Karl-Heinz had wanted to become a forester, but he would not be granted such a peaceful life. Shortly after his High School (Gymnasium ) graduation in 1944 he was conscripted into the Wehrmacht Armed Forces. The war brought him to Brabant. As a gunner he formed part of the Fallschirmjäger Paratrooper Artillery. He was billeted with five others at the Kilsdonk family’s farm in Goirle. The family got on well with Karl-Heinz. He would warn them of visits by high-ranking German officers so the family could hide their radio and bicycles.LuckThe village reverberated on Friday 6 October 1944. The Allies and the Germans had gone into battle. Toos [5] and Jantje Kilsdonk [4] were playing near the well in the farmyard. A source of good luck? Karl-Heinz Rosch and his comrades ran out of the farmhouse on the way to their guns. They saw the children in the farmyard. Everyone ran on except the German boy from the pottery town. He picked up Toos and Jantje in his arms and ran to the cellar where he reunited the children with their mother. Soon afterwards Karl-Heinz ran back outside. But life and death sometimes go hand in hand: a mortar shell hit him and Karl-Heinz was fatally injured. He was just eighteen years and three days old. He was buried in a temporary grave in the farmyard. Shreds from his clothing would hang high in the branches of a tree for many years.Reburial took place in 1948. Rosch’s final resting place was in the German military cemetery in Ysselsteyn. But members of his family were not able to visit where he was killed and where he was laid to rest as they lived in East Germany. It was only after the fall of the Berlin Wall that Karl-Heinz’s father could see the farmhouse through his own eyes. But the Kilsdonk family remained silent about his son’s courageous deed. They feared reprisals. ‘A Jerry is always a Jerry’, that’s what they said in the village.Black snowFor a long time many people thought the term ‘a good German’ was as unlikely as black snow, a square circle or an unhospitable person from Brabant.&nbsp; Even after the two rescued children made their story public in 2005 and thanked Karl-Heinz posthumously,&nbsp; it still caused a lot of discussion. A former councillor attempted to erect a statue of Rosch – “a hero without glory”- in the local history museum, but that was met with resistance from former hostages whose comrades had been executed at a country estate in Goirle.The statue was ready by 2008 but there was no place for it. A breakthrough came when Leo Vermeer from Riel found a location in the municipality of Goirle. He had been a local lad from the Dorpstraat who had maintained Karl-Heinz’s temporary grave until his reburial. The bronze statue was unveiled in his garden. Jan and Toos Kilsdonk and two of van Karl-Heinz Rosch’s step-brothers were present. The plaque contains the words: ‘This statue is in honour of all who do good in evil times.’ It is a delicate sentence, in which you can almost hear the tinkle of porcelain.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

monument_voor_karl-rosh_in_riel_02.jpg

stillleven_-_goirle_-_studio_rocco_verdult.jpg

The good German - no fairy tale

Karl-Heinz had wanted to become a forester, but he would not be granted such a peaceful life. Shortly after his High School (Gymnasium ) graduation in 1944 he was conscripted into the Wehrmacht Armed Forces. The war brought him to Brabant. As a gunner he formed part of the Fallschirmjäger Paratrooper Artillery. He was billeted with five others at the Kilsdonk family’s farm in Goirle. The family got on well with Karl-Heinz. He would warn them of visits by high-ranking German officers so the family could hide their radio and bicycles.LuckThe village reverberated on Friday 6 October 1944. The Allies and the Germans had gone into battle. Toos [5] and Jantje Kilsdonk [4] were playing near the well in the farmyard. A source of good luck? Karl-Heinz Rosch and his comrades ran out of the farmhouse on the way to their guns. They saw the children in the farmyard. Everyone ran on except the German boy from the pottery town. He picked up Toos and Jantje in his arms and ran to the cellar where he reunited the children with their mother. Soon afterwards Karl-Heinz ran back outside. But life and death sometimes go hand in hand: a mortar shell hit him and Karl-Heinz was fatally injured. He was just eighteen years and three days old. He was buried in a temporary grave in the farmyard. Shreds from his clothing would hang high in the branches of a tree for many years.Reburial took place in 1948. Rosch’s final resting place was in the German military cemetery in Ysselsteyn. But members of his family were not able to visit where he was killed and where he was laid to rest as they lived in East Germany. It was only after the fall of the Berlin Wall that Karl-Heinz’s father could see the farmhouse through his own eyes. But the Kilsdonk family remained silent about his son’s courageous deed. They feared reprisals. ‘A Jerry is always a Jerry’, that’s what they said in the village.Black snowFor a long time many people thought the term ‘a good German’ was as unlikely as black snow, a square circle or an unhospitable person from Brabant.&nbsp; Even after the two rescued children made their story public in 2005 and thanked Karl-Heinz posthumously,&nbsp; it still caused a lot of discussion. A former councillor attempted to erect a statue of Rosch – “a hero without glory”- in the local history museum, but that was met with resistance from former hostages whose comrades had been executed at a country estate in Goirle.The statue was ready by 2008 but there was no place for it. A breakthrough came when Leo Vermeer from Riel found a location in the municipality of Goirle. He had been a local lad from the Dorpstraat who had maintained Karl-Heinz’s temporary grave until his reburial. The bronze statue was unveiled in his garden. Jan and Toos Kilsdonk and two of van Karl-Heinz Rosch’s step-brothers were present. The plaque contains the words: ‘This statue is in honour of all who do good in evil times.’ It is a delicate sentence, in which you can almost hear the tinkle of porcelain.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. Boswachter wilde Karl-Heinz worden. Maar die rust was hem niet gegund. Kort na zijn eindexamen Gymnasium in 1944 kreeg hij een oproep voor de Wehrmacht. De oorlog bracht hem in Brabant. Als kanonnier maakte hij deel uit van het artillerie-regiment Fallschirmjäger. Met vijf kameraden werd hij ingekwartierd op de boerderij van de familie Kilsdonk in Goirle. Het gezin kon goed overweg met Karl-Heinz. Bezoek van hoge Duitse officieren kondigde hij aan, zodat de familie de radio en fietsen kon verstoppen.GelukOp vrijdag 6 oktober 1944 trilt het dorp. Geallieerden en Duitsers leveren slag. Op het erf spelen Toos (5) en Jantje Kilsdonk (4) bij de waterput. Een bron van geluk? Karl-Heinz Rosch en zijn kameraden rennen de boerderij uit, op weg naar hun kanon. Op het erf zien ze de kinderen. Iedereen holt verder, behalve de Duitser uit de porseleinstad. Hij pakt Toos en Jantje onder zijn arm en snelt naar de kelder, waar hij de kinderen met hun moeder herenigt. Even later holt Karl-Heinz weer naar buiten. Maar erf en sterf liggen vlakbij elkaar: een mortiergranaat slaat in. Karl-Heinz wordt dodelijk geraakt. Hij is achttien jaar en drie dagen oud. Op het erf krijgt hij een veldgraf. Nog jarenlang zullen flarden van zijn kleren hoog in de takken van een boom hangen.In 1948 vindt de herbegrafenis plaats. Rosch eindigt definitief op de Duitse militaire begraafplaats in Ysselsteyn. Toch kunnen zijn familieleden de sterfplek en rustplaats niet bezoeken. Zij wonen in Oost-Duitsland. Pas na de val van de Berlijnse muur kan de vader van Karl-Heinz de boerderij met eigen ogen zien. Maar de familie Kilsdonk zwijgt over de reddende daad van zijn zoon. Zij vreest knoestige reacties. Een mof is een mof, klinkt het in het dorp.Zwarte sneeuwLange tijd schaarden velen de uitdrukking ‘een goede Duitser’ in het rijtje van de zwarte sneeuw, vierkante cirkel en ongastvrije Brabander. Ook nadat de twee geredde kinderen hun verhaal in 2005 alsnog openbaar maakten en Karl-Heinz postuum dankten, bleef de kwestie discussie oproepen. Een oud-raadslid spande zich in om voor Rosch – “een held zonder glorie” – een beeld voor in het lokale heemkunde­museum te laten maken. Maar dat riep verzet op bij oud-gijzelaars, wier kameraden op een landgoed in Goirle waren geëxecuteerd.In 2008 was het standbeeld klaar. Maar een plek ontbrak. Voor een doorbraak zorgde Leo Vermeer uit Riel, een kern van de gemeente Goirle. Hij was een voormalige buurjongen uit de Dorpsstraat, die het veldgraf van Karl-Heinz tot aan de herbegraving had onderhouden. In zijn tuin werd het bronzen beeld onthuld. Tot de aanwezigen behoorden Jan en Toos Kilsdonk en twee stiefbroers van Karl-Heinz Rosch. Op de plaquette staat: ‘Dit beeld is een eerbetoon aan hem en allen die het goede doen in kwade tijden.’ Het is een breekbare zin, waarin je porselein hoort schilferen.Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/ASiA3CRxBFg" start="0"></iframe></div>

 De goede Duitser - geen sprookje The good German - no fairy tale

On Sunday 29 October 1944, several tanks of the Canadian tank regiment Governor General Foot Guards approached Moerstraten from the south. Two tanks got stuck in the mud on the north side of the village. The German troops disabled both tanks, killing four Canadian soldiers. They were given a collective field grave at the corner of Luienhoekweg and Moerstraatsebaan streets, near the Potersbos woods.A few days later, at this same spot, the Canadian troops buried another five soldiers of the Canadian Grenadier Guards and the Algonquin Regiment. They had been killed in action in and around Welberg. There were now a total of nine Canadian soldiers buried here.In the spring of 1945, the Canadian Army began construction of a Canadian War Cemetery near Bergen op Zoom. The first burials took place in the last week of April and the nine soldiers buried near the Potersbos received their final resting place there.However, the population of Moerstraten had not forgotten the sacrifice of the nine Canadian soldiers. In the summer of 1945, most likely at the initiative of a theology student, a monument arose on the site of the former field grave. It is the oldest Canadian war memorial in the Netherlands. On 26 August 1945, the monument was unveiled amid great interest. Lieutenant Colonel Bill Cromb, himself having been involved in the liberation of the region, was invited to perform the unveiling. Comrades of the fallen soldiers were also present to lay wreaths. In the centre of the monument is a headstone with the names of the nine Canadian soldiers. At the back is a standing cross with the emblem of the 1st Canadian Army. In front of this are two plaques with words of thanks from the citizens of Moerstraten. The whole area of the monument is enclosed by nine large granite blocks in the shape of shell weapons, all linked together.

unknown.jpeg

unknown-1.jpeg

unknown-2.jpeg

unknown-3.jpeg

img-20240521-wa0002.jpg

“In remembrance of the heroes who died for us” Monument

On Sunday 29 October 1944, several tanks of the Canadian tank regiment Governor General Foot Guards approached Moerstraten from the south. Two tanks got stuck in the mud on the north side of the village. The German troops disabled both tanks, killing four Canadian soldiers. They were given a collective field grave at the corner of Luienhoekweg and Moerstraatsebaan streets, near the Potersbos woods.A few days later, at this same spot, the Canadian troops buried another five soldiers of the Canadian Grenadier Guards and the Algonquin Regiment. They had been killed in action in and around Welberg. There were now a total of nine Canadian soldiers buried here.In the spring of 1945, the Canadian Army began construction of a Canadian War Cemetery near Bergen op Zoom. The first burials took place in the last week of April and the nine soldiers buried near the Potersbos received their final resting place there.However, the population of Moerstraten had not forgotten the sacrifice of the nine Canadian soldiers. In the summer of 1945, most likely at the initiative of a theology student, a monument arose on the site of the former field grave. It is the oldest Canadian war memorial in the Netherlands. On 26 August 1945, the monument was unveiled amid great interest. Lieutenant Colonel Bill Cromb, himself having been involved in the liberation of the region, was invited to perform the unveiling. Comrades of the fallen soldiers were also present to lay wreaths. In the centre of the monument is a headstone with the names of the nine Canadian soldiers. At the back is a standing cross with the emblem of the 1st Canadian Army. In front of this are two plaques with words of thanks from the citizens of Moerstraten. The whole area of the monument is enclosed by nine large granite blocks in the shape of shell weapons, all linked together. Am Sonntag, den 29. Oktober 1944, näherten sich mehrere Panzer des kanadischen Panzerregiments Governor General Foot Guards von Süden her Moerstraten. Zwei Panzer blieben auf der Nordseite des Dorfes im schmierigen Schlamm stecken. Die deutschen Truppen setzten beide Panzer außer Gefecht und töteten vier Kanadier. Sie erhielten ein gemeinsames Feldgrab an der Ecke Luienhoekweg/Moerstraatsebaan, in der Nähe des Potersbos. Einige Tage später begruben die Kanadier an dieser Stelle fünf weitere Soldaten der Canadian Grenadier Guards und des Algonquin-Regiments. Sie waren im Kampf in und um Welberg gefallen. Damit erhöhte sich die Zahl der Gefallenen auf neun.Im Frühjahr 1945 begann die kanadische Armee mit dem Bau eines kanadischen Kriegsfriedhofs bei Bergen op Zoom. Bereits in der letzten Aprilwoche fanden die ersten Beerdigungen statt. Auch die neun Soldaten bei Potersbos erhielten hier ihre letzte Ruhestätte.Die Bevölkerung von Mörstraten vergaß dem Opfer der Soldaten nie. Wahrscheinlich auf Initiative eines Theologiestudenten entstand im Sommer 1945 an der Stelle des ehemaligen Feldgrabes ein Denkmal. Es ist das älteste kanadische Kriegsdenkmal in den Niederlanden.Am 26. August 1945 wurde das Denkmal in der Nähe des Potersbos unter großer Anteilnahme enthüllt. Oberstleutnant Bill Cromb, der selbst an der Befreiung der Region beteiligt war, war für die Enthüllung angefragt worden. Kameraden der Gefallenen waren anwesend und legten Kränze nieder.In der Mitte des Denkmals steht ein Grabstein mit den Namen der neun Kanadier. Auf der Rückseite befindet sich ein stehendes Kreuz mit dem Emblem der 1. Canadian Army. Davor befinden sich zwei Tafeln mit den Dankesworten der Bevölkerung von Mörstraten: “In remembrance of the heroes who died for us”. Das Ganze wird von neun großen Granitmuscheln umschlossen, die miteinander verbunden sind. In de loop van zondag 29 oktober 1944 naderden verschillende tanks van het Canadese tankregiment Governor General Foot Guards vanuit het zuiden Moerstraten. Twee tanks kwamen vast te zitten in de vette modder aan de noordzijde van het dorp. De Duitse troepen schakelden beide tanks uit, waarbij vier Canadezen sneuvelden. Zij kregen een gezamenlijk veldgraf op de hoek van de Luienhoekweg met de Moerstraatsebaan, nabij het Potersbos. Enkele dagen later begroeven de Canadezen op deze plek nog eens vijf andere militairen van de Canadian Grenadier Guards en het Algonquin Regiment. Zij waren gesneuveld in de strijd in en om Welberg. Hiermee kwam het aantal op negen.In het voorjaar van 1945 begon het Canadese leger bij Bergen op Zoom met de aanleg van een Canadian War Cemetry. Al in de laatste week van april vonden de eerste begravingen plaats. Ook de negen militairen bij het Potersbos kregen toen een laatste rustplaats.De bevolking van Moerstraten was het offer van de negen, Canadese militairen niet vergeten. Waarschijnlijk op initiatief van een theologiestudent verrees in de zomer van 1945 op de plek van het voormalige veldgraf een monument. Het is het oudste Canadese oorlogsmonument in Nederland.Op 26 augustus 1945 werd het monument bij het Potersbos onder grote belangstelling onthuld. Luitenant-kolonel Bill Cromb, zelf betrokken geweest bij de bevrijding van de regio, was gevraagd voor de onthulling. Kameraden van de gesneuvelden waren aanwezig om kransen te leggen.In het midden van het monument ligt een grafsteen met de namen van de negen Canadezen. Aan de achterzijde is een staand kruis met het embleem van het 1st Canadian Army. Hiervoor liggen twee plaquettes met een dankwoord van de inwoners van Moerstraten; “In remembrance of the heroes who died for us”. Het geheel wordt omheind door negen grote, aan elkaar verbonden granieten granaten.&nbsp;&nbsp;&nbsp;

 "Im Gedenken an die Helden, die für uns gestorben sind" "Ter herinnering aan de helden die voor ons stierven” “In remembrance of the heroes who died for us” Monument

West Brabant was liberated by a truly international force. General Crerar's First Canadian Army commanded Polish, American and British divisions in addition to Canadian divisions. The British 49th Infantry Division had liberated Roosendaal on 30 October 1944.The Division's ultimate goal was the capture of Willemstad, the old fortified town on the Hollands Diep. This town, with its centuries-old defences, was militarily a tough nut to crack for the British forces. The fortress had been fortified by the German troops with modern bunkers. Moreover, the flat marshland made any approach basically impossible. A direct attack would claim many casualties among the British soldiers. To prevent this, Division commander, Major-General "Bubbles" Barker, devised a plan to capture Willemstad without bloodshed.On 6 November 1944, Barker sent his assistant, Parson, to the fortified town to put pressure on the German commander, Colonel Walter Nass. In a letter, written in German, Barker threatened to shoot the entire town to smithereens. That this would lead to heavy losses among the German occupiers and the population was obvious. According to Barker, Nass's position was hopeless. He issued an ultimatum: he had to surrender by Monday 6 November at 18:00.However, Nass was experienced and was not about to give in to the British forces' demand easily. He devised a strategy: he agreed to the departure of Willemstad's inhabitants, giving the British forces the allusion that he would fight for the town. While the British troops were busy taking in the civilians from Willemstad, Nass secretly ordered his troops to gather in the harbour. The next night, boats from the German navy picked up Nass and his men. When the British troops snuck into the fortress the next morning, after a massive artillery bombardment, it appeared that the bird had flown!

Haven van vertrek na Britse artilleriebeschieting

unknown-1.png

640px-nimh_-_2155_005342_-_aerial_photograph_of_willemstad_the_netherlands.jpeg

unknown.png

A German commander's strategy during Liberation

West Brabant was liberated by a truly international force. General Crerar's First Canadian Army commanded Polish, American and British divisions in addition to Canadian divisions. The British 49th Infantry Division had liberated Roosendaal on 30 October 1944.The Division's ultimate goal was the capture of Willemstad, the old fortified town on the Hollands Diep. This town, with its centuries-old defences, was militarily a tough nut to crack for the British forces. The fortress had been fortified by the German troops with modern bunkers. Moreover, the flat marshland made any approach basically impossible. A direct attack would claim many casualties among the British soldiers. To prevent this, Division commander, Major-General "Bubbles" Barker, devised a plan to capture Willemstad without bloodshed.On 6 November 1944, Barker sent his assistant, Parson, to the fortified town to put pressure on the German commander, Colonel Walter Nass. In a letter, written in German, Barker threatened to shoot the entire town to smithereens. That this would lead to heavy losses among the German occupiers and the population was obvious. According to Barker, Nass's position was hopeless. He issued an ultimatum: he had to surrender by Monday 6 November at 18:00.However, Nass was experienced and was not about to give in to the British forces' demand easily. He devised a strategy: he agreed to the departure of Willemstad's inhabitants, giving the British forces the allusion that he would fight for the town. While the British troops were busy taking in the civilians from Willemstad, Nass secretly ordered his troops to gather in the harbour. The next night, boats from the German navy picked up Nass and his men. When the British troops snuck into the fortress the next morning, after a massive artillery bombardment, it appeared that the bird had flown! West-Brabant wurde von einer wahrhaft internationalen Truppe befreit. Die Erste Kanadische Armee von General Crerar verfügte neben kanadischen Divisionen auch über polnische, amerikanische und britische Divisionen. Letztere, die 49. Infanteriedivision, befreite Roosendaal am 30. Oktober 1944.&nbsp;Ihr letztes Ziel war die Einnahme von Willemstad, der alten Festungsstadt am Hollands Diep. Diese Stadt mit ihren jahrhundertealten Verteidigungsanlagen war militärisch eine harte Nuss für die Briten. Die Festung war von den Deutschen mit modernen Bunkern verstärkt worden. Außerdem machte das flache Polderland eine Annäherung praktisch unmöglich. Ein direkter Angriff würde viele Opfer unter den britischen Soldaten fordern. Um dies zu verhindern, entwarf der Divisionskommandeur, Generalmajor "Bubbles" Barker, einen Plan, um Willemstad dennoch ohne Blutvergießen einzunehmen. Barker schickte seinen Adjutanten Parson am 6. November 1944 in die befestigte Stadt, um Druck auf den deutschen Befehlshaber, Oberst Walter Nass, auszuüben. In einem auf Deutsch verfassten Brief drohte Barker damit, die gesamte Stadt in Schutt und Asche zu legen. Dass dies zu schweren Verlusten bei den deutschen Besatzern und der Bevölkerung führen würde, war klar. Laut Barker war die Lage für Nass aussichtslos. Er stellte ein Ultimatum: Bis Montagabend, 6. November, 18 Uhr, musste er sich ergeben haben.Doch der erfahrene Nass wollte der britischen Forderung nicht einfach nachgeben und ersann eine List. Er stimmte dem Abzug der Einwohner von Willemstad zu und ließ die Briten in dem Glauben, dass er die Schlacht um die Stadt schlagen würde. Während sein Gegner damit beschäftigt war, die Zivilisten aus Willemstad aufzunehmen, befahl er seinen Truppen heimlich, sich im Hafen zu sammeln. In der folgenden Nacht holten Boote der deutschen Marine Nass und seine Männer ab. Als sich die Briten am nächsten Morgen nach einem massiven Artilleriebeschuss in die Festung schlichen, schien der Vogel geflogen zu sein!&nbsp; West-Brabant werd bevrijd door een waarlijk internationale troepenmacht. Het First Canadian Army van generaal Crerar had naast Canadese divisies ook een Poolse, Amerikaanse en Britse onder bevel. De laatste, de 49th Infantry Division, bevrijdde op 30 oktober 1944 Roosendaal.Hun uiteindelijke doel was de inname van Willemstad, de oude vestingstad aan het Hollands Diep. Deze stad met zijn eeuwenoude verdedigingswerken was militair gezien een lastige noot om te kraken voor de Britten. De vesting was door de Duitsers versterkt met moderne bunkers. Bovendien maakte het vlakke polderland een nadering eigenlijk onmogelijk. Een rechtstreeks aanval zou veel slachtoffers eisen onder de Britse militairen. Om dat te voorkomen bedacht divisiecommandant, Major-General “Bubbles” Barker, een plan om zonder bloedvergieten toch Willemstad te veroveren.Barker stuurde op 6 november 1944 zijn assistent Parson naar de vestingstad om de Duitse commandant, kolonel Walter Nass, onder druk te zetten. In een brief, in het Duits opgesteld, dreigde Barker de hele stad aan gruzelementen te schieten. Dat dit tot zware verliezen zou leiden onder de Duitse bezetters en de bevolking, was duidelijk. Volgens Barker was de positie van Nass hopeloos. Hij stelde een ultimatum: voor maandagavond 6 november 18.00 uur moest hij zich hebben overgegeven.Maar de ervaren Nass was niet van plan zo maar in te gaan op de Britse eis en bedacht een krijgslist. Hij stemde in met het vertrek van de inwoners van Willemstad en liet de Britten in de waan dat hij het gevecht om de stad aan zou gaan. Terwijl zijn tegenstander druk was met de opvang van de burgers uit Willemstad, gaf hij zijn troepen stiekem opdracht zich te verzamelen in de haven. De volgende nacht haalden boten van de Duitse marine Nass en zijn mannen op. Toen de Britten de volgende ochtend na een enorme artilleriebeschieting de vesting binnen slopen, bleek de vogel gevlogen te zijn!&nbsp;

 Deutsche Strategeme bei der Befreiung Duitse krijgslist bij de bevrijding A German commander's strategy during Liberation

In the early morning of Saturday 4 November 1944, the first fighter aircraft appeared in the sky as "army support". About 40 Spitfire aircraft from four different squadrons attacked the village in as many waves. Several pilots saw troop concentrations, an additional reason for heavy attacks.Dozens of bombs landed on the village, setting it on fire. As if that was not enough, the first fighter aircraft was followed by another group of Typhoon aircraft. These were feared by the German troops because they were equipped with rockets. The pilots fired rockets at the towers of three churches in Dinteloord. Then all groups of aircraft carried out so-called "strafings", diving flights with on-board machine guns. As a result, unquenchable fires broke out in many places in Dinteloord. Buildings collapsed and entire streets disappeared. The inferno took the lives of many residents. The survivors fled in long columns into the safe marshland.Liberation felt sour when the next day British troops under Canadian command entered the almost totally destroyed village. Immediately, the liberators organised medical aid and evacuated the survivors. Almost fifty inhabitants did not live to see the liberation. The attack on Dinteloord was a poignant example of 'collateral damage' during Allied operations in North Brabant.To this day, in Dinteloord, Saturday 4 November is regarded as the day of "the bombing" of their village.

kade-dinteloord_1280_1280_fit_90.jpg.webp

A dramatic example of 'collateral damage'

In the early morning of Saturday 4 November 1944, the first fighter aircraft appeared in the sky as "army support". About 40 Spitfire aircraft from four different squadrons attacked the village in as many waves. Several pilots saw troop concentrations, an additional reason for heavy attacks.Dozens of bombs landed on the village, setting it on fire. As if that was not enough, the first fighter aircraft was followed by another group of Typhoon aircraft. These were feared by the German troops because they were equipped with rockets. The pilots fired rockets at the towers of three churches in Dinteloord. Then all groups of aircraft carried out so-called "strafings", diving flights with on-board machine guns. As a result, unquenchable fires broke out in many places in Dinteloord. Buildings collapsed and entire streets disappeared. The inferno took the lives of many residents. The survivors fled in long columns into the safe marshland.Liberation felt sour when the next day British troops under Canadian command entered the almost totally destroyed village. Immediately, the liberators organised medical aid and evacuated the survivors. Almost fifty inhabitants did not live to see the liberation. The attack on Dinteloord was a poignant example of 'collateral damage' during Allied operations in North Brabant.To this day, in Dinteloord, Saturday 4 November is regarded as the day of "the bombing" of their village. &nbsp;Am frühen Samstagmorgen des 4. November erschienen die ersten Jagdflugzeuge als "Unterstützung" am Himmel. Etwa 40 Spitfires aus vier verschiedenen Staffeln griffen das Dorf in ebenso vielen Wellen an. Mehrere Piloten sahen Truppenkonzentrationen, ein weiterer Grund für schwere Angriffe.Dutzende von Bomben landeten auf dem Dorf und setzten es in Brand. Doch damit nicht genug: Nach dem Eintreffen der ersten Jagdflugzeuge traf eine weitere Gruppe von Typhoons ein. Diese wurden von den deutschen Truppen gefürchtet, weil sie mit Raketen ausgerüstet waren. Die Piloten feuerten Raketen auf die Türme von drei Kirchen in Dinteloord. Dann führten alle Flugzeuggruppen so genannte "strafings" durch, Sturzflüge mit den Maschinengewehren an Bord, was dazu führte, dass an vielen Orten in Dinteloord unauslöschliche Brände ausbrachen. Gebäude stürzten ein und ganze Straßenzüge verschwanden. Das Inferno kostete viele Bewohner das Leben. Die Überlebenden flüchteten in langen Kolonnen in den sicheren Polder.Die Befreiung fühlte hatte einen bitteren Beigeschmack, als am nächsten Tag britische Truppen unter kanadischem Kommando in das fast völlig zerstörte Dorf einrückten. Sofort organisierten die Befreier medizinische Hilfe und evakuierten die Überlebenden. Fast fünfzig Einwohner erlebten die Befreiung nicht mehr. Der Angriff auf Dinteloord war ein ergreifendes Beispiel für "Kollateralschäden" während der alliierten Operationen in Nordbrabant.Bis heute wird in Dinteloord Samstag, der 4. November, als der Tag "der Bombardierung" ihres Dorfes angesehen.&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; In de vroege ochtend van zaterdag 4 november verschenen de eerste jachtvliegtuigen in de lucht als “army support”. Ongeveer 40 Spitfires van vier verschillende squadrons vielen in evenzoveel golven het dorp aan. Verschillende piloten zagen troepenconcentraties, een extra reden om de aanvallen zwaar in te zetten.Tientallen bommen kwamen terecht op het dorp en zetten het in brand. Alsof dat niet genoeg was, kwam na de eerste jachtvliegtuigen nog een groep Typhoons aanzetten. Die werden gevreesd door de Duitse troepen omdat ze uitgerust waren met raketten. De piloten vuurden raketten af op de torens van drie Dinteloordse kerken. Vervolgens voerden alle groepen vliegtuigen zogenaamde “strafings” uit, duikvluchten met de boordmitrailleurs.Het gevolg was dat op veel plekken in Dinteloord onblusbare branden uitbraken. Gebouwen stortten in en hele straten verdwenen. Het inferno kostte veel inwoners het leven. De overlevenden vluchtten in lange colonnes de veilige polder in.De bevrijding voelde wrang aan toen de volgende dag Britse troepen onder Canadees bevel het vrijwel totaal verwoeste dorp binnentrokken. Direct organiseerden de bevrijders medische hulp en evacueerden de overlevenden. Bijna vijftig inwoners maakten de bevrijding niet meer mee. De aanval op Dinteloord was een indringend voorbeeld van ‘collateral damage’ tijdens geallieerde operaties in Noord-Brabant.Tot op de dag van vandaag geldt in Dinteloord zaterdag vier november als de dag van “het bombardement” op hun dorp.

 Dramatisches Beispiel für "Kollateralschäden" Dramatisch voorbeeld van ‘collateral damage’ ('nevenschade') A dramatic example of 'collateral damage'

In January 1945, the Lake Superior Regiment, a Canadian unit, held positions along the Meuse River, on an elongated front running from Bokhoven to Het Wild. Their commander, Lieutenant Colonel Robert A. Keane, had absolutely no idea who his opponent was on the other side of the Maas. Therefore, the commander decided to go big, and send A Company (about 100 men) across the river.Not only was the scale of 'Operation Schultz' remarkable, but so was the fact that Keane chose to operate in broad daylight. From the embankment near Hoenzadriel, German troops could see exactly what the Canadian forces were up to and bring targeted fire to their boats.To prevent this, Canadian guns fired smoke grenades. To support the crossing, the Canadian forces deployed three of their four tank units (about 150 Sherman tanks), and some 70 guns were brought in. This huge number was to deny the German forces all sight of the Lake Superior Regiment's action, and to isolate the village of Hoenzadriel so that reinforcements from surrounding villages were impossible. Machine guns were to provide fire from the Meuse dyke.Via the Blauwe Sluis (blue lock) in Gewande, the group set off on 17 January 1945 at 12:30. Two minutes later, the Canadian forces were already on the other side of the river. Despite numerous smoke grenades, they still came under heavy German machine-gun fire. The German troops managed to pin the Canadian troops down near some dyke houses (traditional wetland houses). However, the large amount of Canadian artillery then brought relief. Luck turned out to be on the Canadian side, as in one of the houses they were able to capture three German soldiers, exactly the number that had been set as a target beforehand. At 14:40, 'Operation Schultz' was completed.The Canadian forces counted four wounded, including their commander. Nothing was known about the German losses. The damage in the area near Hoenzadriel and Kerkdriel was enormous due to the heavy artillery fire. The tanks had fired over 6,500 shells, and nearly 4,000 artillery. Through questioning, the Canadian troops found out that a unit of the Luftwaffe was on the other side; not the best part of the German army.It was a huge operation, but Keane's curiosity was appeased. He no longer had any cause for concern.

unknown-4.jpeg

Maas bij Gewande

Operation Schultz

In January 1945, the Lake Superior Regiment had positions along the Meuse River on an elongated front running from Bokhoven to Het Wild. The unit's commander, Lieutenant Colonel Robert A. Keane, had absolutely no idea who his opponent was on the other side of the Maas. Therefore, the commander decided to go big and send A Company (about 100 men) across the river.Not only was the scale of 'Operation Schultz' remarkable, but also the fact that Keane chose to operate in broad daylight. From the embankment near Hoenzadriel, German troops could see exactly what the Canadians were up to and bring targeted fire to their boats.To prevent this, Canadian guns fired smoke grenades. To support the crossing, the Canadians deployed three of their four tank units, about 150 Sherman tanks, and some 70 guns were brought in. This huge number was to deny the Germans all sight of the Lake Superior Regiment's action as well as isolate the village of Hoenzadriel so that reinforcements from surrounding villages were impossible. Machine guns were to provide fire from the Maas dyke.Via the Blauwe Sluis (blue lock) in Gewande, the group set off on 17 January 1945 at the stroke of 12.30pm. Two minutes later, the Canadians were already on the other side. Despite numerous smoke grenades, they still came under heavy German machine-gun fire. The German troops managed to pin the Canadians down near some dike houses. The large amount of artillery then brought relief. Luck turned out to be on the Canadian side. In one of the houses they were able to capture three German soldiers, exactly the number that had been set as a target beforehand. At 2.40 pm, 'Operation Schultz' was over again.The Canadians counted four wounded, including their commander. Nothing was known about German losses. The damage in the area near Hoenzadriel and Kerkdriel was enormous due to the heavy artillery fire. The tanks had fired over 6,500 shells, the artillery nearly 4,000. Through questioning, the Canadians found out that a unit of the Luftwaffe was on the other side. Not exactly the fine fleur of the German army.It was a huge operation, but Commander Keane's curiosity was appeased. He no longer had any cause for concern.&nbsp;&nbsp; Im Januar 1945 hatte das Lake Superior Regiment Stellungen entlang der Maas an einer langgestreckten Front, die von Bokhoven bis Het Wild verlief. Der Kommandeur der Einheit, Oberstleutnant Robert A. Keane, hatte absolut keine Ahnung, wer sein Gegner auf der anderen Seite der Maas war. Daher beschloss der Kommandeur, die A-Kompanie (etwa 100 Mann) im großen Stil über den Fluss zu schicken.Nicht nur das Ausmaß der "Operation Schultz" war bemerkenswert, sondern auch die Tatsache, dass Keane sich dafür entschied, am helllichten Tag zu operieren. Vom Damm bei Hoenzadriel aus konnten die deutschen Truppen genau sehen, was die Kanadier vorhatten, und ihre Boote gezielt unter Beschuss nehmen.Um dies zu verhindern, feuerten die kanadischen Geschütze Rauchgranaten ab. Zur Unterstützung der Überfahrt setzten die Kanadier drei ihrer vier Panzereinheiten ein, etwa 150 Sherman-Panzer, und brachten etwa 70 Geschütze mit. Diese große Zahl sollte den Deutschen jegliche Sicht auf die Aktion des Lake Superior Regiments verwehren und das Dorf Hoenzadriel isolieren, so dass eine Verstärkung aus den umliegenden Dörfern unmöglich war. Die Maschinengewehre sollten das Feuer vom Maasdeich aus eröffnen.Über die Blauwe Sluis (blaue Schleuse) in Gewande brach die Gruppe am 17. Januar 1945 um Punkt 12.30 Uhr auf. Zwei Minuten später waren die Kanadier bereits auf der anderen Seite. Trotz zahlreicher Rauchgranaten gerieten sie unter schweren deutschen Maschinengewehrbeschuss. Es gelang den deutschen Truppen, die Kanadier in der Nähe einiger Deichhäuser festzusetzen. Die große Menge an Artillerie brachte dann Entlastung. Das Glück war auf der Seite der Kanadier. In einem der Häuser konnten sie drei deutsche Soldaten gefangen nehmen, genau die Anzahl, die zuvor als Ziel festgelegt worden war. Um 14.40 Uhr war die "Operation Schultz" wieder vorbei.Die Kanadier zählten vier Verwundete, darunter ihren Kommandanten. Über die deutschen Verluste war nichts bekannt. Die Schäden in der Gegend um Hoenzadriel und Kerkdriel waren aufgrund des schweren Artilleriebeschusses enorm. Die Panzer hatten über 6.500 Granaten abgefeuert, die Artillerie fast 4.000. Durch Befragung fanden die Kanadier heraus, dass eine Einheit der Luftwaffe auf der anderen Seite stand. Nicht gerade das Aushängeschild der deutschen Armee.Es war eine riesige Operation, aber Kommandant Keanes Neugierde war gestillt. Er hatte keinen Grund mehr zur Besorgnis. In januari 1945 had het Lake Superior Regiment langs de Maas posities over een langgerekt front dat liep van Bokhoven tot aan Het Wild. De commandant van de eenheid, luitenant-kolonel Robert A. Keane, had totaal geen idee wie zijn tegenstander was aan de overzijde van de Maas. Daarom besloot de commandant het groot aan te pakken en de A-Compagnie (ongeveer 100 man) de rivier over te sturen.Niet alleen de omvang van ‘Operatie Schultz’ was opvallend, ook het feit dat Keane koos voor een operatie op klaarlichte dag. De Duitse troepen konden vanaf de dijk bij Hoenzadriel precies zien wat de Canadezen van plan waren en gericht vuur uitbrengen op hun bootjes.Om dit te voorkomen vuurden Canadese kanonnen rookgranaten af. Voor ondersteuning van de oversteek zetten de Canadezen drie van hun vier tankeenheden in, ongeveer 150 Sherman tanks, en werden zo’n 70 kanonnen aangevoerd. Dit enorme aantal moest de Duitsers alle zicht ontnemen op de actie van het Lake Superior Regiment én het dorp Hoenzadriel isoleren zodat versterkingen vanuit omliggende dorpen onmogelijk waren. Vanaf de Maasdijk zouden mitrailleurs vuur geven. Via de Blauwe Sluis in Gewande ging de groep op 17 januari 1945 om klokslag 12.30 uur op pad. Twee minuten later waren de Canadezen al aan de overzijde. Ondanks de vele rookgranaten kwamen ze toch onder hevig Duits machinegeweervuur te liggen. Het lukte de Duitse troepen de Canadezen vast te pinnen bij enkele dijkwoningen. De grote hoeveelheid artillerie bracht toen uitkomst. Het geluk bleek aan Canadese zijde. In één van de woningen kon men drie Duitse militairen gevangennemen, precies het aantal dat vooraf als doel was gesteld. Om 14.40 uur was ‘Operatie Schultz’ weer voorbij.De Canadezen telden vier gewonden, inclusief hun commandant. Over Duitse verliezen was niets bekend. De schade in het gebied bij Hoenzadriel en Kerkdriel was door het vele artillerievuur enorm. De tanks hadden ruim 6.500 granaten afgeschoten, de artillerie bijna 4.000 stuks. Door ondervraging kwamen de Canadezen erachter dat een eenheid van de Luftwaffe zich aan de overzijde bevond. Niet bepaald de fine fleur van het Duitse leger.Het was een enorme operatie, maar de nieuwsgierigheid van commandant Keane was gestild. Hij had geen reden tot zorg meer.

 Operation Schultz Operatie Schultz Operation Schultz

After the liberation of Moerstraten, Canadian troops reached the then municipal border with Steenbergen, of which Welberg was part, on 30 October. A day later, a first attempt to take Steenbergen and Welsberg followed. This was blocked by a formidable tank wall, a thick concrete wall almost two metres high.What next? A new plan envisaged a night assault on the hamlet of Welberg and its surroundings. This task was assigned to the Algonquin Regiment, a Battalion of the Canadian 4th Armoured Division. The attack took place on the night of 31 October to 1 November, but ended in failure.Like many other Canadian infantry units, the Algonquin Regiment faced a severe shortage of men. On paper, the average company was supposed to number about 150 men, but it was down to just a few dozen at the end of October 1944. The plan of attack was actually quite simple: an attack with two companies, Major Atkinson's A Company and Major Stirling's C Company. Tanks were ready for when the breakthrough was achieved.The Alqonquins set out in the night and initially encountered little resistance. Around 04:00, the vanguard reached the area around the church in Welberg. Both majors established their headquarters in a house not far from the church and their men dug in and waited to see what was to come.Within an hour, the German troops from the north launched the counterattack. In the dark night, the battle was confused and cluttered. Moreover, the connection to headquarters was lost and the Canadian soldiers could not call for help. After a tough battle, the attackers overran the Canadian forces. Both majors were captured in their headquarters, but a few Canadian soldiers managed to escape in the dark.The failure was mainly due to insufficient advance reconnaissance, an underestimation of the opponent, and far too little support from tanks and artillery. In one of the war diaries of the 4th Armoured Division, it says: 'the enemy has again shown himself to be an expert in retreating; leaving strong rearguards and thus gaining time to rebuild a defence line in another place'. An apt conclusion!What happened to the Canadian forces' attempts to capture Welberg and Steenbergen? Two days later, they made another attempt to take Welberg. Despite a larger approach, on 3 November fierce fighting again occurred in the hamlet, with many losses of men and vehicles, both on the Canadian and German sides. Only when the German rearguard retreated towards Dinteloord did the Canadian forces succeed in taking Welberg and Steenbergen.

More than a rearguard action

After the liberation of Moerstraten, Canadian troops reached the then municipal border with Steenbergen, of which Welberg was part, on 30 October. A day later a first attempt to take Steenbergen and Welsberg followed. This was blocked by a formidable tank wall, a thick concrete wall almost two metres high.What next? A new plan envisaged a night assault on the hamlet of Welberg and its environs. This task was assigned to the Algonquin Regiment, a battalion of the 4th Canadian Armoured Division. The attack took place on the night of 31 October to 1 November, but would end in failure.Like many other Canadian infantry units, the Algonquin Regiment faced a severe shortage of men. On paper, the average company was supposed to number about 150 men, but it was down to just a few dozen at the end of October 1944. The plan of attack was actually quite simple: an attack with two companies, Major Atkinson's A Company and Major Stirling's C Company. Tanks were ready for when the breakthrough was achieved.The Alqonquins set out in the night and initially encountered little resistance. Around four o'clock, the vanguard reached the area around the church in Welberg. Both majors established their headquarters in a house not far from the church and their men dug in and waited to see what was to come.Within an hour, the German troops from the north launched the counterattack. In the dark night, the battle was confused and cluttered. Moreover, the connection to headquarters was lost and they could not call for help. After a tough battle, the attackers overran the Canadians. Both majors were captured in their headquarters. But few Canadians managed to escape in the dark.The failure was mainly due to insufficient advance reconnaissance, an underestimation of the opponent and far too little support from tanks and artillery. In one of the war diaries of the 4th Canadian Armoured Division one wrote: 'the enemy has again shown himself to be an expert in retreating; leaving strong rearguards and thus gaining time to rebuild a defence line in another place'. An apt conclusion!What happened to the Canadian attempts to capture Welberg and Steenbergen? Two days later, the Canadians made another attempt to take Welberg. Despite a larger approach, on 3 November fierce fighting again occurred in the hamlet with many losses of men and vehicles, both on the Canadian and German sides. Only when the German rearguard retreated towards Dinteloord did the Canadians succeed in taking Welberg and Steenbergen.&nbsp; Im Anschluss an die Befreiung von Moerstraten erreichten die kanadischen Truppen am 30. Oktober die damalige Gemeindegrenze zu Steenbergen, zu dem auch Welberg gehörte. Einen Tag später folgte ein erster Versuch, Steenbergen und Welsberg einzunehmen. Dieser wurde durch einen gewaltigen Panzerwall, eine dicke, fast zwei Meter hohe Betonmauer, verhindert.Was nun? Ein neuer Plan sah einen Nachtangriff auf den Weiler Welberg und seine Umgebung vor. Diese Aufgabe wurde dem Algonquin Regiment, einem Bataillon der 4. kanadischen Panzerdivision, übertragen. Der Angriff fand in der Nacht vom 31. Oktober auf den 1. November statt, schlug jedoch fehl.Wie viele andere kanadische Infanterieeinheiten litt auch das Algonquin-Regiment unter schwerem Personalmangel. Auf dem Papier sollte die durchschnittliche Kompanie etwa 150 Mann umfassen, aber Ende Oktober 1944 waren es nur noch ein paar Dutzend. Der Angriffsplan war eigentlich ganz einfach: ein Angriff mit zwei Kompanien, der A-Kompanie von Major Atkinson und der C-Kompanie von Major Stirling. Panzer standen bereit, wenn der Durchbruch gelang.Die Alqonquins brachen in der Nacht auf und stießen zunächst auf wenig Widerstand. Gegen vier Uhr erreichte die Vorhut das Gebiet um die Kirche in Welberg. Die beiden Majore richteten ihr Hauptquartier in einem Haus unweit der Kirche ein, ihre Männer verschanzten sich und warteten ab, was kommen würde.Innerhalb einer Stunde starteten die deutschen Truppen von Norden her den Gegenangriff. In der dunklen Nacht war der Kampf verworren und unübersichtlich. Außerdem war die Verbindung zum Hauptquartier unterbrochen, und man konnte keine Hilfe anfordern. Nach einem harten Gefecht überrannten die Angreifer die Kanadier. Beide Majore wurden in ihrem Hauptquartier gefangen genommen. Nur wenigen Kanadiern gelang es, in der Dunkelheit zu entkommen.&nbsp;Das Scheitern war vor allem auf eine unzureichende Vorausaufklärung, eine Unterschätzung des Gegners und eine viel zu geringe Unterstützung durch Panzer und Artillerie zurückzuführen. In einem der Kriegstagebücher der 4. kanadischen Panzerdivision heißt es: "Der Feind hat sich wieder einmal als Experte im Rückzug erwiesen; er ließ starke Nachhut zurück und gewann so Zeit, um an anderer Stelle eine Verteidigungslinie neu aufzubauen". Eine treffende Schlussfolgerung!Was geschah bei den kanadischen Versuchen, Welberg und Steenbergen einzunehmen? Zwei Tage später unternahmen die Kanadier einen weiteren Versuch, Welberg einzunehmen. Trotz eines größeren Anmarsches kam es am 3. November in dem Weiler erneut zu heftigen Kämpfen mit vielen Verlusten an Männern und Fahrzeugen sowohl auf kanadischer als auch auf deutscher Seite. Erst als sich die deutsche Nachhut in Richtung Dinteloord zurückzog, gelang es den Kanadiern, Welberg und Steenbergen einzunehmen. Na de bevrijding van Moerstraten bereikten de Canadese troepen op 30 oktober de toenmalige gemeentegrens met Steenbergen waar Welberg deel van uitmaakte. Een dag later volgde een eerste poging om Steenbergen en Welsberg in te nemen. Die werd geblokkeerd door een formidabele tankmuur, een dikke betonnen muur van bijna twee meter hoog.Wat nu? Een nieuw plan voorzag in een nachtelijke aanval op de buurtschap Welberg en omgeving. Deze taak kreeg het Algonquin Regiment toegewezen, een bataljon van de 4th Canadian Armoured Division. De aanval vond plaats in de nacht van 31 oktober op 1 november, maar zou in een fiasco eindigen.Evenals veel andere Canadese infanterie-eenheden had het Algonquin Regiment te kampen met een groot tekort aan manschappen. Op papier moest de gemiddelde compagnie ongeveer 150 man tellen, maar het bedroeg eind oktober 1944 nog maar enkele tientallen manschappen. Het aanvalsplan was eigenlijk heel simpel: een aanval met twee compagnieën, de A-Compagnie van majoor Atkinson en de C- Compagnie van majoor Stirling. Tanks stonden klaar voor wanneer de doorbraak was gerealiseerd.De Alqonquins gingen in de nachtelijke uren op pad en ondervonden aanvankelijk weinig tegenstand. Rond vier uur bereikte de voorhoede de omgeving van de kerk in Welberg. De beide majoors vestigden hun hoofdkwartier in een woning niet ver van de kerk en hun manschappen groeven zich in en wachten af wat er ging komen.Binnen een uur zetten de Duitse troepen vanuit het noorden de tegenaanval in. In de donkere nacht was het gevecht verward en onoverzichtelijk. Bovendien was de verbinding met het hoofdkwartier verloren gegaan en kon men niet om hulp vragen. Na een zware strijd overliepen de aanvallers de Canadezen. De beide majoors werden in hun hoofdkwartier gevangengenomen. Maar weinig Canadezen wisten in het donker te ontsnappen.De mislukking was voornamelijk te wijten was aan onvoldoende verkenning vooraf, een onderschatting van de tegenstander en veel te weinig steun van tanks en artillerie. In éen van de oorlogsdagboeken van de 4th Canadian Armoured Division schreef men: ‘de vijand heeft opnieuw laten zien een expert te zijn in het terugtrekken; sterke achterhoedes achterlaten en zo tijd winnen om op een andere plaats weer een afweerlinie op te bouwen’. Een treffende conclusie!&nbsp;Hoe liep het verder af met de Canadese pogingen Welberg en Steenbergen in te nemen? Twee dagen later ondernamen de Canadezen een nieuwe poging Welberg in te nemen. Ondanks een grotere aanpak kwam het op 3 november opnieuw tot hevige gevechten in de buurtschap met veel verliezen van mensen en voertuigen, zowel aan de Canadese als Duitse zijde. Pas toen de Duitse achterhoede zich richting Dinteloord terugtrok, lukt het de Canadezen Welberg en Steenbergen in te nemen.

 Mehr als nur ein Rückzugsgefecht Meer dan een achterhoedegevecht More than a rearguard action

After the vanguard of the Canadian 2nd Infantry Division reached the crossroads on 8 October 1944, German resistance rapidly increased in intensity. The final objective for the day was the slightly northern hamlet of Korteven. After all, whoever controlled Korteven controlled access to Zeeland.Realising this, the German army command sent reinforcements to Hoogerheide and the surrounding area at lightning speed. The Canadian forces therefore failed to reach Korteven on the first day. The resistance was 'extremely heavy' and the front Canadian positions along the Antwerpsestraatweg were even lost. The German troops drove the Canadian forces back to the crossroads on the north side of Hoogerheide. Both sides dug in, waiting to see what would happen next.The next day, fighting erupted again around the crossroads. Both sides deployed all available resources. Young German paratroopers even drove the Canadian forces back to the beginning of Raadhuisstraat, the south side of village.However, the day after the Canadian forces, supported by tanks and artillery, drove the German forces back towards the crossroads. A new German counterattack followed. There was literally fighting around every house; even in cellars the battle continued. By Dutch standards, the fighting had unprecedented ferocity. Dozens of soldiers on both sides died in what the German army command described as "bitter house fights in Hoogerheide".By the fourth day, Wednesday 11 October, the fighting subsided; both sides were exhausted. However, the Canadian forces had the ‘Devastated Corner' back in their hands. For almost two weeks the situation here did not change. Only on 23 October was Hoogerheide really safe, when the Canadian 2nd Infantry Division launched a major operation and also took Korteven. More than two weeks later than intended.&nbsp;Audio story ‘My Canadian Liberator’Thirteen year-old Janus Pul was sheltering with his parents and sister on the Antwerpsestraatweg in the basement of Dr. Van de Kar. He experienced the fighting from close by and heard it moving back and forward in waves. And it was in that basement that he caught a glimpse of his Canadian liberator.

unknown-2.png

The Devastated Corner

After the vanguard of the Canadian 2nd Canadian Infantry Division reached the crossroads on 8 October 1944, German resistance rapidly increased in intensity. The final objective for the day was the slightly northern hamlet of Korteven. After all, whoever controlled Korteven controlled access to Zeeland.Realising this, the German army command sent reinforcements to Hoogerheide and the surrounding area at lightning speed. The Canadians therefore failed to reach Korteven on the first day. The resistance was 'extremely heavy' and the front Canadian positions along the Antwerpsestraatweg were even lost. The German troops drove the Canadians back to the mentioned crossroads on the north side of Hoogerheide. Both sides dug in, waiting to see what would happen next. The next day, fighting erupted again around the crossroads. Both sides deployed all available resources. Young German paratroopers even drove the Canadians back to the beginning of Raadhuisstraat, the south side of village, on Monday 9 October.But the next day, the Canadians in turn, with support from tanks and artillery, drove the Germans back towards the crossroads. A new German counterattack followed. There was literally fighting around every house even in cellars the battle continued. The street fighting had unprecedented ferocity by Dutch standards. Dozens of soldiers on both sides died in what the German army command described as "bitter house fights in Hoogerheide".By the fourth day, Wednesday 11 October, the fighting subsided; both sides were exhausted. But at least the Canadians had the ‘Devastated Corner' back in their hands. For almost two weeks the situation here did not change. Only on 23 October was Hoogerheide really safe when the 2nd Canadian Infantry Division launched a major operation and also took Korteven. More than two weeks later than intended.&nbsp;Audio story ‘My Canadian Liberator’Thirteen year-old Janus Pul was sheltering with his parents and sister on the Antwerpsestraatweg in the basement of Dr. Van de Kar. He experienced the fighting from close by and heard it moving back and forward in waves. And it was in that basement that he caught a glimpse of his Canadian liberator. Nachdem die Vorhut der 2. kanadischen Infanteriedivision am 8. Oktober 1944 die Kreuzung erreicht hatte, nahm der deutsche Widerstand rasch an Intensität zu. Das letzte Ziel des Tages war der etwas nördlich gelegene Weiler Korteven. Denn wer Korteven kontrollierte, kontrollierte den Zugang zu Zeeland.Die deutsche Heeresleitung war sich dessen bewusst und schickte in Windeseile Verstärkungen nach Hoogerheide und in die Umgebung. Den Kanadiern gelang es daher nicht, Korteven bereits am ersten Tag zu erreichen. Der Widerstand war "extrem schwer" und die vorderen kanadischen Stellungen entlang des Antwerpsestraatwegs gingen sogar verloren. Die deutschen Truppen drängten die Kanadier bis zu der erwähnten Kreuzung an der Nordseite der Hoogerheide zurück. Beide Seiten verschanzten sich und warteten ab, was als nächstes passieren würde. Am nächsten Tag brachen die Kämpfe rund um die Kreuzung erneut aus. Beide Seiten setzten alle verfügbaren Mittel ein. Junge deutsche Fallschirmjäger drängten die Kanadier am Montag, dem 9. Oktober, sogar bis zum Beginn der Raadhuisstraat, der Südseite des Dorfes, zurück.Doch am nächsten Tag drängten die Kanadier ihrerseits, unterstützt von Panzern und Artillerie, die Deutschen in Richtung der Kreuzung zurück. Es folgte ein neuer deutscher Gegenangriff. Es wurde buchstäblich um jedes Haus gekämpft, sogar in Kellern ging die Schlacht weiter. Die Straßenkämpfe waren von einer für niederländische Verhältnisse beispiellosen Grausamkeit. Dutzende von Soldaten auf beiden Seiten starben in dem, was die deutsche Heeresleitung als "erbitterte Häuserkämpfe in Hoogerheide" bezeichnete.Am vierten Tag, Mittwoch, dem 11. Oktober, flauten die Kämpfe ab; beide Seiten waren erschöpft. Aber zumindest hatten die Kanadier wieder die Kontrolle über das "Verwoeste Hoek". Fast zwei Wochen lang änderte sich die Lage hier nicht. Erst am 23. Oktober war Hoogerheide wirklich sicher, als die 2. kanadische Infanteriedivision eine größere Operation startete und auch Korteven einnahm. Mehr als zwei Wochen später als geplant.Audiogeschichte ‘Mein kanadischer Befreier’Am Antwerpensestraatweg saß der dreizehnjährige Janus van Pul mit seinen Eltern und der Schwester beim Arzt Van de Kar im Schutzkeller. Er erlebte die Gefechte hautnah und hörte wie sie in Wellenbewegungen immer wieder aufflammten. Im Keller fing er einen Blick seines kanadischen Befreiers auf. Nadat op 8 oktober 1944 de voorhoede van de Canadese 2nd Canadian Infantry Division het kruispunt had bereikt, nam de Duitse tegenstand snel in hevigheid toe. Het einddoel voor deze dag was de iets noordelijker gelegen buurtschap Korteven. Wie Korteven in handen had, beheerste immers de toegang naar Zeeland.In dat besef stuurde de Duitse legerleiding razendsnel versterkingen naar Hoogerheide en omgeving. De Canadezen slaagden er daarom de eerste dag niet meer in om Korteven te bereiken. De tegenstand was ‘extreem zwaar’ en de voorste Canadese posities langs de Antwerpsestraatweg gingen zelfs verloren. De Duitse troepen dreven de Canadezen terug tot het genoemde kruispunt aan de noordzijde van Hoogerheide. Beide partijen groeven zich in, in afwachting wat er zou gaan gebeuren. De volgende dag barstte de strijd opnieuw los rond het kruispunt. Beide zijden zetten alle beschikbare middelen in. Jonge Duitse parachutisten dreven op maandag 9 oktober de Canadezen zelfs terug tot aan het begin van de Raadhuisstraat, de zuidkant van dorp.Maar de volgende dag dreven de Canadezen op hun beurt met steun van tanks en artillerie de Duitsers weer terug in de richting van het kruispunt. Een nieuwe Duitse tegenaanval volgde. Er werd letterlijk om elk huis gevochten zelfs in kelders ging de strijd voort. De straatgevechten hadden voor Nederlandse begrippen een ongekende hevigheid. Tientallen militairen aan beide kanten sneuvelden in wat de Duitse legerleiding omschreef als “verbitterde huisgevechten in Hoogerheide”.De vierde dag, woensdag 11 oktober, luwde de strijd, beide partijen waren uitgeput. Maar de Canadezen hadden in ieder geval de ‘Verwoeste Hoek’ weer in handen. Bijna twee weken lang veranderde de situatie hier niet meer. Pas op 23 oktober was Hoogerheide echt veilig toen de 2nd Canadian Infantry Division een grote operatie inzette en ook Korteven innam. Ruim twee weken later dan de bedoeling was geweest.&nbsp;Audio verhaal ‘Mijn Canadese Bevrijder’Aan de Antwerpsestraatweg zat de dertienjarige Janus van Pul met zijn ouders en zus in de schuilkelder bij Dokter Van de Kar. Hij maakte de strijd van dichtbij mee en hoorde de gevechten heen en weer golven. Hij ving in die kelder een glimp op van zijn Canadese bevrijder.

 Die Verwüstete Ecke De Verwoeste Hoek The Devastated Corner

After the heavy fighting near Welberg, units of the Canadian 4th Armoured Division advanced towards Dinteloord. The Argylls and Sutherland Highlanders of Canada entered the destroyed village during 5 November. A reconnaissance unit continued northwards with the aim of having a look at Dintelsas. The Canadian forces found the area in chaos. Dintelsas had been used by the rearguard of the German army. The only access road was full of abandoned equipment, small arms, lots of ammunition, and even a brand new armoured vehicle. In the harbour, two German naval vessels had been partially sunk. The naval boats lying half in water clearly had traces of artillery fire.After the Allies realised that the German navy, under cover of darkness at night, was still in the process of removing soldiers, English artillery began firing on the port. In one such instance, 19-year-old German Georg Schmidt met his fate when the ship he was on, a confiscated Dutch fishing boat, took a direct hit, killing him instantly.Schmidt served in the German 6th Fallschirm Jäger Regiment. Because he was small and looked boyish, he was called 'Schmidtchen' by his comrades. Despite his youth, the paratrooper already had a lot of combat experience. He had experienced the battle in Normandy and also the many battles of his parachute unit in North Brabant. While many of his comrades died, he had always outsmarted fate. No doubt Georg must have been greatly relieved when, on the night of 5 November, he took his seat on a naval ship to go to a safer area. But around 4.45am, a British artillery shell ended his life. Georg was given a hastily dug field grave by his comrades near a farm on the harbour.By enormous coincidence, young Georg was also figuratively given a face. In the summer of 1944, his mother was sitting in a cinema watching the German newsreel and in a flash saw her son passing by in a recording about the battle in Normandy. Afterwards, the mother asked for a copy of that bit of the newsreel and she got it. The photo has been preserved, and so almost 80 years later "Schmidtchen" still has a face. Georg Schmidt was given his final resting place at the German War Cemetery in Ysselsteyn.

Duitse Oorlogsbegraafplaats in Ysselsteyn

Dintelsas: temporary end to the Canadian advance

&nbsp; Nach den schweren Kämpfen bei Welberg stießen Einheiten der 4. kanadischen Panzerdivision auf Dinteloord vor. Die kanadischen Argylls and Sutherland Highlanders drangen am 5. November in das zerstörte Dorf ein. Eine Aufklärungseinheit setzte ihren Weg nach Norden fort, um einen Blick auf Dintelsas zu werfen. Die Kanadier fanden die Gegend im Chaos vor. Dintelsas war von der Nachhut der deutschen Armee genutzt worden. Die einzige Zufahrtsstraße war voller verlassener Ausrüstung, Kleinwaffen, jeder Menge Munition und sogar einem nagelneuen gepanzerten Fahrzeug. Im Hafen waren zwei deutsche Marineschiffe teilweise versenkt worden. Die halb im Wasser liegenden Marineboote wiesen deutliche Spuren von Artilleriebeschuss auf.Als die Alliierten feststellten, dass die deutsche Marine im Schutz der Dunkelheit nachts noch dabei war, Soldaten abzutransportieren, begann die englische Artillerie, den Hafen zu beschießen. Bei einer dieser Salven traf das Schicksal den 19-jährigen Deutschen Georg Schmidt. Das Schiff, auf dem er sich befand, ein beschlagnahmtes holländisches Fischerboot, wurde direkt getroffen und Schmidt war auf der Stelle tot.Georg Schmidt diente im 6. Fallschirmjägerregiment. Weil er klein war und knabenhaft aussah, wurde er von seinen Kameraden Schmidtchen" genannt. Trotz seiner Jugend verfügte der Fallschirmjäger bereits über eine Menge Kampferfahrung. Er hatte die Schlacht in der Normandie und auch die vielen Kämpfe seiner Fallschirmeinheit in Nordbrabant erlebt. Während viele seiner Kameraden starben, hatte er das Schicksal stets überlistet. Zweifellos muss Georg sehr erleichtert gewesen sein, als er in der Nacht zum 5. November auf einem Marineschiff Platz nahm, um sich in ein sichereres Gebiet zu begeben. Doch gegen 4.45 Uhr morgens beendete eine britische Artilleriegranate sein Leben. Georg wurde von seinen Kameraden in einem eilig ausgehobenen Feldgrab in der Nähe eines Bauernhofs am Hafen beigesetzt.Durch einen unglaublichen Zufall erhielt der junge Georg auch im übertragenen Sinne ein Gesicht. Im Sommer 1944 saß seine Mutter in einem Kino und sah die deutsche Wochenschau, als sie ihren Sohn blitzartig in einer Aufnahme über die Schlacht in der Normandie vorbeiziehen sah. Danach bat die Mutter um eine Kopie dieses Ausschnitts der Wochenschau und bekam sie auch. Das Foto ist erhalten geblieben und so hat "Schmidtchen" auch fast 80 Jahre später noch ein Gesicht. Georg Schmidt erhielt seine letzte Ruhestätte auf dem Deutschen Soldatenfriedhof in Ysselsteyn. Na de zware gevechten bij Welberg rukten eenheden van de 4th Canadian Armoured Division op in de richting van Dinteloord. De Argylls and Sutherland Highlanders of Canada trokken in de loop van 5 november het verwoeste dorp binnen. Een verkenningseenheid ging in noordelijke richting verder met als doel eens een kijkje te gaan nemen bij Dintelsas. De Canadezen troffen het gebied in chaos aan. Dintelsas was gebruikt door de achterhoede van het Duitse leger. De enige toegangsweg lag vol achtergelaten uitrustingstukken, handwapens, veel munitie en zelfs een gloednieuw pantservoertuig. In de haven waren twee Duitse marineschepen gedeeltelijk gezonken. De half in water liggende marine boten hadden duidelijk sporen van artillerievuur.Nadat de geallieerden doorkregen dat de Duitse marine, onder dekking van het nachtelijke duister, nog steeds&nbsp;bezig was om militairen weg te halen, begon Engelse artillerie de haven onder vuur te nemen. Bij éen van die salvo’s sloeg het noodlot toe voor de 19-jarige Duitser&nbsp;Georg Schmidt. Het schip&nbsp;waarop hij zich bevond,&nbsp;een in beslag genomen Nederlandse vissersboot, kreeg een voltreffer waarbij Schmidt op slag dood was.Georg Schmidt diende in het 6e Fallschirm Jäger Regiment. Omdat hij klein was en er jongensachtig uitzag, werd hij door zijn kameraden ‘Schmidtchen” genoemd. Ondanks zijn jeugdige leeftijd had de parachutist al veel gevechtservaring. Hij had de strijd in Normandië meegemaakt en ook de vele gevechten van zijn parachutisteneenheid in Noord-Brabant. Terwijl veel van zijn kameraden sneuvelden, was hij het noodlot steeds te slim af geweest. Georg zal ongetwijfeld enorm opgelucht is geweest toen hij in de nacht van 5 november op een marineschip plaatsnam om naar een veiliger gebied te gaan. Maar rond 04.45 uur maakte een Britse artilleriegranaat een einde aan zijn leven. Georg kreeg van zijn kameraden een haastig gedolven veldgraf bij een boerderij aan de haven.Door enorm toeval kreeg de jonge Georg ook figuurlijk een gezicht. In de zomer van 1944 zat zijn moeder in een bioscoop naar het Duitse journaal te kijken en zag in een flits haar zoon voorbijkomen in een opname over de strijd in Normandië. Na afloop vroeg de moeder om een kopie van dat stukje van het journaal en die kreeg zij. De foto is bewaard gebleven en zo heeft bijna 80 jaar later “Schmidtchen” nog steeds een gezicht. Georg Schmidt kreeg op de Duitse Oorlogsbegraafplaats in Ysselsteyn zijn laatste rustplaats.

 Dintelsas: temporary end to the Canadian advance Dintelsas: vorläufiges Ende des kanadischen Vormarsches Dintelsas: voorlopig einde van de Canadese opmars

On Friday afternoon on 27 October, the first tanks of the South Alberta Regiment reached the Grote Markt in Bergen op Zoom. Although the German troops were still on the northern side of the city, the people of Bergen welcomed their liberators exuberantly. In the evening hours, the first exchanges of shots ensued between the Canadian forces and the German paratroopers of the 6th Fallschirm Jäger Regiment. The latter had settled in the houses and buildings on the north side of the Zoom, an originally medieval peat canal. Expelling the enemy from these positions proved to be a tough job and led to very intense street fighting that would eventually last three days.On the afternoon of 28 October, the Argylls and Sutherland Highlanders of Canada made a first attempt to cross the Zoom. The crossing ran aground in German machine-gun fire. Two subsequent attempts in darkness also failed. A second unit of the Lincoln and Welland Regiment was brought in appeared to be more successful. In the late evening of Saturday, they tried to form a small bridgehead in the industrial area along the Zoom, a place where the canal was less deep. Tanks were also ready to support the crossing. The night fighting that followed was confused and sometimes verging on the chaotic.&nbsp;With the utmost difficulty, a small group of Lincolns at a laundry managed to reach the other side. Man-to-man fighting ensued around the premises, which continued even on Sunday morning. Meanwhile, more and more Canadian forces managed to cross the Zoom. Therefore, during Sunday the German paratroopers broke off the fighting and withdrew towards Steenbergen. The Canadian Engineers went to work right away and by Sunday evening, the Canadian 8th Field Squadron had laid an emergency bridge across the Zoom, aptly named 'Lincoln Bridge'.The fighting along the Zoom had been unprecedentedly fierce. The Canadian forces had again underestimated the German resistance. Moreover, crossing the former peat canal proved much more difficult than previously thought. Losses on both sides were high: the street fighting had cost the lives of dozens of soldiers, and the damage in this part of the city was enormous.To their great surprise, the retreating German paratroopers were not pursued by the Canadian forces. This was because the Division's supreme medical commander issued an order for 48 hours of absolute rest for all soldiers. However, this did have the effect of allowing the German troops to build a new line of defence elsewhere...

Opening new Lincoln Bridge by mayor Witte in 1946 

42fb8e98-0309-4463-9568-a1e80ef99de6.jpg

unknown-4.png

unknown-3.png

Lincoln Bridge

On Friday afternoon 27 October, the first tanks of the South Alberta Regiment reached the Grote Markt in Bergen op Zoom. Although the German troops were still on the northern side of the city, the people of Bergen welcomed their liberators exuberantly. In the evening hours, the first exchanges of shots ensued between the Canadians and the German paratroopers of the 6th Fallschirm Jäger Regiment who had settled in the houses and buildings on the north side of the Zoom, an originally medieval peat canal. Expelling the enemy from these positions proved to be a tough job and led to very intense street fighting that would eventually last three days.On the afternoon of 28 October, the Argylls and Sutherland Highlanders of Canada made a first attempt to cross the Zoom. The crossing ran aground in German machine-gun fire. Two subsequent attempts in darkness also failed. A second led unit of the Lincoln and Welland Regiment appeared to be more successful. They tried to form a small bridgehead in the industrial area along the Zoom in the late evening of Saturday. A place where the canal was less deep. Tanks were also ready to support the crossing. The night fighting that followed was confused and sometimes verging on the chaotic.&nbsp;With the utmost difficulty, a small group of Lincolns at a laundry managed to reach the other side. Man-to-man fighting ensued around the premises, which continued even on Sunday morning. Meanwhile, more and more Canadians managed to cross the Zoom. Therefore, during Sunday the German paratroopers broke off the fighting and the blew the retreat towards Steenbergen. The Canadian Engineers went to work right away and by Sunday evening, the 8th Field Squadron had laid an emergency bridge across the Zoom, aptly named 'Lincoln Bridge'.The fighting along the Zoom had been unprecedentedly fierce. The Canadians had again underestimated the German resistance. Moreover, crossing the former peat canal proved much more difficult than previously thought. Losses on both sides were high. The street fighting had cost the lives of dozens of soldiers. The damage in this part of the city was enormous.To their great surprise, the retreating German paratroopers were not pursued by the Canadians. This was because the division's supreme medical commander issued an order for 48 hours of absolute rest for all soldiers. However, this did have the effect of allowing the German troops to build a new line of defence elsewhere ......&nbsp; Am Freitagnachmittag, dem 27. Oktober, erreichten die ersten Panzer des Regiments Süd-Alberta den Grote Markt in Bergen op Zoom. Obwohl sich die deutschen Truppen noch auf der Nordseite der Stadt befanden, begrüßten die Einwohner von Bergen ihre Befreier überschwänglich. In den Abendstunden kam es zu ersten Schusswechseln zwischen den Kanadiern und den deutschen Fallschirmjägern des 6. Fallschirmjägerregiments, die sich in den Häusern und Gebäuden auf der Nordseite des Zoom ,ein ehemaliger, mittelalterlicher Torfkanal, niedergelassen hatten. Die Vertreibung des Feindes aus diesen Stellungen erwies sich als schwierig und führte zu sehr heftigen Straßenkämpfen, die schließlich drei Tage andauern sollten.Am Nachmittag des 28. Oktober unternahmen die Argylls and Sutherland Highlanders aus Kanada einen ersten Versuch, den Zoom zu überqueren. Die Überfahrt scheiterte am deutschen Maschinengewehrfeuer. Zwei weitere Versuche in der Dunkelheit scheiterten ebenfalls. Eine zweite geführte Einheit des Lincoln and Welland Regiment schien erfolgreicher zu sein. Sie versuchten am späten Samstagabend, einen kleinen Brückenkopf im Industriegebiet entlang des Zooms zu bilden. Ein Ort, an dem der Kanal weniger tief ist. Auch Panzer standen bereit, um die Überquerung zu unterstützen. Die nächtlichen Kämpfe, die daraufhin folgten, waren verwirrend und manchmal fast chaotisch.Nur mit größter Mühe gelang es einer kleinen Gruppe von Lincolns in einer Wäscherei, die andere Seite zu erreichen. Rund um das Gebäude kam es zu Kämpfen Mann gegen Mann, die auch am Sonntagmorgen noch andauerten. Inzwischen gelang es immer mehr Kanadiern, den Zoom zu überqueren. Daher brachen die deutschen Fallschirmjäger im Laufe des Sonntags die Kämpfe ab und bliesen den Rückzug in Richtung Steenbergen. Die kanadischen Ingenieure machten sich sofort an die Arbeit, und bis Sonntagabend hatte die 8. Feldstaffel eine Notbrücke über den Zoom gebaut, die passenderweise "Lincoln Bridge" genannt wurde.Die Kämpfe entlang des Zooms waren so heftig wie nie zuvor. Die Kanadier hatten den deutschen Widerstand erneut unterschätzt. Außerdem erwies sich die Überquerung des ehemaligen Torfkanals als viel schwieriger als gedacht. Die Verluste auf beiden Seiten waren hoch. Die Straßenkämpfe hatten Dutzende von Soldaten das Leben gekostet. Die Schäden in diesem Teil der Stadt waren enorm.Zu ihrer großen Überraschung wurden die sich zurückziehenden deutschen Fallschirmjäger von den Kanadiern nicht verfolgt. Das lag daran, dass der Oberste Sanitätskommandant der Division eine 48-stündige absolute Ruhezeit für alle Soldaten anordnete. Dies hatte jedoch zur Folge, dass die deutschen Truppen an anderer Stelle eine neue Verteidigungslinie aufbauen konnten ...... Op vrijdagmiddag 27 oktober bereikten de eerste tanks van het South Alberta Regiment de Grote Markt van Bergen op Zoom. Hoewel de Duitse troepen zich nog aan de noordzijde van de stad bevonden, onthaalden de Bergenaren hun bevrijders uitbundig. In de avonduren ontstonden de eerste schotenwisselingen tussen de Canadezen en de Duitse parachutisten van het 6e Fallschirm Jäger Regiment die zich in de woningen en gebouwen aan de noordzijde van de Zoom, een voormalige, Middeleeuwse turfvaart, hadden genesteld. De vijand uit deze posities verdrijven bleek een lastige klus te gaan worden en leidde tot zeer hevige straatgevechten die uiteindelijk drie dagen zouden gaan duren.In de middag van 28 oktober ondernamen de Argylls and Sutherland Highlanders of Canada een eerste poging om de Zoom over te steken. De oversteek liep vast in Duits mitrailleurvuur. Twee volgende pogingen in het duister mislukten ook. Een tweede aangevoerde eenheid van het Lincoln and Welland Regiment bleek meer succes te hebben. Zij probeerden in de late avond van de zaterdag een klein bruggenhoofd te vormen in het industriegebied langs de Zoom. Een plek waar de vaart minder diep is. Ook stonden tanks klaar om de oversteek te ondersteunen. De nachtelijke gevechten die volgden waren verward en soms op het chaotische af.Met de grootste moeite wist een kleine groep Lincolns bij een wasserij de overzijde te bereiken. Rond het pand ontstonden man tegen man gevechten die zelfs zondagochtend verder gingen. Ondertussen slaagden steeds meer Canadezen de Zoom over te steken. Daarom braken de Duitse parachutisten in de loop van zondag de strijd af en de bliezen de aftocht in de richting van Steenbergen. De Canadese genie ging gelijk aan de slag en zondagavond had het 8th Field Squadron een noodbrug over de Zoom gelegd die de toepasselijk naam ‘Lincoln brug’ kreeg.De gevechten langs de Zoom waren ongekend hevig geweest. De Canadezen hadden opnieuw de Duitse tegenstand onderschat. Bovendien bleek het veel moeilijker dan vooraf gedacht om de voormalige turfvaart over te steken. De verliezen aan beide kanten waren hoog. De straatgevechten hadden aan tientallen militairen het leven gekost. De schade in dit deel van de stad was enorm.Tot hun grote verbazing werden de terugtrekkende Duitse parachutisten niet achtervolgd door de Canadezen. De reden hiervan was dat de hoogste medische commandant van de divisie een bevel uitvaardigde tot 48 uur absolute rust voor alle militairen. Dit had echter wel tot gevolg dat de Duitse troepen elders een nieuwe verdedigingslinie konden opbouwen ……&nbsp;

 Lincoln Brücke Lincoln Brug Lincoln Bridge

After the battle in Normandy, the Canadian Army faced not only an increasing lack of discipline, but also increasing criminality among its soldiers. The daily stress to survive and the deaths of their comrades, caused problematic behaviour and often resulted in crimes. This included murder, manslaughter, and also rape, serious beatings, and looting and theft of civilian property. Drunk driving also caused traffic accidents, fatal or otherwise.The Canadian military penal system distinguished between short and long term (more than two years) punishments for the offenders. For the latter, confinement in a special penal prison followed. These severely punished people were not imprisoned all day, but had to perform work within the walls of a penal prison under strict supervision and discipline.In late November 1944, the British management of the military penal prisons in Aalst and Lebbeke signalled to the Canadian Army command that these locations were becoming overcrowded. For the few hundred Canadian long-term prisoners, the army command had to come up with its own solution. They found it in the partially empty barracks of the former concentration camp in Vught. After the liberation of the camp, it was set up as a punishment camp for so-called 'wrong' Dutch and German inhabitants of the Rhineland, who had to leave their living environment and needed shelter.From mid-December, the first hundreds of Canadian prisoners arrived in Vught. The Canadian section of the former concentration camp was named 1st Canadian Field Punishment Camp. The number of long-sentenced prisoners increased rapidly in the months that followed because, unfortunately, the crimes started to focus more and more on the Dutch population. On 5 May 1945, there were about 750 Canadian long-term prisoners in Vught, with dozens of pending criminal cases for serious crimes.&nbsp;In the summer of 1945, the 1st Canadian Army allowed the first units to leave for the homeland. The penal camp in Vught was also disbanded and the entire occupation, including the guard unit, embarked for the return trip to Canada. The prisoners had to serve their further sentences there.

The dark side of the Canadian liberators

After the battle in Normandy, the Canadian army faced not only an increasing lack of discipline, but also increasing criminality among its soldiers. The daily stress to survive and the death of comrades caused problematic behaviour, often resulting in crimes. One can think primarily of murder and manslaughter, but certainly also rape, serious beatings and looting and theft of civilian property. Drunk driving also caused traffic accidents, fatal or otherwise.The Canadian, military penal system distinguished between short- and long-term punishers (more than two years). For the latter group, confinement in a special penal prison followed. These severely punished people were not imprisoned all day, but had to perform work within the walls of a penal prison under strict supervision and discipline.In late November 1944, the British management of the military penal prisons in Aalst and Lebbeke signalled to the Canadian army command that these locations were becoming overcrowded. For the few hundred Canadian long-term prisoners, the army command had to come up with its own solution. They found it in the partially empty barracks of the former concentration camp in Vught. After the liberation of the camp, it was set up as a punishment camp for so-called 'wrong' Dutch and German inhabitants of the Rhineland who had to leave their living environment and needed shelteFrom mid-December, the first hundreds of Canadian prisoners arrived in Vught. The Canadian section of the former concentration camp was named 1st Canadian Field Punishment Camp. The number of long-sentenced prisoners increased rapidly in the months that followed because, unfortunately, the crimes started to focus more and more on the Dutch population. On 5 May 1945, there were about 750 Canadian long-term prisoners in Vught, with dozens of pending criminal cases for serious crimes.&nbsp;In the summer of 1945, the 1st Canadian Army allowed the first units to leave for the homeland. The penal camp in Vught was also disbanded and the entire occupation including the guard unit embarked for the return trip to Canada. The prisoners had to serve their further sentences there.&nbsp;&nbsp;&nbsp; Nach der Schlacht in der Normandie sah sich die kanadische Armee nicht nur mit einem zunehmenden Mangel an Disziplin, sondern auch mit einer wachsenden Kriminalität unter ihren Soldaten konfrontiert. Der tägliche Überlebensstress und der Tod von Kameraden führten zu problematischem Verhalten, das oft in Verbrechen mündete. Man denke vor allem an Mord und Totschlag, aber sicherlich auch an Vergewaltigungen, schwere Prügeleien sowie Plünderungen und Diebstähle von zivilem Eigentum. Auch Trunkenheit am Steuer führte zu Verkehrsunfällen mit oder ohne Todesfolge.Das kanadische Militärstrafsystem unterschied zwischen kurzen und langen Strafen (mehr als zwei Jahre). Für die letztere Gruppe folgte die Einweisung in ein spezielles Strafgefängnis. Die schwer Bestraften waren nicht den ganzen Tag inhaftiert, sondern mussten innerhalb der Mauern eines Strafgefängnisses unter strenger Aufsicht und Disziplin Arbeiten verrichten.Ende November 1944 teilte die britische Leitung der Militärstrafgefängnisse in Aalst und Lebbeke der kanadischen Armeeführung mit, dass die Standorte überfüllt seien. Für die wenigen hundert kanadischen Langzeitgefangenen musste sich die Armeeführung eine eigene Lösung einfallen lassen. Sie fand sie in den teilweise leerstehenden Baracken des ehemaligen Konzentrationslagers in Vught. Nach der Befreiung des Lagers wurde es als Straflager für so genannte "falsche" niederländische und deutsche Bewohner des Rheinlandes eingerichtet, die ihr Lebensumfeld verlassen mussten und eine Unterkunft benötigten.Ab Mitte Dezember trafen die ersten Hunderte von kanadischen Gefangenen in Vught ein. Der kanadische Teil des ehemaligen Konzentrationslagers erhielt den Namen 1st Canadian Field Punishment Camp. Die Zahl der Langzeithäftlinge stieg in den folgenden Monaten rasch an, da sich die Verbrechen leider immer mehr gegen die niederländische Bevölkerung richteten. Am 5. Mai 1945 befanden sich etwa 750 kanadische Langzeitgefangene in Vught, mit Dutzenden von anhängigen Strafverfahren wegen schwerer Verbrechen.&nbsp;&nbsp;Im Sommer 1945 erlaubte die 1. kanadische Armee den ersten Einheiten, in die Heimat zurückzukehren. Auch das Straflager in Vught wurde aufgelöst und die gesamte Besatzung einschließlich der Wachmannschaft begaben sich auf die Rückreise nach Kanada. Dort mussten die Häftlinge ihre Strafen weiterverbüßen.&nbsp;&nbsp; Na de strijd in Normandië kreeg het Canadese leger niet alleen te maken met een toenemend gebrek aan discipline, maar ook met een toenemende criminaliteit onder de militairen. De dagelijkse stress om te overleven en het sneuvelen van kameraden zorgden voor problematisch gedrag, vaak resulterend in misdrijven. Men kan dan in de eerste plaats denken aan moord en doodslag, maar zeker ook aan verkrachtingen, ernstige mishandelingen en plundering en diefstal van eigendommen van burgers. In dronkenschap werden ook de nodige verkeersongelukken veroorzaakt, al of niet met dodelijke afloop.Het Canadese, militaire strafsysteem maakte een onderscheid in kort en lang gestraften (meer dan twee jaar). Voor de laatste groep volgde opsluiting in een speciale strafgevangenis. Deze zwaargestraften werden niet de hele dag gevangengezet, maar moesten onder streng toezicht en strikte discipline werkzaamheden uitvoeren binnen de muren van een strafgevangenis.Eind november 1944 gaf de Britse leiding van de militaire strafgevangenissen in Aalst en Lebbeke het signaal af aan de Canadese legerleiding dat deze locaties overbevolkt raakten. Voor de paar honderd Canadese langgestraften moest de legerleiding een eigen oplossing bedenken. Die vond men in de gedeeltelijk leegstaande barakken van het voormalige concentratiekamp in Vught. Na de bevrijding van het kamp was het ingericht als strafkamp voor zogenaamde ‘foute’ Nederlanders en Duitse inwoners van Rijnland die hun woonomgeving moesten verlaten en opvang nodig hadden.Vanaf midden december arriveerden de eerste honderden Canadese gevangenen in Vught. Het Canadese deel van het voormalige concentratiekamp kreeg de naam 1st Canadian Field Punishment Camp. Het aantal langgestraften liep in de maanden daarna snel op omdat de misdaden zich helaas meer en meer ging richtten tegen de Nederlandse bevolking. Op 5 mei 1945 zaten er in Vught ongeveer 750 Canadese langgestraften, met nog tientallen lopende strafzaken voor zware misdrijven. &nbsp; In de zomer van 1945 liet het 1e Canadese leger de eerste eenheden vertrekken naar het vaderland. Ook het strafkamp in Vught werd opgedoekt en de hele bezetting inclusief de bewakingseenheid scheepte zich in voor de terugreis naar Canada. De gevangenen moesten daar hun verdere straf uitzitten.&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;

 Die dunkle Seite der kanadischen Befreier De donkere zijde van de Canadese bevrijders  The dark side of the Canadian liberators

National Park De Biesbosch is Europe's largest freshwater tidal area; a unique river delta with tides, islands, gullies, creeks and willow forests. During the war, many people in hiding lived in this inaccessible area. After all, the German occupiers preferred not to venture there. In 1944, the Biesbosch became a no man's land between occupied and liberated territory. Resistance fighters sailed in boats in the dark right through the inhospitable Biesbosch from north to south and vice versa. Even a British general, John Hackett, was ferried into liberated territory by the 'front line-crossers'. All this under the eyes of the German sentries scattered here and there throughout the Biesbosch.

war-1920x1280.jpg

waiting_for_it_to_end.jpg

kaart_2.jpg

collectie-6-1920x1280.jpg

monument_boeren40.jpg

broodcrossingsjpg.jpg

20170503-5d_l2407bew.jpg

Biesbosch Museum Island

National Park De Biesbosch is Europe's largest freshwater tidal area. A unique river delta with tides, islands, gullies, creeks and willow forests. During the war, many people in hiding lived in the inaccessible area. After all, the German occupiers preferred not to venture there. In 1944, the Biesbosch became a no man's land between occupied and liberated territory. Resistance fighters sailed in boats in the dark right through the inhospitable Biesbosch from north to south and vice versa. Even a British general, John Hackett, was ferried into liberated territory by the 'front line-crossers'. All this under the eyes of the German sentries scattered here and there throughout the Biesbosch. Der Nationalpark De Biesbosch ist das größte Süßwassergezeitengebiet Europas Es ist ein einzigartiges Flussdelta mit Gezeiten, Inseln, Schluchten, Bächen und Weidenwäldern. Während des Krieges lebten in dem unzugänglichen Gebiet viele Untergetauchte. Schließlich zogen es die deutschen Besatzer vor, sich nicht dorthin zu wagen. Im Jahr 1944 wurde der Biesbosch zum Niemandsland zwischen besetztem und befreitem Gebiet. Widerstandskämpfer segelten in Booten im Dunkeln quer durch den unwirtlichen Biesbosch von Norden nach Süden und umgekehrt. Sogar ein britischer General, John Hackett, wurde von den "Linienkreuzer" in das befreite Gebiet gebracht. Und das alles unter den Augen der deutschen Wachposten, die hier und da im Biesbosch verstreut waren. Nationaal Park De Biesbosch is het grootste zoetwatergetijdengebied van Europa. Een unieke rivierdelta met getij, eilanden, geulen, kreken en wilgenbossen. Tijdens de oorlog woonden vele onderduikers in het ontoegankelijke gebied. De Duitse bezetter waagde zich er immers liever niet. In 1944 werd de Biesbosch een niemandsland tussen bezet en bevrijd gebied. Verzetslieden voeren in het donker met bootjes dwars door de onherbergzame Biesbosch van noord naar zuid en omgekeerd. Zelfs een Britse generaal, John Hackett, werd door de ‘Liniecrossers’ overgezet naar bevrijd gebied. Dit alles onder de ogen van de Duitse wachtposten die her en der verspreid zaten over de Biesbosch.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/fELr4x1oDjI" start="0"></iframe></div><div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/nUtG4q1kGRQ" start="0"></iframe></div>

 Museumsinsel Biesbosch Biesbosch MuseumEiland Biesbosch Museum Island

De Kleine Elft (‘The Little Shad’) was once a hotel at the crossroads in Reek, where the Allies arrived from Zeeland and turned off towards Grave. On Tuesday September 19, everyone from the neighbourhood gathered there to see the liberators. An endless column of military vehicles, tanks and troops streamed past. The liberators passed out chocolate, white bread and cigarettes.When the advance halted, quarters were set up all over Reek. The troops rested, were taken care of and reassembled. Also, at the end of September, troops who had landed at Keent airfield were stationed in the village. As a result, for a while, the village took on the appearance of a military base, where the troops waited for the final thrust to the north. This would only eventually take place 6 months later."Oorlog en Vrede" cycling routesTwo cycling routes along the military heritage of the municipality Landerd, which played an important role in the past. <a href="/media/2860570/Oorlog_en_vrede_folder.pdf" rel="noopener noreferrer" target="_blank">Cycling routes folder and itinerary</a> (PDF)

 De Kleine Elft

De Kleine Elft war früher ein Hotel an der Kreuzung in Reek, wo die Alliierten, aus Zeeland kommend, nach Grave abbogen. Am Morgen des Dienstag, 19. September, hatte sich jeder aus der Gegend dort eingefunden, um die Befreier zu sehen. Eine schier endlos scheinende Militärfahrzeugkolonne, sowie Panzer und Mannschaften zogen vorbei. Die Befreier verteilten Schokolade, Weißbrot und Zigaretten.Als der Vormarsch stockte, wurde in Reek in großem Maßstab einquartiert. Man kam dort zu Kräften, wurde gepflegt und versammelte sich neu. Auch Ende September wurden Truppen in dem Dorf einquartiert, die über den Flugplatz Keent gekommen waren. So ähnelte Reek einige Zeit einer echten Militärbasis, in der man auf den definitiven Durchstoß nach Norden wartete. Der ließ letzten Endes noch ein halbes Jahr auf sich warten. De Kleine Elft was vroeger een hotel op het kruispunt in Reek waar de geallieerden vanuit Zeeland kwamen aanrijden en afsloegen naar Grave. Op dinsdagmorgen 19 september had iedereen uit de omgeving zich daar verzameld om de bevrijders te zien. Een onafzienbare colonne militaire voertuigen, tanks en manschappen kwam er voorbij. De bevrijders deelden chocolade, witbrood en sigaretten uit.Toen de opmars stokte werd er in Reek volop ingekwartierd. Er werd uitgerust, verzorgd en opnieuw verzameld. Ook eind september werden er troepen in het dorp gelegerd die via vliegveld Keent waren aangevoerd. Zodoende leek het dorp wel een poos op een militaire basis, waar men wachtte op de definitieve doorstoot naar het noorden. Die liet uiteindelijk nog een half jaar op zich wachten.Fietsroutes Liberation Route De Liberation Route Brabant vertelt het verhaal van de bevrijding, maar toont ook wat de Tweede Wereldoorlog heeft betekend voor gewone Brabanders. Acht fietsroutes van circa veertig kilometer, verspreid over Noord-Brabant, leiden je langs Brabant Remembers-verhalen, luisterzuilen van de Liberation Route Europe, monumenten en musea, die samen de impact van de oorlog op Noord-Brabant zichtbaar maken. Onderweg brengt een app op locatie de verhalen tot leven. De routes zijn te bestellen via <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://webshop.visitbrabant.com">webshop.visitbrabant.com</a>Oorlog en Vrede fietsroutesTwee fietsroutes langs het militair erfgoed van Landerd welke een belangrijke rol hebben gespeeld in het verleden.<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="/media/2860570/Oorlog_en_vrede_folder.pdf">Fietsroutes folder</a> (PDF)

 De kleine Elft De kleine Elft

The bridge over the Maas at Grave was an important strategic point in the route of Operation Market Garden. The 504th Parachute Infantry Regiment of the American 82nd Airborne Division was ordered to capture the bridge undamaged. E-Company from this regiment would storm the bridge from the Brabant side. But the company jumped too early and landed far from its goal.Thanks to his alertness, a small group of 16 men led by Lieutenant John Thompson, landed near the bridge. Thompson decided to immediately begin the assault, because they still had the element of surprise. The rapid capture of the bridge was one of the most successful actions on September 17 1944.For the rest of the war, the bridge at Grave was important for the logistics build up of the British XXXth Corps, which from February 8 to March 5 1945, under the code name "Operation Veritable", successfully attacked the German Rhineland from the area around Nijmegen.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/1s4VQxrWJJU?showinfo=0"></iframe>

dsc01407.jpg

The John S. Thompson Bridge

Die Brücke über die Maas in Grave war ein wichtiger strategischer Punkt in der Route der Operation Market Garden. Das 504. US-Fallschirmjägerregiment der 82. Luftlandedivision hatte den Auftrag, die Brücke unbeschädigt zu erobern. Die E-Kompanie dieses Regiments sollte sie von Brabant aus stürmen. Die Kompanie sprang jedoch zu früh und landete dadurch zu weit weg von ihrem Ziel.Es war Lieutenant Thompsons Aufmerksamkeit zu verdanken, dass eine kleine 16-köpfige Gruppe unter seiner Leitung dennoch in der Nähe der Brücke landete. Thompson beschloss, unverzüglich die Brücke zu stürmen, um den Überraschungseffekt maximal auszunutzen. Die schnelle Eroberung war eine der gelungensten Aktionen des 17. Septembers 1944.Während des weiteren Verlaufs des Krieges war die Verkehrsbrücke von Grave wichtig für den logistischen Aufbau des 30. Britischen Korps, das vom 8. Februar bis zum 5. März 1945 unter dem Decknamen „Operation Veritable“ von der Gegend um Nimwegen aus einen erfolgreichen Angriff auf das deutsche Rheinland ausführte.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/1s4VQxrWJJU?showinfo=0"></iframe> De brug over de Maas in Grave was een belangrijk strategisch punt in de route van Operatie Market Garden. Het 504e Parachutisten Infanterie Regiment van de Amerikaanse 82e Luchtlandingsdivisie had de opdracht de brug onbeschadigd in handen te krijgen. De E-compagnie van dit regiment zou de brug vanaf de Brabantse zijde bestormen. Maar deze compagnie sprong te vroeg en kwam ver van zijn doel neer.Een kleine groep van 16 man onder leiding van Luitenant John Thompson landde door Thompsons alertheid wel vlak bij de brug. Thompson besloot om meteen aan de bestorming te beginnen, omdat het verrassingseffect nog maximaal was. De snelle verovering was een van de best geslaagde acties van de 17e september 1944.Voor de rest van de oorlog was de Graafse verkeersbrug van belang voor de logistieke opbouw van het Britse XXXe legerkorps dat van 8 februari tot 5 maart 1945 onder de codenaam ‘Operation Veritable’ vanuit het gebied rond Nijmegen met succes de aanval uitvoerde op het Duitse Rijnland.Fietsroutes Liberation Route De Liberation Route Brabant vertelt het verhaal van de bevrijding, maar toont ook wat de Tweede Wereldoorlog heeft betekend voor gewone Brabanders. Acht fietsroutes van circa veertig kilometer, verspreid over Noord-Brabant, leiden je langs Brabant Remembers-verhalen, luisterzuilen van de Liberation Route Europe, monumenten en musea, die samen de impact van de oorlog op Noord-Brabant zichtbaar maken. Onderweg brengt een app op locatie de verhalen tot leven. De routes zijn te bestellen via <a href="http://webshop.visitbrabant.com" rel="noopener noreferrer" target="_blank">webshop.visitbrabant.com</a><iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/1s4VQxrWJJU?showinfo=0"></iframe>

 Die John S. Thompson-Brücke De John S. Thompsonbrug

By setting up mock airports, the Germans want to tempt enemy pilots to drop their bombs there, instead of on the real target. It was the intention that the Allied pilots mistook De Kiek for the real airport Gilze-Rijen. Mock airfields were also drop points for unthrown bombs. Landing with bombs was too dangerous. Sometimes they were also training grounds.The German troops used lighting to lure the English planes at night. As soon as the English were near, the runway lights were turned on to attract attention. Flares were also fired. The English were very quickly aware of the mock airfields and what they were intended for. Nevertheless, some English crews were still misled, despite improved navigational techniques.Living near an airport in wartime is dangerous. Also in the vicinity of a fake airport, it was anything but safe. The Allies were indeed misled and tried to bomb the airfield. Three inhabitants of Brakel were killed in a bombing raid on 20 October 1943.The Friends of the Kiek Foundation has brought the mock airfield back to life. Visit the bunker and discover the plane in the middle of the forest.&nbsp;&nbsp;

img-20220918-wa0006.jpg

215641296_4735863713108024_7950991564923717363_n.jpg

dsc04117-kleiner.jpg

271225650_200380232310523_989535296894005189_n.jpg

20220807_202815-kleiner-1-1024x474.jpg

Fake Airfield De Kiek

By setting up mock airports, the Germans want to tempt enemy pilots to drop their bombs there, instead of on the real target. It was the intention that the Allied pilots mistook De Kiek for the real airport Gilze-Rijen. Mock airfields were also drop points for unthrown bombs. Landing with bombs was too dangerous. Sometimes they were also training grounds.The German troops used lighting to lure the English planes at night. As soon as the English were near, the runway lights were turned on to attract attention. Flares were also fired. The English were very quickly aware of the mock airfields and what they were intended for. Nevertheless, some English crews were still misled, despite improved navigational techniques.Living near an airport in wartime is dangerous. Also in the vicinity of a fake airport, it was anything but safe. The Allies were indeed misled and tried to bomb the airfield. Three inhabitants of Brakel were killed in a bombing raid on 20 October 1943.The Friends of the Kiek Foundation has brought the mock airfield back to life. Visit the bunker and discover the plane in the middle of the forest.&nbsp;&nbsp; Fast unmittelbar nach Beginn des Zweiten Weltkriegs realisierten die deutschen Besatzer den Scheinflughafen Kamerun (SF37). In der Gegend besser bekannt als „De Kiek“. Durch die Einrichtung von Scheinflugplätzen wollten die Deutschen feindliche Piloten dazu verleiten, ihre Bomben dort statt auf das eigentliche Ziel abzuwerfen. Es war die Absicht, dass die alliierten Piloten De Kiek mit dem echten Flughafen Gilze-Rijen verwechselten.Durch die Einrichtung von Scheinflughäfen wollen die Deutschen feindliche Piloten dazu verleiten, ihre Bomben dort statt auf das eigentliche Ziel abzuwerfen. Es war die Absicht, dass die alliierten Piloten De Kiek mit dem echten Flughafen Gilze-Rijen verwechselten. Scheinflugplätze waren auch Abwurfpunkte für nicht abgeworfene Bomben. Eine Landung mit Bomben war zu gefährlich. Manchmal waren sie auch Trainingsgelände.Die deutschen Truppen lockten die englischen Flugzeuge nachts mit Beleuchtung an. Sobald die Engländer in der Nähe waren, wurden die Landebahnlichter eingeschaltet, um Aufmerksamkeit zu erregen. Es wurden auch Leuchtraketen abgefeuert. Die Engländer erkannten sehr schnell die Scheinflugplätze und ihren Zweck. Dennoch wurden einige englische Besatzungen trotz verbesserter Navigationstechniken immer noch in die Irre geführt.In Kriegszeiten in der Nähe eines Flughafens zu leben ist gefährlich. Auch in der Nähe eines Fake-Flughafens ist es alles andere als sicher. Die Alliierten wurden tatsächlich in die Irre geführt und versuchten, den Flugplatz zu bombardieren. Bei einem Bombenangriff am 20. Oktober 1943 kamen drei Einwohner Brakels ums Leben.Die Stiftung „Freunde der Kiek“ hat den simulierten Flugplatz wieder zum Leben erweckt. Besuchen Sie den Bunker und entdecken Sie das Flugzeug mitten im Wald.&nbsp;&nbsp; Door schijnvliegvelden in te richten, willen de Duitsers vijandelijke vliegers verleiden om daar hun bommen op te droppen, in plaats van op het werkelijke doel. Het was de bedoeling dat de geallieerde piloten De Kiek aanzagen voor het echte vliegveld Gilze-Rijen. Schijnvliegvelden waren ook afwerpplekken voor niet gegooide bommen. Landen met bommen was namelijk te gevaarlijk. Soms waren het ook oefenterreinen.De Duitse troepen gebruikten verlichting om de Engelse vliegtuigen ’s nachts te lokken. Zodra de Engelsen in de buurt waren, werd de baanverlichting aangestoken om de aandacht te trekken. Ook werden lichtkogels afgeschoten. De Engelsen waren al zeer snel op de hoogte van de schijnvliegvelden en waar ze voor bedoeld waren. Toch werden sommige Engels bemanningen nog steeds misleid, ondanks de verbeterde navigatietechnieken.In de buurt van een vliegveld wonen in oorlogstijd is gevaarlijk. Ook in de buurt van een schijnvliegveld was is het allesbehalve veilig. De geallieerden hebben zich inderdaad laten misleiden en probeerden het vliegveld te bombarderen. Bij een bombardement op 20 oktober 1943 kwamen in Brakel drie inwoners om het leven.Stichting De vrienden van de Kiek heeft het schijnvliegveld weer tot leven gebracht. Bezoek de bunker en ontdek het vliegtuig midden in het bos.&nbsp;&nbsp;

 Scheinflughaven De Kiek Schijnvliegveld De Kiek Fake Airfield De Kiek

In the hall giving access to the cemetery is a register with the names of these soldiers. Each grave has a tombstone of white natural stone with an embossed emblem and cross.

Left British Cemetery, right Canadian Cemetery

c_vvv_brabantse_wal_-_links_brit_rechts_canadees.jpg

dsc9084-3.jpg

Bergen op Zoom War Cemetery

In the hall giving access to the cemetery is a register with the names of these soldiers. Each grave has a tombstone of white natural stone with an embossed emblem and cross. In der Halle, die den Zugang zum Friedhof ermöglicht, befindet sich ein Register mit den Namen dieser Soldaten. Jedes Grab hat einen Grabstein aus weißem Naturstein mit einem geprägten Wappen und einem Kreuz. In de hal die toegang biedt tot de begraafplaats ligt een register met de namen van deze militairen. Elk graf heeft een zerk van witte natuursteen met in reliëf een embleem en een kruis.

 Britischer Soldatenfriedhof Britse Oorlogsbegraafplaats Bergen op Zoom Bergen op Zoom War Cemetery

A buzz of activity On the morning of Saturday 4 November 1944, the De Klinkert farm is at the heart of a range of activities. For a start it serves as the headquarters of the 152nd Brigade, whose three battalions are to liberate the western part of what is now the municipality of Heusden. But one of those battalions, the 5th Seaforth Highlanders, has also temporarily set up its headquarters there. Equally important is the arrival around noon of all kinds of heavy trucks that can only just navigate the narrow forest roads.The engineers The vehicles carry bridge-laying equipment. Once the first phase of Operation Guy Fawkes has succeeded and Scottish foot soldiers, the infantry, are across the canal, bridges must be laid as quickly as possible so that tanks, guns and all other equipment can follow. To do this, the Allies use so-called Bailey bridges, named after the English engineer Donald Bailey. Such a bridge consists of individual parts that can be put together in different compositions. An average Bailey bridge of 25 metres can be assembled by 40 men in three hours. Usually, the job takes longer.Hard work At De Klinkert that afternoon, the first pieces of a Class 40 bridge are being assembled. This designation indicates that the bridge can carry up to 40 tonnes (i.e. tanks). The structure is being built by the 280th Field Company. This is a unit of about 250 men. All their vehicles, and there are over 50 of them, are parked around the farmhouse. Once the infantry has secured a bridgehead across the Afwateringskanaal from ‘s-Hertogenbosch to Drongelen by late afternoon, their work at the Duinweg begins.&nbsp;Further east three more Bailey bridges are being built by other units that night. By now it is half past seven and pitch black. So as not to make the enemy any wiser, only a few lamps assist the engineers. First, a bulldozer removes part of the embankment so that the bridge is a little lower. Then the construction itself begins. It takes until the next morning before the bridge can be put into use by traffic. Sweaty, but satisfied, Major Clayton's men watch as the first tanks disappear towards Drunen at dawn, across the new bridge, code-name Wheat.

Radiopost 5th Seaforths in the dunes. 

Example of a Baileybridge. 

A Baileybridge in Italy. 

Bailey bridge over the Afwateringskanaal. 

Example of a Baileybridge in India. 

Activity in the dunes

A buzz of activity On the morning of Saturday 4 November 1944, the De Klinkert farm is at the heart of a range of activities. For a start it serves as the headquarters of the 152nd Brigade, whose three battalions are to liberate the western part of what is now the municipality of Heusden. But one of those battalions, the 5th Seaforth Highlanders, has also temporarily set up its headquarters there. Equally important is the arrival around noon of all kinds of heavy trucks that can only just navigate the narrow forest roads.The engineers The vehicles carry bridge-laying equipment. Once the first phase of Operation Guy Fawkes has succeeded and Scottish foot soldiers, the infantry, are across the canal, bridges must be laid as quickly as possible so that tanks, guns and all other equipment can follow. To do this, the Allies use so-called Bailey bridges, named after the English engineer Donald Bailey. Such a bridge consists of individual parts that can be put together in different compositions. An average Bailey bridge of 25 metres can be assembled by 40 men in three hours. Usually, the job takes longer.Hard work At De Klinkert that afternoon, the first pieces of a Class 40 bridge are being assembled. This designation indicates that the bridge can carry up to 40 tonnes (i.e. tanks). The structure is being built by the 280th Field Company. This is a unit of about 250 men. All their vehicles, and there are over 50 of them, are parked around the farmhouse. Once the infantry has secured a bridgehead across the Afwateringskanaal from ‘s-Hertogenbosch to Drongelen by late afternoon, their work at the Duinweg begins.&nbsp;Further east three more Bailey bridges are being built by other units that night. By now it is half past seven and pitch black. So as not to make the enemy any wiser, only a few lamps assist the engineers. First, a bulldozer removes part of the embankment so that the bridge is a little lower. Then the construction itself begins. It takes until the next morning before the bridge can be put into use by traffic. Sweaty, but satisfied, Major Clayton's men watch as the first tanks disappear towards Drunen at dawn, across the new bridge, code-name Wheat. Reges Treiben Am Samstagmorgen des 4. November 1944 steht der Bauernhof De Klinkert im Mittelpunkt zahlreicher Aktivitäten. Zunächst dient er als Hauptquartier der 152. Brigade, deren drei Bataillone den westlichen Teil der heutigen Gemeinde Heusden befreien sollen. Eines dieser Bataillone, das 5. Seaforth Highlanders Batallion, hat dort vorübergehend sein Hauptquartier aufgeschlagen. Ebenso wichtig ist die Ankunft aller Arten von schweren Lastwagen gegen Mittag, die die engen Waldwege gerade noch bewältigen können.Die Ingenieure Die Fahrzeuge sind mit Brückenbaugeräten beladen. Wenn die erste Phase der Operation Guy Fawkes erfolgreich verlaufen ist und die schottischen Fußsoldaten, die Infanterie, den Kanal überquert haben, müssen so schnell wie möglich Brücken gebaut werden, damit Panzer, Geschütze und alle anderen Geräte folgen können. Dazu verwenden die Alliierten sogenannte Bailey-Brücken, benannt nach dem englischen Ingenieur Donald Bailey. Eine solche Brücke besteht aus Einzelteilen, die auf verschiedene Arten zusammengesetzt werden können. Eine durchschnittliche Bailey-Brücke von 25 Metern Länge kann von 40 Männern in drei Stunden zusammengebaut werden. Normalerweise dauert die Arbeit an einer Brücke viel länger.Harte Arbeit Bei De Klinkert werden an diesem Nachmittag die ersten Teile einer Brücke der Klasse 40 montiert. Diese Bezeichnung bedeutet, dass die Brücke bis zu 40 Tonnen (d. h. zum Beispiel Panzer) tragen kann. Das Bauwerk wird von der 280th Field Company gebaut. Dies ist eine Einheit von etwa 250 Mann. Alle Fahrzeuge, und das sind mehr als 50 Stück, sind rund um das Bauernhaus geparkt. Sobald die Infanterie am späten Nachmittag einen Brückenkopf über den Afwateringskanaal von 's-Hertogenbosch nach Drongelen gesichert hat, beginnt ihre Arbeit am Duinweg.Weiter östlich werden in dieser Nacht drei weitere Bailey-Brücken von anderen Einheiten gebaut. Inzwischen ist es halb acht und stockdunkel. Um den Feind nicht zu verwirren, helfen den Ingenieuren nur ein paar Lampen. Zunächst trägt ein Bulldozer einen Teil des Dammes ab, damit die Brücke etwas tiefer liegt. Dann beginnt der eigentliche Bau. Es dauert bis zum nächsten Morgen, bis die Brücke für den Verkehr freigegeben werden kann. Verschwitzt, aber zufrieden beobachten die Männer von Major Clayton, wie die ersten Panzer im Morgengrauen über die neue Brücke mit dem Codenamen Wheat (Weizen) in Richtung Drunen verschwinden. Een drukte van jewelste In de ochtend van zaterdag 4 november 1944 vormt Hoeve De Klinkert het hart van een waaier aan activiteiten. Het café dient om te beginnen als hoofdkwartier van de 152e Brigade die met zijn drie bataljons het westelijk deel van de huidige gemeente Heusden moet bevrijden. Maar ook een van die bataljons, het 5e Seaforth Highlanders, heeft er tijdelijk het hoofdkwartier opgeslagen. Minstens even belangrijk is de aankomst rond het middaguur van allerlei zware vrachtwagens die maar net op de smalle boswegen passen.De genie Zij hebben brugslagmateriaal bij zich. Wanneer de eerste fase van operatie Guy Fawkes is gelukt en Schotse voetsoldaten, de infanterie, aan de overkant van het kanaal zijn moeten zo snel mogelijk bruggen worden gelegd zodat tanks, kanonnen en al het andere materieel kunnen volgen. Hiervoor maakten de geallieerden gebruik van zogenaamde Bailey bruggen, vernoemd naar de Engelse ingenieur Donald Bailey. Een dergelijke brug bestond uit losse onderdelen die in verschillende samenstellingen konden worden samengevoegd. Een doorsnee Baileybrug van 25 meter kon door 40 man in drie uur in elkaar worden gezet. Meestal duurde de klus langer. Hard werken Bij de Klinkert worden die middag de eerste stukken van een Class 40 brug gemonteerd. Deze aanduiding geeft aan dat de brug tot 40 ton kan dragen. Het gevaarte wordt gebouwd door de 280e Field Company. Dit is een eenheid van ongeveer 250 man. Al hun voertuigen, en dat zijn er ruim vijftig, staan geparkeerd rondom de boerderij. Zodra de infanterie aan het einde van de middag een bruggenhoofd heeft over het Afwateringskanaal van ’s-Hertogenbosch naar Drongelen begint hun werk bij de Duinweg. Verderop worden door andere eenheden nog drie Baileybruggen gebouwd die nacht. Het is inmiddels half acht en pikdonker. Om de vijand niet wijzer te maken staan slechts een paar lampen de genisten bij. Eerst haalt een bulldozer een stuk van de dijk weg zodat de brug wat lager komt te liggen. Dan begint de bouw zelf pas. Het duurt dan ook tot de volgende ochtend voordat de brug door verkeer in gebruik kan worden genomen. Bezweet, maar tevreden, zien de mannen van majoor Clayton hoe de eerste tanks in de ochtendschemering verdwijnen in de richting van Drunen, over de nieuwe brug, &nbsp;codenaam Wheat (tarwe).

 Drukte in de duinen Activity in the dunes Aktivität in den Dünen

At 07.30 on Monday 23 October, the advance of the 2nd Battalion Seaforth Highlanders starts from the Schijndelse Heide along the German line towards Boxtel. In the woods of the Hermalen near the café Het Groene Woud (then the Slophoos), the Seaforths encounter German opposition and have to take out several German positions. But the advance proceeds well and one company reaches the bridge over the Afwateringskanaal near Boxtel near the Schijndelsedijk at 10.30 am. They are warned by civilians that the bridge will be blown up by the Germans if they cross. As a result the Seaforths take up positions on the Schijndel side of the bridge. However, they do shell the other side, trying to prevent the Germans from blowing up the bridge. Even so, at 11.20 am, it is blown up. As a result, the Seaforths cannot continue the attack towards Boxtel. B Company then moves to the bridge at Munsel, a few hundred metres away, but fails to cross. C Company remains at the blown bridge while A and D spend the whole day clearing Hermalen woods. In the process, several farms catch fire. Nearly all the farms around the café catch fire, too.&nbsp;Meanwhile, the sister battalion of the 2nd, the 5th, protects the left flank. From the northern outskirts of Sint-Oedenrode, they set off at dawn on 23 October 1944 along the Ollandseweg towards Olland. Without any losses, they manage to take Olland. Here, too, the enemy has retreated towards Liempde behind the Dommel river. They do, however, suffer from mines and road blocks in the form of trees across the road. At 6pm, they set up their command post at the Slophoos. Throughout the night and the next day, they continue to occupy their positions around Olland. Only by the evening of 24 October do they leave in trucks for the north of Schijndel.&nbsp;It must have been extremely crowded here; a stream of trucks and tanks passing by the pub. Some units of the 7th Armoured Division, the famous Desert Rats, also pass by. The pub itself is briefly used as a headquarters by the 5th Battalion Seaforth Highlanders.&nbsp;

Seaforth Highlanders in Liempde. 

2nd Seaforth Highlanders at Cafe Het Groene Woud. 

2nd Seaforth Highlanders on their way to Boxtel. 

A pub at the heart of the liberation

At 07.30 on Monday 23 October, the advance of the 2nd Battalion Seaforth Highlanders starts from the Schijndelse Heide along the German line towards Boxtel. In the woods of the Hermalen near the café Het Groene Woud (then the Slophoos), the Seaforths encounter German opposition and have to take out several German positions. But the advance proceeds well and one company reaches the bridge over the Afwateringskanaal near Boxtel near the Schijndelsedijk at 10.30 am. They are warned by civilians that the bridge will be blown up by the Germans if they cross. As a result the Seaforths take up positions on the Schijndel side of the bridge. However, they do shell the other side, trying to prevent the Germans from blowing up the bridge. Even so, at 11.20 am, it is blown up. As a result, the Seaforths cannot continue the attack towards Boxtel. B Company then moves to the bridge at Munsel, a few hundred metres away, but fails to cross. C Company remains at the blown bridge while A and D spend the whole day clearing Hermalen woods. In the process, several farms catch fire. Nearly all the farms around the café catch fire, too.&nbsp;Meanwhile, the sister battalion of the 2nd, the 5th, protects the left flank. From the northern outskirts of Sint-Oedenrode, they set off at dawn on 23 October 1944 along the Ollandseweg towards Olland. Without any losses, they manage to take Olland. Here, too, the enemy has retreated towards Liempde behind the Dommel river. They do, however, suffer from mines and road blocks in the form of trees across the road. At 6pm, they set up their command post at the Slophoos. Throughout the night and the next day, they continue to occupy their positions around Olland. Only by the evening of 24 October do they leave in trucks for the north of Schijndel.It must have been extremely crowded here; a stream of trucks and tanks passing by the pub. Some units of the 7th Armoured Division, the famous Desert Rats, also pass by. The pub itself is briefly used as a headquarters by the 5th Battalion Seaforth Highlanders. Am Montag, dem 23. Oktober, um 7.30 Uhr beginnt der Vormarsch des 2. Bataillons der Seaforth Highlanders von der Schijndelse Heide entlang der deutschen Linie in Richtung Boxtel. In den Wäldern des Hermalen in der Nähe des Cafés Het Groene Woud (damals Slophoos) stoßen die Seaforths auf deutschen Widerstand und müssen mehrere deutsche Stellungen ausschalten. Der Vormarsch geht jedoch gut voran und eine Kompanie erreicht um 10.30 Uhr die Brücke über den Afwateringskanaal bei Boxtel in der Nähe des Schijndelsedijk. Sie werden von Zivilisten gewarnt, dass die Brücke von den Deutschen gesprengt wird, wenn sie sie überqueren. Daraufhin beziehen die Seaforths Stellung auf der Schijndelseite der Brücke. Sie beschießen jedoch auch die andere Seite, um zu verhindern, dass die Deutschen die Brücke sprengen. Trotzdem wird sie um 11.20 Uhr gesprengt. Infolgedessen können die Seaforths den Angriff in Richtung Boxtel nicht fortsetzen. Die B-Kompanie bewegt sich daraufhin zur einige hundert Meter entfernten Brücke von Munsel, kann diese aber nicht überqueren. Die C-Kompanie bleibt an der gesprengten Brücke, während A und D den ganzen Tag damit verbringen, den Wald von Hermalen zu räumen. Dabei fangen mehrere Bauernhöfe Feuer. Fast alle Höfe in der Umgebung des Cafés fangen ebenfalls Feuer.Das Schwesterbataillon der 2., die 5., schützt derweil die linke Flanke. Vom nördlichen Stadtrand von Sint-Oedenrode brechen sie am 23. Oktober 1944 im Morgengrauen über den Ollandseweg in Richtung Olland auf. Ohne Verluste gelingt es ihnen, Olland einzunehmen. Auch hier hat sich der Feind in Richtung Liempde hinter die Dommel zurückgezogen. Sie haben jedoch mit Minen und Straßensperren in Form von Bäumen auf der Straße zu kämpfen. Um 18 Uhr richten sie ihren Gefechtsstand bei den Slophoos ein. Die ganze Nacht und den nächsten Tag über halten sie ihre Stellungen um Olland herum besetzt. Erst am Abend des 24. Oktober brechen sie mit Lastwagen in den Norden von Schijndel auf.Hier muss es sehr voll gewesen sein; ein Strom von Lastwagen und Panzern zog an der Kneipe vorbei. Auch einige Einheiten der 7. Panzerdivision, die berühmten Wüstenratten, kommen vorbei. Die Kneipe selbst wird kurzzeitig vom 5. Bataillon der Seaforth Highlanders als Hauptquartier genutzt. Om 07.30 uur op maandag 23 oktober begint de opmars van het 2e Bataljon Seaforth Highlanders vanaf de Schijndelse Heide langs het Duitse lijntje in de richting van Boxtel. In de bossen van de Hermalen vlakbij het café Het Groene Woud (toen de Slophoos) ondervinden de Seaforths wel Duitse tegenstand en moeten ze verschillende Duitse posities uitschakelen. Maar de opmars verloopt voorspoedig en één compagnie bereikt om 10.30 uur de brug over het Afwateringskanaal bij Boxtel ter hoogte van de Schijndelsedijk. Ze worden daar door burgers gewaarschuwd dat de brug door de Duitsers wordt opgeblazen als ze gaan oversteken. Uit voorzichtigheid nemen de Seaforths posities in aan de Schijndelse kant van de brug. Wel beschieten ze de overkant en trachten zo de Duitsers te beletten de brug op te blazen. Om 11.20 uur gaat hij toch de lucht in. De Seaforths kunnen daardoor niet door naar Boxtel. De B compagnie trekt vervolgens naar de brug bij Munsel, enkele honderden meters verderop, maar het lukt niet om over te steken. De C compagnie blijft bij de opgeblazen brug liggen terwijl de A- en D compagnie nog de hele dag bezig zijn met het zuiveren van de bossen van de Hermalen. Hierbij vliegen verschillende boerderijen door de gevechten in brand. Ook rond het café worden bijna alle boerderijen getroffen door brand.Het zusterbataljon van het 2e, het 5e,&nbsp; heeft intussen de linkerflank beschermd. Vanaf de noordkant van Sint-Oedenrode vertrekken ze op 23 oktober 1944 bij dageraad over de Ollandseweg in de richting van Olland. Zonder verliezen weten ze Olland in te nemen. Ook hier heeft de vijand teruggetrokken in de richting van Liempde tot achter de Dommel. Ze hebben wel last van mijnen en van wegblokkades in de vorm van bomen over de weg. Om 18.00 uur richtten ze hun commandopost in bij de Slophoos. De hele nacht en de volgende dag blijven ze rond Olland hun posities bezetten. Pas tegen de avond van 24 oktober vertrekken ze in vrachtwagens naar het noorden van Schijndel.Het moet wel een drukte van jewelste zijn geweest; talloze vrachtwagens en tanks rijden langs het café. Ook enkele eenheden van de 7th Armoured Division, de beroemde Woestijnratten, komen voorbij. Het café zelf wordt door het 5e Bataljon Seaforth Highlanders kortstondig ingericht als hoofdkwartier.

 Eine Kneipe im Herzen der Befreiung Een café in het hart van de bevrijding A pub at the heart of the liberation

It is Saturday, November 4, 1944, a crisp and grey autumn day. The temperature hovers around nine degrees and there is a weak wind. Soldiers of the 51st Highland Division arrive at various locations in the Loonse and Drunense Dunes at the end of the morning.Around Giersbergen, the 5th Battalion Seaforth Highlanders has gathered at the end of the morning. Lieutenant Colonel Walford's unit, over 800 men, has left Udenhout and is marching past the Rustende Jager to the hamlet. The soldiers are getting ready for the upcoming operation. They hurriedly eat a so-called ‘tiffin’ meal', a light lunch. Weapons and equipment are checked and cartridges handed out. For a while, the village on the northern edge of the dunes is a hive of activity. At half past three, the men march to the starting point. From the de Klinkert farm (now a pub) they walk along dirt tracks to the woodland just south of the channel dyke. There they arrive an hour later. The thin canvas boats they have to cross in are already in position, well camouflaged.&nbsp;Then the waiting begins. One of the Seaforths describes this episode very evocatively: ‘We lay on the ground in the usual tense silence, waiting for the roar of the guns. I remember a soldier in a ditch next to me. He was biting his lips and his hands were shaking. Then the first shells flew over us and somehow the tension was broken. He tightened the strap of his helmet, grinned at me, nodded in the direction of the explosions on the German side of the canal. 'Just the job!’ he said. It was 16,35 hours precisely. The attack could begin'.

Rest before an attack. 

Farms in Giersbergen

Giersbergen in 1950

giersbergen-de-maaihoeve-0005.jpg

A nerve wracking experience

It is Saturday, November 4, 1944, a crisp and grey autumn day. The temperature hovers around nine degrees and there is a weak wind. Soldiers of the 51st Highland Division arrive at various locations in the Loonse and Drunense Dunes at the end of the morning.Around Giersbergen, the 5th Battalion Seaforth Highlanders has gathered at the end of the morning. Lieutenant Colonel Walford's unit, over 800 men, has left Udenhout and is marching past the Rustende Jager to the hamlet. The soldiers are getting ready for the upcoming operation. They hurriedly eat a so-called ‘tiffin’ meal', a light lunch. Weapons and equipment are checked and cartridges handed out. For a while, the village on the northern edge of the dunes is a hive of activity. At half past three, the men march to the starting point. From the de Klinkert farm (now a pub) they walk along dirt tracks to the woodland just south of the channel dyke. There they arrive an hour later. The thin canvas boats they have to cross in are already in position, well camouflaged.&nbsp;Then the waiting begins. One of the Seaforths describes this episode very evocatively: ‘We lay on the ground in the usual tense silence, waiting for the roar of the guns. I remember a soldier in a ditch next to me. He was biting his lips and his hands were shaking. Then the first shells flew over us and somehow the tension was broken. He tightened the strap of his helmet, grinned at me, nodded in the direction of the explosions on the German side of the canal. 'Just the job!, ’ he said. It was 16,35 hours precisely. The attack could begin'. Es ist Samstag, der 4. November 1944, ein frischer und grauer Herbsttag. Die Temperatur liegt bei neun Grad und es weht ein schwacher Wind. Die Soldaten der 51. Highland Division treffen am späten Vormittag an verschiedenen Stellen in den Dünen von Loonse und Drunense ein.Bei Giersbergen hat sich das 5. Bataillon der Seaforth Highlanders am späten Vormittag versammelt. Die über 800 Mann starke Einheit von Oberstleutnant Walford hat Udenhout verlassen und marschiert am Rustende Jager vorbei in den Weiler. Die Soldaten bereiten sich auf den bevorstehenden Einsatz vor. Sie essen in aller Eile ein so genanntes "Tiffin", ein leichtes Mittagessen. Waffen und Ausrüstung werden überprüft und Patronen verteilt. Eine Zeit lang herrscht in dem Dorf am Nordrand der Dünen ein reges Treiben. Um halb vier marschieren die Männer zum Startpunkt. Vom Bauernhof de Klinkert (heute eine Gaststätte) gehen sie über Feldwege zu dem Waldstück südlich des Kanaldeichs. Dort kommen sie eine Stunde später an. Die dünnen Segeltuchboote, in denen sie den Kanal überqueren müssen, sind bereits in Position, gut getarnt.Dann beginnt das Warten. Einer der Seaforths beschreibt diese Episode sehr eindringlich: "Wir lagen in der üblichen angespannten Stille auf dem Boden und warteten auf das Dröhnen der Geschütze. Ich erinnere mich an einen Soldaten in einem Graben neben mir. Er biss sich auf die Lippen und seine Hände zitterten. Dann flogen die ersten Granaten über uns hinweg und irgendwie war die Spannung gebrochen. Er straffte den Riemen seines Helms, grinste mich an und nickte in Richtung der Explosionen auf der deutschen Seite des Kanals. 'Genau das Richtige!', sagte er. Es war genau 16.35 Uhr. Der Angriff konnte beginnen." Het is zaterdag 4 november 1944, een frisse en grauwe herfstdag. De temperatuur schommelt rond de negen graden en er staat een zwakke wind. Soldaten van de 51e Highland Divisie arriveren aan het einde van de ochtend op diverse locaties in de Loonse en Drunense Duinen.Rond Giersbergen heeft zich aan het einde van de ochtend het 5e bataljon Seaforth Highlanders verzameld. De eenheid van luitenant-kolonel Walford, ruim 800 man, is vertrokken uit Udenhout en marcheert langs de Rustende Jager naar het &nbsp;buurtschap. De soldaten maken zich klaar voor de aanstaande operatie. Ze eten haastig een zogenaamd ‘tiffin’ meal’, een lichte lunch. Wapens worden nagekeken, de uitrusting gecontroleerd en patronen worden uitgedeeld. Het dorpje aan de noordrand van de duinen is even een bijenkorf vol activiteit. Om half vier marcheren de mannen naar het startpunt. Vanaf boerderij (nu café) de Klinkert lopen ze over zandpaden naar het bosgebied pal ten zuiden van de kanaaldijk. Daar arriveren ze een uur later. De&nbsp; dunne canvas boten waarmee ze moeten oversteken liggen al klaar, goed gecamoufleerd. &nbsp;Dan begint het wachten. Een van de Seaforths beschrijft deze episode heel beeldend: ‘We lagen op de grond in de gebruikelijke gespannen stilte, wachtend op het geroffel van de kanonnen. Ik herinner me een soldaat in een greppel naast me. Hij beet op zijn lippen en zijn handen trilden. Toen vlogen de eerste granaten over ons heen en op een of andere manier was de spanning gebroken. Hij trok de riem van zijn helm strak, grijnsde naar me, knikte in de richting van de ontploffingen aan de Duitse kant van het kanaal. ‘Precies goed!' zei hij. Het is op dat moment vijf over half vijf. De aanval kon beginnen".

 De zenuwen gieren door de keel A nerve wracking experience Eine nervenaufreibende Erfahrung

Mariënkroon is located on the site of the former castle of Onsenoort, whose monumental medieval tower is still in good condition. The historical name Onsenoort (Honsoirde) lives on in Nieuwkuijk in the guild, the Brass Band and the Local Historical Society.&nbsp; The domain was bought in 1904 by the Monastic Order of the Cistercians of Pont Colbert (near Versailles) mainly to temporarily escape the then still bleak climate for religious orders in France. They were to stay for over a century. In 1957, Mariënkroon was elevated to the status of abbey. During the war years, the residents of Mariënkroon more and more began to provide assistance in the surrounding parishes, gradually giving the monastic community an increasingly open character.Then, from mid-October 1944, the weeks before the liberation of the region arrive. Almost continuously, tanks and guns on the south side of the Drongelens Canal fire shells at the church towers of Drunen and Nieuwkuijk and their surroundings. But Mariënkroon is far enough away from that, in a kind of nono man's land between the villages and so offers a safe refuge. Through their knowledge of the castle and involvement in building work from 1904 onwards, the local population was aware that the complex of Mariënkroon has extensive and very solid cellars and corridors.An ever-increasing flow of people, mostly from the immediate area, report at the gates. It is estimated that over 1,700 people find shelter here. It becomes a tremendous logistical operation to be able to house all these people, provide them with food, care for the sick. Nine children are even born. All these children were named Bernadette or Bernard, after the founder of the order, Saint Bernard.On 5 November 1945, exactly one year after the liberation, the inhabitants of Nieuwkuijk donated the statue ‘The Good Samaritan’ to ‘the Poaters’ out of gratitude, because that is how Mariënkroon is still popularly referred to. In 2002, the grounds were transferred to the Focolare movement. In 2016 and 2017, the last two Fathers died, including Abbot Gerardus Hopstaken, and therefore Mariënkroon now lives on without the designation of ‘Abbey’.

een_abdij_als_baken_in_een_woeste_zee._002.jpg

The first cordon Highlanders in Nieuwkuijk. 

een_abdij_als_baken_in_een_woeste_zee._001.jpg

An abbey as a beacon in a troubled sea

Mariënkroon is located on the site of the former castle of Onsenoort, whose monumental medieval tower is still in good condition. The historical name Onsenoort (Honsoirde) lives on in Nieuwkuijk in the guild, the Brass Band and the Local Historical Society.&nbsp; The domain was bought in 1904 by the Monastic Order of the Cistercians of Pont Colbert (near Versailles) mainly to temporarily escape the then still bleak climate for religious orders in France. They were to stay for over a century. In 1957, Mariënkroon was elevated to the status of abbey. During the war years, the residents of Mariënkroon more and more began to provide assistance in the surrounding parishes, gradually giving the monastic community an increasingly open character.Then, from mid-October 1944, the weeks before the liberation of the region arrive. Almost continuously, tanks and guns on the south side of the Drongelens Canal fire shells at the church towers of Drunen and Nieuwkuijk and their surroundings. But Mariënkroon is far enough away from that, in a kind of no man's land between the villages and so offers a safe refuge. Through their knowledge of the castle and involvement in building work from 1904 onwards, the local population was aware that the complex of Mariënkroon has extensive and very solid cellars and corridors.An ever-increasing flow of people, mostly from the immediate area, report at the gates. It is estimated that over 1,700 people find shelter here. It becomes a tremendous logistical operation to be able to house all these people, provide them with food, care for the sick. There are even nine children born during that time. All these children were named Bernadette or Bernard, after the founder of the order, Saint Bernard.On 5 November 1945, exactly one year after the liberation, the inhabitants of Nieuwkuijk donated the statue ‘The Good Samaritan’ to ‘the Poaters’ out of gratitude, because that is how Mariënkroon is still popularly referred to. In 2002, the grounds were transferred to the Focolare movement. In 2016 and 2017, the last two Fathers died, including Abbot Gerardus Hopstaken, and therefore Mariënkroon now lives on without the designation of ‘Abbey’. Mariënkroon befindet sich an der Stelle des ehemaligen Schlosses Onsenoort, dessen monumentaler mittelalterlicher Turm noch gut erhalten ist. Der historische Name Onsenoort (Honsoirde) lebt in Nieuwkuijk in der Gilde, der Blaskapelle und dem örtlichen Geschichtsverein weiter. 1904 kaufte der Zisterzienserorden von Pont Colbert (in der Nähe von Versailles) die Domäne, vor allem, um vorübergehend dem damals noch trüben Klima für religiöse Orden in Frankreich zu entkommen. Die Zisterziensermönche sollten über ein Jahrhundert lang bleiben. Im Jahr 1957 wurde Mariënkroon zur Abtei erhoben. In den Kriegsjahren begannen die Bewohner von Mariënkroon immer mehr, in den umliegenden Pfarreien Hilfe zu leisten, wodurch die klösterliche Gemeinschaft nach und nach einen immer offeneren Charakter erhielt.Dann, ab Mitte Oktober 1944, kommen die Wochen vor der Befreiung der Region. Fast ununterbrochen feuern Panzer und Geschütze auf der Südseite des Drongelens-Kanals Granaten auf die Kirchtürme von Drunen und Nieuwkuijk und ihre Umgebung. Aber Mariënkroon liegt weit genug davon entfernt, in einer Art Niemandsland zwischen den Dörfern und bietet somit einen sicheren Zufluchtsort. Durch die Kenntnis des Schlosses und die Beteiligung an den Bauarbeiten ab 1904 war der örtlichen Bevölkerung bekannt, dass der Komplex von Mariënkroon über ausgedehnte und sehr solide Keller und Gänge verfügt.Ein immer größerer Strom von Menschen, meist aus der unmittelbaren Umgebung, meldet sich vor den Toren. Man schätzt, dass über 1.700 Menschen hier Zuflucht gefunden haben. Es wird zu einer enormen logistischen Leistung, all diese Menschen unterzubringen, sie zu verpflegen und die Kranken zu versorgen. Es werden dort sogar neun Kinder geboren. Alle diese Kinder wurden Bernadette oder Bernard genannt, nach dem Ordensgründer, dem Heiligen Bernhard.Am 5. November 1945, genau ein Jahr nach der Befreiung, schenkten die Einwohnerinnen und Einwohner von Nieuwkuijk den "Poaters" aus Dankbarkeit die Statue "Der barmherzige Samariter", denn so wird Mariënkroon im Volksmund immer noch genannt. Im Jahr 2002 wurde das Gelände an die Fokolar-Bewegung übertragen. In den Jahren 2016 und 2017 starben die letzten beiden Patres, darunter Abt Gerardus Hopstaken, und so lebt Mariënkroon nun ohne die Bezeichnung "Abtei" weiter. Mariënkroon ligt op het terrein van het voormalige kasteel Onsenoort, waarvan de monumentale middeleeuwse toren nog in goede staat verkeert. De historische naam Onsenoort (Honsoirde) leeft in Nieuwkuijk nog voort in het gilde, de Harmonie en de Heemkundekring.&nbsp; Het domein wordt in 1904 gekocht door de Kloosterorde van de Cisterciënzers van Pont Colbert (nabij Versailles) vooral om het toen nog gure klimaat voor religieuzen in Frankrijk tijdelijk te ontvluchten. Ze zullen ruim een eeuw blijven. In 1957 wordt Mariënkroon tot Abdij verheven. Tijdens de oorlogsjaren gaan de bewoners van Mariënkroon al steeds meer assistentie verlenen in de omliggende parochies, waardoor de kloostergemeenschap geleidelijk aan steeds meer een open karakter krijgt.Dan breken vanaf half oktober 1944 de weken van de bevrijding aan. Bijna onafgebroken worden door de tanks en kanonnen aan de zuidkant van het Drongelens Kanaal granaten afgevuurd op de kerktorens van Drunen en Nieuwkuijk en hun omgeving. Maar Mariënkroon ligt daar ver genoeg vandaan, in een soort niemandsland tussen de dorpen en biedt dus een veilig toevluchtsoord. Door de kennis van het kasteel en de betrokkenheid bij bouwwerkzaamheden vanaf 1904, is bij de plaatselijke bevolking bekend, dat het complex van Mariënkroon over uitgebreide en stevige kelders en gangen beschikt.Een steeds toenemende stroom van mensen, vooral uit de directe omgeving, meldt zich aan de poort. Naar schatting vinden ruim 1.700 mensen hier een schuilplaats. Het wordt een geweldige logistieke operatie om al die mensen een zindelijk verblijf te kunnen geven, van eten te voorzien, de zieken te verzorgen. Er worden zelfs negen kinderen geboren. Naar de grondlegger van de orde, Sint Bernardus, zijn al deze kinderen Bernadette dan wel Bernard genoemd.Mede door deze onbaatzuchtige opvang is er altijd een sterke en warme band blijven bestaan tussen de bevolking van Nieuwkuijk en ‘de Poaters’, want zo wordt Mariënkroon in de volksmond nog altijd aangeduid. In 2002 is het terrein overgedragen aan de Focolarebeweging. In 2016 en 2017 zijn de laatste twee paters overleden, onder wie abt Gerardus Hopstaken, en daarom leeft Mariënkroon nu voort zonder de aanduiding ‘Abdij’.

  Een abdij als baken in een woeste zee An abbey as a beacon in a troubled sea Eine Abtei als Leuchtturm in einer unruhigen See

Vlijmen, like every village in De Langstraat, is characterised by its ribbon development. From east to west, the village is over 2 kilometres long, from south to north it is at most a few hundred metres at the time of the war. The street names in ‘the centre’ refer to Vlijmen's agricultural background: De Akker (field/acre), Akkerstraat and Akkerpad. The current village square does not exist yet.After Vlijmen was liberated on 5 November 1944, the danger of war was not over. Germany is deploying its latest weapon: the V-1 &nbsp;flying bomb. The port of Antwerp is one of the main targets. Launching sites are set up in Overijssel, from where V-1’s are fired at Antwerp. However, the bombs are poorly constructed and rarely function as intended. A mechanical device switching off the engine often cuts in halfway to Antwerp causing the V-1 to crash prematurely. The inhabitants of the villages in the Langstraat recognise the sound of a faltering V-1 engine and mumble a prayer to the Virgin Mary, when they sense that a disaster might be about to occur: ‘Dear Lady, give him another push’.In four instances, the short prayers do not really help Vlijmen and a V-1 came down. On 21 December 1944, the Vlijmense Dijk is hit, 14 dead. On 2 January 1945, fate strikes the Akkerpad, resulting in 13 deaths. On 14 February 1945, it is the turn of the vicarage; no casualties because the V-1 turns out to be filled with newspaper, probably a successful act of sabotage by an enforced labourer. Finally, on 4 March, De Akker is hit. There is only one death, but the resulting crater is huge.&nbsp;After the war, the Vlijmen municipal council decides not to rebuild the residential area, which was swept away by the V-1’s, but to turn this area into a village square with shops. On 5 November 2002, a monument is unveiled in the shape of a ‘V’ with a poem by Cees Akerboom as its central theme.

een_plein_met_een_tragische_oorsprong_vlijmen_001.jpg

De Akkerstraat

een_plein_met_een_tragische_oorsprong_vlijmen_002.jpg

A village square with a tragic history

Vlijmen, like every village in De Langstraat, is characterised by its ribbon development. From east to west, the village is over 2 kilometres long, from south to north it is at most a few hundred metres at the time of the war. The street names in ‘the centre’ refer to Vlijmen's agricultural background: De Akker (field/acre), Akkerstraat and Akkerpad. The current village square does not exist yet.After Vlijmen was liberated on 5 November 1944, the danger of war was not over. Germany is deploying its latest weapon: the V-1 flying bomb. The port of Antwerp is one of the main targets. Launching sites are set up in Overijssel, from where V-1’s are fired at Antwerp. However, the bombs are poorly constructed and rarely function as intended. A mechanical device switching off the engine often cuts in halfway to Antwerp causing some V-1 missiles to crash prematurely. The inhabitants of the villages in the Langstraat recognise the sound of a faltering V-1 engine and mumble a prayer to the Virgin Mary, when they sense that a disaster might be about to occur: "Dear Lady, give him another push."In four instances, the short prayers do not really help Vlijmen and a V-1 came down. On 21 December 1944, the dyke in Vlijmense is hit, resulting in 14 deaths. On 2 January 1945, fate strikes the Akkerpad, resulting in 13 deaths. On 14 February 1945, it is the turn of the vicarage; no casualties because the V-1 turns out to be filled with newspaper, probably a successful act of sabotage by an enforced labourer. Finally, on 4 March, De Akker is hit. There is only one death, but the resulting crater is huge.&nbsp;After the war, the Vlijmen municipal council decides not to rebuild the residential area, which was swept away by the V-1’s, but to turn this area into a village square with shops. On 5 November 2002, a monument is unveiled in the shape of a ‘V’ with a poem by Cees Akerboom as its central theme. Vlijmen ist, wie jedes Dorf im Gebiet Langstraat, durch seine Bandbebauung gekennzeichnet. Von Osten nach Westen ist das Dorf über zwei Kilometer lang, von Süden nach Norden sind es zur Zeit des Krieges höchstens ein paar hundert Meter. Die Straßennamen im "Zentrum" verweisen auf den landwirtschaftlichen Hintergrund von Vlijmen: De Akker (Feld/Acker), Akkerstraat und Akkerpad. Den heutigen Dorfplatz gibt es noch nicht.Nach der Befreiung von Vlijmen am 5. November 1944 ist die Kriegsgefahr noch nicht gebannt. Deutschland setzt seine neueste Waffe ein: die fliegende Bombe V-1. Der Hafen von Antwerpen ist eines der Hauptziele. In Overijssel werden Abschussrampen eingerichtet, von denen aus V-1-Bomben auf Antwerpen abgefeuert werden. Diese Bomben sind jedoch schlecht konstruiert und funktionieren selten wie vorgesehen. Eine mechanische Vorrichtung zum Abschalten des Motors schaltet sich oft auf halbem Weg nach Antwerpen ab, so dass die V-1 oft vorzeitig abstürzen. Die Bewohnerinnen und Bewohner der Dörfer in der Langstraat erkennen das Geräusch eines stockenden V-1-Motors und murmeln ein Gebet zur Jungfrau Maria, wenn sie spüren, dass eine Katastrophe bevorstehen könnte: "Liebe Frau, gib ihm noch einen Schubs."In vier Fällen helfen die kurzen Gebete Vlijmen nicht wirklich und die V-1-Raketen gehen auf das Dorf nieder. Am 21. Dezember 1944 wird der Deich von Vlijmen getroffen, woraufhin es 14 Tote gibt. Am 2. Januar 1945 trifft das Schicksal den Akkerpad und fordert 13 Tote. Am 14. Februar 1945 ist das Pfarrhaus an der Reihe; es gibt keine Opfer, da sich die V-1 als mit Zeitungspapier gefüllt herausstellt, wahrscheinlich ein erfolgreicher Sabotageakt eines Zwangsarbeiters. Am 4. März schließlich wird De Akker getroffen. Es gibt nur einen Toten, aber der entstandene Krater ist riesig.Nach dem Krieg beschließt der Gemeinderat von Vlijmen, das von der V-1 zerstörte Wohngebiet nicht wieder aufzubauen, sondern es zu einem Dorfplatz mit Geschäften umzugestalten. Am 5. November 2002 wird ein Denkmal in Form eines "V" mit einem Gedicht von Cees Akerboom als zentrales Thema enthüllt. Vlijmen kenmerkt zich, zoals elk dorp in De Langstraat, door de lintbebouwing. Van oost naar west is het dorp ruim 2 km lang, van zuid naar noord is dat ten tijde van de oorlog hooguit een paar honderd meter. De straatnamen in ‘het centrum’ duiden heel nadrukkelijk op de agrarische bestemming van Vlijmen: De Akker, Akkerstraat en Akkerpad. Het huidige Plein bestaat nog niet.Nadat Vlijmen op 5 november 1944 is bevrijd, is het oorlogsgevaar nog niet geweken. Duitsland zet zijn nieuwste wapentuig in: de V-1, een vliegende bom. De uitschakeling van de haven van Antwerpen is een van de militaire doelen. In Overijssel worden lanceerinrichtingen opgesteld, waarvandaan V-1’s op Antwerpen worden afgeschoten. Perfect functioneren doen de V-1’s zeker nog niet. Een noodzakelijke, mechanische omzetting halverwege de afstand naar Antwerpen, hapert nogal eens waardoor de V-1 neerstort. De inwoners van de dorpen in De Langstraat herkennen het geluid van een haperende V-1 en prevelen bij aldus naderend onheil: 'Lieve Vrouwke, geef hem nog een douwke'.In vier gevallen heeft het schietgebedje Vlijmen niet echt geholpen en is een V-1 neergestort. Op 21 december 1944 wordt de Vlijmense Dijk getroffen, 14 doden. Op 2 januari 1945 treft het noodlot het Akkerpad met als direct gevolg 13 dodelijke slachtoffers. Op 14 februari 1945 is de pastorie ‘aan de beurt’, geen slachtoffers omdat de V-1 gevuld bleek met krantenpapier, een geslaagde sabotageactie. Op 4 maart tenslotte wordt De Akker getroffen. Er is slechts één dode te betreuren, maar het gat dat geslagen wordt is enorm.Na de oorlog besluit het gemeentebestuur van Vlijmen om het woonwijkje, dat weggevaagd is, niet te herbouwen, maar aan deze ruimte een (winkel)centrumfunctie te geven. Op 5 november 2002 is een monument geplaatst in de vorm van een ‘V’ (Vrede, Veerkracht, Verbondenheid, Vlijmen) met als centrale thema een gedicht van Cees Akerboom.

 Een Plein met een tragische oorsprong A village square with a tragic history Ein Dorfplatz mit einer tragischen Geschichte

The plan Tuesday, 31 October, is the last day of Operation Colin. After taking Raamsdonk that morning, the final objective is in sight. It is now only three kilometres to the bridge at Keizersveer. There are two possible routes. As a result of the heavy losses during the fight in Raamsdonk, the Highlanders decide to try the shortest route. It starts in the Raadhuisstraat and passes by Saint Lambertus Church. Lieutenant Colonel Cathcart's 7th Battalion of the Black Watch is assigned the job. The battalion will be supported by a number of Sherman tanks from the Northamptonshire Yeomanry. Cathcart orders his men to shoot at anything that moves in order to reach Raamsdonksveer as quickly as possible. The church is code-named ‘Terrier’. The first group, a platoon of the Black Watch (about 20 men) is transported in two Kangaroos, tanks without turrets. In front and behind them are two Sherman tanks each. At 4pm, the six vehicles set off.The fight Cathcart, however, has miscalculated, because it is &nbsp;right here, around the church, that a substantial German rearguard is lined up. No fewer than five haltracks with 2 cm guns and three tracked vehicles (including two so-called Sturmgeschütze) have taken up concealed positions. Two are behind farms next to the narrow lane, the other one is &nbsp;near the church. The British vehicles have barely left when all hell breaks loose. The front British tank spots the two German tracked vehicles and takes them out at lightning speed. Then things go dramatically wrong for the attackers. Because of the dense smoke and narrow road, the first three British vehicles end up in a ditch. The following tank blasts the halftracks to pieces. The rear British tank also ends up in the ditch and the second Kangaroo is fired upon by the last German tracked vehicle. Despite being in the ditch, one of the British tanks manages to knock it out. As the smoke and fumes lift, 13 wrecks remain on the battlefield, eight German and five Allied. Seven Hghlanders and two Englishmen are killed, as are 23 Germans. The miniature battle enters the annals of the units involved as the ‘Terrier Battle’. Raamsdonksveer is eventually liberated via the second, longer route. At 10 pm the bridge at Keizersveer goes up. Operation Colin is over. &nbsp;

Terrier Battle

Raamsdonk

The plan Tuesday, 31 October, is the last day of Operation Colin. After taking Raamsdonk that morning, the final objective is in sight. It is now only three kilometres to the bridge at Keizersveer. There are two possible routes. As a result of the heavy losses during the fight in Raamsdonk, the Highlanders decide to try the shortest route. It starts in the Raadhuisstraat and passes by Saint Lambertus Church. Lieutenant Colonel Cathcart's 7th Battalion of the Black Watch is assigned the job. The battalion will be supported by a number of Sherman tanks from the Northamptonshire Yeomanry. Cathcart orders his men to shoot at anything that moves in order to reach Raamsdonksveer as quickly as possible. The church is code-named ‘Terrier’. The first group, a platoon of the Black Watch (about 20 men) is transported in two Kangaroos, tanks without turrets. In front and behind them are two Sherman tanks each. At 4pm, the six vehicles set off.The fight Cathcart, however, has miscalculated, because it is &nbsp;right here, around the church, that a substantial German rearguard is lined up. No fewer than five haltracks with 2 cm guns and three tracked vehicles (including two so-called Sturmgeschütze) have taken up concealed positions. Two are behind farms next to the narrow lane, the other one is &nbsp;near the church. The British vehicles have barely left when all hell breaks loose. The front British tank spots the two German tracked vehicles and takes them out at lightning speed. Then things go dramatically wrong for the attackers. Because of the dense smoke and narrow road, the first three British vehicles end up in a ditch. The following tank blasts the halftracks to pieces. The rear British tank also ends up in the ditch and the second Kangaroo is fired upon by the last German tracked vehicle. Despite being in the ditch, one of the British tanks manages to knock it out. As the smoke and fumes lift, 13 wrecks remain on the battlefield, eight German and five Allied. Seven Hghlanders and two Englishmen are killed, as are 23 Germans. The miniature battle enters the annals of the units involved as the ‘Terrier Battle’. Raamsdonksveer is eventually liberated via the second, longer route. At 10 pm the bridge at Keizersveer goes up. Operation Colin is over. &nbsp; Der Plan Dienstag, der 31. Oktober, ist der letzte Tag der Operation Colin. Nach der Einnahme von Raamsdonk am Morgen ist das Endziel in Sicht. Es sind nur noch drei Kilometer bis zur Brücke von Keizersveer. Es gibt zwei mögliche Routen. Aufgrund der schweren Verluste während des Kampfes in Raamsdonk beschließen die Highlanders, den kürzesten Weg zu nehmen. Sie beginnt in der Raadhuisstraat und führt an der St.-Lambertus-Kirche vorbei. Das 7. Bataillon der Black Watch von Oberstleutnant Cathcart wird mit dieser Aufgabe betraut. Das Bataillon wird von einer Reihe von Sherman-Panzern der Northamptonshire Yeomanry unterstützt. Cathcart befiehlt seinen Männern, auf alles zu schießen, was sich bewegt, um Raamsdonksveer so schnell wie möglich zu erreichen. Die Kirche trägt den Codenamen "Terrier". Die erste Gruppe, ein Zug der Black Watch (etwa 20 Mann), wird in zwei Kangaroos, Panzern ohne Geschützturm, transportiert. Davor und dahinter befinden sich jeweils zwei Sherman-Panzer. Um 16 Uhr brechen die sechs Fahrzeuge auf.Der Kampf Cathcart hat sich jedoch verrechnet, denn genau hier, rund um die Kirche, ist eine beachtliche deutsche Nachhut aufgereiht. Nicht weniger als fünf Halbkettenfahrzeuge mit 2-cm-Geschützen und drei Kettenfahrzeuge (darunter zwei so genannte Sturmgeschütze) haben verdeckte Stellungen eingenommen. Zwei befinden sich hinter Bauernhöfen neben der schmalen Gasse, der andere in der Nähe der Kirche. Kaum sind die britischen Fahrzeuge weg, bricht die Hölle los. Der vordere britische Panzer entdeckt die beiden deutschen Kettenfahrzeuge und schaltet sie blitzschnell aus. Dann geht es für die Angreifer dramatisch schief. Wegen des dichten Rauchs und der engen Straße landen die ersten drei britischen Fahrzeuge im Graben. Der nachfolgende Panzer sprengt die Halbkettenfahrzeuge in Stücke. Der hintere britische Panzer landet ebenfalls im Graben und der zweite Kangaroo wird vom letzten deutschen Kettenfahrzeug beschossen. Obwohl er im Graben liegt, gelingt es einem der britischen Panzer, ihn auszuschalten. Als sich Rauch und Qualm verziehen, bleiben 13 Wracks auf dem Schlachtfeld zurück, acht deutsche und fünf alliierte. Sieben Hghländer und zwei Engländer werden getötet, ebenso wie 23 Deutsche. Die Miniaturschlacht geht als "Terrierschlacht" in die Annalen der beteiligten Einheiten ein. Raamsdonksveer wird schließlich über die zweite, längere Route befreit. Um 22 Uhr wird die Brücke bei Keizersveer gesprengt. Die Operation Colin ist beendet. Het plan Dinsdag 31 oktober is de laatste dag van operatie Colin. Na de inname van Raamsdonk die ochtend, is het eindpunt in zicht. Het is nog slechts drie kilometer tot de brug van Keizersveer. Er zijn twee mogelijke routes. Na de zware verliezen bij de strijd om Raamsdonk besluiten de Schotten de kortste route te proberen. Die start in de Raadhuisstraat en loopt langs de Sint Lambertuskerk. Het 7e Bataljon van de Black Watch van luitenant-kolonel Cathcart krijgt de klus toegewezen. Het bataljon zal worden gesteund door een aantal Sherman tanks van de Northamptonshire Yeomanry. Cathcart geeft zijn mannen opdracht om te schieten op alles wat beweegt om zo snel mogelijk Raamsdonksveer te bereiken. De kerk krijgt als codenaam ‘Terrier’. De voorste groep, een peloton van de Black Watch (ongeveer twintig man) wordt getransporteerd in twee Kangaroos, tanks zonder koepel. Voor en achter hen rijden telkens twee Sherman tanks. Om 16.00 uur gaan de zes voertuigen op weg.Het gevecht Cathcart heeft echter buiten de waard gerekend, want precies hier, rond de kerk, staat een forse Duitse achterhoede opgesteld. Niet minder dan vijf halfrupsvoertuigen met 2 cm kanonnen erop en drie rupsvoertuigen (waaronder twee zogenoemde Sturmgeschütze) staan verdekt opgesteld. Twee achter boerderijen naast de smalle weg, de andere bij de kerk. De Britse voertuigen zijn amper vertrokken als de hel losbarst. De voorste Britse tank ziet de twee Duitse rupsvoertuigen en schakelt ze razendsnel uit. Dan gaat het op dramatische wijze mis. Vanwege de dichte rook en de smalle weg komen de eerste drie Britse voertuigen in de sloot terecht. De daaropvolgende tank schiet de halfrupsvoertuigen aan stukken. De achterste Britse tank belandt ook in de sloot en de tweede Kangaroo wordt in brand geschoten door het laatste Duitse rupsvoertuig. Ondanks dat hij in de sloot ligt, weet een van de Britse tanks hem uit te schakelen. Als de rook en kruitdamp optrekt blijven dertien wrakken achter op het slagveld, acht Duitse en vijf geallieerde. Zeven Schotten en twee Engelsen sneuvelen, evenals 23 Duitsers. De miniatuur veldslag komt in de Britse annalen terecht als de ‘Terrier Battle’. Raamsdonksveer wordt uiteindelijk via de tweede route bevrijd. Om 22.00 uur gaat de brug van Keizersveer de lucht in. Operatie Colin is beëindigd.

 Terrier-Schlacht De Terriër Slag Terrier Battle

Opposite Café van Heumen (now Café Landzicht), a location beacon is erected by the German air force, presumably as early as 1941. It is intended to help German aircraft, especially in bad weather and at night. The mast is surrounded by barbed wire and off limits to civilians. It is highly visible, though, as it stands opposite Café Van Heumen, a well-known tavern just outside Waalwijk. For a long time, things remain quiet in the immediate area. That changes at the end of September 1944. By now part of North Brabant has been liberated in the course of Operation Market-Garden. More and more German troops arrive in the part still occupied, including units with anti-aircraft guns, the so-called Flak. This is also the case near the beacon.A total of fourteen guns of Flak-Abteilung 665 take up poitions along the Winter Dike from Westeinde in Besoijen to Labbegat in Capelle in late September. This unit spent most of the occupation in the Rotterdam area and even shot down some Allied bombers. Because of the rapid Allied advance through France and Belgium in early September, the unit was sent south. That is why they now find themselves in North Brabant. But the soldiers have very little desire to be so close to the front. By the weekend of 1 October, they are drunk as a lord. They walk across the dyke bellowing ‘Wir ergeben uns bald (we will surrender soon)’. Many a citizen hearing this thinks ‘if only that were true’. Unfortunately, it will take until 30 October for the enemy to leave here for good.

Cafe Landzicht

Luftwaffe transmission tower

Drunk Germans in the polder

Opposite Café van Heumen (now Café Landzicht), a location beacon is erected by the German air force, presumably as early as 1941. It is intended to help German aircraft, especially in bad weather and at night. The mast is surrounded by barbed wire and off limits to civilians. It is highly visible, though, as it stands opposite Café Van Heumen, a well-known tavern just outside Waalwijk. For a long time, things remain quiet in the immediate area. That changes at the end of September 1944. By now part of North Brabant has been liberated in the course of Operation Market-Garden. More and more German troops arrive in the part still occupied, including units with anti-aircraft guns, the so-called Flak. This is also the case near the beacon.A total of fourteen guns of Flak-Abteilung 665 take up poitions along the Winter Dike from Westeinde in Besoijen to Labbegat in Capelle in late September. This unit spent most of the occupation in the Rotterdam area and even shot down some Allied bombers. Because of the rapid Allied advance through France and Belgium in early September, the unit was sent south. That is why they now find themselves in North Brabant. But the soldiers have very little desire to be so close to the front. By the weekend of 1 October, they are drunk as a lord. They walk across the dyke bellowing ‘Wir ergeben uns bald (we will surrender soon)’. Many a citizen hearing this thinks ‘if only that were true’. Unfortunately, it will take until 30 October for the enemy to leave here for good. Gegenüber dem Café van Heumen (heute Café Landzicht) wird von der deutschen Luftwaffe, vermutlich schon 1941, ein Standortfeuer errichtet. Es soll den deutschen Flugzeugen helfen, vor allem bei schlechtem Wetter und in der Nacht. Der Mast ist von Stacheldraht umgeben und für Zivilisten nicht zugänglich. Dennoch ist er gut sichtbar, denn er steht gegenüber dem Café Van Heumen, einer bekannten Kneipe in der Nähe von Waalwijk. Lange Zeit bleibt es in der unmittelbaren Umgebung ruhig. Das ändert sich Ende September 1944. Inzwischen ist ein Teil von Nordbrabant im Zuge der Operation Market-Garden befreit worden. Immer mehr deutsche Truppen treffen in dem noch besetzten Teil ein, darunter auch Einheiten mit Flugabwehrkanonen, die sogenannte Flak. Dies ist auch in der Nähe des Leuchtturms der Fall.Insgesamt vierzehn Geschütze der Flak-Abteilung 665 werden Ende September entlang des Winterdeichs von Westeinde in Besoijen bis Labbegat in Capelle in Stellung gebracht. Diese Einheit verbrachte die meiste Zeit der Besetzung im Raum Rotterdam und schoss sogar einige alliierte Bomber ab. Aufgrund des schnellen Vormarsches der Alliierten in Frankreich und Belgien Anfang September wurde die Einheit nach Süden verlegt. Deshalb befinden sie sich jetzt in Nordbrabant. Doch die Soldaten haben wenig Lust, so nah an der Front zu sein. Am Wochenende des 1. Oktober sind sie sturzbetrunken. Sie laufen über den Deich und brüllen 'Wir ergeben uns bald'. Manch ein Bürger, der das hört, denkt: 'Wenn das nur wahr wäre'. Leider wird es bis zum 30. Oktober dauern, bis der Feind endgültig abzieht. Tegenover Café van Heumen (tegenwoordig Café Landzicht) wordt door de Duitse luchtmacht, vermoedelijk al in 1941, een zendmast neergezet. Deze is bedoeld als hulpmiddel voor Duitse vliegtuigen, met name bij slecht weer en ’s nachts. De mast is omgeven door prikkeldraad en verboden terrein voor burgers. Hij is wel erg zichtbaar, want hij staat tegenover Café Van Heumen, een bekende uitspanning net buiten Waalwijk. Lang blijft het rustig in de directe omgeving. Dat verandert eind september 1944. Inmiddels &nbsp;is een deel van Noord-Brabant bevrijd in het kader van operatie Market-Garden. Steeds meer Duitse troepen arriveren in het nog bezette deel, hieronder ook afdelingen met luchtafweergeschut, de zogenaamde Flak. Zo ook vlakbij de zendmast.&nbsp;In totaal veertien kanonnen van Flak-Abteilung 665 stellen zich eind september op langs de Winterdijk van het Westeinde in Besoijen tot het Labbegat in Capelle. Deze eenheid heeft het grootste deel van de bezetting doorgebracht in de omgeving van Rotterdam en heeft zelfs enkele geallieerde bommenwerpers neergeschoten. Vanwege de snelle geallieerde opmars door Frankrijk en België begin september is de eenheid naar het zuiden gestuurd. Zo komen ze in Noord-Brabant terecht. Maar de militairen hebben erg weinig zin om zo dicht bij het front te zijn. In het weekeinde van 1 oktober zijn ze ladderzat. Ze lopen over de dijk en brullen lallend ‘Wir ergeben uns bald (we geven ons binnenkort over)’. Menig burger die dit hoort, denkt ‘was dat maar waar’. Helaas duurt het nog tot 30 oktober voor de vijand hier definitief is vertrokken.

 Betrunkene Deutsche im Polder Dronken Duitsers in de polder Drunk Germans in the polder

David Williams voluntarily joined the British Royal Marines as a 17-year-old. He was wounded three times, during the Allied invasion of Sicily in 1943, during D-Day in Normandy and during the liberation of Walcheren. But he survived. In 1945, things take a turning for the worse. In early February 1945, David, serving in the British 41 Royal Marine Commando, is reported missing, possibly as a result of a boating accident, drowning in the icy river Maas. In 2010, during a major explosives detection project in the Overdiepse Polder on the banks of the Oude Maasje, the body of an allied soldier is found. After a long investigation, it turns out to be the mortal remains of David Williams.It appears that he was found in February 1945 after all and given a field grave because a crucifix is found in his folded hands. On 8 June 2016, David Williams is given an honourable burial amid huge public interest. He is interred in a Commonwealth War Graves Commission grave at the Protestant cemetery in Waspik by a detachment of the Royal Marines, the same place where his comrades A. Brookes and C. Brandon are also buried.&nbsp;&nbsp;

David Williams

Reburied

David Williams voluntarily joined the British Royal Marines as a 17-year-old. He was wounded three times, during the Allied invasion of Sicily in 1943, during D-Day in Normandy and during the liberation of Walcheren. But he survived. In 1945, things take a turning for the worse. In early February 1945, David, serving in the British 41 Royal Marine Commando, is reported missing, possibly as a result of a boating accident, drowning in the icy river Maas. In 2010, during a major explosives detection project in the Overdiepse Polder on the banks of the Oude Maasje, the body of an allied soldier is found. After a long investigation, it turns out to be the mortal remains of David Williams.It appears that he was found in February 1945 after all and given a field grave because a crucifix is found in his folded hands. On 8 June 2016, David Williams is given an honourable burial amid huge public interest. He is interred in a Commonwealth War Graves Commission grave at the Protestant cemetery in Waspik by a detachment of the Royal Marines, the same place where his comrades A. Brookes and C. Brandon are also buried.&nbsp;&nbsp; David Williams meldete sich als 17-Jähriger freiwillig bei den britischen Royal Marines. Er wurde dreimal verwundet, bei der Invasion der Alliierten auf Sizilien 1943, beim D-Day in der Normandie und bei der Befreiung von Walcheren. Aber er überlebte. 1945 wendet sich das Blatt zum Schlechteren. Anfang Februar 1945 wird David, der im britischen 41 Royal Marine Commando dient, als vermisst gemeldet, möglicherweise als Folge eines Bootsunfalls, bei dem er in der eisigen Maas ertrank. Im Jahr 2010 wird bei einer großen Sprengstoffsuche im Overdiepse Polder am Ufer des Oude Maasje die Leiche eines alliierten Soldaten gefunden. Nach einer langen Untersuchung stellt sich heraus, dass es sich um die sterblichen Überreste von David Williams handelt.Offenbar wurde er doch im Februar 1945 gefunden und in einem Feldgrab beigesetzt, denn in seinen gefalteten Händen befindet sich ein Kruzifix. Am 8. Juni 2016 erhält David Williams unter großem öffentlichen Interesse ein ehrenvolles Begräbnis. Er wird in einem Grab der Commonwealth War Graves Commission auf dem protestantischen Friedhof in Waspik von einem Kommando der Royal Marines beigesetzt, demselben Ort, an dem auch seine Kameraden A. Brookes und C. Brandon begraben sind. David Williams treedt als 17-jarige vrijwillig in dienst bij de Britse Royal Marines. Driemaal raakt hij gewond, bij de geallieerde invasie op Sicilië in 1943, tijdens D-Day in Normandië en bij de bevrijding van Walcheren. Hij overleeft al die tijd. In 1945 gaat het alsnog mis. Begin februari 1945 wordt David, deel uitmakend van het Britse 41 Royal Marine Commando, als vermist opgegeven, mogelijk als gevolg van een bootongeluk verdronken in de ijskoude Maas. In 2010 wordt bij een groot explosieven opsporings-project in de Overdiepse Polder aan de oever van het Oude Maasje het lichaam van een geallieerde soldaat gevonden. Na lang onderzoek blijken het de stoffelijke resten van David Williams te zijn. Waarschijnlijk is hij in februari 1945 toch gevonden en heeft hij een veldgraf gekregen want in zijn gevouwen handen wordt een kruisbeeldje gevonden. Op 8 juni 2016 krijgt David Williams onder grote publieke belangstelling een eervolle begrafenis. Door leden van een detachement van de Royal Marines wordt hij bijgezet in een graf van de Commonwealth War Graves Commission op het protestantse kerkhof van Waspik waar ook zijn kameraden A. Brookes en C. Brandon zijn begraven.&nbsp;&nbsp;

 Wiedereingesetzt Een herbegrafenis Reburied

Resistance In early December, two members of the André resistance group (Jos van Wijlen) from Sprang-Capelle voluntarily leave for occupied territory to spy and pass on information about German positions and troops. Hans Hoekstra and Jan de Rooij have each received a transmitter from the Canadians for this purpose. Eventually, Jan de Rooij ends up with the Koekoek family in Dussen, where he is able to pose as a simple farmhand. He promises the family, now at great risk, that he will take the blame if things go wrong.Espionage From then on, Hans Hoekstra and Jan de Rooij sent daily messages to liberated territory clearly showing that there is a growing number of German troops in the Land of Heusden and Altena. This is because of an unrealistic German plan to support the recenty launched Ardennes offensive with an attack towards Breda. Nothing ultimately comes of this hairbrained idea. But neither the resistance fighters nor the Allies can know that at the time. On 21 December, Jan de Rooij sends his last message. The enemy has managed to plot his transmitter and the next day the device is found in farmer Koekoek's barn. Jan de Rooij lives up to his promise and voluntarily surrenders to the German authorities. The family is released. Jan is taken to Amsterdam and severely beaten during interrogations. He remains silent about everything he knows about the crossings, the resistance work, the helpers and persons of the resistance organisation in the Land of Heusden and Altena. He never mentions a name and so saves many lives. Jan, 21, is eventually summarily executed on 6 January 1945 in Amsterdam.Hero Reports found in the archives show how extensive the network used by the two men is and also that they know very well what kind of information is of interest to the Allied forces. Of course, it takes incredible courage to volunteer, as a spy, to gather intelligence in enemy territory. Thanks to their fearlessness, the various Allied staffs in liberated territory gain and keep a good picture of the German military presence in the Land of Heusden and Altena. In addition, as far as Jan de Rooij is concerned, the fact that he voluntarily made the highest sacrifice anyone can give, namely his life, makes him a true hero. In 1954, a monument was unveiled in memory of Jan de Rooij. It was designed by artist Fred Carasso. Every year on 4 May, a commemoration of the dead is held here for the residents of Sprang-Capelle.

Jan de Rooij Monument

Jan de Rooij 

A true hero

Resistance In early December, two members of the André resistance group (Jos van Wijlen) from Sprang-Capelle voluntarily leave for occupied territory to spy and pass on information about German positions and troops. Hans Hoekstra and Jan de Rooij have each received a transmitter from the Canadians for this purpose. Eventually, Jan de Rooij ends up with the Koekoek family in Dussen, where he is able to pose as a simple farmhand. He promises the family, now at great risk, that he will take the blame if things go wrong.Espionage From then on, Hans Hoekstra and Jan de Rooij sent daily messages to liberated territory clearly showing that there is a growing number of German troops in the Land of Heusden and Altena. This is because of an unrealistic German plan to support the recenty launched Ardennes offensive with an attack towards Breda. Nothing ultimately comes of this hairbrained idea. But neither the resistance fighters nor the Allies can know that at the time. On 21 December, Jan de Rooij sends his last message. The enemy has managed to plot his transmitter and the next day the device is found in farmer Koekoek's barn. Jan de Rooij lives up to his promise and voluntarily surrenders to the German authorities. The family is released. Jan is taken to Amsterdam and severely beaten during interrogations. He remains silent about everything he knows about the crossings, the resistance work, the helpers and persons of the resistance organisation in the Land of Heusden and Altena. He never mentions a name and so saves many lives. Jan, 21, is eventually summarily executed on 6 January 1945 in Amsterdam.Hero Reports found in the archives show how extensive the network used by the two men is and also that they know very well what kind of information is of interest to the Allied forces. Of course, it takes incredible courage to volunteer, as a spy, to gather intelligence in enemy territory. Thanks to their fearlessness, the various Allied staffs in liberated territory gain and keep a good picture of the German military presence in the Land of Heusden and Altena. In addition, as far as Jan de Rooij is concerned, the fact that he voluntarily made the highest sacrifice anyone can give, namely his life, makes him a true hero. In 1954, a monument was unveiled in memory of Jan de Rooij. It was designed by artist Fred Carasso. Every year on 4 May, a commemoration of the dead is held here for the residents of Sprang-Capelle. Widerstand Anfang Dezember begeben sich zwei Mitglieder der Widerstandsgruppe André (Jos van Wijlen) aus Sprang-Capelle freiwillig in die besetzten Gebiete, um Informationen über deutsche Stellungen und Truppen zu spionieren und weiterzugeben. Hans Hoekstra und Jan de Rooij haben zu diesem Zweck von den Kanadiern jeweils einen Sender erhalten. Jan de Rooij landet schließlich bei der Familie Koekoek in Dussen, wo er sich als einfacher Landarbeiter ausgeben kann. Er verspricht der Familie, die sich nun in großer Gefahr befindet, dass er die Schuld auf sich nimmt, wenn etwas schief geht.Spionage Von da an senden Hans Hoekstra und Jan de Rooij täglich Nachrichten in die befreiten Gebiete, aus denen klar hervorgeht, dass die Zahl der deutschen Truppen in Heusden und Altena wächst. Der Grund dafür ist ein unrealistischer deutscher Plan, die gerade begonnene Ardennenoffensive mit einem Angriff auf Breda zu unterstützen. Aus dieser haarsträubenden Idee wird letztlich nichts. Aber das können zu diesem Zeitpunkt weder die Widerstandskämpfer noch die Alliierten wissen. Am 21. Dezember sendet Jan de Rooij seine letzte Nachricht. Dem Feind ist es gelungen, seinen Sender zu orten, und am nächsten Tag wird das Gerät in der Scheune von Bauer Koekoek gefunden. Jan de Rooij löst sein Versprechen ein und stellt sich freiwillig den deutschen Behörden. Die Familie wird freigelassen. Jan wird nach Amsterdam gebracht und bei den Verhören schwer geschlagen. Er schweigt über alles, was er über die Überfahrten, die Widerstandsarbeit, die Helfer und Personen der Widerstandsorganisation im Land Heusden und Altena weiß. Er nennt nie einen Namen und rettet so viele Menschenleben. Jan, 21, wird schließlich am 6. Januar 1945 in Amsterdam hingerichtet.Held Aus den in den Archiven gefundenen Berichten geht hervor, wie weitreichend das von den beiden Männern genutzte Netzwerk ist und dass sie sehr genau wissen, welche Informationen für die Alliierten von Interesse sind. Natürlich erfordert es unglaublichen Mut, sich freiwillig als Spion zu melden, um in feindlichem Gebiet Informationen zu sammeln. Dank ihrer Furchtlosigkeit erhalten die verschiedenen alliierten Stäbe in den befreiten Gebieten einen guten Überblick über die deutsche Militärpräsenz im Land von Heusden und Altena. Was Jan de Rooij anbelangt, so macht ihn die Tatsache, dass er freiwillig das höchste Opfer gebracht hat, das ein Mensch bringen kann, nämlich sein Leben, zu einem wahren Helden. Im Jahr 1954 wurde ein Denkmal zum Gedenken an Jan de Rooij enthüllt. Es wurde von dem Künstler Fred Carasso entworfen. Jedes Jahr am 4. Mai findet hier ein Totengedenken für die Einwohner von Sprang-Capelle statt. Verzet Begin december vertrekken twee leden van de verzetsgroep André (Jos van Wijlen) uit Sprang-Capelle vrijwillig naar bezet gebied om te spioneren en informatie over de Duitse opstellingen en troepen door te geven. Hans Hoekstra en Jan de Rooij hebben hiervoor ieder een zender gekregen van de Canadezen. Uiteindelijk komt Jan de Rooij terecht bij de familie Koekoek in Dussen, waar hij zich voor kan doen als eenvoudige boerenknecht. Hij belooft de familie, die nu een groot risico loopt, dat hij de schuld op zich zal nemen als het misgaat.&nbsp;Spionage Vanaf dan zenden Hans Hoekstra en Jan de Rooij dagelijks berichten naar bevrijd gebied waaruit duidelijk blijkt dat er veel Duitse troepen in het Land van Heusden en Altena zijn. Dit houdt verband met een onrealistisch Duits plan om het inmiddels gestarte Ardennenoffensief te ondersteunen met een aanval richting Breda. Van dit wilde voornemen komt uiteindelijk niets terecht. Maar dat kunnen de verzetslieden en de geallieerden dan niet weten. Op 21 december stuurt Jan de Rooij zijn laatste bericht. De vijand heeft zijn zender weten te peilen en de volgende dag wordt het apparaat gevonden in de schuur van boer Koekoek. Jan de Rooij komt zijn belofte na en geeft zich vrijwillig over aan de Duitse autoriteiten. De familie wordt vrijgelaten. Jan wordt naar Amsterdam gebracht en tijdens de verhoren ernstig mishandeld. Hij zwijgt over alles wat hij weet over de crossings, het verzetswerk, de helpers en de personen van de verzetsorganisatie in het Land van Heusden en Altena. Hij heeft geen naam genoemd en daardoor veel mensenlevens gered. Jan, 21 jaar oud, wordt uiteindelijk zonder enige vorm van proces op 6 januari 1945 in Amsterdam gefusilleerd.Held De bewaarde rapporten laten zien is hoe uitgebreid het netwerk is dat de twee mannen gebruiken en ook dat ze heel goed weten welke informatie van belang is voor de geallieerde troepen. Het vergt natuurlijk ongelooflijk veel moed om vrijwillig, als spion, in vijandelijk gebied inlichtingen te verzamelen. Dankzij hun onverschrokkenheid hebben de verschillende geallieerde staven in bevrijd gebied een goed beeld gekregen en gehouden van de Duitse militaire aanwezigheid in het Land van Heusden en Altena Daar komt wat betreft Jan de Rooij nog bij dat hij geheel vrijwillig het hoogste offer heeft gebracht dat iemand kan geven, namelijk zijn leven. In 1954 wordt een monument onthuld ter nagedachtenis van Jan de Rooij. Het is een ontwerp van kunstenaar Fred Carasso. Ieder jaar vindt hier de dodenherdenking plaats voor de inwoners van Sprang-Capelle.

Discover remembrance sites

Discover more sites