch erzwingen.In dieser Nacht brach die kanadische Artillerie ein. Die lange Fahrzeugkolonne fuhr unter großen Schwierigkeiten über die engen, schlammbedeckten Landstraßen von Woensdrecht in Richtung Rijksweg: vier Panzer, vier Spähwagen und eine Reihe gepanzerter Lastwagen, in denen Soldaten des Essex Scottish Regiment vor Schrapnellen in Sicherheit gebracht wurden.Währenddessen drangen die Royals in stockdunkler Nacht in den Kreekrakpolder ein, wo sie sich nach verworrenen Kämpfen anderthalb Stunden später in den Bathsedijk eingruben. Gegen Mittag erreichte die Kolonne die Dammrampe und die ersten Panzer fuhren mit aufheulenden Motoren den Kreekrakdamm hinauf. Der Durchbruch schien unmittelbar bevorzustehen!Kurz vor Rilland, auf der anderen Seite des Damms, stand ein einzelnes Panzerabwehrgeschütz in der deutschen Verteidigung. Während Mörserfeuer und Artillerie die Royals in Deckung zwangen, entdeckte die Geschützbesatzung drei Kilometer entfernt die ersten kanadischen Panzer auf dem Kreekrak-Damm. Innerhalb weniger Minuten schalteten sie drei Panzer und drei Spähfahrzeuge aus. Mit nur einem deutschen Geschütz war der erträumte Kavallerieangriff der Kanadier gescheitert! Verzweifelt übernahm die Infanterie den Angriff auf konventionelle Art und Weise. Es dauerte dann zwei Tage, bis die deutsche Verteidigung das Handtuch warf und die Kanadier weiter nach Süd-Beveland vordringen konnten.Auf der Website <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> (Zeeländische Anker) finden Sie umfassende Informationen, persönliche Geschichten und Videos über die Schlacht an der Schelde. Le plan canadien pour la percée vers le canal de Beveland Sud impliquait que l'infanterie du Royal Regiment of Canada traverse le polder au sud du barrage de Kreekrak dans la nuit du 24 octobre. Tandis que les défenses allemandes accordent toute leur attention à ce danger, une colonne blindée doit, à l'aube, franchir le barrage de Kreekrak et forcer la percée.Cette nuit-là, l'artillerie canadienne fait irruption. La longue colonne de véhicules s'engage avec difficulté sur les routes de campagne étroites et couvertes de boue de Woensdrecht vers le Rijksweg : quatre chars, quatre véhicules de reconnaissance et plusieurs camions blindés dans lesquels des soldats de l'Essex Scottish Regiment ont été transportés sains et saufs à l'abri des éclats d'obus.Pendant ce temps, les Royals pénètrent dans le Kreekrakpolder dans l'obscurité la plus totale. Des combats enchevêtrés s'ensuivent et, une heure et demie plus tard, ils s'enfoncent dans le Bathsedijk. La colonne atteint la rampe du barrage à midi et les premiers chars remontent le Kreekrakdam en faisant rugir leurs moteurs. La percée semble imminente !Juste à l'extérieur de Rilland, de l'autre côté du barrage, un canon antichar isolé se dresse dans les défenses allemandes. Tandis que les tirs de mortier et l'artillerie forcent les Royals à se mettre à couvert, l'équipe du canon repère, à trois kilomètres de là, les premiers chars canadiens sur le barrage de Kreekrak. En quelques minutes, ils éliminent trois chars et trois véhicules de reconnaissance. Avec un seul canon allemand, la charge de cavalerie rêvée des Canadiens s'est effondrée ! Désemparée, l'infanterie reprend l'attaque de manière conventionnelle. Il fallut ensuite deux jours pour que les défenses allemandes abandonnent et que les Canadiens puissent avancer plus loin dans le Beveland-Sud.Visitez le site web<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> (Ancres zélandaises) pour obtenir des informations complètes, des histoires personnelles et des vidéos sur la bataille de l'Escaut. Kanadyjski plan przebicia się do Południowego Kanału Beveland zakładał, że piechota Królewskiego Regimentu Kanady przekroczy polder na południe od tamy Kreekrakdam w nocy 24 października. Podczas gdy niemiecka obrona zwracała szczególną uwagę na to zagrożenie, o świcie kolumna pancerna miała wjechać na zaporę Kreekrakdam i wymusić przełamanie.Tej nocy do akcji wkroczyła kanadyjska artyleria. Długa kolumna pojazdów z wielkim trudem wjechała wąskimi, pokrytymi błotem wiejskimi drogami z Woensdrecht w kierunku Rijksweg: cztery czołgi, cztery pojazdy zwiadowcze i kilka opancerzonych ciężarówek, w których żołnierze szkockiego pułku Essex zostali bezpiecznie przetransportowani. W międzyczasie żołnierze Royals wkroczyli w ciemnościach do Kreekrakpolder, a półtorej godziny później okopali się w Bathsedijk. Kolumna dotarła do rampy zapory przed południem, a pierwsze czołgi wjechały na Kreekrakpdam z rykiem silników. Przełom miał nastąpić niebawem!Tuż za Rilland, po drugiej stronie tamy, w niemieckiej obronie stało samotne działo przeciwpancerne. Podczas gdy ostrzał moździerzowy i artyleryjski zmusił Royalsów do ukrycia się, załoga działa dostrzegła trzy kilometry dalej pierwsze kanadyjskie czołgi na tamie Kreekrak. W ciągu kilku minut zestrzelili trzy czołgi i trzy pojazdy zwiadowcze. Wystarczyło jedno niemieckie działo, by szarża kawalerii Kanadyjczyków rozpadła się na kawałki!Zaniepokojona piechota przejęła atak w konwencjonalny sposób. Minęły dwa dni, zanim niemiecka obrona dała za wygraną i Kanadyjczycy byli w stanie posunąć się dalej w kierunku South Beveland.Odwiedź stronę internetową <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/stories/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> (Zeeland Anchors), aby znaleźć szczegółowe informacje, osobiste historie i filmy o bitwie nad Skaldą.

 Eén kanon bleek te veel  Eine Kanone war zu viel Un canon de trop O jedno działo za dużo

On Friday, 27 October, as part of Operation Vitality, the French-speaking soldiers of Les Fusiliers Mont-Royal were ordered to cross the Canal through South Beveland near Hansweert. Their objective was the village of Hansweert, on the opposite side of the canal. The mission was to establish a bridgehead over the canal, from which other Canadian battalions would continue the advance towards the Sloedam.On the morning of Thursday, 26 October, the soldiers of Les Fusiliers Mont-Royal boarded a convoy of trucks in Korteven, West Brabant. The column drove along the muddy roads between flooded polders towards Waarde, a hamlet halfway along the South Beveland peninsula. Before long, they had taken 54 German prisoners of war, who surrendered without a fight. After a brief night's rest, they set off again on Friday morning, heading towards the canal. On their way, they passed through the village of Kruiningen. The conditions in the flooded polders surrounding the village were nothing short of miserable.After just a few kilometres, the column was forced to stop. The road was blocked by an anti-tank ditch. The soldiers disembarked, grumbling that they looked like ducks as they continued their wet advance on foot through the waterlogged fields. Just beyond the outskirts of Kruiningen, a group of remaining German soldiers opened fire. The fusiliers quickly took cover. The hours dragged on as the soldiers hid in the drenched landscape. The relentless rain, dripping through their thin rain capes, made the situation even more dismal.By Friday afternoon, the battalion commander joined his men. Colonel Paul Sauvé energetically issued orders for the next steps. As a result, the first Canadians, soaked to the bone, arrived on the eastern bank of the canal, just after sunset on Friday, 27 October. By that time, the enemy had retreated beyond the canal, and the first Canadians crossed it using the sluices. In the fading daylight, the cold water rose to their waists as they hey thought they could make out the first houses on the far side of the canal. Around 11:00 p.m., the remainder of the battalion took cover by digging in along the eastern bank of the canal.After conducting reconnaissance in the dead of night, the attack on Hansweert began at 5:00 a.m. on Saturday, 28 October. The only access to the village was via the sluices, but fortunately, the enemy offered little resistance. Soon, 121 German soldiers were taken prisoner. Hansweert was now firmly in Canadian hands.Nervously, the fusiliers dug in, ready to repel any counterattack. Luckily, it remained quiet, and after the soldiers of the Royal Hamilton Light Infantry took over their positions, the fusiliers left the front. It was well past time to dry off.

Sherman tanks of the Canadian armoured regiment The Fort Garry Horse on the Zanddijk near Kruiningen.

Infantrymen of Les Fusiliers Mont-Royal taking part in an assault landing exercise, England, 26 February 1942

Infantrymen of The Royal Hamilton Light Infantry in General Motors C15TA armoured trucks, Netherlands, 27 October 1944

Paul Sauve with three other officers, 3 sept. 1944

Like ducks, Canadians paddle to Hansweert

The French-speaking soldiers of Les Fusiliers Mont-Royal boarded a line of trucks at Korteven in West Brabant on Thursday morning, Oct. 26. The column drove between flooded polders over muddy dike roads toward Waarde, halfway across the peninsula of Zuid-Beveland. The attack objective was Hansweert, on the other side of the Canal through Zuid-Beveland. A well-defended bridgehead was to be established there. From there, other Canadian battalions were to follow up to the Sloedam.In the middle of the night they marched into the hamlet of Waarde and carried off 54 prisoners who allowed themselves to be overpowered without defense. After a short night, Les Fusiliers left in the direction of Hansweert. Already a few kilometers after Waarde, the vehicles stopped. The Fusiliers could not continue due to a tank ditch across the width of the peninsula. The soldiers continued the wet march on foot, grumbling that they were like ducks. Just beyond the built-up area of Kruiningen, a German rearguard opened fire from the channel dike. The fusiliers flew into cover. The hours crept by as the soldiers made themselves as invisible as possible in the sodden landscape. The constant rain, dripping through their meager rain caps, made conditions even more miserable.During Friday afternoon, the battalion commander joined his men. Superior Paul Sauve energetically handed out orders for the next move. Thus, just after sunset, the first Canadians, soaked to the bone, arrived on the east bank of the canal. Meanwhile, the enemy had withdrawn and a second company arrived at the destroyed locks of Hansweert. The cold water was up to their waists when they spotted the first houses of Hansweert on the other side at dusk. Around 11 p.m., the battalion dug into the eastern dike of the canal.After nightly reconnaissance, the attack began at 5 a.m. on Saturday, Oct. 28. The only access to Hansweert was through the destroyed locks. The enemy barely resisted, soon 121 German soldiers were carried off with their hands above their heads. Hansweert finally fell into Canadian hands. Tense, Les Fusiliers dug in to accommodate a possible counterattack. Fortunately, things remained calm and after the soldiers of the Royal Hamilton Light Infantry took over the positions, the fusiliers left. It was high time to dry up. Le vendredi 27 octobre, dans le cadre de l'opération Vitality, les soldats canadiens francophones des Fusiliers Mont-Royal reçoivent l'ordre de traverser le canal à travers le Beveland Sud, près de Hansweert. Leur objectif est le village de Hansweert, de l'autre côté du canal. La mission est d'établir une tête de pont sur le canal, à partir de laquelle d'autres bataillons canadiens poursuivront l'avancée vers le Sloedam.Le matin du jeudi 26 octobre, les soldats des Fusiliers Mont-Royal montent à bord d'un convoi de camions à Korteven, dans le Brabant occidental. La colonne roule sur les routes boueuses entre les polders inondés en direction de Waarde, un hameau situé à mi-chemin de la péninsule du Beveland Sud. En peu de temps, ils ont fait 54 prisonniers de guerre allemands, qui se sont rendus sans combattre. Après une courte nuit de repos, ils repartent le vendredi matin en direction du canal. En chemin, ils traversent le village de Kruiningen. Les conditions de vie dans les polders inondés qui entourent le village sont misérables.Après quelques kilomètres, la colonne doit s'arrêter. La route est bloquée par un fossé antichar. Les soldats débarquent, grommelant qu'ils ressemblent à des canards alors qu'ils poursuivent leur avancée à pied dans les champs gorgés d'eau. Juste après les abords de Kruiningen, un groupe de soldats allemands restants ouvrit le feu. Les fusiliers se mettent rapidement à l'abri. Les heures s'égrènent tandis que les soldats se cachent dans le paysage détrempé. La pluie incessante, qui dégoulinait à travers leurs minces capes de pluie, rendait la situation encore plus lugubre.Le vendredi après-midi, le commandant du bataillon rejoint ses hommes. Le colonel Paul Sauvé donne énergiquement des ordres pour la suite des opérations. C'est ainsi que les premiers Canadiens, trempés jusqu'aux os, arrivent sur la rive est du canal, juste après le coucher du soleil, le vendredi 27 octobre. À ce moment-là, l'ennemi s'est retiré au-delà du canal, et les premiers Canadiens le traversent en utilisant les écluses. Dans la lumière du jour déclinant, l'eau froide leur monte à la taille alors qu'ils pensent apercevoir les premières maisons de l'autre côté du canal. Vers 23 heures, le reste du bataillon se met à l'abri en creusant le long de la rive est du canal.Après avoir effectué des reconnaissances au cœur de la nuit, l'attaque sur Hansweert commence à 5 heures du matin le samedi 28 octobre. Le seul accès au village se fait par les écluses, mais heureusement, l'ennemi n'oppose que peu de résistance. Bientôt, 121 soldats allemands sont faits prisonniers. Hansweert est désormais entre les mains des Canadiens.Nerveusement, les fusiliers se retranchent, prêts à repousser toute contre-attaque. Heureusement, le calme règne et, après que les soldats du Royal Hamilton Light Infantry ont repris leurs positions, les fusiliers quittent le front. Il est plus que temps de se sécher. Am Freitag, dem 27. Oktober, erhielten die französischsprachigen Soldaten der Les Fusiliers Mont-Royal im Rahmen der Operation Vitality den Befehl, den Kanal über Zuid-Beveland bei Hansweert zu überqueren. Das Angriffsziel war Hansweert, ein Dorf auf der gegenüberliegenden Seite des Kanals durch Zuid-Beveland. Ziel des Einsatzes war es, einen Brückenkopf über den Kanal zu errichten. Von diesem Brückenkopf aus sollten andere kanadische Bataillone den Vormarsch bis zum Sloedam fortsetzen.Die Soldaten der Les Fusiliers Mont-Royal bestiegen am Donnerstagmorgen, dem 26. Oktober, in Korteven in Westbrabant eine Reihe von Lastwagen. Die Kolonne fuhr zwischen überfluteten Poldern über schlammige Deichstraßen in Richtung Waarde, einem Weiler auf halber Höhe der Halbinsel Zuid-Beveland. In kürzester Zeit konnten sie 54 deutsche Kriegsgefangene mitnehmen, die sich ohne Gegenwehr hatten überwältigen lassen. Nach einer kurzen Nacht brachen sie am Freitagmorgen in Richtung des Zuid-Beveland-Kanals auf. Das Dorf Kruiningen lag auf ihrem Weg zum Kanal. Die Bedingungen in den überfluteten Poldern von Kruiningen waren mehr als miserabel.Nach nur wenigen Kilometern war die Kolonne gezwungen, anzuhalten. Die Straße war durch einen Panzergraben blockiert. Die Soldaten stiegen aus. Grummelnd, dass sie wie Enten aussahen, setzten sie den nassen Marsch durch die überschwemmten Felder zu Fuß fort. Kurz hinter der Ortschaft Kruiningen eröffneten vereinzelte deutsche Soldaten das Feuer vom Kanaldamm aus. Die Füsiliere gingen schnell in Deckung. Die Stunden schlichen dahin, während die Soldaten in der durchnässten Landschaft Schutz suchten. Der unaufhörliche Regen, der durch die spärlichen Regenhauben tropfte, machte die Lage noch trauriger.Am Freitagnachmittag kam der Bataillonskommandeur zu seinen Männern. Oberst Paul Sauve gab energisch die Befehle für den nächsten Einsatz. So erreichten die ersten Kanadier kurz nach Sonnenuntergang am Freitagabend, dem 27. Oktober, völlig durchnässt das Ostufer des Kanals. Der Feind hatte sich inzwischen hinter den Kanal zurückgezogen, und die ersten Kanadier überquerten den Kanal über die Schleusen. Das kalte Wasser stand ihnen bis zu den Hüften, als sie glaubten, in der Abenddämmerung die ersten Häuser auf der anderen Seite des Kanals ausmachen zu können. Gegen 23 Uhr grub sich der Rest des Bataillons in den östlichen Damm des Kanals ein.Nach einer nächtlichen Erkundung begann der Angriff auf Hansweert am Samstag, den 28. Oktober, um 05.00 Uhr. Der einzige Zugang zum Dorf erfolgte über die Schleusen, aber zum Glück wehrte sich der Feind kaum. Schon bald wurden 121 deutsche Soldaten mit erhobenen Händen verschleppt. Hansweert war endgültig in kanadischer Hand.Angespannt verschanzten sich die Füsiliere, um einen möglichen Gegenangriff abzuwehren. Glücklicherweise blieb die Lage ruhig, und nachdem die Soldaten der Royal Hamilton Light Infantry ihre Stellungen eingenommen hatten, verließen die Füsiliere die Front. Es war höchste Zeit, trocken zu werden. Het aanvalsdoel was Hansweert, een dorp aan de overkant van het Kanaal door Zuid-Beveland. Het doel van de opdracht was het vestigen van een bruggenhoofd over het kanaal. Vanuit dit bruggenhoofd moesten andere Canadese bataljons de opmars vervolgen tot de Sloedam. De soldaten van Les Fusiliers Mont-Royal stapten op donderdagochtend 26 oktober in het West-Brabantse Korteven in een rij met vrachtauto’s. De colonne reed tussen ondergelopen polders over de bemodderde dijkwegen richting Waarde, een gehucht halverwege het schiereiland Zuid-Beveland. Binnen de kortste keren konden ze 54 Duitse krijgsgevangenen afvoeren, die zich zonder verweer hadden laten overmeesteren. Na een korte nacht vertrokken ze op vrijdagochtend richting het Kanaal door Zuid-Beveland. Het dorp Kruiningen lag op hun pad naar het kanaal. De omstandigheden in de ondergelopen polders van Kruiningen waren meer dan ellendig.Al na een paar kilometer moest de colonne noodgedwongen stoppen. De weg werd versperd door een antitankgracht. De soldaten stapten uit. Mopperend dat ze wel eenden leken, vervolgden ze de natte opmars door de ondergelopen velden te voet. Net voorbij de bebouwde kom van Kruiningen openden achtergebleven Duitse soldaten het vuur vanaf de kanaaldijk. De fuseliers zochten snel dekking. De uren kropen voorbij, terwijl de soldaten zich schuil hielden in het kletsnatte landschap. De voortdurende regen, die door hun schamele regencapes drupte, maakte de omstandigheden zo mogelijk nog treuriger.In de loop van vrijdagmiddag voegde de bataljonscommandant zich bij zijn manschappen. Overste Paul Sauve deelde energiek bevelen uit voor de volgende stap. Zodoende arriveerden net na zonsondergang op vrijdagavond 27 oktober de eerste - tot op het bot doorweekte - Canadezen aan de oostoever van het kanaal. De vijand had zich inmiddels achter het kanaal teruggetrokken en de eerste Canadezen staken via de sluizen het kanaal over. Het koude water stond hen tot het middel toen ze in de schemering de eerste huizen aan de overkant van het kanaal dachten te kunnen ontwaren. Rond 23.00 uur groef de rest van het bataljon zich in de oostelijke dijk van het kanaal in.Na verkenningen in het holst van de nacht, ging op zaterdag 28 oktober om 05.00 uur de aanval op Hansweert van start. De enige toegang tot het dorp liep via de sluizen, maar de vijand verweerde zich gelukkig nauwelijks. Al snel werden 121 Duitse militairen met de handen boven het hoofd afgevoerd. Hansweert was definitief in Canadese handen.Gespannen groeven de fuseliers zich vervolgens in om een eventuele tegenaanval op te kunnen vangen. Gelukkig bleef het rustig en nadat de soldaten van de Royal Hamilton Light Infantry hun posities hadden overgenomen vertrokken de fuseliers van het front. Het was hoog tijd om op te drogen. Francuskojęzyczni żołnierze Les Fusiliers Mont-Royal wsiedli do szeregu ciężarówek w Korteven w Brabancji Zachodniej w czwartek rano, 26 października. Kolumna przejechała między zalanymi polderami po błotnistych drogach groblowych w kierunku Waarde, w połowie półwyspu Zuid-Beveland. Celem ataku był Hansweert, po drugiej stronie kanału przez Zuid-Beveland. Tam miał powstać dobrze broniony przyczółek. Stamtąd inne kanadyjskie bataliony miały podążać do Sloedam.W środku nocy wmaszerowali do wioski Waarde i zabrali 54 jeńców, którzy dali się obezwładnić bez obrony. Po krótkiej nocy Fizylierzy wyruszyli w kierunku Hansweert. Już kilka kilometrów za Waarde pojazdy zatrzymały się. Fizylierzy nie mogli kontynuować marszu z powodu rowu czołgowego na całej szerokości półwyspu. Żołnierze kontynuowali mokry marsz pieszo, narzekając, że są jak kaczki. Tuż za obszarem zabudowanym Kruiningen niemiecka straż tylna otworzyła ogień z wału kanału. Fizylierzy rzucili się do ucieczki. Mijały godziny, a żołnierze stawali się jak najmniej widoczni w rozmokłym krajobrazie. Ciągły deszcz, kapiący przez ich skromne peleryny przeciwdeszczowe, sprawiał, że warunki były jeszcze bardziej nędzne.W piątek po południu dowódca batalionu dołączył do swoich ludzi. Przełożony Paul Sauve energicznie wydawał rozkazy dotyczące kolejnego ruchu. W ten sposób, tuż po zachodzie słońca, pierwsi Kanadyjczycy, przemoczeni do kości, dotarli na wschodni brzeg kanału. W międzyczasie wróg wycofał się i druga kompania dotarła do zniszczonych śluz Hansweert. Zimna woda sięgała im do pasa, gdy o zmierzchu dostrzegli pierwsze domy Hansweert po drugiej stronie. Około 23:00 batalion okopał się na wschodnim wale kanału.Po nocnym rekonesansie, atak rozpoczął się o 5 rano w sobotę, 28 października. Jedyny dostęp do Hansweert prowadził przez zniszczone śluzy. Wróg ledwo stawiał opór, wkrótce 121 niemieckich żołnierzy zostało wyprowadzonych z rękami nad głowami. Hansweert ostatecznie wpadło w ręce Kanadyjczyków. Niespokojni Les Fusiliers okopali się, by przygotować się na ewentualny kontratak. Na szczęście sytuacja się uspokoiła i po przejęciu pozycji przez żołnierzy Królewskiej Lekkiej Piechoty Hamiltona, fizylierzy odeszli. Nadszedł w końcu czas, by wyschnąć.

 Als eenden peddelen de Canadezen naar Hansweert Canadians paddle like ducks Wie Enten paddeln die Kanadier nach Hansweert Comme des canards, les Canadiens pagaient jusqu'à Hansweert Jak kaczki, Kanadyjczycy płyną do Hansweert

First, the engineers, the army's road and bridge builders, used a bulldozer to dig a large hole in the dyke on the eastern bank of the canal, allowing trucks carrying bridge components to reach the water's edge. A total of twelve pontoons were placed in the water, which would need to be connected with a bridge deck to form a structure suitable for pedestrians and light vehicles.In the middle of the night on Saturday, 28 October 1944, the first pontoon was launched. An hour later, work was halted due to German anti-aircraft fire. Half an hour after that, the fearless engineers resumed their work, only to be interrupted by shellfire, again. Three engineers were evacuated with injuries. Despite the danger, they resumed work at 3:00 a.m. By 4:00 a.m., the work was stopped once more as the enemy again opened fire on the engineers. This time, six engineers were wounded, one of them fatally. The commanding officer, Major Barrett, decided to suspend the operation.Barrett contacted headquarters, and it was decided that despite the risk of renewed shelling, two teams would remain on standby to continue the work. At the same time, efforts were made to find a safer location for the bridge. With this mission, Lieutenant Harder left for Kruiningen. Meanwhile, Barrett spoke with an artillery officer, requesting that the German guns targeting the defenceless engineers be silenced.Growing impatient, Major Barrett ordered work on the bridge to resume. An hour later, word arrived that Lieutenant Harder’s vehicle had hit a mine. His driver had been killed, and Harder was evacuated with injuries. The plan to find a new location for the bridge had fallen apart. Meanwhile, German artillery opened fire once again on the bridge under construction. It wasn't until 1:03 p.m. that the situation finally calmed down enough for the engineers to resume their work.By this time, soldiers of the Royal Hamilton Light Infantry had arrived on the eastern bank. To their surprise, there was no bridge, and in the absence of better options, they paddled across in rowing boats. Although their vehicles had been left behind at the canal, they managed to push the Germans back to Biezelinge a few hours later.At 3:00 p.m., the bridge over the Canal through South Beveland was finally completed. A steady stream of military vehicles crossed the bridge as the weary engineers looked on with satisfaction. At that moment, the enemy opened fire once again in an attempt to render the strategic bridge unusable. Miraculously, despite numerous shells exploding around the bridge, the structure remained intact. The engineers breathed a sigh of relief. The bridge had been completed despite enormous obstacles.

Canadian tanks towards Zuid-Beveland 

Bailey ponton bridge next to the Vlakebridge.

Royal Hamilton Infantry in their armoured vehicles. 

Support Company of the Royal Hamilton Infantry with Bren Gun carriers and Six-pounder anti-tank guns.

Building a bridge under fire 

First, the engineers, the army's road and bridge builders, used a bulldozer to dig a large hole in the dyke on the eastern bank of the canal, allowing trucks carrying bridge components to reach the water's edge. A total of twelve pontoons were placed in the water, which would need to be connected with a bridge deck to form a structure suitable for pedestrians and light vehicles.In the middle of the night on Saturday, 28 October 1944, the first pontoon was launched. An hour later, work was halted due to German anti-aircraft fire. Half an hour after that, the fearless engineers resumed their work, only to be interrupted by shellfire, again. Three engineers were evacuated with injuries. Despite the danger, they resumed work at 3:00 a.m. By 4:00 a.m., the work was stopped once more as the enemy again opened fire on the engineers. This time, six engineers were wounded, one of them fatally. The commanding officer, Major Barrett, decided to suspend the operation.Barrett contacted headquarters, and it was decided that despite the risk of renewed shelling, two teams would remain on standby to continue the work. At the same time, efforts were made to find a safer location for the bridge. With this mission, Lieutenant Harder left for Kruiningen. Meanwhile, Barrett spoke with an artillery officer, requesting that the German guns targeting the defenceless engineers be silenced.Growing impatient, Major Barrett ordered work on the bridge to resume. An hour later, word arrived that Lieutenant Harder’s vehicle had hit a mine. His driver had been killed, and Harder was evacuated with injuries. The plan to find a new location for the bridge had fallen apart. Meanwhile, German artillery opened fire once again on the bridge under construction. It wasn't until 1:03 p.m. that the situation finally calmed down enough for the engineers to resume their work.By this time, soldiers of the Royal Hamilton Light Infantry had arrived on the eastern bank. To their surprise, there was no bridge, and in the absence of better options, they paddled across in rowing boats. Although their vehicles had been left behind at the canal, they managed to push the Germans back to Biezelinge a few hours later.At 3:00 p.m., the bridge over the Canal through South Beveland was finally completed. A steady stream of military vehicles crossed the bridge as the weary engineers looked on with satisfaction. At that moment, the enemy opened fire once again in an attempt to render the strategic bridge unusable. Miraculously, despite numerous shells exploding around the bridge, the structure remained intact. The engineers breathed a sigh of relief. The bridge had been completed despite enormous obstacles. En premier lieu, les ingénieurs, les constructeurs de routes et de ponts de l'armée, ont utilisé un bulldozer pour creuser un grand trou dans la digue sur la rive est du canal, permettant ainsi aux camions transportant les matériaux du pont d'atteindre le bord de l'eau. Au total, douze pontons ont été placés dans l'eau, qui devront être reliés à un tablier de pont (structure porteuse) pour former une structure adaptée aux piétons et aux véhicules légers.Le samedi 28 octobre 1944, au milieu de la nuit, le premier ponton est mis à l'eau. Une heure plus tard, les travaux sont interrompus en raison des tirs de la DCA allemande. Intrépides, les ingénieurs reprennent leur travail une demi-heure plus tard,, avant d'être à nouveau interrompus par des tirs d'obus. Trois sapeurs ont été évacués avec des blessures. Malgré le danger, ils reprennent le travail à 3 heures du matin. À 4 heures, le travail est de nouveau interrompu car l'ennemi ouvre de nouveau le feu sur les sapeurs. Cette fois, six sapeurs sont blessés, dont un mortellement. Le commandant, major Barrett, décide de suspendre l'opération.Barrett contacte le quartier général et il est décidé que, malgré le risque de nouveaux tirs, deux équipes resteront en attente pour poursuivre le travail. Des efforts sont faits pour trouver un emplacement plus sûr pour le pont. De fait, le lieutenant Harder part pour Kruiningen. Pendant ce temps, Barrett s'entretient avec un officier d'artillerie, demandant que les canons allemands visant les ingénieurs sans défense soient réduits au silence.Perdant patience, le major Barrett ordonne la reprise des travaux sur le pont. Une heure plus tard, on apprend que le véhicule du lieutenant Harder a sauté sur une mine. Son chauffeur a été tué et Harder, blessé, a été évacué. Le plan visant à trouver un nouvel emplacement pour le pont est tombé à l'eau tandis que l'artillerie allemande ouvre à nouveau le feu sur le pont en construction. Ce n'est qu'à 13h03 le lendemain que la situation se calme enfin suffisamment et que les ingénieurs reprennent leur travail.À ce moment-là, des soldats de la Royal Hamilton Light Infantry sont arrivés sur la rive est. À leur grande surprise, il n'y a pas de pont et, faute de mieux, ils traversent à la rame. Bien que leurs véhicules aient été abandonnés au canal, ils parviennent à repousser les Allemands jusqu'à Biezelinge quelques heures plus tard.À 15 heures, le pont sur le canal à travers le Beveland Sud est enfin achevé. Un flot continu de véhicules militaires traverse le pont sous le regard satisfait des ingénieurs fatigués. À ce moment-là, l'ennemi ouvre à nouveau le feu pour tenter de rendre le pont stratégique inutilisable. Miraculeusement, malgré les nombreux obus qui explosent autour du pont, la structure reste intacte. Les ingénieurs poussent un soupir de soulagement. Le pont a été achevé malgré d'importants obstacles. Zunächst gruben die Ingenieure, die Straßen- und Brückenbauer der Armee, mit einem Bulldozer ein großes Loch in den Deich am Ostufer des Kanals, damit die Lastwagen mit den Brückenteilen das Ufer erreichen konnten. Insgesamt wurden zwölf Pontons im Wasser platziert, die mit einem Brückendeck verbunden werden müssen, um eine für Fußgänger und leichte Fahrzeuge geeignete Struktur zu bilden.Mitten in der Nacht auf Samstag, den 28. Oktober 1944, wurde der erste Ponton zu Wasser gelassen. Eine Stunde später wurden die Arbeiten aufgrund von deutschem Flakbeschuss unterbrochen. Eine halbe Stunde später nahmen die unerschrockenen Ingenieure ihre Arbeit wieder auf, nur um erneut durch Granatenbeschuss unterbrochen zu werden. Drei Ingenieure wurden mit Verletzungen evakuiert. Trotz der Gefahr nahmen sie die Arbeit um 3:00 Uhr morgens wieder auf. Um 4:00 Uhr wurde die Arbeit erneut unterbrochen, als der Feind erneut das Feuer auf die Ingenieure eröffnete. Diesmal wurden sechs Pioniere verwundet, einer von ihnen tödlich. Der befehlshabende Offizier, Major Barrett, beschloss, den Einsatz zu unterbrechen.Barrett setzte sich mit dem Hauptquartier in Verbindung, und es wurde beschlossen, dass trotz der Gefahr eines erneuten Beschusses zwei Teams in Bereitschaft bleiben sollten, um die Arbeit fortzusetzen. Gleichzeitig wurden Anstrengungen unternommen, um einen sichereren Standort für die Brücke zu finden. Mit diesem Auftrag machte sich Leutnant Harder auf den Weg nach Kruiningen. In der Zwischenzeit sprach Barrett mit einem Artillerieoffizier und forderte, dass die deutschen Geschütze, die auf die wehrlosen Ingenieure gerichtet waren, zum Schweigen gebracht werden sollten.Major Barrett wurde ungeduldig und befahl, die Arbeiten an der Brücke wieder aufzunehmen. Eine Stunde später traf die Nachricht ein, dass das Fahrzeug von Leutnant Harder auf eine Mine gefahren war. Sein Fahrer wurde getötet, und Harder wurde mit Verletzungen evakuiert. Der Plan, einen neuen Standort für die Brücke zu finden, hatte sich zerschlagen. Inzwischen eröffnete die deutsche Artillerie erneut das Feuer auf die im Bau befindliche Brücke. Erst um 13:03 Uhr beruhigte sich die Lage soweit, dass die Ingenieure ihre Arbeit wieder aufnehmen konnten.Zu diesem Zeitpunkt waren Soldaten der Royal Hamilton Light Infantry am Ostufer angekommen. Zu ihrer Überraschung gab es keine Brücke, und in Ermangelung besserer Möglichkeiten paddelten sie in Ruderbooten hinüber. Obwohl ihre Fahrzeuge am Kanal zurückgeblieben waren, gelang es ihnen, die Deutschen einige Stunden später nach Biezelinge zurückzudrängen.Um 15.00 Uhr war die Brücke über den Kanal durch Süd-Beveland endlich fertig. Ein ständiger Strom von Militärfahrzeugen überquerte die Brücke, während die müden Ingenieure mit Zufriedenheit zusahen. In diesem Moment eröffnete der Feind erneut das Feuer, um die strategische Brücke unbrauchbar zu machen. Wie durch ein Wunder blieb das Bauwerk trotz der zahlreichen Granaten, die um die Brücke herum explodierten, unversehrt. Die Ingenieure atmeten erleichtert auf. Die Brücke war trotz der enormen Hindernisse fertiggestellt worden. Als eerste groeven de genisten, de wegen- en bruggenbouwers van het leger, met een bulldozer een groot gat in de dijk aan de oostelijke kanaaloever, waarna vrachtauto’s met brugonderdelen de waterkant konden bereiken. In totaal werden er twaalf drijvers in het water gelegd, die met een brugdek aan elkaar moesten worden gekoppeld tot een brug geschikt voor personen en lichte voertuigen.Midden in de nacht van zaterdag 28 oktober 1944 ging de eerste drijver het water in. Een uur later stopte het werk noodgedwongen door Duits afweervuur. Een half uur later pakten de onverschrokken genisten hun werkzaamheden weer op, tot er weer granaten insloegen. Drie genisten werden met verwondingen geëvacueerd. Ondanks het gevaar gingen ze om 03.00 uur weer aan het werk. Om 04.00 uur werd het werk wederom stilgelegd, omdat de vijand opnieuw het vuur had geopend op de bruggenbouwers. Deze keer raakten zes genisten gewond, waarvan één dodelijk. De commandant, majoor Barrett, besloot om het werk stil te leggen.Barrett nam contact op met het hoofdkwartier en er werd besloten om, ondanks het gevaar van nieuwe beschietingen, twee ploegen gereed te houden om het werk te kunnen hervatten. Tegelijkertijd moest er gezocht worden naar een veiligere plek om de brug aan te leggen. Met deze opdracht vertrok luitenant Harder naar Kruiningen. Ondertussen sprak Barrett met een vertegenwoordiger van de artillerie. Hij verzocht hen om het Duitse geschut dat de weerloze genisten teisterde het zwijgen op te leggen.Majoor Barrett werd ongeduldig en gaf het bevel om de werkzaamheden aan de brug weer op te starten. Een uur later arriveerde het bericht dat luitenant Harder op een mijn was gereden. Zijn chauffeur was overleden en Harder was met verwondingen geëvacueerd. Het plan om een andere plek voor de aanleg van de brug te vinden, was in het honderd gelopen. Ondertussen opende de Duitse artillerie opnieuw het vuur op de brug in aanbouw. Pas om 13.03 uur werd het rustiger, zodat de genisten weer aan het werk konden.Op de oostoever waren inmiddels soldaten van de Royal Hamilton Light Infantry gearriveerd. Tot hun verbazing was er geen brug en, bij gebrek aan beter, peddelden ze in roeibootjes naar de overkant. Ondanks dat hun voertuigen bij het kanaal waren achtergebleven, wisten ze enkele uren later de Duitsers terug te dringen tot aan Biezelinge.Om 15.00 uur werd de brug over het Kanaal door Zuid-Beveland eindelijk gereed gemeld. Een gestage stroom militaire voertuigen reed de brug over, terwijl de vermoeide genisten voldaan toekeken. Op dat moment opende de vijand wederom het vuur in een poging de strategische brug onbruikbaar te maken. Ondanks de inslagen van vele granaten om de brug heen, bleef de constructie wonderbaarlijk genoeg onbeschadigd. De genisten slaakten een zucht van verlichting. Dit was een brug die ondanks enorme hindernissen toch gereed was gekomen. Na początku wojskowi inżynierowie za pomocą buldożera wykopali dużą dziurę w wale przeciwpowodziowym na wschodnim brzegu kanału, umożliwiając ciężarówkom przewożącym elementy mostu dotarcie do brzegu wody. W sumie w wodzie umieszczono dwanaście pontonów, które należało połączyć z pomostem, aby utworzyć konstrukcję odpowiednią dla pieszych oraz lekkich pojazdów.W środku nocy w sobotę 28 października 1944 r. zwodowano pierwszy ponton. Godzinę później prace zostały wstrzymane z powodu niemieckiego ostrzału przeciwlotniczego. Pół godziny później inżynierowie wznowili prace, które ponownie przerwał ostrzał. Trzech inżynierów zostało ewakuowanych z powodu odniesionych obrażeń. Pomimo ryzyka, o 3:00 ponownie wznowiono prace. O 4:00 prace zostały raz jeszcze przerwane, ponieważ wróg kolejny raz otworzył ogień. Tym razem rannych zostało sześciu inżynierów, w tym jeden śmiertelnie. W obliczu owych okoliczności, dowódca, major Barrett, zdecydował się wstrzymać operację.Barrett skontaktował się z kwaterą główną i zdecydowano, że pomimo ryzyka ponownego ostrzału, dwa zespoły pozostaną w gotowości, aby kontynuować prace. Jednocześnie podjęto wysiłki w celu znalezienia bezpieczniejszej lokalizacji dla mostu. Z tą misją porucznik Harder wyruszył do Kruiningen. W międzyczasie Barrett przeprowadził rozmowę z oficerem artylerii, nalegając aby niemieckie działa celujące w bezbronnych inżynierów zostały unieszkodliwione.Zniecierpliwiony major Barrett rozkazał wznowić prace na moście. Godzinę później nadeszła wiadomość, że pojazd porucznika Hardera najechał na minę. Jego kierowca zginął, a Harder został ewakuowany z obrażeniami. Plan znalezienia nowej lokalizacji dla mostu upadł. W międzyczasie niemiecka artyleria ponownie otworzyła ogień w kierunku budowanego mostu. Dopiero o 13:03 sytuacja uspokoiła się na tyle, że inżynierowie mogli wznowić prace.W tym czasie na wschodnim brzegu pojawili się żołnierze Królewskiej Lekkiej Piechoty Hamiltona. Ku ich zaskoczeniu, nie było tam mostu, więc z braku lepszych opcji, przeprawili się na drugą stronę łodziami wiosłowymi. Chociaż ich pojazdy zostały pozostawione nad kanałem, kilka godzin później udało im się wyprzeć Niemców z powrotem do Biezelinge.O 15:00 most nad kanałem przez South Beveland został w końcu ukończony. Strumień pojazdów wojskowych przejeżdżał przez most, a zmęczeni inżynierowie patrzyli na swoje dzieło z satysfakcją. Niestety w tym momencie wróg ponownie otworzył ogień, próbując uniemożliwić korzystanie ze strategicznego mostu. Cudem, pomimo licznych pocisków eksplodujących wokół mostu, konstrukcja pozostała nienaruszona. Inżynierowie odetchnęli z ulgą - pomimo wielu przeszkód, most został ukończony.

 Construire un pont sous le feu de l'action  Eine Brücke unter Feuer bauen  Een brug bouwen met hindernissen  Building a bridge under fire  Budowa mostu pod ostrzałem

On 30 October 1944, while clearing the Cadzand area, the Canadian forces were heavily attacked from the fortified foothold, Stützpunkt Cadzand-Badhuis, and by the coastal artillery on Walcheren. It was not until a day later that the Canadian ‘Regina Rifles’ closed in on the heavy, bomb-free bunkers of the Stützpunkt. In the end, even after air strikes of fighter bombers, they were unable to reach the bunkers. Units of the Canadian Scottish Regiment took over the attack, encircling the Stützpunkt. Yet it was fiercely defended by German naval units.In the early morning of 1 November, even anti-tank guns were used to support the attack. By that time, the Canadian forces were no longer being targeted by coastal artillery on Walcheren as these had got caught up in the fighting following the Allied landings in Westkapelle and Flushing. Canadian units attacked unsuccessfully throughout the night, and only one bunker was taken.Canadian mortar attacks set the Stützpunkt on fire on 2 November, resulting in negotiations. A German doctor sought contact and requested a short armistice to take care of the wounded. The Canadian commander refused. The doctor was told that Major General Eberding had surrendered in Knokke the previous day. This proved to be sufficient: the last German support point in West-Zeeuws-Vlaanderen yielded unconditionally. 'Operation Switchback', with the objective to clear the south bank of the river Scheldt, had come to an end.Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.

640px-retranchement-20180531-211522_1280_1280_fit_90.jpg

Plane crashed in western Zeeuws-Vlaanderen

fo062909._w-zeeuwsvlaanderen_c_zeeuwse_bibliotheekjpg.jpg

cadzand2.png

cadzand1.png

fo062910_w-zeeuws_vlaanderen_c_public_archives_of_canada.jpg

Stützpunkt Cadzand-Badhuis

Bij het zuiveren van de omgeving van Cadzand werden de Canadezen op 30 oktober zwaar onder vuur genomen vanuit het versterkte steunpunt, Stützpunkt Cadzand-Badhuis, en door het kustgeschut op Walcheren. Pas een dag later waren de ‘Regina Rifles’ dichtbij de zware, bomvrije bunkers van het Stützpunt gekomen. Toch lukte het zelfs na luchtaanvallen door jachtbommenwerpers niet om door te dringen tot in de bunkers.&nbsp;Eenheden van het Canadian Scottish Regiment namen de vastgelopen aanval over en omsingelden het Stützpunkt. Dat werd door Duitse marine-eenheden echter verbeten verdedigd.Vroeg in de morgen van 1 november werden zelfs anti-tankkanonnen ingezet voor ondersteuning van de aanval. De Canadezen hadden vanaf die dag al geen last meer van het kustgeschut op Walcheren. Dat was namelijk betrokken geraakt bij de geallieerde landingen in Westkapelle en Vlissingen. De Canadese eenheden vielen de hele nacht tevergeefs aan, slechts een enkele bunker werd veroverd.Canadese mortierbeschietingen zetten het Stützpunkt op 2 november in brand. Het leidde tot onderhandelingen. Een Duitse arts zocht contact en wilde een korte wapenstilstand om gewonden te verzorgen. De Canadese commandant weigerde. De arts werd verteld dat de dag daarvoor Generaal-Majoor Eberding zich in Knokke had overgegeven. Dat bleek voldoende te zijn, het laatste Duitse steunpunt in West-Zeeuws-Vlaanderen gaf zich onvoorwaardelijk over. Operatie Switchback was voltooid.'Operatie Switchback', met als doel de zuidoever van de Schelde te zuiveren, was ten einde gekomen.Bezoek de website van <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/verhaal/de-slag-om-de-schelde">Zeeuwse Ankers</a> voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/px6YapzB0lA " start="0"></iframe></div> Am 30. Oktober gerieten die Kanadier bei der Räumung des Gebiets um Cadzand unter schweren Beschuss – vom befestigten Stützpunkt Cadzand-Badhuis und von der Küstenartillerie auf Walcheren. Erst einen Tag später näherten sich die „Regina Rifles“ den schweren, bombensicheren Bunkern des Stützpunkts. Doch selbst nach Luftangriffen von Jagdbombern konnten sie nicht in die Bunker vordringen.&nbsp;Einheiten des Canadian Scottish Regiments übernahmen den ins Stocken geratenen Angriff und umstellten den Stützpunkt. Dieser wurde jedoch von deutschen Marineeinheiten heftig verteidigt.Am frühen Morgen des 1. November wurden sogar Panzerabwehrkanonen eingesetzt, um den Angriff zu stärken. Von diesem Tag an wurden die Kanadier nicht mehr von der Küstenartillerie auf Walcheren bedrängt. Denn diese wurde bei der Landung der Alliierten und Westkapelle und Vlissingen in Mitleidenschaft gezogen. Die kanadischen Einheiten griffen die ganze Nacht lang – ohne Erfolg, denn sie eroberten nur einen einzigen Bunker.Kanadischer Mörserbeschuss setzte den Stützpunkt am 2. November in Brand. Das war der wortwörtliche (Start)Schuss für Verhandlungen Ein deutscher Arzt suchte Kontakt und wollte einen kurzen Waffenstillstand, um die Verwundeten zu behandeln. Der kanadische Kommandeur lehnte dies jedoch ab. Der Arzt bekam zu hören, dass Generalmajor Eberding am Vortag in Knokke kapituliert hatte. Und das schien auszureichen – der letzte deutsche Stützpunkt in West-Zeeuws-Vlaanderen kapitulierte bedingungslos. Die Operation Switchback kam zu einem Ende.Die „Operation Switchback“ mit dem Ziel, das Südufer der Schelde zu säubern, war zu Ende gegangen.Auf der Website von <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/de/geschichte/die-schlacht-an-der-scheldemuendung">Zeeuwse Ankers</a> finden Sie umfassende Informationen, persönliche Geschichten und Videos über die Schlacht an der Schelde. On 30 October 1944, while clearing the Cadzand area, the Canadian forces were heavily attacked from the fortified foothold, Stützpunkt Cadzand-Badhuis, and by the coastal artillery on Walcheren. It was not until a day later that the Canadian ‘Regina Rifles’ closed in on the heavy, bomb-free bunkers of the Stützpunkt. In the end, even after air strikes of fighter bombers, they were unable to reach the bunkers. Units of the Canadian Scottish Regiment took over the attack, encircling the Stützpunkt. Yet it was fiercely defended by German naval units.In the early morning of 1 November, even anti-tank guns were used to support the attack. By that time, the Canadian forces were no longer being targeted by coastal artillery on Walcheren as these had got caught up in the fighting following the Allied landings in Westkapelle and Flushing. Canadian units attacked unsuccessfully throughout the night, and only one bunker was taken.Canadian mortar attacks set the Stützpunkt on fire on 2 November, resulting in negotiations. A German doctor sought contact and requested a short armistice to take care of the wounded. The Canadian commander refused. The doctor was told that Major General Eberding had surrendered in Knokke the previous day. This proved to be sufficient: the last German support point in West-Zeeuws-Vlaanderen yielded unconditionally. The Canadian 'Operation Switchback', with the objective to clear the south bank of the river Scheldt, had come to an end.Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt. Le 30 octobre 1944, alors qu'elles nettoyaient la région de Cadzand, les forces canadiennes furent lourdement attaquées depuis le point d'appui fortifié, le Stützpunkt Cadzand-Badhuis, et par l'artillerie côtière sur Walcheren. Ce n'est qu'un jour plus tard que les Regina Rifles canadiens s'approchent des bunkers lourds et exempts de bombes du Stützpunkt. En fin de compte, même après les frappes aériennes des chasseurs bombardiers, ils n'ont pas pu atteindre les bunkers. Des unités du Canadian Scottish Regiment reprennent l'attaque et encerclent le Stützpunkt. Mais celui-ci est farouchement défendu par les unités navales allemandes.Au petit matin du 1er novembre, des canons antichars ont même été utilisés pour soutenir l'attaque. À ce moment-là, les forces canadiennes ne sont plus la cible de l'artillerie côtière à Walcheren, car celle-ci a été prise dans les combats qui ont suivi les débarquements alliés à Westkapelle et à Flessingue. Les unités canadiennes attaquèrent sans succès tout au long de la nuit, et seul un bunker fut pris.Le 2 novembre, des tirs de mortier canadiens mirent le feu au Stützpunkt, ce qui donna lieu à des négociations. Un médecin allemand cherche à prendre contact et demande un court armistice pour s'occuper des blessés. Le commandant canadien refuse. Le médecin est informé que le général de division Eberding s'est rendu à Knokke la veille. Cela s'est avéré suffisant : le dernier point d'appui allemand en Flandre occidentale s'est rendu sans condition. L'opération Switchback, dont l 'objectif était de dégager la rive sud de l'Escaut, était terminée.Visitez le site web de <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> (Zeeland Anchors) pour obtenir des informations complètes, des histoires personnelles et des vidéos sur la bataille de l'Escaut.

 Stützpunkt Cadzand-Badhuis  Stützpunkt Cadzand-Badhuis    Stützpunkt Cadzand-Badhuis Base de Cadzand-Badhuis

Despite their work remaining unknown, the supporting troops made a contribution to the Canadian victory that could not be underestimated. For example, the engineers worked day in and day out to make the roads passable. The work was extremely dangerous due to the many mines and booby traps. For example, the commander of 6th Field Company Royal Canadian Engineers, Major T.R. Murphy, was injured on 31 October 1944 while building the bridge over the drainage canal 'Uitwateringskanaal' near Retranchement. The tragedy began with No. 2 Platoon checking the road from Zuidzande to Retranchement for mines. Without much trouble they reached Retranchement. However, the place where the bridge over the drainage canal was to be was full of mines. No. 3 Platoon made a more extensive reconnaissance of the spot where the bridge was planned. They soon came under enemy fire from across the canal. Despite the dangerous conditions, the bridge was built. As a result of continuous German shelling of the construction site, engineers Harvey, Scott, and Slak were wounded. Genist Williams was unlucky enough to jump into a foxhole that contained a mine. Both his feet were badly mangled. Sergeant John L. Hickman died as a result of the explosion of a mortar shell near him. The Bailey Bridge over the 'Uitwateringskanaal' was named after him by his comrades. A monument commemorates the Hickman Bridge today.With the completion of the Hickman Bridge, the Canadian units could advance to the last part of Belgium that had not yet been liberated, the area around Knokke. The commander of the German troops in Zeeuws-Vlaanderen, Major-General Eberding, together with his staff, was captured in Knokke on 31 October 1944. On 2 November, the last German support point in western Zeeuws-Vlaanderen, Stützpunkt Cadzand-Badhuis, fell. The last German units surrendered at Zeebrugge in Belgium on 3 November. The battle was finally over!Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.&nbsp;

bailybrug.jpg

640px-retranchement01.jpg

fo029391_retranchement_c_zeeuwse_bibliotheek.jpg

retranchement2.png

hickman_bridge_1944.jpg

img_4870.jpeg

img_4874.jpeg

Informatiepaneel For Freedom Museum in Ramskapelle

img_5539.jpeg

Bridge to the final opposition in Knokke

Ondanks dat hun werk onbekend is gebleven leverden de ondersteunende troepen een niet te onderschatten bijdrage aan de Canadese overwinning. Zo werkte de genie dag in dag uit om de wegen begaanbaar te maken. Het werk was door de vele mijnen en boobytraps extreem gevaarlijk. Zo raakte de commandant van 6th Field Company Royal Canadian Engineers, majoor T.R. Murphy, op 31 oktober 1944 gewond bij de bouw van de brug over het Uitwateringskanaal bij Retranchement. De tragedie begon met No. 2 Platoon die de weg van Zuidzande naar Retranchement controleerde op mijnen. Zonder veel problemen bereikten ze Retranchement. De plek waar de brug over het Uitwateringskanaal moest komen lag echter vol mijnen. No. 3 Platoon maakte een uitgebreidere verkenning van de plek waar de brug was gepland. Ze kwamen al snel onder vijandelijk vuur vanaf de overkant van het Uitwateringskanaal. Ondanks de gevaarlijke omstandigheden werd de brug over het kanaal gebouwd. Als gevolg van de continue Duitse beschietingen op de bouwplaats raakten de genisten Harvey, Scott, en Slak gewond. Genist Williams had de pech dat hij in een schuttersput sprong waarin zich een mijn bevond. Zijn beide voeten werden zwaar verminkt. Sergeant John L. Hickman stierf als gevolg van de ontploffing van een mortiergranaat in zijn nabijheid. De Baileybrug over het Uitwateringskanaal werd door zijn kameraden naar hem vernoemd. Een monument herinnert tegenwoordig aan de Hickman Bridge.Met het gereedkomen van de Hickmanbrug konden de Canadese eenheden doorstoten naar het laatste stukje België dat nog niet bevrijd was, het gebied rond Knokke. De commandant van de Duitse troepen in Zeeuws-Vlaanderen, Generaal-Majoor Eberding, werd samen met zijn staf op 31 oktober 1944 in Knokke gevangen genomen. Op 2 november viel het laatste Duitse steunpunt in West-Zeeuws-Vlaanderen, Stützpunkt Cadzand-Badhuis. De laatste Duitse eenheden gaven zich op 3 november over in Zeebrugge in België. De strijd was eindelijk ten einde!Bezoek de website van <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/verhaal/de-slag-om-de-schelde">Zeeuwse Ankers</a> voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde. Obwohl ihre Arbeit unbekannt blieb, leisteten die Hilfstruppen einen nicht zu unterschätzenden Beitrag zum kanadischen Sieg. So arbeiteten die Ingenieure tagein, tagaus, um die Straßen befahrbar zu machen. Die Arbeit war wegen der vielen Minen und Sprengfallen äußerst gefährlich. So wurde beispielsweise der Kommandeur der 6th Field Company Royal Canadian Engineers, Major T.R. Murphy, am 31. Oktober 1944 beim Bau der Brücke über den 'Uitwateringskanaal' bei Retranchement verletzt. Die Tragödie begann damit, dass das No. 2 Platoon die Straße von Zuidzande nach Retranchement auf Minen untersuchte. Ohne große Schwierigkeiten erreichten sie Retranchement. Die Stelle, an der die Brücke über den 'Uitwateringskanaal' verlaufen sollte, war jedoch voll mit Minen. No. 3 Platoon unternahm eine ausführlichere Erkundung der Stelle, an der die Brücke gebaut werden sollte. Sie gerieten bald unter feindlichen Beschuss von der anderen Seite des Kanals. Trotz der gefährlichen Bedingungen wurde die Brücke über den Kanal gebaut. Infolge des ständigen deutschen Beschusses der Baustelle wurden die Ingenieure Harvey, Scott und Slak verwundet. Genist Williams hatte das Pech, in ein Schützenloch zu springen, in dem sich eine Mine befand. Seine beiden Füße wurden schwer verstümmelt. Sergeant John L. Hickman starb an den Folgen der Explosion einer Mörsergranate in seiner Nähe. Die Bailey-Brücke über den 'Uitwateringskanaal' wurde von seinen Kameraden nach ihm benannt. Ein Denkmal erinnert heute an die Hickman-Brücke.Mit der Fertigstellung der Hickman-Brücke konnten die kanadischen Einheiten in den letzten noch nicht befreiten Teil Belgiens, das Gebiet um Knokke, vorrücken. Der Befehlshaber der deutschen Truppen in Zeeuws-Vlaanderen, Generalmajor Eberding, wurde zusammen mit seinem Stab am 31. Oktober 1944 in Knokke gefangen genommen. Am 2. November fiel der letzte deutsche Stützpunkt im westlichen Zeeuws-Vlaanderen, der Stützpunkt Cadzand-Badhuis. Am 3. November kapitulierten die letzten deutschen Einheiten im belgischen Zeebrügge. Die Schlacht war endgültig vorbei!Auf der Website von <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/de/geschichte/die-schlacht-an-der-scheldemuendung">Zeeuwse Ankers</a> finden Sie umfassende Informationen, persönliche Geschichten und Videos über die Schlacht an der Schelde. Bien que leur travail demeure mal connu, les troupes de soutien ont apporté une contribution à la victoire canadienne qui ne peut être sous-estimée. Par exemple, les ingénieurs ont travaillé jour après jour pour rendre les routes praticables. Ce travail était extrêmement dangereux en raison des nombreuses mines et pièges. Par exemple, le commandant de la 6e compagnie de campagne du génie royal canadien, le major T.R. Murphy, fut blessé le 31 octobre 1944 lors de la construction du pont sur le canal de drainage "Uitwateringskanaal" près de Retranchement. La tragédie commença lorsque la section n°2 vérifia la présence de mines sur la route de Zuidzande à Retranchement. Ils atteignirent Retranchement sans trop de problèmes. Cependant, l'endroit où devait se trouver le pont sur le canal de drainage était truffé de mines. La section n° 3 effectua une reconnaissance plus approfondie de l'endroit où le pont était prévu. Elle se retrouve rapidement sous le feu de l'ennemi depuis l'autre côté du canal. Malgré les conditions dangereuses, le pont fut construit. Les ingénieurs Harvey, Scott et Slak sont blessés par les bombardements allemands incessants sur le chantier. Le Géniste Williams a eu la malchance de sauter dans un trou de renard qui contenait une mine. Ses deux pieds sont gravement mutilés. Le sergent John L. Hickman meurt suite à l'explosion d'un obus de mortier près de lui. Le pont Bailey, qui enjambe le "Uitwateringskanaal", a été baptisé en son honneur par ses camarades. Un monument commémore aujourd'hui le pont Hickman.Une fois le pont Hickman achevé, les unités canadiennes purent avancer vers la dernière partie de la Belgique qui n'avait pas encore été libérée, la région de Knokke. Le commandant des troupes allemandes de Zeeuws-Vlaanderen, le major-général Eberding, ainsi que son état-major, sont capturés à Knokke le 31 octobre 1944. Le 2 novembre, le dernier point d'appui allemand dans l'ouest de la Flandre zélandaise, le Stützpunkt Cadzand-Badhuis, tombe. Les dernières unités allemandes se rendent à Zeebrugge, en Belgique, le 3 novembre. Visitez le site web<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> pour obtenir des informations complètes, des histoires personnelles et des vidéos sur la bataille de l'Escaut.

Ontdek herdenkingsplaatsen

Ontdek meer sites

Eén kanon bleek te veel

Als eenden peddelen de Canadezen naar Hansweert

Een brug bouwen met hindernissen

Stützpunkt Cadzand-Badhuis

Brug naar de laatste tegenstand in Knokke