Drama bij de Wassenaarse Slag

Ten noorden van de Wassenaarse Slag lag een twee kilometer lange strook zonder verdedigingswerken.  De Duitsers verwachtten in dit uitgestrekte onoverzichtelijke duingebied geen grote geallieerde landingspoging. De paradox was dat de Britse inlichtingendienst deze lacune in de verdedigingslinie daarom juist interessant vond. Voor een grote operatie was het inderdaad niet geschikt, maar voor geheime acties ter ondersteuning van het Nederlandse verzet konden de karakteristieken van het terrein juist voordeel bieden.  

Behalve luchtfoto’s waren er geen actuele gedetailleerde gegevens voorhanden, dus moest een speciale eenheid ter plekke verkennen of de kuststrook hier geschikt was om Nederlandse geheim agenten af te zetten of juist op te pikken. Via de uitgestrekte duinen konden ze 's nachts ongezien van en naar de bewoonde wereld gaan. Nadat twee pogingen van commando’s om aan land te gaan mislukten door falende navigatieapparatuur vond in de maanloze nacht van 27 op 28 februari 1944 wederom een actie plaats onder de naam operatie Premium.  

Een team van zes Franse commando’s onder leiding van captain Charles Trepel koerste in een sloep richting de Nederlandse kust. Terwijl een paar man achterbleef in een sloep, peddelde het zestal de laatste paar honderd meter in een rubberboot naar het strand. De mannen wisten precies op de beoogde locatie aan land te komen. Toen ze nabij de duinvoet dit over de radio doorgaven, gingen even ten noorden plotseling lichtkogels de lucht in. Waren ze onderkend door de Duitse bezetter of had één van hen een struikeldraadlichtsein geactiveerd? Hoe dan ook, vanuit Stützpunkt XXXVII H bij de Wassenaarse Slag klonken alarmsignalen en kwam de bezetter in het geweer. Er volgden nog meer lichtkogels en de commandant van het steunpunt stuurde patrouilles om poolshoogte te nemen. 

Vanuit de sloep in zee waren de achtergebleven collega’s getuige van het rumoer op het strand. Ze vreesden het ergste. Door hun kijkers zagen ze bewegende lichten op het strand. Het leken zaklampen, waarschijnlijk van de zoekende Duitse soldaten. Die vonden evenwel niemand en na een tijdje werd het weer donker en stil. De mannen in de sloep wachtten tot ruim een half uur na het afgesproken tijdstip om terug te keren, maar contact bleef uit en bij het krieken van de dag voerden ze met angstige vermoedens terug naar Engeland. 

Wat zij niet wisten – en de Duitse soldaten ook niet – was dat de zes Franse commando´s zich net op tijd met hun rubberboot in de duinen hadden verstopt. Een dag lang hielden zij zich daar schuil om de volgende nacht met hun boot terug te keren naar het rendez-vous op zee. Het was namelijk bij een operatie gebruikelijk dat deze 24 uur na een gemiste afspraak op hetzelfde tijdstip op dezelfde locatie zou wachten.  

Wat er toen gebeurde is nog altijd niet duidelijk. De wachtpost van het Duitse steunpunt aan de Wassenaarse Slag sloeg in de nacht weer alarm en opnieuw zond de commandant verkenningspatrouilles uit. Ditmaal met resultaat: ze troffen om half drie ’s nachts op het strand een rubberboot en drie verdronken commando’s aan. Korte tijd later werd een vierde geborgen. De kledij, uitrusting en bewapening van de doden deed de Duitsers vermoeden dat het om een commandoactie ging die was gericht tegen de Kanaalkust (!) en vanwege een storm was mislukt. Twee identificatietekens wezen op Frans-Canadese militairen.  

Enkele dagen later spoelde het ontzielde lichaam van kapitein Charles Trepel aan en twee maanden later lag de zesde commando op het strand bij Scheveningen. De tragische gebeurtenis wordt herdacht met een monument waar jaarlijks een herdenkingsceremonie plaatsvindt. De Duitse bunkers zijn bewoond door vleermuizen en in de zomer worden er rondleidingen gegeven door Staatsbosbeheer.