After the heavy fighting near Welberg, units of the Canadian 4th Armoured Division advanced towards Dinteloord. The Argylls and Sutherland Highlanders of Canada entered the destroyed village during 5 November. A reconnaissance unit continued northwards with the aim of having a look at Dintelsas. The Canadian forces found the area in chaos. Dintelsas had been used by the rearguard of the German army. The only access road was full of abandoned equipment, small arms, lots of ammunition, and even a brand new armoured vehicle. In the harbour, two German naval vessels had been partially sunk. The naval boats lying half in water clearly had traces of artillery fire.After the Allies realised that the German navy, under cover of darkness at night, was still in the process of removing soldiers, English artillery began firing on the port. In one such instance, 19-year-old German Georg Schmidt met his fate when the ship he was on, a confiscated Dutch fishing boat, took a direct hit, killing him instantly.Schmidt served in the German 6th Fallschirm Jäger Regiment. Because he was small and looked boyish, he was called 'Schmidtchen' by his comrades. Despite his youth, the paratrooper already had a lot of combat experience. He had experienced the battle in Normandy and also the many battles of his parachute unit in North Brabant. While many of his comrades died, he had always outsmarted fate. No doubt Georg must have been greatly relieved when, on the night of 5 November, he took his seat on a naval ship to go to a safer area. But around 4.45am, a British artillery shell ended his life. Georg was given a hastily dug field grave by his comrades near a farm on the harbour.By enormous coincidence, young Georg was also figuratively given a face. In the summer of 1944, his mother was sitting in a cinema watching the German newsreel and in a flash saw her son passing by in a recording about the battle in Normandy. Afterwards, the mother asked for a copy of that bit of the newsreel and she got it. The photo has been preserved, and so almost 80 years later "Schmidtchen" still has a face. Georg Schmidt was given his final resting place at the German War Cemetery in Ysselsteyn.

unknown-1.png

unknown-2.png

Duitse Oorlogsbegraafplaats in Ysselsteyn

unknown.jpeg

unknown.png

Dintelsas: temporary end to the Canadian advance

&nbsp; Nach den schweren Kämpfen bei Welberg stießen Einheiten der 4. kanadischen Panzerdivision auf Dinteloord vor. Die kanadischen Argylls and Sutherland Highlanders drangen am 5. November in das zerstörte Dorf ein. Eine Aufklärungseinheit setzte ihren Weg nach Norden fort, um einen Blick auf Dintelsas zu werfen. Die Kanadier fanden die Gegend im Chaos vor. Dintelsas war von der Nachhut der deutschen Armee genutzt worden. Die einzige Zufahrtsstraße war voller verlassener Ausrüstung, Kleinwaffen, jeder Menge Munition und sogar einem nagelneuen gepanzerten Fahrzeug. Im Hafen waren zwei deutsche Marineschiffe teilweise versenkt worden. Die halb im Wasser liegenden Marineboote wiesen deutliche Spuren von Artilleriebeschuss auf.Als die Alliierten feststellten, dass die deutsche Marine im Schutz der Dunkelheit nachts noch dabei war, Soldaten abzutransportieren, begann die englische Artillerie, den Hafen zu beschießen. Bei einer dieser Salven traf das Schicksal den 19-jährigen Deutschen Georg Schmidt. Das Schiff, auf dem er sich befand, ein beschlagnahmtes holländisches Fischerboot, wurde direkt getroffen und Schmidt war auf der Stelle tot.Georg Schmidt diente im 6. Fallschirmjägerregiment. Weil er klein war und knabenhaft aussah, wurde er von seinen Kameraden Schmidtchen" genannt. Trotz seiner Jugend verfügte der Fallschirmjäger bereits über eine Menge Kampferfahrung. Er hatte die Schlacht in der Normandie und auch die vielen Kämpfe seiner Fallschirmeinheit in Nordbrabant erlebt. Während viele seiner Kameraden starben, hatte er das Schicksal stets überlistet. Zweifellos muss Georg sehr erleichtert gewesen sein, als er in der Nacht zum 5. November auf einem Marineschiff Platz nahm, um sich in ein sichereres Gebiet zu begeben. Doch gegen 4.45 Uhr morgens beendete eine britische Artilleriegranate sein Leben. Georg wurde von seinen Kameraden in einem eilig ausgehobenen Feldgrab in der Nähe eines Bauernhofs am Hafen beigesetzt.Durch einen unglaublichen Zufall erhielt der junge Georg auch im übertragenen Sinne ein Gesicht. Im Sommer 1944 saß seine Mutter in einem Kino und sah die deutsche Wochenschau, als sie ihren Sohn blitzartig in einer Aufnahme über die Schlacht in der Normandie vorbeiziehen sah. Danach bat die Mutter um eine Kopie dieses Ausschnitts der Wochenschau und bekam sie auch. Das Foto ist erhalten geblieben und so hat "Schmidtchen" auch fast 80 Jahre später noch ein Gesicht. Georg Schmidt erhielt seine letzte Ruhestätte auf dem Deutschen Soldatenfriedhof in Ysselsteyn. Na de zware gevechten bij Welberg rukten eenheden van de 4th Canadian Armoured Division op in de richting van Dinteloord. De Argylls and Sutherland Highlanders of Canada trokken in de loop van 5 november het verwoeste dorp binnen. Een verkenningseenheid ging in noordelijke richting verder met als doel eens een kijkje te gaan nemen bij Dintelsas. De Canadezen troffen het gebied in chaos aan. Dintelsas was gebruikt door de achterhoede van het Duitse leger. De enige toegangsweg lag vol achtergelaten uitrustingstukken, handwapens, veel munitie en zelfs een gloednieuw pantservoertuig. In de haven waren twee Duitse marineschepen gedeeltelijk gezonken. De half in water liggende marine boten hadden duidelijk sporen van artillerievuur.Nadat de geallieerden doorkregen dat de Duitse marine, onder dekking van het nachtelijke duister, nog steeds&nbsp;bezig was om militairen weg te halen, begon Engelse artillerie de haven onder vuur te nemen. Bij éen van die salvo’s sloeg het noodlot toe voor de 19-jarige Duitser&nbsp;Georg Schmidt. Het schip&nbsp;waarop hij zich bevond,&nbsp;een in beslag genomen Nederlandse vissersboot, kreeg een voltreffer waarbij Schmidt op slag dood was.Georg Schmidt diende in het 6e Fallschirm Jäger Regiment. Omdat hij klein was en er jongensachtig uitzag, werd hij door zijn kameraden ‘Schmidtchen” genoemd. Ondanks zijn jeugdige leeftijd had de parachutist al veel gevechtservaring. Hij had de strijd in Normandië meegemaakt en ook de vele gevechten van zijn parachutisteneenheid in Noord-Brabant. Terwijl veel van zijn kameraden sneuvelden, was hij het noodlot steeds te slim af geweest. Georg zal ongetwijfeld enorm opgelucht is geweest toen hij in de nacht van 5 november op een marineschip plaatsnam om naar een veiliger gebied te gaan. Maar rond 04.45 uur maakte een Britse artilleriegranaat een einde aan zijn leven. Georg kreeg van zijn kameraden een haastig gedolven veldgraf bij een boerderij aan de haven.Door enorm toeval kreeg de jonge Georg ook figuurlijk een gezicht. In de zomer van 1944 zat zijn moeder in een bioscoop naar het Duitse journaal te kijken en zag in een flits haar zoon voorbijkomen in een opname over de strijd in Normandië. Na afloop vroeg de moeder om een kopie van dat stukje van het journaal en die kreeg zij. De foto is bewaard gebleven en zo heeft bijna 80 jaar later “Schmidtchen” nog steeds een gezicht. Georg Schmidt kreeg op de Duitse Oorlogsbegraafplaats in Ysselsteyn zijn laatste rustplaats.

 Dintelsas: temporary end to the Canadian advance Dintelsas: vorläufiges Ende des kanadischen Vormarsches Dintelsas: voorlopig einde van de Canadese opmars

On Friday afternoon on 27 October, the first tanks of the South Alberta Regiment reached the Grote Markt in Bergen op Zoom. Although the German troops were still on the northern side of the city, the people of Bergen welcomed their liberators exuberantly. In the evening hours, the first exchanges of shots ensued between the Canadian forces and the German paratroopers of the 6th Fallschirm Jäger Regiment. The latter had settled in the houses and buildings on the north side of the Zoom, an originally medieval peat canal. Expelling the enemy from these positions proved to be a tough job and led to very intense street fighting that would eventually last three days.On the afternoon of 28 October, the Argylls and Sutherland Highlanders of Canada made a first attempt to cross the Zoom. The crossing ran aground in German machine-gun fire. Two subsequent attempts in darkness also failed. A second unit of the Lincoln and Welland Regiment was brought in appeared to be more successful. In the late evening of Saturday, they tried to form a small bridgehead in the industrial area along the Zoom, a place where the canal was less deep. Tanks were also ready to support the crossing. The night fighting that followed was confused and sometimes verging on the chaotic.&nbsp;With the utmost difficulty, a small group of Lincolns at a laundry managed to reach the other side. Man-to-man fighting ensued around the premises, which continued even on Sunday morning. Meanwhile, more and more Canadian forces managed to cross the Zoom. Therefore, during Sunday the German paratroopers broke off the fighting and withdrew towards Steenbergen. The Canadian Engineers went to work right away and by Sunday evening, the Canadian 8th Field Squadron had laid an emergency bridge across the Zoom, aptly named 'Lincoln Bridge'.The fighting along the Zoom had been unprecedentedly fierce. The Canadian forces had again underestimated the German resistance. Moreover, crossing the former peat canal proved much more difficult than previously thought. Losses on both sides were high: the street fighting had cost the lives of dozens of soldiers, and the damage in this part of the city was enormous.To their great surprise, the retreating German paratroopers were not pursued by the Canadian forces. This was because the Division's supreme medical commander issued an order for 48 hours of absolute rest for all soldiers. However, this did have the effect of allowing the German troops to build a new line of defence elsewhere...

Opening new Lincoln Bridge by mayor Witte in 1946 

42fb8e98-0309-4463-9568-a1e80ef99de6.jpg

unknown-4.png

unknown-3.png

Lincoln Bridge

On Friday afternoon 27 October, the first tanks of the South Alberta Regiment reached the Grote Markt in Bergen op Zoom. Although the German troops were still on the northern side of the city, the people of Bergen welcomed their liberators exuberantly. In the evening hours, the first exchanges of shots ensued between the Canadians and the German paratroopers of the 6th Fallschirm Jäger Regiment who had settled in the houses and buildings on the north side of the Zoom, an originally medieval peat canal. Expelling the enemy from these positions proved to be a tough job and led to very intense street fighting that would eventually last three days.On the afternoon of 28 October, the Argylls and Sutherland Highlanders of Canada made a first attempt to cross the Zoom. The crossing ran aground in German machine-gun fire. Two subsequent attempts in darkness also failed. A second led unit of the Lincoln and Welland Regiment appeared to be more successful. They tried to form a small bridgehead in the industrial area along the Zoom in the late evening of Saturday. A place where the canal was less deep. Tanks were also ready to support the crossing. The night fighting that followed was confused and sometimes verging on the chaotic.&nbsp;With the utmost difficulty, a small group of Lincolns at a laundry managed to reach the other side. Man-to-man fighting ensued around the premises, which continued even on Sunday morning. Meanwhile, more and more Canadians managed to cross the Zoom. Therefore, during Sunday the German paratroopers broke off the fighting and the blew the retreat towards Steenbergen. The Canadian Engineers went to work right away and by Sunday evening, the 8th Field Squadron had laid an emergency bridge across the Zoom, aptly named 'Lincoln Bridge'.The fighting along the Zoom had been unprecedentedly fierce. The Canadians had again underestimated the German resistance. Moreover, crossing the former peat canal proved much more difficult than previously thought. Losses on both sides were high. The street fighting had cost the lives of dozens of soldiers. The damage in this part of the city was enormous.To their great surprise, the retreating German paratroopers were not pursued by the Canadians. This was because the division's supreme medical commander issued an order for 48 hours of absolute rest for all soldiers. However, this did have the effect of allowing the German troops to build a new line of defence elsewhere ......&nbsp; Am Freitagnachmittag, dem 27. Oktober, erreichten die ersten Panzer des Regiments Süd-Alberta den Grote Markt in Bergen op Zoom. Obwohl sich die deutschen Truppen noch auf der Nordseite der Stadt befanden, begrüßten die Einwohner von Bergen ihre Befreier überschwänglich. In den Abendstunden kam es zu ersten Schusswechseln zwischen den Kanadiern und den deutschen Fallschirmjägern des 6. Fallschirmjägerregiments, die sich in den Häusern und Gebäuden auf der Nordseite des Zoom ,ein ehemaliger, mittelalterlicher Torfkanal, niedergelassen hatten. Die Vertreibung des Feindes aus diesen Stellungen erwies sich als schwierig und führte zu sehr heftigen Straßenkämpfen, die schließlich drei Tage andauern sollten.Am Nachmittag des 28. Oktober unternahmen die Argylls and Sutherland Highlanders aus Kanada einen ersten Versuch, den Zoom zu überqueren. Die Überfahrt scheiterte am deutschen Maschinengewehrfeuer. Zwei weitere Versuche in der Dunkelheit scheiterten ebenfalls. Eine zweite geführte Einheit des Lincoln and Welland Regiment schien erfolgreicher zu sein. Sie versuchten am späten Samstagabend, einen kleinen Brückenkopf im Industriegebiet entlang des Zooms zu bilden. Ein Ort, an dem der Kanal weniger tief ist. Auch Panzer standen bereit, um die Überquerung zu unterstützen. Die nächtlichen Kämpfe, die daraufhin folgten, waren verwirrend und manchmal fast chaotisch.Nur mit größter Mühe gelang es einer kleinen Gruppe von Lincolns in einer Wäscherei, die andere Seite zu erreichen. Rund um das Gebäude kam es zu Kämpfen Mann gegen Mann, die auch am Sonntagmorgen noch andauerten. Inzwischen gelang es immer mehr Kanadiern, den Zoom zu überqueren. Daher brachen die deutschen Fallschirmjäger im Laufe des Sonntags die Kämpfe ab und bliesen den Rückzug in Richtung Steenbergen. Die kanadischen Ingenieure machten sich sofort an die Arbeit, und bis Sonntagabend hatte die 8. Feldstaffel eine Notbrücke über den Zoom gebaut, die passenderweise "Lincoln Bridge" genannt wurde.Die Kämpfe entlang des Zooms waren so heftig wie nie zuvor. Die Kanadier hatten den deutschen Widerstand erneut unterschätzt. Außerdem erwies sich die Überquerung des ehemaligen Torfkanals als viel schwieriger als gedacht. Die Verluste auf beiden Seiten waren hoch. Die Straßenkämpfe hatten Dutzende von Soldaten das Leben gekostet. Die Schäden in diesem Teil der Stadt waren enorm.Zu ihrer großen Überraschung wurden die sich zurückziehenden deutschen Fallschirmjäger von den Kanadiern nicht verfolgt. Das lag daran, dass der Oberste Sanitätskommandant der Division eine 48-stündige absolute Ruhezeit für alle Soldaten anordnete. Dies hatte jedoch zur Folge, dass die deutschen Truppen an anderer Stelle eine neue Verteidigungslinie aufbauen konnten ...... Op vrijdagmiddag 27 oktober bereikten de eerste tanks van het South Alberta Regiment de Grote Markt van Bergen op Zoom. Hoewel de Duitse troepen zich nog aan de noordzijde van de stad bevonden, onthaalden de Bergenaren hun bevrijders uitbundig. In de avonduren ontstonden de eerste schotenwisselingen tussen de Canadezen en de Duitse parachutisten van het 6e Fallschirm Jäger Regiment die zich in de woningen en gebouwen aan de noordzijde van de Zoom, een voormalige, Middeleeuwse turfvaart, hadden genesteld. De vijand uit deze posities verdrijven bleek een lastige klus te gaan worden en leidde tot zeer hevige straatgevechten die uiteindelijk drie dagen zouden gaan duren.In de middag van 28 oktober ondernamen de Argylls and Sutherland Highlanders of Canada een eerste poging om de Zoom over te steken. De oversteek liep vast in Duits mitrailleurvuur. Twee volgende pogingen in het duister mislukten ook. Een tweede aangevoerde eenheid van het Lincoln and Welland Regiment bleek meer succes te hebben. Zij probeerden in de late avond van de zaterdag een klein bruggenhoofd te vormen in het industriegebied langs de Zoom. Een plek waar de vaart minder diep is. Ook stonden tanks klaar om de oversteek te ondersteunen. De nachtelijke gevechten die volgden waren verward en soms op het chaotische af.Met de grootste moeite wist een kleine groep Lincolns bij een wasserij de overzijde te bereiken. Rond het pand ontstonden man tegen man gevechten die zelfs zondagochtend verder gingen. Ondertussen slaagden steeds meer Canadezen de Zoom over te steken. Daarom braken de Duitse parachutisten in de loop van zondag de strijd af en de bliezen de aftocht in de richting van Steenbergen. De Canadese genie ging gelijk aan de slag en zondagavond had het 8th Field Squadron een noodbrug over de Zoom gelegd die de toepasselijk naam ‘Lincoln brug’ kreeg.De gevechten langs de Zoom waren ongekend hevig geweest. De Canadezen hadden opnieuw de Duitse tegenstand onderschat. Bovendien bleek het veel moeilijker dan vooraf gedacht om de voormalige turfvaart over te steken. De verliezen aan beide kanten waren hoog. De straatgevechten hadden aan tientallen militairen het leven gekost. De schade in dit deel van de stad was enorm.Tot hun grote verbazing werden de terugtrekkende Duitse parachutisten niet achtervolgd door de Canadezen. De reden hiervan was dat de hoogste medische commandant van de divisie een bevel uitvaardigde tot 48 uur absolute rust voor alle militairen. Dit had echter wel tot gevolg dat de Duitse troepen elders een nieuwe verdedigingslinie konden opbouwen ……&nbsp;

 Lincoln Brücke Lincoln Brug Lincoln Bridge

After the battle in Normandy, the Canadian Army faced not only an increasing lack of discipline, but also increasing criminality among its soldiers. The daily stress to survive and the deaths of their comrades, caused problematic behaviour and often resulted in crimes. This included murder, manslaughter, and also rape, serious beatings, and looting and theft of civilian property. Drunk driving also caused traffic accidents, fatal or otherwise.The Canadian military penal system distinguished between short and long term (more than two years) punishments for the offenders. For the latter, confinement in a special penal prison followed. These severely punished people were not imprisoned all day, but had to perform work within the walls of a penal prison under strict supervision and discipline.In late November 1944, the British management of the military penal prisons in Aalst and Lebbeke signalled to the Canadian Army command that these locations were becoming overcrowded. For the few hundred Canadian long-term prisoners, the army command had to come up with its own solution. They found it in the partially empty barracks of the former concentration camp in Vught. After the liberation of the camp, it was set up as a punishment camp for so-called 'wrong' Dutch and German inhabitants of the Rhineland, who had to leave their living environment and needed shelter.From mid-December, the first hundreds of Canadian prisoners arrived in Vught. The Canadian section of the former concentration camp was named 1st Canadian Field Punishment Camp. The number of long-sentenced prisoners increased rapidly in the months that followed because, unfortunately, the crimes started to focus more and more on the Dutch population. On 5 May 1945, there were about 750 Canadian long-term prisoners in Vught, with dozens of pending criminal cases for serious crimes.&nbsp;In the summer of 1945, the 1st Canadian Army allowed the first units to leave for the homeland. The penal camp in Vught was also disbanded and the entire occupation, including the guard unit, embarked for the return trip to Canada. The prisoners had to serve their further sentences there.

unknown-2.jpeg

unknown-1.jpeg

unknown-3.jpeg

The dark side of the Canadian liberators

After the battle in Normandy, the Canadian army faced not only an increasing lack of discipline, but also increasing criminality among its soldiers. The daily stress to survive and the death of comrades caused problematic behaviour, often resulting in crimes. One can think primarily of murder and manslaughter, but certainly also rape, serious beatings and looting and theft of civilian property. Drunk driving also caused traffic accidents, fatal or otherwise.The Canadian, military penal system distinguished between short- and long-term punishers (more than two years). For the latter group, confinement in a special penal prison followed. These severely punished people were not imprisoned all day, but had to perform work within the walls of a penal prison under strict supervision and discipline.In late November 1944, the British management of the military penal prisons in Aalst and Lebbeke signalled to the Canadian army command that these locations were becoming overcrowded. For the few hundred Canadian long-term prisoners, the army command had to come up with its own solution. They found it in the partially empty barracks of the former concentration camp in Vught. After the liberation of the camp, it was set up as a punishment camp for so-called 'wrong' Dutch and German inhabitants of the Rhineland who had to leave their living environment and needed shelteFrom mid-December, the first hundreds of Canadian prisoners arrived in Vught. The Canadian section of the former concentration camp was named 1st Canadian Field Punishment Camp. The number of long-sentenced prisoners increased rapidly in the months that followed because, unfortunately, the crimes started to focus more and more on the Dutch population. On 5 May 1945, there were about 750 Canadian long-term prisoners in Vught, with dozens of pending criminal cases for serious crimes.&nbsp;In the summer of 1945, the 1st Canadian Army allowed the first units to leave for the homeland. The penal camp in Vught was also disbanded and the entire occupation including the guard unit embarked for the return trip to Canada. The prisoners had to serve their further sentences there.&nbsp;&nbsp;&nbsp; Nach der Schlacht in der Normandie sah sich die kanadische Armee nicht nur mit einem zunehmenden Mangel an Disziplin, sondern auch mit einer wachsenden Kriminalität unter ihren Soldaten konfrontiert. Der tägliche Überlebensstress und der Tod von Kameraden führten zu problematischem Verhalten, das oft in Verbrechen mündete. Man denke vor allem an Mord und Totschlag, aber sicherlich auch an Vergewaltigungen, schwere Prügeleien sowie Plünderungen und Diebstähle von zivilem Eigentum. Auch Trunkenheit am Steuer führte zu Verkehrsunfällen mit oder ohne Todesfolge.Das kanadische Militärstrafsystem unterschied zwischen kurzen und langen Strafen (mehr als zwei Jahre). Für die letztere Gruppe folgte die Einweisung in ein spezielles Strafgefängnis. Die schwer Bestraften waren nicht den ganzen Tag inhaftiert, sondern mussten innerhalb der Mauern eines Strafgefängnisses unter strenger Aufsicht und Disziplin Arbeiten verrichten.Ende November 1944 teilte die britische Leitung der Militärstrafgefängnisse in Aalst und Lebbeke der kanadischen Armeeführung mit, dass die Standorte überfüllt seien. Für die wenigen hundert kanadischen Langzeitgefangenen musste sich die Armeeführung eine eigene Lösung einfallen lassen. Sie fand sie in den teilweise leerstehenden Baracken des ehemaligen Konzentrationslagers in Vught. Nach der Befreiung des Lagers wurde es als Straflager für so genannte "falsche" niederländische und deutsche Bewohner des Rheinlandes eingerichtet, die ihr Lebensumfeld verlassen mussten und eine Unterkunft benötigten.Ab Mitte Dezember trafen die ersten Hunderte von kanadischen Gefangenen in Vught ein. Der kanadische Teil des ehemaligen Konzentrationslagers erhielt den Namen 1st Canadian Field Punishment Camp. Die Zahl der Langzeithäftlinge stieg in den folgenden Monaten rasch an, da sich die Verbrechen leider immer mehr gegen die niederländische Bevölkerung richteten. Am 5. Mai 1945 befanden sich etwa 750 kanadische Langzeitgefangene in Vught, mit Dutzenden von anhängigen Strafverfahren wegen schwerer Verbrechen.&nbsp;&nbsp;Im Sommer 1945 erlaubte die 1. kanadische Armee den ersten Einheiten, in die Heimat zurückzukehren. Auch das Straflager in Vught wurde aufgelöst und die gesamte Besatzung einschließlich der Wachmannschaft begaben sich auf die Rückreise nach Kanada. Dort mussten die Häftlinge ihre Strafen weiterverbüßen.&nbsp;&nbsp; Na de strijd in Normandië kreeg het Canadese leger niet alleen te maken met een toenemend gebrek aan discipline, maar ook met een toenemende criminaliteit onder de militairen. De dagelijkse stress om te overleven en het sneuvelen van kameraden zorgden voor problematisch gedrag, vaak resulterend in misdrijven. Men kan dan in de eerste plaats denken aan moord en doodslag, maar zeker ook aan verkrachtingen, ernstige mishandelingen en plundering en diefstal van eigendommen van burgers. In dronkenschap werden ook de nodige verkeersongelukken veroorzaakt, al of niet met dodelijke afloop.Het Canadese, militaire strafsysteem maakte een onderscheid in kort en lang gestraften (meer dan twee jaar). Voor de laatste groep volgde opsluiting in een speciale strafgevangenis. Deze zwaargestraften werden niet de hele dag gevangengezet, maar moesten onder streng toezicht en strikte discipline werkzaamheden uitvoeren binnen de muren van een strafgevangenis.Eind november 1944 gaf de Britse leiding van de militaire strafgevangenissen in Aalst en Lebbeke het signaal af aan de Canadese legerleiding dat deze locaties overbevolkt raakten. Voor de paar honderd Canadese langgestraften moest de legerleiding een eigen oplossing bedenken. Die vond men in de gedeeltelijk leegstaande barakken van het voormalige concentratiekamp in Vught. Na de bevrijding van het kamp was het ingericht als strafkamp voor zogenaamde ‘foute’ Nederlanders en Duitse inwoners van Rijnland die hun woonomgeving moesten verlaten en opvang nodig hadden.Vanaf midden december arriveerden de eerste honderden Canadese gevangenen in Vught. Het Canadese deel van het voormalige concentratiekamp kreeg de naam 1st Canadian Field Punishment Camp. Het aantal langgestraften liep in de maanden daarna snel op omdat de misdaden zich helaas meer en meer ging richtten tegen de Nederlandse bevolking. Op 5 mei 1945 zaten er in Vught ongeveer 750 Canadese langgestraften, met nog tientallen lopende strafzaken voor zware misdrijven. &nbsp; In de zomer van 1945 liet het 1e Canadese leger de eerste eenheden vertrekken naar het vaderland. Ook het strafkamp in Vught werd opgedoekt en de hele bezetting inclusief de bewakingseenheid scheepte zich in voor de terugreis naar Canada. De gevangenen moesten daar hun verdere straf uitzitten.&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;

 Die dunkle Seite der kanadischen Befreier De donkere zijde van de Canadese bevrijders  The dark side of the Canadian liberators

National Park De Biesbosch is Europe's largest freshwater tidal area; a unique river delta with tides, islands, gullies, creeks and willow forests. During the war, many people in hiding lived in this inaccessible area. After all, the German occupiers preferred not to venture there. In 1944, the Biesbosch became a no man's land between occupied and liberated territory. Resistance fighters sailed in boats in the dark right through the inhospitable Biesbosch from north to south and vice versa. Even a British general, John Hackett, was ferried into liberated territory by the 'front line-crossers'. All this under the eyes of the German sentries scattered here and there throughout the Biesbosch.

war-1920x1280.jpg

waiting_for_it_to_end.jpg

kaart_2.jpg

collectie-6-1920x1280.jpg

monument_boeren40.jpg

broodcrossingsjpg.jpg

20170503-5d_l2407bew.jpg

Biesbosch Museum Island

National Park De Biesbosch is Europe's largest freshwater tidal area. A unique river delta with tides, islands, gullies, creeks and willow forests. During the war, many people in hiding lived in the inaccessible area. After all, the German occupiers preferred not to venture there. In 1944, the Biesbosch became a no man's land between occupied and liberated territory. Resistance fighters sailed in boats in the dark right through the inhospitable Biesbosch from north to south and vice versa. Even a British general, John Hackett, was ferried into liberated territory by the 'front line-crossers'. All this under the eyes of the German sentries scattered here and there throughout the Biesbosch. Der Nationalpark De Biesbosch ist das größte Süßwassergezeitengebiet Europas Es ist ein einzigartiges Flussdelta mit Gezeiten, Inseln, Schluchten, Bächen und Weidenwäldern. Während des Krieges lebten in dem unzugänglichen Gebiet viele Untergetauchte. Schließlich zogen es die deutschen Besatzer vor, sich nicht dorthin zu wagen. Im Jahr 1944 wurde der Biesbosch zum Niemandsland zwischen besetztem und befreitem Gebiet. Widerstandskämpfer segelten in Booten im Dunkeln quer durch den unwirtlichen Biesbosch von Norden nach Süden und umgekehrt. Sogar ein britischer General, John Hackett, wurde von den "Linienkreuzer" in das befreite Gebiet gebracht. Und das alles unter den Augen der deutschen Wachposten, die hier und da im Biesbosch verstreut waren. Nationaal Park De Biesbosch is het grootste zoetwatergetijdengebied van Europa. Een unieke rivierdelta met getij, eilanden, geulen, kreken en wilgenbossen. Tijdens de oorlog woonden vele onderduikers in het ontoegankelijke gebied. De Duitse bezetter waagde zich er immers liever niet. In 1944 werd de Biesbosch een niemandsland tussen bezet en bevrijd gebied. Verzetslieden voeren in het donker met bootjes dwars door de onherbergzame Biesbosch van noord naar zuid en omgekeerd. Zelfs een Britse generaal, John Hackett, werd door de ‘Liniecrossers’ overgezet naar bevrijd gebied. Dit alles onder de ogen van de Duitse wachtposten die her en der verspreid zaten over de Biesbosch.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/fELr4x1oDjI" start="0"></iframe></div><div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/nUtG4q1kGRQ" start="0"></iframe></div>

 Museumsinsel Biesbosch Biesbosch MuseumEiland Biesbosch Museum Island

De Kleine Elft (‘The Little Shad’) was once a hotel at the crossroads in Reek, where the Allies arrived from Zeeland and turned off towards Grave. On Tuesday September 19, everyone from the neighbourhood gathered there to see the liberators. An endless column of military vehicles, tanks and troops streamed past. The liberators passed out chocolate, white bread and cigarettes.When the advance halted, quarters were set up all over Reek. The troops rested, were taken care of and reassembled. Also, at the end of September, troops who had landed at Keent airfield were stationed in the village. As a result, for a while, the village took on the appearance of a military base, where the troops waited for the final thrust to the north. This would only eventually take place 6 months later."Oorlog en Vrede" cycling routesTwo cycling routes along the military heritage of the municipality Landerd, which played an important role in the past. <a href="/media/2860570/Oorlog_en_vrede_folder.pdf" rel="noopener noreferrer" target="_blank">Cycling routes folder and itinerary</a> (PDF)

 De Kleine Elft

De Kleine Elft war früher ein Hotel an der Kreuzung in Reek, wo die Alliierten, aus Zeeland kommend, nach Grave abbogen. Am Morgen des Dienstag, 19. September, hatte sich jeder aus der Gegend dort eingefunden, um die Befreier zu sehen. Eine schier endlos scheinende Militärfahrzeugkolonne, sowie Panzer und Mannschaften zogen vorbei. Die Befreier verteilten Schokolade, Weißbrot und Zigaretten.Als der Vormarsch stockte, wurde in Reek in großem Maßstab einquartiert. Man kam dort zu Kräften, wurde gepflegt und versammelte sich neu. Auch Ende September wurden Truppen in dem Dorf einquartiert, die über den Flugplatz Keent gekommen waren. So ähnelte Reek einige Zeit einer echten Militärbasis, in der man auf den definitiven Durchstoß nach Norden wartete. Der ließ letzten Endes noch ein halbes Jahr auf sich warten. De Kleine Elft was vroeger een hotel op het kruispunt in Reek waar de geallieerden vanuit Zeeland kwamen aanrijden en afsloegen naar Grave. Op dinsdagmorgen 19 september had iedereen uit de omgeving zich daar verzameld om de bevrijders te zien. Een onafzienbare colonne militaire voertuigen, tanks en manschappen kwam er voorbij. De bevrijders deelden chocolade, witbrood en sigaretten uit.Toen de opmars stokte werd er in Reek volop ingekwartierd. Er werd uitgerust, verzorgd en opnieuw verzameld. Ook eind september werden er troepen in het dorp gelegerd die via vliegveld Keent waren aangevoerd. Zodoende leek het dorp wel een poos op een militaire basis, waar men wachtte op de definitieve doorstoot naar het noorden. Die liet uiteindelijk nog een half jaar op zich wachten.Fietsroutes Liberation Route De Liberation Route Brabant vertelt het verhaal van de bevrijding, maar toont ook wat de Tweede Wereldoorlog heeft betekend voor gewone Brabanders. Acht fietsroutes van circa veertig kilometer, verspreid over Noord-Brabant, leiden je langs Brabant Remembers-verhalen, luisterzuilen van de Liberation Route Europe, monumenten en musea, die samen de impact van de oorlog op Noord-Brabant zichtbaar maken. Onderweg brengt een app op locatie de verhalen tot leven. De routes zijn te bestellen via <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://webshop.visitbrabant.com">webshop.visitbrabant.com</a>Oorlog en Vrede fietsroutesTwee fietsroutes langs het militair erfgoed van Landerd welke een belangrijke rol hebben gespeeld in het verleden.<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="/media/2860570/Oorlog_en_vrede_folder.pdf">Fietsroutes folder</a> (PDF)

 De kleine Elft De kleine Elft

The bridge over the Maas at Grave was an important strategic point in the route of Operation Market Garden. The 504th Parachute Infantry Regiment of the American 82nd Airborne Division was ordered to capture the bridge undamaged. E-Company from this regiment would storm the bridge from the Brabant side. But the company jumped too early and landed far from its goal.Thanks to his alertness, a small group of 16 men led by Lieutenant John Thompson, landed near the bridge. Thompson decided to immediately begin the assault, because they still had the element of surprise. The rapid capture of the bridge was one of the most successful actions on September 17 1944.For the rest of the war, the bridge at Grave was important for the logistics build up of the British XXXth Corps, which from February 8 to March 5 1945, under the code name "Operation Veritable", successfully attacked the German Rhineland from the area around Nijmegen.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/1s4VQxrWJJU?showinfo=0"></iframe>

dsc01407.jpg

The John S. Thompson Bridge

Die Brücke über die Maas in Grave war ein wichtiger strategischer Punkt in der Route der Operation Market Garden. Das 504. US-Fallschirmjägerregiment der 82. Luftlandedivision hatte den Auftrag, die Brücke unbeschädigt zu erobern. Die E-Kompanie dieses Regiments sollte sie von Brabant aus stürmen. Die Kompanie sprang jedoch zu früh und landete dadurch zu weit weg von ihrem Ziel.Es war Lieutenant Thompsons Aufmerksamkeit zu verdanken, dass eine kleine 16-köpfige Gruppe unter seiner Leitung dennoch in der Nähe der Brücke landete. Thompson beschloss, unverzüglich die Brücke zu stürmen, um den Überraschungseffekt maximal auszunutzen. Die schnelle Eroberung war eine der gelungensten Aktionen des 17. Septembers 1944.Während des weiteren Verlaufs des Krieges war die Verkehrsbrücke von Grave wichtig für den logistischen Aufbau des 30. Britischen Korps, das vom 8. Februar bis zum 5. März 1945 unter dem Decknamen „Operation Veritable“ von der Gegend um Nimwegen aus einen erfolgreichen Angriff auf das deutsche Rheinland ausführte.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/1s4VQxrWJJU?showinfo=0"></iframe> De brug over de Maas in Grave was een belangrijk strategisch punt in de route van Operatie Market Garden. Het 504e Parachutisten Infanterie Regiment van de Amerikaanse 82e Luchtlandingsdivisie had de opdracht de brug onbeschadigd in handen te krijgen. De E-compagnie van dit regiment zou de brug vanaf de Brabantse zijde bestormen. Maar deze compagnie sprong te vroeg en kwam ver van zijn doel neer.Een kleine groep van 16 man onder leiding van Luitenant John Thompson landde door Thompsons alertheid wel vlak bij de brug. Thompson besloot om meteen aan de bestorming te beginnen, omdat het verrassingseffect nog maximaal was. De snelle verovering was een van de best geslaagde acties van de 17e september 1944.Voor de rest van de oorlog was de Graafse verkeersbrug van belang voor de logistieke opbouw van het Britse XXXe legerkorps dat van 8 februari tot 5 maart 1945 onder de codenaam ‘Operation Veritable’ vanuit het gebied rond Nijmegen met succes de aanval uitvoerde op het Duitse Rijnland.Fietsroutes Liberation Route De Liberation Route Brabant vertelt het verhaal van de bevrijding, maar toont ook wat de Tweede Wereldoorlog heeft betekend voor gewone Brabanders. Acht fietsroutes van circa veertig kilometer, verspreid over Noord-Brabant, leiden je langs Brabant Remembers-verhalen, luisterzuilen van de Liberation Route Europe, monumenten en musea, die samen de impact van de oorlog op Noord-Brabant zichtbaar maken. Onderweg brengt een app op locatie de verhalen tot leven. De routes zijn te bestellen via <a href="http://webshop.visitbrabant.com" rel="noopener noreferrer" target="_blank">webshop.visitbrabant.com</a><iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/1s4VQxrWJJU?showinfo=0"></iframe>

 Die John S. Thompson-Brücke De John S. Thompsonbrug

By setting up mock airports, the Germans want to tempt enemy pilots to drop their bombs there, instead of on the real target. It was the intention that the Allied pilots mistook De Kiek for the real airport Gilze-Rijen. Mock airfields were also drop points for unthrown bombs. Landing with bombs was too dangerous. Sometimes they were also training grounds.The German troops used lighting to lure the English planes at night. As soon as the English were near, the runway lights were turned on to attract attention. Flares were also fired. The English were very quickly aware of the mock airfields and what they were intended for. Nevertheless, some English crews were still misled, despite improved navigational techniques.Living near an airport in wartime is dangerous. Also in the vicinity of a fake airport, it was anything but safe. The Allies were indeed misled and tried to bomb the airfield. Three inhabitants of Brakel were killed in a bombing raid on 20 October 1943.The Friends of the Kiek Foundation has brought the mock airfield back to life. Visit the bunker and discover the plane in the middle of the forest.&nbsp;&nbsp;

img-20220918-wa0006.jpg

215641296_4735863713108024_7950991564923717363_n.jpg

dsc04117-kleiner.jpg

271225650_200380232310523_989535296894005189_n.jpg

20220807_202815-kleiner-1-1024x474.jpg

Fake Airfield De Kiek

By setting up mock airports, the Germans want to tempt enemy pilots to drop their bombs there, instead of on the real target. It was the intention that the Allied pilots mistook De Kiek for the real airport Gilze-Rijen. Mock airfields were also drop points for unthrown bombs. Landing with bombs was too dangerous. Sometimes they were also training grounds.The German troops used lighting to lure the English planes at night. As soon as the English were near, the runway lights were turned on to attract attention. Flares were also fired. The English were very quickly aware of the mock airfields and what they were intended for. Nevertheless, some English crews were still misled, despite improved navigational techniques.Living near an airport in wartime is dangerous. Also in the vicinity of a fake airport, it was anything but safe. The Allies were indeed misled and tried to bomb the airfield. Three inhabitants of Brakel were killed in a bombing raid on 20 October 1943.The Friends of the Kiek Foundation has brought the mock airfield back to life. Visit the bunker and discover the plane in the middle of the forest.&nbsp;&nbsp; Fast unmittelbar nach Beginn des Zweiten Weltkriegs realisierten die deutschen Besatzer den Scheinflughafen Kamerun (SF37). In der Gegend besser bekannt als „De Kiek“. Durch die Einrichtung von Scheinflugplätzen wollten die Deutschen feindliche Piloten dazu verleiten, ihre Bomben dort statt auf das eigentliche Ziel abzuwerfen. Es war die Absicht, dass die alliierten Piloten De Kiek mit dem echten Flughafen Gilze-Rijen verwechselten.Durch die Einrichtung von Scheinflughäfen wollen die Deutschen feindliche Piloten dazu verleiten, ihre Bomben dort statt auf das eigentliche Ziel abzuwerfen. Es war die Absicht, dass die alliierten Piloten De Kiek mit dem echten Flughafen Gilze-Rijen verwechselten. Scheinflugplätze waren auch Abwurfpunkte für nicht abgeworfene Bomben. Eine Landung mit Bomben war zu gefährlich. Manchmal waren sie auch Trainingsgelände.Die deutschen Truppen lockten die englischen Flugzeuge nachts mit Beleuchtung an. Sobald die Engländer in der Nähe waren, wurden die Landebahnlichter eingeschaltet, um Aufmerksamkeit zu erregen. Es wurden auch Leuchtraketen abgefeuert. Die Engländer erkannten sehr schnell die Scheinflugplätze und ihren Zweck. Dennoch wurden einige englische Besatzungen trotz verbesserter Navigationstechniken immer noch in die Irre geführt.In Kriegszeiten in der Nähe eines Flughafens zu leben ist gefährlich. Auch in der Nähe eines Fake-Flughafens ist es alles andere als sicher. Die Alliierten wurden tatsächlich in die Irre geführt und versuchten, den Flugplatz zu bombardieren. Bei einem Bombenangriff am 20. Oktober 1943 kamen drei Einwohner Brakels ums Leben.Die Stiftung „Freunde der Kiek“ hat den simulierten Flugplatz wieder zum Leben erweckt. Besuchen Sie den Bunker und entdecken Sie das Flugzeug mitten im Wald.&nbsp;&nbsp; Door schijnvliegvelden in te richten, willen de Duitsers vijandelijke vliegers verleiden om daar hun bommen op te droppen, in plaats van op het werkelijke doel. Het was de bedoeling dat de geallieerde piloten De Kiek aanzagen voor het echte vliegveld Gilze-Rijen. Schijnvliegvelden waren ook afwerpplekken voor niet gegooide bommen. Landen met bommen was namelijk te gevaarlijk. Soms waren het ook oefenterreinen.De Duitse troepen gebruikten verlichting om de Engelse vliegtuigen ’s nachts te lokken. Zodra de Engelsen in de buurt waren, werd de baanverlichting aangestoken om de aandacht te trekken. Ook werden lichtkogels afgeschoten. De Engelsen waren al zeer snel op de hoogte van de schijnvliegvelden en waar ze voor bedoeld waren. Toch werden sommige Engels bemanningen nog steeds misleid, ondanks de verbeterde navigatietechnieken.In de buurt van een vliegveld wonen in oorlogstijd is gevaarlijk. Ook in de buurt van een schijnvliegveld was is het allesbehalve veilig. De geallieerden hebben zich inderdaad laten misleiden en probeerden het vliegveld te bombarderen. Bij een bombardement op 20 oktober 1943 kwamen in Brakel drie inwoners om het leven.Stichting De vrienden van de Kiek heeft het schijnvliegveld weer tot leven gebracht. Bezoek de bunker en ontdek het vliegtuig midden in het bos.&nbsp;&nbsp;

 Scheinflughaven De Kiek Schijnvliegveld De Kiek Fake Airfield De Kiek

In the hall giving access to the cemetery is a register with the names of these soldiers. Each grave has a tombstone of white natural stone with an embossed emblem and cross.

Left British Cemetery, right Canadian Cemetery

c_vvv_brabantse_wal_-_links_brit_rechts_canadees.jpg

dsc9084-3.jpg

Bergen op Zoom War Cemetery

In the hall giving access to the cemetery is a register with the names of these soldiers. Each grave has a tombstone of white natural stone with an embossed emblem and cross. In der Halle, die den Zugang zum Friedhof ermöglicht, befindet sich ein Register mit den Namen dieser Soldaten. Jedes Grab hat einen Grabstein aus weißem Naturstein mit einem geprägten Wappen und einem Kreuz. In de hal die toegang biedt tot de begraafplaats ligt een register met de namen van deze militairen. Elk graf heeft een zerk van witte natuursteen met in reliëf een embleem en een kruis.

 Britischer Soldatenfriedhof Britse Oorlogsbegraafplaats Bergen op Zoom Bergen op Zoom War Cemetery

A buzz of activity On the morning of Saturday 4 November 1944, the De Klinkert farm is at the heart of a range of activities. For a start it serves as the headquarters of the 152nd Brigade, whose three battalions are to liberate the western part of what is now the municipality of Heusden. But one of those battalions, the 5th Seaforth Highlanders, has also temporarily set up its headquarters there. Equally important is the arrival around noon of all kinds of heavy trucks that can only just navigate the narrow forest roads.The engineers The vehicles carry bridge-laying equipment. Once the first phase of Operation Guy Fawkes has succeeded and Scottish foot soldiers, the infantry, are across the canal, bridges must be laid as quickly as possible so that tanks, guns and all other equipment can follow. To do this, the Allies use so-called Bailey bridges, named after the English engineer Donald Bailey. Such a bridge consists of individual parts that can be put together in different compositions. An average Bailey bridge of 25 metres can be assembled by 40 men in three hours. Usually, the job takes longer.Hard work At De Klinkert that afternoon, the first pieces of a Class 40 bridge are being assembled. This designation indicates that the bridge can carry up to 40 tonnes (i.e. tanks). The structure is being built by the 280th Field Company. This is a unit of about 250 men. All their vehicles, and there are over 50 of them, are parked around the farmhouse. Once the infantry has secured a bridgehead across the Afwateringskanaal from ‘s-Hertogenbosch to Drongelen by late afternoon, their work at the Duinweg begins.&nbsp;Further east three more Bailey bridges are being built by other units that night. By now it is half past seven and pitch black. So as not to make the enemy any wiser, only a few lamps assist the engineers. First, a bulldozer removes part of the embankment so that the bridge is a little lower. Then the construction itself begins. It takes until the next morning before the bridge can be put into use by traffic. Sweaty, but satisfied, Major Clayton's men watch as the first tanks disappear towards Drunen at dawn, across the new bridge, code-name Wheat.

Radiopost 5th Seaforths in the dunes. 

Example of a Baileybridge. 

A Baileybridge in Italy. 

Bailey bridge over the Afwateringskanaal. 

Example of a Baileybridge in India. 

Activity in the dunes

A buzz of activity On the morning of Saturday 4 November 1944, the De Klinkert farm is at the heart of a range of activities. For a start it serves as the headquarters of the 152nd Brigade, whose three battalions are to liberate the western part of what is now the municipality of Heusden. But one of those battalions, the 5th Seaforth Highlanders, has also temporarily set up its headquarters there. Equally important is the arrival around noon of all kinds of heavy trucks that can only just navigate the narrow forest roads.The engineers The vehicles carry bridge-laying equipment. Once the first phase of Operation Guy Fawkes has succeeded and Scottish foot soldiers, the infantry, are across the canal, bridges must be laid as quickly as possible so that tanks, guns and all other equipment can follow. To do this, the Allies use so-called Bailey bridges, named after the English engineer Donald Bailey. Such a bridge consists of individual parts that can be put together in different compositions. An average Bailey bridge of 25 metres can be assembled by 40 men in three hours. Usually, the job takes longer.Hard work At De Klinkert that afternoon, the first pieces of a Class 40 bridge are being assembled. This designation indicates that the bridge can carry up to 40 tonnes (i.e. tanks). The structure is being built by the 280th Field Company. This is a unit of about 250 men. All their vehicles, and there are over 50 of them, are parked around the farmhouse. Once the infantry has secured a bridgehead across the Afwateringskanaal from ‘s-Hertogenbosch to Drongelen by late afternoon, their work at the Duinweg begins.&nbsp;Further east three more Bailey bridges are being built by other units that night. By now it is half past seven and pitch black. So as not to make the enemy any wiser, only a few lamps assist the engineers. First, a bulldozer removes part of the embankment so that the bridge is a little lower. Then the construction itself begins. It takes until the next morning before the bridge can be put into use by traffic. Sweaty, but satisfied, Major Clayton's men watch as the first tanks disappear towards Drunen at dawn, across the new bridge, code-name Wheat. Reges Treiben Am Samstagmorgen des 4. November 1944 steht der Bauernhof De Klinkert im Mittelpunkt zahlreicher Aktivitäten. Zunächst dient er als Hauptquartier der 152. Brigade, deren drei Bataillone den westlichen Teil der heutigen Gemeinde Heusden befreien sollen. Eines dieser Bataillone, das 5. Seaforth Highlanders Batallion, hat dort vorübergehend sein Hauptquartier aufgeschlagen. Ebenso wichtig ist die Ankunft aller Arten von schweren Lastwagen gegen Mittag, die die engen Waldwege gerade noch bewältigen können.Die Ingenieure Die Fahrzeuge sind mit Brückenbaugeräten beladen. Wenn die erste Phase der Operation Guy Fawkes erfolgreich verlaufen ist und die schottischen Fußsoldaten, die Infanterie, den Kanal überquert haben, müssen so schnell wie möglich Brücken gebaut werden, damit Panzer, Geschütze und alle anderen Geräte folgen können. Dazu verwenden die Alliierten sogenannte Bailey-Brücken, benannt nach dem englischen Ingenieur Donald Bailey. Eine solche Brücke besteht aus Einzelteilen, die auf verschiedene Arten zusammengesetzt werden können. Eine durchschnittliche Bailey-Brücke von 25 Metern Länge kann von 40 Männern in drei Stunden zusammengebaut werden. Normalerweise dauert die Arbeit an einer Brücke viel länger.Harte Arbeit Bei De Klinkert werden an diesem Nachmittag die ersten Teile einer Brücke der Klasse 40 montiert. Diese Bezeichnung bedeutet, dass die Brücke bis zu 40 Tonnen (d. h. zum Beispiel Panzer) tragen kann. Das Bauwerk wird von der 280th Field Company gebaut. Dies ist eine Einheit von etwa 250 Mann. Alle Fahrzeuge, und das sind mehr als 50 Stück, sind rund um das Bauernhaus geparkt. Sobald die Infanterie am späten Nachmittag einen Brückenkopf über den Afwateringskanaal von 's-Hertogenbosch nach Drongelen gesichert hat, beginnt ihre Arbeit am Duinweg.Weiter östlich werden in dieser Nacht drei weitere Bailey-Brücken von anderen Einheiten gebaut. Inzwischen ist es halb acht und stockdunkel. Um den Feind nicht zu verwirren, helfen den Ingenieuren nur ein paar Lampen. Zunächst trägt ein Bulldozer einen Teil des Dammes ab, damit die Brücke etwas tiefer liegt. Dann beginnt der eigentliche Bau. Es dauert bis zum nächsten Morgen, bis die Brücke für den Verkehr freigegeben werden kann. Verschwitzt, aber zufrieden beobachten die Männer von Major Clayton, wie die ersten Panzer im Morgengrauen über die neue Brücke mit dem Codenamen Wheat (Weizen) in Richtung Drunen verschwinden. Een drukte van jewelste In de ochtend van zaterdag 4 november 1944 vormt Hoeve De Klinkert het hart van een waaier aan activiteiten. Het café dient om te beginnen als hoofdkwartier van de 152e Brigade die met zijn drie bataljons het westelijk deel van de huidige gemeente Heusden moet bevrijden. Maar ook een van die bataljons, het 5e Seaforth Highlanders, heeft er tijdelijk het hoofdkwartier opgeslagen. Minstens even belangrijk is de aankomst rond het middaguur van allerlei zware vrachtwagens die maar net op de smalle boswegen passen.De genie Zij hebben brugslagmateriaal bij zich. Wanneer de eerste fase van operatie Guy Fawkes is gelukt en Schotse voetsoldaten, de infanterie, aan de overkant van het kanaal zijn moeten zo snel mogelijk bruggen worden gelegd zodat tanks, kanonnen en al het andere materieel kunnen volgen. Hiervoor maakten de geallieerden gebruik van zogenaamde Bailey bruggen, vernoemd naar de Engelse ingenieur Donald Bailey. Een dergelijke brug bestond uit losse onderdelen die in verschillende samenstellingen konden worden samengevoegd. Een doorsnee Baileybrug van 25 meter kon door 40 man in drie uur in elkaar worden gezet. Meestal duurde de klus langer. Hard werken Bij de Klinkert worden die middag de eerste stukken van een Class 40 brug gemonteerd. Deze aanduiding geeft aan dat de brug tot 40 ton kan dragen. Het gevaarte wordt gebouwd door de 280e Field Company. Dit is een eenheid van ongeveer 250 man. Al hun voertuigen, en dat zijn er ruim vijftig, staan geparkeerd rondom de boerderij. Zodra de infanterie aan het einde van de middag een bruggenhoofd heeft over het Afwateringskanaal van ’s-Hertogenbosch naar Drongelen begint hun werk bij de Duinweg. Verderop worden door andere eenheden nog drie Baileybruggen gebouwd die nacht. Het is inmiddels half acht en pikdonker. Om de vijand niet wijzer te maken staan slechts een paar lampen de genisten bij. Eerst haalt een bulldozer een stuk van de dijk weg zodat de brug wat lager komt te liggen. Dan begint de bouw zelf pas. Het duurt dan ook tot de volgende ochtend voordat de brug door verkeer in gebruik kan worden genomen. Bezweet, maar tevreden, zien de mannen van majoor Clayton hoe de eerste tanks in de ochtendschemering verdwijnen in de richting van Drunen, over de nieuwe brug, &nbsp;codenaam Wheat (tarwe).

 Drukte in de duinen Activity in the dunes Aktivität in den Dünen

At 07.30 on Monday 23 October, the advance of the 2nd Battalion Seaforth Highlanders starts from the Schijndelse Heide along the German line towards Boxtel. In the woods of the Hermalen near the café Het Groene Woud (then the Slophoos), the Seaforths encounter German opposition and have to take out several German positions. But the advance proceeds well and one company reaches the bridge over the Afwateringskanaal near Boxtel near the Schijndelsedijk at 10.30 am. They are warned by civilians that the bridge will be blown up by the Germans if they cross. As a result the Seaforths take up positions on the Schijndel side of the bridge. However, they do shell the other side, trying to prevent the Germans from blowing up the bridge. Even so, at 11.20 am, it is blown up. As a result, the Seaforths cannot continue the attack towards Boxtel. B Company then moves to the bridge at Munsel, a few hundred metres away, but fails to cross. C Company remains at the blown bridge while A and D spend the whole day clearing Hermalen woods. In the process, several farms catch fire. Nearly all the farms around the café catch fire, too.&nbsp;Meanwhile, the sister battalion of the 2nd, the 5th, protects the left flank. From the northern outskirts of Sint-Oedenrode, they set off at dawn on 23 October 1944 along the Ollandseweg towards Olland. Without any losses, they manage to take Olland. Here, too, the enemy has retreated towards Liempde behind the Dommel river. They do, however, suffer from mines and road blocks in the form of trees across the road. At 6pm, they set up their command post at the Slophoos. Throughout the night and the next day, they continue to occupy their positions around Olland. Only by the evening of 24 October do they leave in trucks for the north of Schijndel.&nbsp;It must have been extremely crowded here; a stream of trucks and tanks passing by the pub. Some units of the 7th Armoured Division, the famous Desert Rats, also pass by. The pub itself is briefly used as a headquarters by the 5th Battalion Seaforth Highlanders.&nbsp;

Seaforth Highlanders in Liempde. 

2nd Seaforth Highlanders at Cafe Het Groene Woud. 

2nd Seaforth Highlanders on their way to Boxtel. 

A pub at the heart of the liberation

At 07.30 on Monday 23 October, the advance of the 2nd Battalion Seaforth Highlanders starts from the Schijndelse Heide along the German line towards Boxtel. In the woods of the Hermalen near the café Het Groene Woud (then the Slophoos), the Seaforths encounter German opposition and have to take out several German positions. But the advance proceeds well and one company reaches the bridge over the Afwateringskanaal near Boxtel near the Schijndelsedijk at 10.30 am. They are warned by civilians that the bridge will be blown up by the Germans if they cross. As a result the Seaforths take up positions on the Schijndel side of the bridge. However, they do shell the other side, trying to prevent the Germans from blowing up the bridge. Even so, at 11.20 am, it is blown up. As a result, the Seaforths cannot continue the attack towards Boxtel. B Company then moves to the bridge at Munsel, a few hundred metres away, but fails to cross. C Company remains at the blown bridge while A and D spend the whole day clearing Hermalen woods. In the process, several farms catch fire. Nearly all the farms around the café catch fire, too.&nbsp;Meanwhile, the sister battalion of the 2nd, the 5th, protects the left flank. From the northern outskirts of Sint-Oedenrode, they set off at dawn on 23 October 1944 along the Ollandseweg towards Olland. Without any losses, they manage to take Olland. Here, too, the enemy has retreated towards Liempde behind the Dommel river. They do, however, suffer from mines and road blocks in the form of trees across the road. At 6pm, they set up their command post at the Slophoos. Throughout the night and the next day, they continue to occupy their positions around Olland. Only by the evening of 24 October do they leave in trucks for the north of Schijndel.It must have been extremely crowded here; a stream of trucks and tanks passing by the pub. Some units of the 7th Armoured Division, the famous Desert Rats, also pass by. The pub itself is briefly used as a headquarters by the 5th Battalion Seaforth Highlanders. Am Montag, dem 23. Oktober, um 7.30 Uhr beginnt der Vormarsch des 2. Bataillons der Seaforth Highlanders von der Schijndelse Heide entlang der deutschen Linie in Richtung Boxtel. In den Wäldern des Hermalen in der Nähe des Cafés Het Groene Woud (damals Slophoos) stoßen die Seaforths auf deutschen Widerstand und müssen mehrere deutsche Stellungen ausschalten. Der Vormarsch geht jedoch gut voran und eine Kompanie erreicht um 10.30 Uhr die Brücke über den Afwateringskanaal bei Boxtel in der Nähe des Schijndelsedijk. Sie werden von Zivilisten gewarnt, dass die Brücke von den Deutschen gesprengt wird, wenn sie sie überqueren. Daraufhin beziehen die Seaforths Stellung auf der Schijndelseite der Brücke. Sie beschießen jedoch auch die andere Seite, um zu verhindern, dass die Deutschen die Brücke sprengen. Trotzdem wird sie um 11.20 Uhr gesprengt. Infolgedessen können die Seaforths den Angriff in Richtung Boxtel nicht fortsetzen. Die B-Kompanie bewegt sich daraufhin zur einige hundert Meter entfernten Brücke von Munsel, kann diese aber nicht überqueren. Die C-Kompanie bleibt an der gesprengten Brücke, während A und D den ganzen Tag damit verbringen, den Wald von Hermalen zu räumen. Dabei fangen mehrere Bauernhöfe Feuer. Fast alle Höfe in der Umgebung des Cafés fangen ebenfalls Feuer.Das Schwesterbataillon der 2., die 5., schützt derweil die linke Flanke. Vom nördlichen Stadtrand von Sint-Oedenrode brechen sie am 23. Oktober 1944 im Morgengrauen über den Ollandseweg in Richtung Olland auf. Ohne Verluste gelingt es ihnen, Olland einzunehmen. Auch hier hat sich der Feind in Richtung Liempde hinter die Dommel zurückgezogen. Sie haben jedoch mit Minen und Straßensperren in Form von Bäumen auf der Straße zu kämpfen. Um 18 Uhr richten sie ihren Gefechtsstand bei den Slophoos ein. Die ganze Nacht und den nächsten Tag über halten sie ihre Stellungen um Olland herum besetzt. Erst am Abend des 24. Oktober brechen sie mit Lastwagen in den Norden von Schijndel auf.Hier muss es sehr voll gewesen sein; ein Strom von Lastwagen und Panzern zog an der Kneipe vorbei. Auch einige Einheiten der 7. Panzerdivision, die berühmten Wüstenratten, kommen vorbei. Die Kneipe selbst wird kurzzeitig vom 5. Bataillon der Seaforth Highlanders als Hauptquartier genutzt. Om 07.30 uur op maandag 23 oktober begint de opmars van het 2e Bataljon Seaforth Highlanders vanaf de Schijndelse Heide langs het Duitse lijntje in de richting van Boxtel. In de bossen van de Hermalen vlakbij het café Het Groene Woud (toen de Slophoos) ondervinden de Seaforths wel Duitse tegenstand en moeten ze verschillende Duitse posities uitschakelen. Maar de opmars verloopt voorspoedig en één compagnie bereikt om 10.30 uur de brug over het Afwateringskanaal bij Boxtel ter hoogte van de Schijndelsedijk. Ze worden daar door burgers gewaarschuwd dat de brug door de Duitsers wordt opgeblazen als ze gaan oversteken. Uit voorzichtigheid nemen de Seaforths posities in aan de Schijndelse kant van de brug. Wel beschieten ze de overkant en trachten zo de Duitsers te beletten de brug op te blazen. Om 11.20 uur gaat hij toch de lucht in. De Seaforths kunnen daardoor niet door naar Boxtel. De B compagnie trekt vervolgens naar de brug bij Munsel, enkele honderden meters verderop, maar het lukt niet om over te steken. De C compagnie blijft bij de opgeblazen brug liggen terwijl de A- en D compagnie nog de hele dag bezig zijn met het zuiveren van de bossen van de Hermalen. Hierbij vliegen verschillende boerderijen door de gevechten in brand. Ook rond het café worden bijna alle boerderijen getroffen door brand.Het zusterbataljon van het 2e, het 5e,&nbsp; heeft intussen de linkerflank beschermd. Vanaf de noordkant van Sint-Oedenrode vertrekken ze op 23 oktober 1944 bij dageraad over de Ollandseweg in de richting van Olland. Zonder verliezen weten ze Olland in te nemen. Ook hier heeft de vijand teruggetrokken in de richting van Liempde tot achter de Dommel. Ze hebben wel last van mijnen en van wegblokkades in de vorm van bomen over de weg. Om 18.00 uur richtten ze hun commandopost in bij de Slophoos. De hele nacht en de volgende dag blijven ze rond Olland hun posities bezetten. Pas tegen de avond van 24 oktober vertrekken ze in vrachtwagens naar het noorden van Schijndel.Het moet wel een drukte van jewelste zijn geweest; talloze vrachtwagens en tanks rijden langs het café. Ook enkele eenheden van de 7th Armoured Division, de beroemde Woestijnratten, komen voorbij. Het café zelf wordt door het 5e Bataljon Seaforth Highlanders kortstondig ingericht als hoofdkwartier.

 Eine Kneipe im Herzen der Befreiung Een café in het hart van de bevrijding A pub at the heart of the liberation

It is Saturday, November 4, 1944, a crisp and grey autumn day. The temperature hovers around nine degrees and there is a weak wind. Soldiers of the 51st Highland Division arrive at various locations in the Loonse and Drunense Dunes at the end of the morning.Around Giersbergen, the 5th Battalion Seaforth Highlanders has gathered at the end of the morning. Lieutenant Colonel Walford's unit, over 800 men, has left Udenhout and is marching past the Rustende Jager to the hamlet. The soldiers are getting ready for the upcoming operation. They hurriedly eat a so-called ‘tiffin’ meal', a light lunch. Weapons and equipment are checked and cartridges handed out. For a while, the village on the northern edge of the dunes is a hive of activity. At half past three, the men march to the starting point. From the de Klinkert farm (now a pub) they walk along dirt tracks to the woodland just south of the channel dyke. There they arrive an hour later. The thin canvas boats they have to cross in are already in position, well camouflaged.&nbsp;Then the waiting begins. One of the Seaforths describes this episode very evocatively: ‘We lay on the ground in the usual tense silence, waiting for the roar of the guns. I remember a soldier in a ditch next to me. He was biting his lips and his hands were shaking. Then the first shells flew over us and somehow the tension was broken. He tightened the strap of his helmet, grinned at me, nodded in the direction of the explosions on the German side of the canal. 'Just the job!’ he said. It was 16,35 hours precisely. The attack could begin'.

Rest before an attack. 

Farms in Giersbergen

Giersbergen in 1950

giersbergen-de-maaihoeve-0005.jpg

A nerve wracking experience

It is Saturday, November 4, 1944, a crisp and grey autumn day. The temperature hovers around nine degrees and there is a weak wind. Soldiers of the 51st Highland Division arrive at various locations in the Loonse and Drunense Dunes at the end of the morning.Around Giersbergen, the 5th Battalion Seaforth Highlanders has gathered at the end of the morning. Lieutenant Colonel Walford's unit, over 800 men, has left Udenhout and is marching past the Rustende Jager to the hamlet. The soldiers are getting ready for the upcoming operation. They hurriedly eat a so-called ‘tiffin’ meal', a light lunch. Weapons and equipment are checked and cartridges handed out. For a while, the village on the northern edge of the dunes is a hive of activity. At half past three, the men march to the starting point. From the de Klinkert farm (now a pub) they walk along dirt tracks to the woodland just south of the channel dyke. There they arrive an hour later. The thin canvas boats they have to cross in are already in position, well camouflaged.&nbsp;Then the waiting begins. One of the Seaforths describes this episode very evocatively: ‘We lay on the ground in the usual tense silence, waiting for the roar of the guns. I remember a soldier in a ditch next to me. He was biting his lips and his hands were shaking. Then the first shells flew over us and somehow the tension was broken. He tightened the strap of his helmet, grinned at me, nodded in the direction of the explosions on the German side of the canal. 'Just the job!, ’ he said. It was 16,35 hours precisely. The attack could begin'. Es ist Samstag, der 4. November 1944, ein frischer und grauer Herbsttag. Die Temperatur liegt bei neun Grad und es weht ein schwacher Wind. Die Soldaten der 51. Highland Division treffen am späten Vormittag an verschiedenen Stellen in den Dünen von Loonse und Drunense ein.Bei Giersbergen hat sich das 5. Bataillon der Seaforth Highlanders am späten Vormittag versammelt. Die über 800 Mann starke Einheit von Oberstleutnant Walford hat Udenhout verlassen und marschiert am Rustende Jager vorbei in den Weiler. Die Soldaten bereiten sich auf den bevorstehenden Einsatz vor. Sie essen in aller Eile ein so genanntes "Tiffin", ein leichtes Mittagessen. Waffen und Ausrüstung werden überprüft und Patronen verteilt. Eine Zeit lang herrscht in dem Dorf am Nordrand der Dünen ein reges Treiben. Um halb vier marschieren die Männer zum Startpunkt. Vom Bauernhof de Klinkert (heute eine Gaststätte) gehen sie über Feldwege zu dem Waldstück südlich des Kanaldeichs. Dort kommen sie eine Stunde später an. Die dünnen Segeltuchboote, in denen sie den Kanal überqueren müssen, sind bereits in Position, gut getarnt.Dann beginnt das Warten. Einer der Seaforths beschreibt diese Episode sehr eindringlich: "Wir lagen in der üblichen angespannten Stille auf dem Boden und warteten auf das Dröhnen der Geschütze. Ich erinnere mich an einen Soldaten in einem Graben neben mir. Er biss sich auf die Lippen und seine Hände zitterten. Dann flogen die ersten Granaten über uns hinweg und irgendwie war die Spannung gebrochen. Er straffte den Riemen seines Helms, grinste mich an und nickte in Richtung der Explosionen auf der deutschen Seite des Kanals. 'Genau das Richtige!', sagte er. Es war genau 16.35 Uhr. Der Angriff konnte beginnen." Het is zaterdag 4 november 1944, een frisse en grauwe herfstdag. De temperatuur schommelt rond de negen graden en er staat een zwakke wind. Soldaten van de 51e Highland Divisie arriveren aan het einde van de ochtend op diverse locaties in de Loonse en Drunense Duinen.Rond Giersbergen heeft zich aan het einde van de ochtend het 5e bataljon Seaforth Highlanders verzameld. De eenheid van luitenant-kolonel Walford, ruim 800 man, is vertrokken uit Udenhout en marcheert langs de Rustende Jager naar het &nbsp;buurtschap. De soldaten maken zich klaar voor de aanstaande operatie. Ze eten haastig een zogenaamd ‘tiffin’ meal’, een lichte lunch. Wapens worden nagekeken, de uitrusting gecontroleerd en patronen worden uitgedeeld. Het dorpje aan de noordrand van de duinen is even een bijenkorf vol activiteit. Om half vier marcheren de mannen naar het startpunt. Vanaf boerderij (nu café) de Klinkert lopen ze over zandpaden naar het bosgebied pal ten zuiden van de kanaaldijk. Daar arriveren ze een uur later. De&nbsp; dunne canvas boten waarmee ze moeten oversteken liggen al klaar, goed gecamoufleerd. &nbsp;Dan begint het wachten. Een van de Seaforths beschrijft deze episode heel beeldend: ‘We lagen op de grond in de gebruikelijke gespannen stilte, wachtend op het geroffel van de kanonnen. Ik herinner me een soldaat in een greppel naast me. Hij beet op zijn lippen en zijn handen trilden. Toen vlogen de eerste granaten over ons heen en op een of andere manier was de spanning gebroken. Hij trok de riem van zijn helm strak, grijnsde naar me, knikte in de richting van de ontploffingen aan de Duitse kant van het kanaal. ‘Precies goed!' zei hij. Het is op dat moment vijf over half vijf. De aanval kon beginnen".

 De zenuwen gieren door de keel A nerve wracking experience Eine nervenaufreibende Erfahrung

Mariënkroon is located on the site of the former castle of Onsenoort, whose monumental medieval tower is still in good condition. The historical name Onsenoort (Honsoirde) lives on in Nieuwkuijk in the guild, the Brass Band and the Local Historical Society.&nbsp; The domain was bought in 1904 by the Monastic Order of the Cistercians of Pont Colbert (near Versailles) mainly to temporarily escape the then still bleak climate for religious orders in France. They were to stay for over a century. In 1957, Mariënkroon was elevated to the status of abbey. During the war years, the residents of Mariënkroon more and more began to provide assistance in the surrounding parishes, gradually giving the monastic community an increasingly open character.Then, from mid-October 1944, the weeks before the liberation of the region arrive. Almost continuously, tanks and guns on the south side of the Drongelens Canal fire shells at the church towers of Drunen and Nieuwkuijk and their surroundings. But Mariënkroon is far enough away from that, in a kind of nono man's land between the villages and so offers a safe refuge. Through their knowledge of the castle and involvement in building work from 1904 onwards, the local population was aware that the complex of Mariënkroon has extensive and very solid cellars and corridors.An ever-increasing flow of people, mostly from the immediate area, report at the gates. It is estimated that over 1,700 people find shelter here. It becomes a tremendous logistical operation to be able to house all these people, provide them with food, care for the sick. Nine children are even born. All these children were named Bernadette or Bernard, after the founder of the order, Saint Bernard.On 5 November 1945, exactly one year after the liberation, the inhabitants of Nieuwkuijk donated the statue ‘The Good Samaritan’ to ‘the Poaters’ out of gratitude, because that is how Mariënkroon is still popularly referred to. In 2002, the grounds were transferred to the Focolare movement. In 2016 and 2017, the last two Fathers died, including Abbot Gerardus Hopstaken, and therefore Mariënkroon now lives on without the designation of ‘Abbey’.

een_abdij_als_baken_in_een_woeste_zee._002.jpg

The first cordon Highlanders in Nieuwkuijk. 

een_abdij_als_baken_in_een_woeste_zee._001.jpg

An abbey as a beacon in a troubled sea

Mariënkroon is located on the site of the former castle of Onsenoort, whose monumental medieval tower is still in good condition. The historical name Onsenoort (Honsoirde) lives on in Nieuwkuijk in the guild, the Brass Band and the Local Historical Society.&nbsp; The domain was bought in 1904 by the Monastic Order of the Cistercians of Pont Colbert (near Versailles) mainly to temporarily escape the then still bleak climate for religious orders in France. They were to stay for over a century. In 1957, Mariënkroon was elevated to the status of abbey. During the war years, the residents of Mariënkroon more and more began to provide assistance in the surrounding parishes, gradually giving the monastic community an increasingly open character.Then, from mid-October 1944, the weeks before the liberation of the region arrive. Almost continuously, tanks and guns on the south side of the Drongelens Canal fire shells at the church towers of Drunen and Nieuwkuijk and their surroundings. But Mariënkroon is far enough away from that, in a kind of no man's land between the villages and so offers a safe refuge. Through their knowledge of the castle and involvement in building work from 1904 onwards, the local population was aware that the complex of Mariënkroon has extensive and very solid cellars and corridors.An ever-increasing flow of people, mostly from the immediate area, report at the gates. It is estimated that over 1,700 people find shelter here. It becomes a tremendous logistical operation to be able to house all these people, provide them with food, care for the sick. There are even nine children born during that time. All these children were named Bernadette or Bernard, after the founder of the order, Saint Bernard.On 5 November 1945, exactly one year after the liberation, the inhabitants of Nieuwkuijk donated the statue ‘The Good Samaritan’ to ‘the Poaters’ out of gratitude, because that is how Mariënkroon is still popularly referred to. In 2002, the grounds were transferred to the Focolare movement. In 2016 and 2017, the last two Fathers died, including Abbot Gerardus Hopstaken, and therefore Mariënkroon now lives on without the designation of ‘Abbey’. Mariënkroon befindet sich an der Stelle des ehemaligen Schlosses Onsenoort, dessen monumentaler mittelalterlicher Turm noch gut erhalten ist. Der historische Name Onsenoort (Honsoirde) lebt in Nieuwkuijk in der Gilde, der Blaskapelle und dem örtlichen Geschichtsverein weiter. 1904 kaufte der Zisterzienserorden von Pont Colbert (in der Nähe von Versailles) die Domäne, vor allem, um vorübergehend dem damals noch trüben Klima für religiöse Orden in Frankreich zu entkommen. Die Zisterziensermönche sollten über ein Jahrhundert lang bleiben. Im Jahr 1957 wurde Mariënkroon zur Abtei erhoben. In den Kriegsjahren begannen die Bewohner von Mariënkroon immer mehr, in den umliegenden Pfarreien Hilfe zu leisten, wodurch die klösterliche Gemeinschaft nach und nach einen immer offeneren Charakter erhielt.Dann, ab Mitte Oktober 1944, kommen die Wochen vor der Befreiung der Region. Fast ununterbrochen feuern Panzer und Geschütze auf der Südseite des Drongelens-Kanals Granaten auf die Kirchtürme von Drunen und Nieuwkuijk und ihre Umgebung. Aber Mariënkroon liegt weit genug davon entfernt, in einer Art Niemandsland zwischen den Dörfern und bietet somit einen sicheren Zufluchtsort. Durch die Kenntnis des Schlosses und die Beteiligung an den Bauarbeiten ab 1904 war der örtlichen Bevölkerung bekannt, dass der Komplex von Mariënkroon über ausgedehnte und sehr solide Keller und Gänge verfügt.Ein immer größerer Strom von Menschen, meist aus der unmittelbaren Umgebung, meldet sich vor den Toren. Man schätzt, dass über 1.700 Menschen hier Zuflucht gefunden haben. Es wird zu einer enormen logistischen Leistung, all diese Menschen unterzubringen, sie zu verpflegen und die Kranken zu versorgen. Es werden dort sogar neun Kinder geboren. Alle diese Kinder wurden Bernadette oder Bernard genannt, nach dem Ordensgründer, dem Heiligen Bernhard.Am 5. November 1945, genau ein Jahr nach der Befreiung, schenkten die Einwohnerinnen und Einwohner von Nieuwkuijk den "Poaters" aus Dankbarkeit die Statue "Der barmherzige Samariter", denn so wird Mariënkroon im Volksmund immer noch genannt. Im Jahr 2002 wurde das Gelände an die Fokolar-Bewegung übertragen. In den Jahren 2016 und 2017 starben die letzten beiden Patres, darunter Abt Gerardus Hopstaken, und so lebt Mariënkroon nun ohne die Bezeichnung "Abtei" weiter. Mariënkroon ligt op het terrein van het voormalige kasteel Onsenoort, waarvan de monumentale middeleeuwse toren nog in goede staat verkeert. De historische naam Onsenoort (Honsoirde) leeft in Nieuwkuijk nog voort in het gilde, de Harmonie en de Heemkundekring.&nbsp; Het domein wordt in 1904 gekocht door de Kloosterorde van de Cisterciënzers van Pont Colbert (nabij Versailles) vooral om het toen nog gure klimaat voor religieuzen in Frankrijk tijdelijk te ontvluchten. Ze zullen ruim een eeuw blijven. In 1957 wordt Mariënkroon tot Abdij verheven. Tijdens de oorlogsjaren gaan de bewoners van Mariënkroon al steeds meer assistentie verlenen in de omliggende parochies, waardoor de kloostergemeenschap geleidelijk aan steeds meer een open karakter krijgt.Dan breken vanaf half oktober 1944 de weken van de bevrijding aan. Bijna onafgebroken worden door de tanks en kanonnen aan de zuidkant van het Drongelens Kanaal granaten afgevuurd op de kerktorens van Drunen en Nieuwkuijk en hun omgeving. Maar Mariënkroon ligt daar ver genoeg vandaan, in een soort niemandsland tussen de dorpen en biedt dus een veilig toevluchtsoord. Door de kennis van het kasteel en de betrokkenheid bij bouwwerkzaamheden vanaf 1904, is bij de plaatselijke bevolking bekend, dat het complex van Mariënkroon over uitgebreide en stevige kelders en gangen beschikt.Een steeds toenemende stroom van mensen, vooral uit de directe omgeving, meldt zich aan de poort. Naar schatting vinden ruim 1.700 mensen hier een schuilplaats. Het wordt een geweldige logistieke operatie om al die mensen een zindelijk verblijf te kunnen geven, van eten te voorzien, de zieken te verzorgen. Er worden zelfs negen kinderen geboren. Naar de grondlegger van de orde, Sint Bernardus, zijn al deze kinderen Bernadette dan wel Bernard genoemd.Mede door deze onbaatzuchtige opvang is er altijd een sterke en warme band blijven bestaan tussen de bevolking van Nieuwkuijk en ‘de Poaters’, want zo wordt Mariënkroon in de volksmond nog altijd aangeduid. In 2002 is het terrein overgedragen aan de Focolarebeweging. In 2016 en 2017 zijn de laatste twee paters overleden, onder wie abt Gerardus Hopstaken, en daarom leeft Mariënkroon nu voort zonder de aanduiding ‘Abdij’.

  Een abdij als baken in een woeste zee An abbey as a beacon in a troubled sea Eine Abtei als Leuchtturm in einer unruhigen See

Vlijmen, like every village in De Langstraat, is characterised by its ribbon development. From east to west, the village is over 2 kilometres long, from south to north it is at most a few hundred metres at the time of the war. The street names in ‘the centre’ refer to Vlijmen's agricultural background: De Akker (field/acre), Akkerstraat and Akkerpad. The current village square does not exist yet.After Vlijmen was liberated on 5 November 1944, the danger of war was not over. Germany is deploying its latest weapon: the V-1 &nbsp;flying bomb. The port of Antwerp is one of the main targets. Launching sites are set up in Overijssel, from where V-1’s are fired at Antwerp. However, the bombs are poorly constructed and rarely function as intended. A mechanical device switching off the engine often cuts in halfway to Antwerp causing the V-1 to crash prematurely. The inhabitants of the villages in the Langstraat recognise the sound of a faltering V-1 engine and mumble a prayer to the Virgin Mary, when they sense that a disaster might be about to occur: ‘Dear Lady, give him another push’.In four instances, the short prayers do not really help Vlijmen and a V-1 came down. On 21 December 1944, the Vlijmense Dijk is hit, 14 dead. On 2 January 1945, fate strikes the Akkerpad, resulting in 13 deaths. On 14 February 1945, it is the turn of the vicarage; no casualties because the V-1 turns out to be filled with newspaper, probably a successful act of sabotage by an enforced labourer. Finally, on 4 March, De Akker is hit. There is only one death, but the resulting crater is huge.&nbsp;After the war, the Vlijmen municipal council decides not to rebuild the residential area, which was swept away by the V-1’s, but to turn this area into a village square with shops. On 5 November 2002, a monument is unveiled in the shape of a ‘V’ with a poem by Cees Akerboom as its central theme.

een_plein_met_een_tragische_oorsprong_vlijmen_001.jpg

De Akkerstraat

een_plein_met_een_tragische_oorsprong_vlijmen_002.jpg

A village square with a tragic history

Vlijmen, like every village in De Langstraat, is characterised by its ribbon development. From east to west, the village is over 2 kilometres long, from south to north it is at most a few hundred metres at the time of the war. The street names in ‘the centre’ refer to Vlijmen's agricultural background: De Akker (field/acre), Akkerstraat and Akkerpad. The current village square does not exist yet.After Vlijmen was liberated on 5 November 1944, the danger of war was not over. Germany is deploying its latest weapon: the V-1 flying bomb. The port of Antwerp is one of the main targets. Launching sites are set up in Overijssel, from where V-1’s are fired at Antwerp. However, the bombs are poorly constructed and rarely function as intended. A mechanical device switching off the engine often cuts in halfway to Antwerp causing some V-1 missiles to crash prematurely. The inhabitants of the villages in the Langstraat recognise the sound of a faltering V-1 engine and mumble a prayer to the Virgin Mary, when they sense that a disaster might be about to occur: "Dear Lady, give him another push."In four instances, the short prayers do not really help Vlijmen and a V-1 came down. On 21 December 1944, the dyke in Vlijmense is hit, resulting in 14 deaths. On 2 January 1945, fate strikes the Akkerpad, resulting in 13 deaths. On 14 February 1945, it is the turn of the vicarage; no casualties because the V-1 turns out to be filled with newspaper, probably a successful act of sabotage by an enforced labourer. Finally, on 4 March, De Akker is hit. There is only one death, but the resulting crater is huge.&nbsp;After the war, the Vlijmen municipal council decides not to rebuild the residential area, which was swept away by the V-1’s, but to turn this area into a village square with shops. On 5 November 2002, a monument is unveiled in the shape of a ‘V’ with a poem by Cees Akerboom as its central theme. Vlijmen ist, wie jedes Dorf im Gebiet Langstraat, durch seine Bandbebauung gekennzeichnet. Von Osten nach Westen ist das Dorf über zwei Kilometer lang, von Süden nach Norden sind es zur Zeit des Krieges höchstens ein paar hundert Meter. Die Straßennamen im "Zentrum" verweisen auf den landwirtschaftlichen Hintergrund von Vlijmen: De Akker (Feld/Acker), Akkerstraat und Akkerpad. Den heutigen Dorfplatz gibt es noch nicht.Nach der Befreiung von Vlijmen am 5. November 1944 ist die Kriegsgefahr noch nicht gebannt. Deutschland setzt seine neueste Waffe ein: die fliegende Bombe V-1. Der Hafen von Antwerpen ist eines der Hauptziele. In Overijssel werden Abschussrampen eingerichtet, von denen aus V-1-Bomben auf Antwerpen abgefeuert werden. Diese Bomben sind jedoch schlecht konstruiert und funktionieren selten wie vorgesehen. Eine mechanische Vorrichtung zum Abschalten des Motors schaltet sich oft auf halbem Weg nach Antwerpen ab, so dass die V-1 oft vorzeitig abstürzen. Die Bewohnerinnen und Bewohner der Dörfer in der Langstraat erkennen das Geräusch eines stockenden V-1-Motors und murmeln ein Gebet zur Jungfrau Maria, wenn sie spüren, dass eine Katastrophe bevorstehen könnte: "Liebe Frau, gib ihm noch einen Schubs."In vier Fällen helfen die kurzen Gebete Vlijmen nicht wirklich und die V-1-Raketen gehen auf das Dorf nieder. Am 21. Dezember 1944 wird der Deich von Vlijmen getroffen, woraufhin es 14 Tote gibt. Am 2. Januar 1945 trifft das Schicksal den Akkerpad und fordert 13 Tote. Am 14. Februar 1945 ist das Pfarrhaus an der Reihe; es gibt keine Opfer, da sich die V-1 als mit Zeitungspapier gefüllt herausstellt, wahrscheinlich ein erfolgreicher Sabotageakt eines Zwangsarbeiters. Am 4. März schließlich wird De Akker getroffen. Es gibt nur einen Toten, aber der entstandene Krater ist riesig.Nach dem Krieg beschließt der Gemeinderat von Vlijmen, das von der V-1 zerstörte Wohngebiet nicht wieder aufzubauen, sondern es zu einem Dorfplatz mit Geschäften umzugestalten. Am 5. November 2002 wird ein Denkmal in Form eines "V" mit einem Gedicht von Cees Akerboom als zentrales Thema enthüllt. Vlijmen kenmerkt zich, zoals elk dorp in De Langstraat, door de lintbebouwing. Van oost naar west is het dorp ruim 2 km lang, van zuid naar noord is dat ten tijde van de oorlog hooguit een paar honderd meter. De straatnamen in ‘het centrum’ duiden heel nadrukkelijk op de agrarische bestemming van Vlijmen: De Akker, Akkerstraat en Akkerpad. Het huidige Plein bestaat nog niet.Nadat Vlijmen op 5 november 1944 is bevrijd, is het oorlogsgevaar nog niet geweken. Duitsland zet zijn nieuwste wapentuig in: de V-1, een vliegende bom. De uitschakeling van de haven van Antwerpen is een van de militaire doelen. In Overijssel worden lanceerinrichtingen opgesteld, waarvandaan V-1’s op Antwerpen worden afgeschoten. Perfect functioneren doen de V-1’s zeker nog niet. Een noodzakelijke, mechanische omzetting halverwege de afstand naar Antwerpen, hapert nogal eens waardoor de V-1 neerstort. De inwoners van de dorpen in De Langstraat herkennen het geluid van een haperende V-1 en prevelen bij aldus naderend onheil: 'Lieve Vrouwke, geef hem nog een douwke'.In vier gevallen heeft het schietgebedje Vlijmen niet echt geholpen en is een V-1 neergestort. Op 21 december 1944 wordt de Vlijmense Dijk getroffen, 14 doden. Op 2 januari 1945 treft het noodlot het Akkerpad met als direct gevolg 13 dodelijke slachtoffers. Op 14 februari 1945 is de pastorie ‘aan de beurt’, geen slachtoffers omdat de V-1 gevuld bleek met krantenpapier, een geslaagde sabotageactie. Op 4 maart tenslotte wordt De Akker getroffen. Er is slechts één dode te betreuren, maar het gat dat geslagen wordt is enorm.Na de oorlog besluit het gemeentebestuur van Vlijmen om het woonwijkje, dat weggevaagd is, niet te herbouwen, maar aan deze ruimte een (winkel)centrumfunctie te geven. Op 5 november 2002 is een monument geplaatst in de vorm van een ‘V’ (Vrede, Veerkracht, Verbondenheid, Vlijmen) met als centrale thema een gedicht van Cees Akerboom.

 Een Plein met een tragische oorsprong A village square with a tragic history Ein Dorfplatz mit einer tragischen Geschichte

The plan Tuesday, 31 October, is the last day of Operation Colin. After taking Raamsdonk that morning, the final objective is in sight. It is now only three kilometres to the bridge at Keizersveer. There are two possible routes. As a result of the heavy losses during the fight in Raamsdonk, the Highlanders decide to try the shortest route. It starts in the Raadhuisstraat and passes by Saint Lambertus Church. Lieutenant Colonel Cathcart's 7th Battalion of the Black Watch is assigned the job. The battalion will be supported by a number of Sherman tanks from the Northamptonshire Yeomanry. Cathcart orders his men to shoot at anything that moves in order to reach Raamsdonksveer as quickly as possible. The church is code-named ‘Terrier’. The first group, a platoon of the Black Watch (about 20 men) is transported in two Kangaroos, tanks without turrets. In front and behind them are two Sherman tanks each. At 4pm, the six vehicles set off.The fight Cathcart, however, has miscalculated, because it is &nbsp;right here, around the church, that a substantial German rearguard is lined up. No fewer than five haltracks with 2 cm guns and three tracked vehicles (including two so-called Sturmgeschütze) have taken up concealed positions. Two are behind farms next to the narrow lane, the other one is &nbsp;near the church. The British vehicles have barely left when all hell breaks loose. The front British tank spots the two German tracked vehicles and takes them out at lightning speed. Then things go dramatically wrong for the attackers. Because of the dense smoke and narrow road, the first three British vehicles end up in a ditch. The following tank blasts the halftracks to pieces. The rear British tank also ends up in the ditch and the second Kangaroo is fired upon by the last German tracked vehicle. Despite being in the ditch, one of the British tanks manages to knock it out. As the smoke and fumes lift, 13 wrecks remain on the battlefield, eight German and five Allied. Seven Hghlanders and two Englishmen are killed, as are 23 Germans. The miniature battle enters the annals of the units involved as the ‘Terrier Battle’. Raamsdonksveer is eventually liberated via the second, longer route. At 10 pm the bridge at Keizersveer goes up. Operation Colin is over. &nbsp;

Terrier Battle

Raamsdonk

The plan Tuesday, 31 October, is the last day of Operation Colin. After taking Raamsdonk that morning, the final objective is in sight. It is now only three kilometres to the bridge at Keizersveer. There are two possible routes. As a result of the heavy losses during the fight in Raamsdonk, the Highlanders decide to try the shortest route. It starts in the Raadhuisstraat and passes by Saint Lambertus Church. Lieutenant Colonel Cathcart's 7th Battalion of the Black Watch is assigned the job. The battalion will be supported by a number of Sherman tanks from the Northamptonshire Yeomanry. Cathcart orders his men to shoot at anything that moves in order to reach Raamsdonksveer as quickly as possible. The church is code-named ‘Terrier’. The first group, a platoon of the Black Watch (about 20 men) is transported in two Kangaroos, tanks without turrets. In front and behind them are two Sherman tanks each. At 4pm, the six vehicles set off.The fight Cathcart, however, has miscalculated, because it is &nbsp;right here, around the church, that a substantial German rearguard is lined up. No fewer than five haltracks with 2 cm guns and three tracked vehicles (including two so-called Sturmgeschütze) have taken up concealed positions. Two are behind farms next to the narrow lane, the other one is &nbsp;near the church. The British vehicles have barely left when all hell breaks loose. The front British tank spots the two German tracked vehicles and takes them out at lightning speed. Then things go dramatically wrong for the attackers. Because of the dense smoke and narrow road, the first three British vehicles end up in a ditch. The following tank blasts the halftracks to pieces. The rear British tank also ends up in the ditch and the second Kangaroo is fired upon by the last German tracked vehicle. Despite being in the ditch, one of the British tanks manages to knock it out. As the smoke and fumes lift, 13 wrecks remain on the battlefield, eight German and five Allied. Seven Hghlanders and two Englishmen are killed, as are 23 Germans. The miniature battle enters the annals of the units involved as the ‘Terrier Battle’. Raamsdonksveer is eventually liberated via the second, longer route. At 10 pm the bridge at Keizersveer goes up. Operation Colin is over. &nbsp; Der Plan Dienstag, der 31. Oktober, ist der letzte Tag der Operation Colin. Nach der Einnahme von Raamsdonk am Morgen ist das Endziel in Sicht. Es sind nur noch drei Kilometer bis zur Brücke von Keizersveer. Es gibt zwei mögliche Routen. Aufgrund der schweren Verluste während des Kampfes in Raamsdonk beschließen die Highlanders, den kürzesten Weg zu nehmen. Sie beginnt in der Raadhuisstraat und führt an der St.-Lambertus-Kirche vorbei. Das 7. Bataillon der Black Watch von Oberstleutnant Cathcart wird mit dieser Aufgabe betraut. Das Bataillon wird von einer Reihe von Sherman-Panzern der Northamptonshire Yeomanry unterstützt. Cathcart befiehlt seinen Männern, auf alles zu schießen, was sich bewegt, um Raamsdonksveer so schnell wie möglich zu erreichen. Die Kirche trägt den Codenamen "Terrier". Die erste Gruppe, ein Zug der Black Watch (etwa 20 Mann), wird in zwei Kangaroos, Panzern ohne Geschützturm, transportiert. Davor und dahinter befinden sich jeweils zwei Sherman-Panzer. Um 16 Uhr brechen die sechs Fahrzeuge auf.Der Kampf Cathcart hat sich jedoch verrechnet, denn genau hier, rund um die Kirche, ist eine beachtliche deutsche Nachhut aufgereiht. Nicht weniger als fünf Halbkettenfahrzeuge mit 2-cm-Geschützen und drei Kettenfahrzeuge (darunter zwei so genannte Sturmgeschütze) haben verdeckte Stellungen eingenommen. Zwei befinden sich hinter Bauernhöfen neben der schmalen Gasse, der andere in der Nähe der Kirche. Kaum sind die britischen Fahrzeuge weg, bricht die Hölle los. Der vordere britische Panzer entdeckt die beiden deutschen Kettenfahrzeuge und schaltet sie blitzschnell aus. Dann geht es für die Angreifer dramatisch schief. Wegen des dichten Rauchs und der engen Straße landen die ersten drei britischen Fahrzeuge im Graben. Der nachfolgende Panzer sprengt die Halbkettenfahrzeuge in Stücke. Der hintere britische Panzer landet ebenfalls im Graben und der zweite Kangaroo wird vom letzten deutschen Kettenfahrzeug beschossen. Obwohl er im Graben liegt, gelingt es einem der britischen Panzer, ihn auszuschalten. Als sich Rauch und Qualm verziehen, bleiben 13 Wracks auf dem Schlachtfeld zurück, acht deutsche und fünf alliierte. Sieben Hghländer und zwei Engländer werden getötet, ebenso wie 23 Deutsche. Die Miniaturschlacht geht als "Terrierschlacht" in die Annalen der beteiligten Einheiten ein. Raamsdonksveer wird schließlich über die zweite, längere Route befreit. Um 22 Uhr wird die Brücke bei Keizersveer gesprengt. Die Operation Colin ist beendet. Het plan Dinsdag 31 oktober is de laatste dag van operatie Colin. Na de inname van Raamsdonk die ochtend, is het eindpunt in zicht. Het is nog slechts drie kilometer tot de brug van Keizersveer. Er zijn twee mogelijke routes. Na de zware verliezen bij de strijd om Raamsdonk besluiten de Schotten de kortste route te proberen. Die start in de Raadhuisstraat en loopt langs de Sint Lambertuskerk. Het 7e Bataljon van de Black Watch van luitenant-kolonel Cathcart krijgt de klus toegewezen. Het bataljon zal worden gesteund door een aantal Sherman tanks van de Northamptonshire Yeomanry. Cathcart geeft zijn mannen opdracht om te schieten op alles wat beweegt om zo snel mogelijk Raamsdonksveer te bereiken. De kerk krijgt als codenaam ‘Terrier’. De voorste groep, een peloton van de Black Watch (ongeveer twintig man) wordt getransporteerd in twee Kangaroos, tanks zonder koepel. Voor en achter hen rijden telkens twee Sherman tanks. Om 16.00 uur gaan de zes voertuigen op weg.Het gevecht Cathcart heeft echter buiten de waard gerekend, want precies hier, rond de kerk, staat een forse Duitse achterhoede opgesteld. Niet minder dan vijf halfrupsvoertuigen met 2 cm kanonnen erop en drie rupsvoertuigen (waaronder twee zogenoemde Sturmgeschütze) staan verdekt opgesteld. Twee achter boerderijen naast de smalle weg, de andere bij de kerk. De Britse voertuigen zijn amper vertrokken als de hel losbarst. De voorste Britse tank ziet de twee Duitse rupsvoertuigen en schakelt ze razendsnel uit. Dan gaat het op dramatische wijze mis. Vanwege de dichte rook en de smalle weg komen de eerste drie Britse voertuigen in de sloot terecht. De daaropvolgende tank schiet de halfrupsvoertuigen aan stukken. De achterste Britse tank belandt ook in de sloot en de tweede Kangaroo wordt in brand geschoten door het laatste Duitse rupsvoertuig. Ondanks dat hij in de sloot ligt, weet een van de Britse tanks hem uit te schakelen. Als de rook en kruitdamp optrekt blijven dertien wrakken achter op het slagveld, acht Duitse en vijf geallieerde. Zeven Schotten en twee Engelsen sneuvelen, evenals 23 Duitsers. De miniatuur veldslag komt in de Britse annalen terecht als de ‘Terrier Battle’. Raamsdonksveer wordt uiteindelijk via de tweede route bevrijd. Om 22.00 uur gaat de brug van Keizersveer de lucht in. Operatie Colin is beëindigd.

 Terrier-Schlacht De Terriër Slag Terrier Battle

Opposite Café van Heumen (now Café Landzicht), a location beacon is erected by the German air force, presumably as early as 1941. It is intended to help German aircraft, especially in bad weather and at night. The mast is surrounded by barbed wire and off limits to civilians. It is highly visible, though, as it stands opposite Café Van Heumen, a well-known tavern just outside Waalwijk. For a long time, things remain quiet in the immediate area. That changes at the end of September 1944. By now part of North Brabant has been liberated in the course of Operation Market-Garden. More and more German troops arrive in the part still occupied, including units with anti-aircraft guns, the so-called Flak. This is also the case near the beacon.A total of fourteen guns of Flak-Abteilung 665 take up poitions along the Winter Dike from Westeinde in Besoijen to Labbegat in Capelle in late September. This unit spent most of the occupation in the Rotterdam area and even shot down some Allied bombers. Because of the rapid Allied advance through France and Belgium in early September, the unit was sent south. That is why they now find themselves in North Brabant. But the soldiers have very little desire to be so close to the front. By the weekend of 1 October, they are drunk as a lord. They walk across the dyke bellowing ‘Wir ergeben uns bald (we will surrender soon)’. Many a citizen hearing this thinks ‘if only that were true’. Unfortunately, it will take until 30 October for the enemy to leave here for good.

Cafe Landzicht

Luftwaffe transmission tower

Drunk Germans in the polder

Opposite Café van Heumen (now Café Landzicht), a location beacon is erected by the German air force, presumably as early as 1941. It is intended to help German aircraft, especially in bad weather and at night. The mast is surrounded by barbed wire and off limits to civilians. It is highly visible, though, as it stands opposite Café Van Heumen, a well-known tavern just outside Waalwijk. For a long time, things remain quiet in the immediate area. That changes at the end of September 1944. By now part of North Brabant has been liberated in the course of Operation Market-Garden. More and more German troops arrive in the part still occupied, including units with anti-aircraft guns, the so-called Flak. This is also the case near the beacon.A total of fourteen guns of Flak-Abteilung 665 take up poitions along the Winter Dike from Westeinde in Besoijen to Labbegat in Capelle in late September. This unit spent most of the occupation in the Rotterdam area and even shot down some Allied bombers. Because of the rapid Allied advance through France and Belgium in early September, the unit was sent south. That is why they now find themselves in North Brabant. But the soldiers have very little desire to be so close to the front. By the weekend of 1 October, they are drunk as a lord. They walk across the dyke bellowing ‘Wir ergeben uns bald (we will surrender soon)’. Many a citizen hearing this thinks ‘if only that were true’. Unfortunately, it will take until 30 October for the enemy to leave here for good. Gegenüber dem Café van Heumen (heute Café Landzicht) wird von der deutschen Luftwaffe, vermutlich schon 1941, ein Standortfeuer errichtet. Es soll den deutschen Flugzeugen helfen, vor allem bei schlechtem Wetter und in der Nacht. Der Mast ist von Stacheldraht umgeben und für Zivilisten nicht zugänglich. Dennoch ist er gut sichtbar, denn er steht gegenüber dem Café Van Heumen, einer bekannten Kneipe in der Nähe von Waalwijk. Lange Zeit bleibt es in der unmittelbaren Umgebung ruhig. Das ändert sich Ende September 1944. Inzwischen ist ein Teil von Nordbrabant im Zuge der Operation Market-Garden befreit worden. Immer mehr deutsche Truppen treffen in dem noch besetzten Teil ein, darunter auch Einheiten mit Flugabwehrkanonen, die sogenannte Flak. Dies ist auch in der Nähe des Leuchtturms der Fall.Insgesamt vierzehn Geschütze der Flak-Abteilung 665 werden Ende September entlang des Winterdeichs von Westeinde in Besoijen bis Labbegat in Capelle in Stellung gebracht. Diese Einheit verbrachte die meiste Zeit der Besetzung im Raum Rotterdam und schoss sogar einige alliierte Bomber ab. Aufgrund des schnellen Vormarsches der Alliierten in Frankreich und Belgien Anfang September wurde die Einheit nach Süden verlegt. Deshalb befinden sie sich jetzt in Nordbrabant. Doch die Soldaten haben wenig Lust, so nah an der Front zu sein. Am Wochenende des 1. Oktober sind sie sturzbetrunken. Sie laufen über den Deich und brüllen 'Wir ergeben uns bald'. Manch ein Bürger, der das hört, denkt: 'Wenn das nur wahr wäre'. Leider wird es bis zum 30. Oktober dauern, bis der Feind endgültig abzieht. Tegenover Café van Heumen (tegenwoordig Café Landzicht) wordt door de Duitse luchtmacht, vermoedelijk al in 1941, een zendmast neergezet. Deze is bedoeld als hulpmiddel voor Duitse vliegtuigen, met name bij slecht weer en ’s nachts. De mast is omgeven door prikkeldraad en verboden terrein voor burgers. Hij is wel erg zichtbaar, want hij staat tegenover Café Van Heumen, een bekende uitspanning net buiten Waalwijk. Lang blijft het rustig in de directe omgeving. Dat verandert eind september 1944. Inmiddels &nbsp;is een deel van Noord-Brabant bevrijd in het kader van operatie Market-Garden. Steeds meer Duitse troepen arriveren in het nog bezette deel, hieronder ook afdelingen met luchtafweergeschut, de zogenaamde Flak. Zo ook vlakbij de zendmast.&nbsp;In totaal veertien kanonnen van Flak-Abteilung 665 stellen zich eind september op langs de Winterdijk van het Westeinde in Besoijen tot het Labbegat in Capelle. Deze eenheid heeft het grootste deel van de bezetting doorgebracht in de omgeving van Rotterdam en heeft zelfs enkele geallieerde bommenwerpers neergeschoten. Vanwege de snelle geallieerde opmars door Frankrijk en België begin september is de eenheid naar het zuiden gestuurd. Zo komen ze in Noord-Brabant terecht. Maar de militairen hebben erg weinig zin om zo dicht bij het front te zijn. In het weekeinde van 1 oktober zijn ze ladderzat. Ze lopen over de dijk en brullen lallend ‘Wir ergeben uns bald (we geven ons binnenkort over)’. Menig burger die dit hoort, denkt ‘was dat maar waar’. Helaas duurt het nog tot 30 oktober voor de vijand hier definitief is vertrokken.

 Betrunkene Deutsche im Polder Dronken Duitsers in de polder Drunk Germans in the polder

David Williams voluntarily joined the British Royal Marines as a 17-year-old. He was wounded three times, during the Allied invasion of Sicily in 1943, during D-Day in Normandy and during the liberation of Walcheren. But he survived. In 1945, things take a turning for the worse. In early February 1945, David, serving in the British 41 Royal Marine Commando, is reported missing, possibly as a result of a boating accident, drowning in the icy river Maas. In 2010, during a major explosives detection project in the Overdiepse Polder on the banks of the Oude Maasje, the body of an allied soldier is found. After a long investigation, it turns out to be the mortal remains of David Williams.It appears that he was found in February 1945 after all and given a field grave because a crucifix is found in his folded hands. On 8 June 2016, David Williams is given an honourable burial amid huge public interest. He is interred in a Commonwealth War Graves Commission grave at the Protestant cemetery in Waspik by a detachment of the Royal Marines, the same place where his comrades A. Brookes and C. Brandon are also buried.&nbsp;&nbsp;

David Williams

Reburied

David Williams voluntarily joined the British Royal Marines as a 17-year-old. He was wounded three times, during the Allied invasion of Sicily in 1943, during D-Day in Normandy and during the liberation of Walcheren. But he survived. In 1945, things take a turning for the worse. In early February 1945, David, serving in the British 41 Royal Marine Commando, is reported missing, possibly as a result of a boating accident, drowning in the icy river Maas. In 2010, during a major explosives detection project in the Overdiepse Polder on the banks of the Oude Maasje, the body of an allied soldier is found. After a long investigation, it turns out to be the mortal remains of David Williams.It appears that he was found in February 1945 after all and given a field grave because a crucifix is found in his folded hands. On 8 June 2016, David Williams is given an honourable burial amid huge public interest. He is interred in a Commonwealth War Graves Commission grave at the Protestant cemetery in Waspik by a detachment of the Royal Marines, the same place where his comrades A. Brookes and C. Brandon are also buried.&nbsp;&nbsp; David Williams meldete sich als 17-Jähriger freiwillig bei den britischen Royal Marines. Er wurde dreimal verwundet, bei der Invasion der Alliierten auf Sizilien 1943, beim D-Day in der Normandie und bei der Befreiung von Walcheren. Aber er überlebte. 1945 wendet sich das Blatt zum Schlechteren. Anfang Februar 1945 wird David, der im britischen 41 Royal Marine Commando dient, als vermisst gemeldet, möglicherweise als Folge eines Bootsunfalls, bei dem er in der eisigen Maas ertrank. Im Jahr 2010 wird bei einer großen Sprengstoffsuche im Overdiepse Polder am Ufer des Oude Maasje die Leiche eines alliierten Soldaten gefunden. Nach einer langen Untersuchung stellt sich heraus, dass es sich um die sterblichen Überreste von David Williams handelt.Offenbar wurde er doch im Februar 1945 gefunden und in einem Feldgrab beigesetzt, denn in seinen gefalteten Händen befindet sich ein Kruzifix. Am 8. Juni 2016 erhält David Williams unter großem öffentlichen Interesse ein ehrenvolles Begräbnis. Er wird in einem Grab der Commonwealth War Graves Commission auf dem protestantischen Friedhof in Waspik von einem Kommando der Royal Marines beigesetzt, demselben Ort, an dem auch seine Kameraden A. Brookes und C. Brandon begraben sind. David Williams treedt als 17-jarige vrijwillig in dienst bij de Britse Royal Marines. Driemaal raakt hij gewond, bij de geallieerde invasie op Sicilië in 1943, tijdens D-Day in Normandië en bij de bevrijding van Walcheren. Hij overleeft al die tijd. In 1945 gaat het alsnog mis. Begin februari 1945 wordt David, deel uitmakend van het Britse 41 Royal Marine Commando, als vermist opgegeven, mogelijk als gevolg van een bootongeluk verdronken in de ijskoude Maas. In 2010 wordt bij een groot explosieven opsporings-project in de Overdiepse Polder aan de oever van het Oude Maasje het lichaam van een geallieerde soldaat gevonden. Na lang onderzoek blijken het de stoffelijke resten van David Williams te zijn. Waarschijnlijk is hij in februari 1945 toch gevonden en heeft hij een veldgraf gekregen want in zijn gevouwen handen wordt een kruisbeeldje gevonden. Op 8 juni 2016 krijgt David Williams onder grote publieke belangstelling een eervolle begrafenis. Door leden van een detachement van de Royal Marines wordt hij bijgezet in een graf van de Commonwealth War Graves Commission op het protestantse kerkhof van Waspik waar ook zijn kameraden A. Brookes en C. Brandon zijn begraven.&nbsp;&nbsp;

 Wiedereingesetzt Een herbegrafenis Reburied

Resistance In early December, two members of the André resistance group (Jos van Wijlen) from Sprang-Capelle voluntarily leave for occupied territory to spy and pass on information about German positions and troops. Hans Hoekstra and Jan de Rooij have each received a transmitter from the Canadians for this purpose. Eventually, Jan de Rooij ends up with the Koekoek family in Dussen, where he is able to pose as a simple farmhand. He promises the family, now at great risk, that he will take the blame if things go wrong.Espionage From then on, Hans Hoekstra and Jan de Rooij sent daily messages to liberated territory clearly showing that there is a growing number of German troops in the Land of Heusden and Altena. This is because of an unrealistic German plan to support the recenty launched Ardennes offensive with an attack towards Breda. Nothing ultimately comes of this hairbrained idea. But neither the resistance fighters nor the Allies can know that at the time. On 21 December, Jan de Rooij sends his last message. The enemy has managed to plot his transmitter and the next day the device is found in farmer Koekoek's barn. Jan de Rooij lives up to his promise and voluntarily surrenders to the German authorities. The family is released. Jan is taken to Amsterdam and severely beaten during interrogations. He remains silent about everything he knows about the crossings, the resistance work, the helpers and persons of the resistance organisation in the Land of Heusden and Altena. He never mentions a name and so saves many lives. Jan, 21, is eventually summarily executed on 6 January 1945 in Amsterdam.Hero Reports found in the archives show how extensive the network used by the two men is and also that they know very well what kind of information is of interest to the Allied forces. Of course, it takes incredible courage to volunteer, as a spy, to gather intelligence in enemy territory. Thanks to their fearlessness, the various Allied staffs in liberated territory gain and keep a good picture of the German military presence in the Land of Heusden and Altena. In addition, as far as Jan de Rooij is concerned, the fact that he voluntarily made the highest sacrifice anyone can give, namely his life, makes him a true hero. In 1954, a monument was unveiled in memory of Jan de Rooij. It was designed by artist Fred Carasso. Every year on 4 May, a commemoration of the dead is held here for the residents of Sprang-Capelle.

Jan de Rooij Monument

Jan de Rooij 

A true hero

Resistance In early December, two members of the André resistance group (Jos van Wijlen) from Sprang-Capelle voluntarily leave for occupied territory to spy and pass on information about German positions and troops. Hans Hoekstra and Jan de Rooij have each received a transmitter from the Canadians for this purpose. Eventually, Jan de Rooij ends up with the Koekoek family in Dussen, where he is able to pose as a simple farmhand. He promises the family, now at great risk, that he will take the blame if things go wrong.Espionage From then on, Hans Hoekstra and Jan de Rooij sent daily messages to liberated territory clearly showing that there is a growing number of German troops in the Land of Heusden and Altena. This is because of an unrealistic German plan to support the recenty launched Ardennes offensive with an attack towards Breda. Nothing ultimately comes of this hairbrained idea. But neither the resistance fighters nor the Allies can know that at the time. On 21 December, Jan de Rooij sends his last message. The enemy has managed to plot his transmitter and the next day the device is found in farmer Koekoek's barn. Jan de Rooij lives up to his promise and voluntarily surrenders to the German authorities. The family is released. Jan is taken to Amsterdam and severely beaten during interrogations. He remains silent about everything he knows about the crossings, the resistance work, the helpers and persons of the resistance organisation in the Land of Heusden and Altena. He never mentions a name and so saves many lives. Jan, 21, is eventually summarily executed on 6 January 1945 in Amsterdam.Hero Reports found in the archives show how extensive the network used by the two men is and also that they know very well what kind of information is of interest to the Allied forces. Of course, it takes incredible courage to volunteer, as a spy, to gather intelligence in enemy territory. Thanks to their fearlessness, the various Allied staffs in liberated territory gain and keep a good picture of the German military presence in the Land of Heusden and Altena. In addition, as far as Jan de Rooij is concerned, the fact that he voluntarily made the highest sacrifice anyone can give, namely his life, makes him a true hero. In 1954, a monument was unveiled in memory of Jan de Rooij. It was designed by artist Fred Carasso. Every year on 4 May, a commemoration of the dead is held here for the residents of Sprang-Capelle. Widerstand Anfang Dezember begeben sich zwei Mitglieder der Widerstandsgruppe André (Jos van Wijlen) aus Sprang-Capelle freiwillig in die besetzten Gebiete, um Informationen über deutsche Stellungen und Truppen zu spionieren und weiterzugeben. Hans Hoekstra und Jan de Rooij haben zu diesem Zweck von den Kanadiern jeweils einen Sender erhalten. Jan de Rooij landet schließlich bei der Familie Koekoek in Dussen, wo er sich als einfacher Landarbeiter ausgeben kann. Er verspricht der Familie, die sich nun in großer Gefahr befindet, dass er die Schuld auf sich nimmt, wenn etwas schief geht.Spionage Von da an senden Hans Hoekstra und Jan de Rooij täglich Nachrichten in die befreiten Gebiete, aus denen klar hervorgeht, dass die Zahl der deutschen Truppen in Heusden und Altena wächst. Der Grund dafür ist ein unrealistischer deutscher Plan, die gerade begonnene Ardennenoffensive mit einem Angriff auf Breda zu unterstützen. Aus dieser haarsträubenden Idee wird letztlich nichts. Aber das können zu diesem Zeitpunkt weder die Widerstandskämpfer noch die Alliierten wissen. Am 21. Dezember sendet Jan de Rooij seine letzte Nachricht. Dem Feind ist es gelungen, seinen Sender zu orten, und am nächsten Tag wird das Gerät in der Scheune von Bauer Koekoek gefunden. Jan de Rooij löst sein Versprechen ein und stellt sich freiwillig den deutschen Behörden. Die Familie wird freigelassen. Jan wird nach Amsterdam gebracht und bei den Verhören schwer geschlagen. Er schweigt über alles, was er über die Überfahrten, die Widerstandsarbeit, die Helfer und Personen der Widerstandsorganisation im Land Heusden und Altena weiß. Er nennt nie einen Namen und rettet so viele Menschenleben. Jan, 21, wird schließlich am 6. Januar 1945 in Amsterdam hingerichtet.Held Aus den in den Archiven gefundenen Berichten geht hervor, wie weitreichend das von den beiden Männern genutzte Netzwerk ist und dass sie sehr genau wissen, welche Informationen für die Alliierten von Interesse sind. Natürlich erfordert es unglaublichen Mut, sich freiwillig als Spion zu melden, um in feindlichem Gebiet Informationen zu sammeln. Dank ihrer Furchtlosigkeit erhalten die verschiedenen alliierten Stäbe in den befreiten Gebieten einen guten Überblick über die deutsche Militärpräsenz im Land von Heusden und Altena. Was Jan de Rooij anbelangt, so macht ihn die Tatsache, dass er freiwillig das höchste Opfer gebracht hat, das ein Mensch bringen kann, nämlich sein Leben, zu einem wahren Helden. Im Jahr 1954 wurde ein Denkmal zum Gedenken an Jan de Rooij enthüllt. Es wurde von dem Künstler Fred Carasso entworfen. Jedes Jahr am 4. Mai findet hier ein Totengedenken für die Einwohner von Sprang-Capelle statt. Verzet Begin december vertrekken twee leden van de verzetsgroep André (Jos van Wijlen) uit Sprang-Capelle vrijwillig naar bezet gebied om te spioneren en informatie over de Duitse opstellingen en troepen door te geven. Hans Hoekstra en Jan de Rooij hebben hiervoor ieder een zender gekregen van de Canadezen. Uiteindelijk komt Jan de Rooij terecht bij de familie Koekoek in Dussen, waar hij zich voor kan doen als eenvoudige boerenknecht. Hij belooft de familie, die nu een groot risico loopt, dat hij de schuld op zich zal nemen als het misgaat.&nbsp;Spionage Vanaf dan zenden Hans Hoekstra en Jan de Rooij dagelijks berichten naar bevrijd gebied waaruit duidelijk blijkt dat er veel Duitse troepen in het Land van Heusden en Altena zijn. Dit houdt verband met een onrealistisch Duits plan om het inmiddels gestarte Ardennenoffensief te ondersteunen met een aanval richting Breda. Van dit wilde voornemen komt uiteindelijk niets terecht. Maar dat kunnen de verzetslieden en de geallieerden dan niet weten. Op 21 december stuurt Jan de Rooij zijn laatste bericht. De vijand heeft zijn zender weten te peilen en de volgende dag wordt het apparaat gevonden in de schuur van boer Koekoek. Jan de Rooij komt zijn belofte na en geeft zich vrijwillig over aan de Duitse autoriteiten. De familie wordt vrijgelaten. Jan wordt naar Amsterdam gebracht en tijdens de verhoren ernstig mishandeld. Hij zwijgt over alles wat hij weet over de crossings, het verzetswerk, de helpers en de personen van de verzetsorganisatie in het Land van Heusden en Altena. Hij heeft geen naam genoemd en daardoor veel mensenlevens gered. Jan, 21 jaar oud, wordt uiteindelijk zonder enige vorm van proces op 6 januari 1945 in Amsterdam gefusilleerd.Held De bewaarde rapporten laten zien is hoe uitgebreid het netwerk is dat de twee mannen gebruiken en ook dat ze heel goed weten welke informatie van belang is voor de geallieerde troepen. Het vergt natuurlijk ongelooflijk veel moed om vrijwillig, als spion, in vijandelijk gebied inlichtingen te verzamelen. Dankzij hun onverschrokkenheid hebben de verschillende geallieerde staven in bevrijd gebied een goed beeld gekregen en gehouden van de Duitse militaire aanwezigheid in het Land van Heusden en Altena Daar komt wat betreft Jan de Rooij nog bij dat hij geheel vrijwillig het hoogste offer heeft gebracht dat iemand kan geven, namelijk zijn leven. In 1954 wordt een monument onthuld ter nagedachtenis van Jan de Rooij. Het is een ontwerp van kunstenaar Fred Carasso. Ieder jaar vindt hier de dodenherdenking plaats voor de inwoners van Sprang-Capelle.

 Ein wahrer Held Een echte held A true hero

During 29 October the village of Kaatsheuvel is liberated by the 51st Highland Division. Units have entered the Loonse and Drunense Duinen (dunes). It is clear that the next move will be to attack Waalwijk. This means that, as usual, all bridges are being prepared for demolition. That is the job of a Sprengkommando under Wachtmeister Kuche which has set up a base in the Hertogin van Brabant mill in Drunen. That night at 03.30 hours the last remaining bridges over the Afwateringskanaal are blown up. The Eastern Langstraat is now definitely isolated. This area will be liberated in a separate operation, Guy Fawkes, that is launched at the end of the week and pushes the last German troops across the Maas the following Sunday, 5 November.&nbsp;The moment has come to restore roads and bridges. The Canadian engineers of 8 Field Squadron begin to construct bridges all over the Afwateringskanaal, also at Baardwijk. First the remains of the old road bridge are demolished. It is not until 14 November that the engineers can start on the actual construction.The bridge is finished after three days. Unfortunately it can be observed by the enemy in Drongelen, on the north bank of the Maas. That is why, with some gallows humour, it is named ‘Maybe Beige’. The name turns out to be a fitting one. After just a few days it is hit by German shells and the central pier disappears under the water. A new pier is put in place but that is washed away by the rising water. The bridge begins to buckle in the centre. The Canadian engineers despair when they see the wreckage. A mechanism is fixed to both ramps to jack up the bridge. Once more a new central pier is put in place and finally the bridge is ready once more. This time it will function until long after the end of the war.&nbsp;On the surface the connection with the Eastern Langstraat has now been restored, but that is not the whole story. Because the entire Langstraat is very close to the front line there is still a curfew in force. If someone wishes to visit friends or relatives in the evening he or she needs a permit. This is issued to very few people. Guards check everyone at all the bridges including the one at Baardwijk; Dutchmen, mostly young men from Waalwijk, by day, Allied soldiers after dark. These posts remain in place until just before the end of the war in May 1945.

Maybe bridge

Baardwijk railwaybridge

Aerial picture of Baardwijk. 

The Maybe Bridge

During 29 October the village of Kaatsheuvel is liberated by the 51st Highland Division. Units have entered the Loonse and Drunense Duinen (dunes). It is clear that the next move will be to attack Waalwijk. This means that, as usual, all bridges are being prepared for demolition. That is the job of a Sprengkommando under Wachtmeister Kuche which has set up a base in the Hertogin van Brabant mill in Drunen. That night at 03.30 hours the last remaining bridges over the Afwateringskanaal are blown up. The Eastern Langstraat is now definitely isolated. This area will be liberated in a separate operation, Guy Fawkes, that is launched at the end of the week and pushes the last German troops across the Maas the following Sunday, 5 November.&nbsp;The moment has come to restore roads and bridges. The Canadian engineers of 8 Field Squadron begin to construct bridges all over the Afwateringskanaal, also at Baardwijk. First the remains of the old road bridge are demolished. It is not until 14 November that the engineers can start on the actual construction.The bridge is finished after three days. Unfortunately it can be observed by the enemy in Drongelen, on the north bank of the Maas. That is why, with some gallows humour, it is named ‘Maybe Beige’. The name turns out to be a fitting one. After just a few days it is hit by German shells and the central pier disappears under the water. A new pier is put in place but that is washed away by the rising water. The bridge begins to buckle in the centre. The Canadian engineers despair when they see the wreckage. A mechanism is fixed to both ramps to jack up the bridge. Once more a new central pier is put in place and finally the bridge is ready once more. This time it will function until long after the end of the war.&nbsp;On the surface the connection with the Eastern Langstraat has now been restored, but that is not the whole story. Because the entire Langstraat is very close to the front line there is still a curfew in force. If someone wishes to visit friends or relatives in the evening he or she needs a permit. This is issued to very few people. Guards check everyone at all the bridges including the one at Baardwijk; Dutchmen, mostly young men from Waalwijk, by day, Allied soldiers after dark. These posts remain in place until just before the end of the war in May 1945. Am 29. Oktober wird das Dorf Kaatsheuvel von der 51st Highland Division befreit. Die Einheiten sind in die Loonse und Drunense Duinen (Dünen) vorgedrungen. Es ist klar, dass als nächstes Waalwijk angegriffen werden soll. Das bedeutet, dass, wie üblich, alle Brücken zur Sprengung vorbereitet werden. Das ist die Aufgabe eines Sprengkommandos unter Wachtmeister Kuche, das in der Mühle Hertogin van Brabant in Drunen einen Stützpunkt eingerichtet hat. In dieser Nacht um 03.30 Uhr werden die letzten verbliebenen Brücken über den Afwateringskanaal gesprengt. Die östliche Langstraat ist nun endgültig isoliert. Dieses Gebiet wird in einer separaten Operation, Guy Fawkes, befreit, die Ende der Woche beginnt und am darauf folgenden Sonntag, dem 5. November, die letzten deutschen Truppen über die Maas treibt.Die Zeit ist reif für die Wiederherstellung von Straßen und Brücken. Die kanadischen Ingenieure der 8 Field Squadron beginnen mit dem Bau von Brücken über den gesamten Afwateringskanaal, auch in Baardwijk. Zunächst werden die Reste der alten Straßenbrücke abgerissen. Erst am 14. November können die Ingenieure mit dem eigentlichen Bau beginnen.Nach drei Tagen ist die Brücke fertig. Leider kann sie vom Feind in Drongelen, am Nordufer der Maas, beobachtet werden. Deshalb wird sie mit etwas Galgenhumor 'Maybe Beige' genannt. Der Name erweist sich als sehr passend. Schon nach wenigen Tagen wird der Hafen von deutschen Granaten getroffen und der Mittelpfeiler versinkt im Wasser. Es wird ein neuer Pfeiler errichtet, der jedoch vom steigenden Wasser weggespült wird. Die Brücke beginnt sich in der Mitte zu wölben. Die kanadischen Ingenieure sind verzweifelt, als sie die Trümmer sehen. Ein Mechanismus wird an beiden Rampen befestigt, um die Brücke aufzubocken. Noch einmal wird ein neuer Mittelpfeiler eingesetzt, und schließlich ist die Brücke wieder einsatzbereit. Diesmal wird sie bis lange nach Kriegsende funktionieren.Oberflächlich betrachtet ist die Verbindung mit der östlichen Langstraat nun wiederhergestellt, aber das ist nicht die ganze Geschichte. Da die gesamte Langstraat in unmittelbarer Nähe der Frontlinie liegt, gilt immer noch eine Ausgangssperre. Wer abends Freunde oder Verwandte besuchen möchte, braucht eine Genehmigung. Diese wird nur an sehr wenige Personen erteilt. An allen Brücken, auch an der in Baardwijk, kontrollieren Wachen jeden, tagsüber Niederländer, meist junge Männer aus Waalwijk, nachts alliierte Soldaten. Diese Posten bleiben bis kurz vor Ende des Krieges im Mai 1945 bestehen. In de loop van 29 oktober wordt Kaatsheuvel bevrijd door de 51e Highland Divisie. Schotse troepen trekken ook de Loonse en Drunense Duinen binnen. Het is duidelijk dat Waalwijk de volgende dag zal worden aangevallen. Zoals gebruikelijk moeten alle bruggen worden opgeblazen. Die taak valt die avond aan een Sprengkommando onder Wachtmeister Kuche dat zich in de Hertogin van Brabant molen in Drunen heeft gevestigd. Die nacht gaan om half vier de verbindingen over het Drongelens Afwateringskanaal de lucht in. Hiermee zijn de laatste vaste verbindingen met de Oostelijke Langstraat afgesneden. Uiteindelijk moet dit gebied in een aparte operatie, Guy Fawkes, worden bevrijd. Deze gaat aan het einde van dezelfde week van start en op zondag 5 november zijn de laatste Duitse troepen verdreven tot over de Maas.Dan is het tijd voor herstel. De Canadese genie van 8 Field Squadron legt Baileybruggen over het kanaal, ook bij Baardwijk. Eerst worden de resten van de oude verkeersbrug opgeblazen. Pas op 14 november kan begonnen worden met de eigenlijke bouw. Na drie dagen is de brug af. Helaas ligt de constructie binnen het blikveld van de vijand in Drongelen aan de Maas. Met gevoel voor galgenhumor wordt hij dan ook ‘Maybe Bridge’ gedoopt, ‘Misschien Brug’. Het is een toepasselijke naam. Al na een paar dagen wordt de brug getroffen door Duits geschut en verdwijnt de middelste pijler onder water. Een nieuw aangebrachte pijler spoelt weg door het plotseling stijgende water en de brug zakt in het midden helemaal door. De Canadezen zakt de moed in de schoenen als ze de puinhoop aanschouwen. Aan weerskanten wordt een mechanisme bevestigd om de uiteinden omhoog te kunnen takelen. Een nieuw middenstuk wordt aangevoerd en eindelijk is de brug klaar. Deze keer zal hij het houden tot na de bevrijding van Nederland.&nbsp;De verbinding tussen Waalwijk en de oostelijke Langstraat lijkt hersteld, maar dat is niet helemaal zo. Omdat de hele Langstraat vlakbij het front ligt, geldt er een avondklok. Wie ‘s avonds laat familie of bekenden wil bezoeken heeft een speciale pas nodig, een zogenaamde Permit. Die krijgen slechts weinigen. Wachtposten staan bij alle bruggen, ook die van Baardwijk. Overdag zijn het leden van de Binnenlandse Strijdkrachten, meest Waalwijkse jongens, na donker geallieerde militairen. De controles zullen pas vlak voor het einde van de oorlog in mei 1945 worden opgeheven.

 Die Vielleicht-Brücke De Misschien Brug The Maybe Bridge

After the liberation of Loon op Zand, the Highlanders pitch their tents on Saturday night 28 October 1944 at Roestelberg, located south of Waalwijk, in what is now National Park the Loonse and Drunense Dunes. To drive off the last Germans, shells fly over Waalwijk a day later. It was then Sunday 29 October, the day when the Catholic Church celebrated the feast of Christ King.Already during early mass, the Scots are firing away briskly. ‘The church was shaking,’ said an eye witness. ‘Many people no longer dared to stay and went home.’ Across Waalwijk, the parish priests decide to forgo high mass. Meanwhile, the local Red Cross has already picked up the first wounded and the sick and elderly are taken to the various shelters.Around midday, a shell hits St Antoniusstraat. The house of the Berkelmans family at number 95 is hit. The damage is enormous, but miraculously no one is injured, as yet. At number 81 in the same St. Antoniusstraat, mother Marie van der Geld is just then standing in the back garden having a chat with neighbour Koos Pennings. ‘Come Marie, let’s go to the cellar,’ Pennings responds startled. Both quickly run in through the back door of their respective homes to go to the cellar under St Antonius Church, located a little further away, together with their housemates. Then another shell hits. At number 81, at the home of the Van der Geld family. Mother Marie (66) and daughters Stien (25) and Corrie (24) are fatally hit, son Nico and youngest daughter Marie are seriously injured.The same day three more young children are killed, this time in St.&nbsp; Crispijnstraat right behind St. Antoniusstraat: Henk Henkelman (9), Rietje Lommers (7) and Cor Sleenhoff (10). Six-year old Reintje van den Broek, who lives just around the corner on the Tweede Zeine, slips away from his mother’s attention and walks to St. Crispijnstraat to play. He, too, is hit by shrapnel. Initially he does not appear to be wounded too severely but in the end he also succumbs to his wounds. He dies on Christmas Eve. Like many towns and villages in the south, Waalwijks pays a hefty price for its liberation.

Sint Antoniusstraat 1

Victims of St. Antoniusstraat 3

van der Geld Family

Friendly fire?

After the liberation of Loon op Zand, the Highlanders pitch their tents on Saturday night 28 October 1944 at Roestelberg, located south of Waalwijk, in what is now National Park the Loonse and Drunense Dunes. To drive off the last Germans, shells fly over Waalwijk a day later. It was then Sunday 29 October, the day when the Catholic Church celebrated the feast of Christ King.Already during early mass, the Scots are firing away briskly. ‘The church was shaking,’ said an eye witness. ‘Many people no longer dared to stay and went home.’ Across Waalwijk, the parish priests decide to forgo high mass. Meanwhile, the local Red Cross has already picked up the first wounded and the sick and elderly are taken to the various shelters.Around midday, a shell hits St Antoniusstraat. The house of the Berkelmans family at number 95 is hit. The damage is enormous, but miraculously no one is injured, as yet. At number 81 in the same St. Antoniusstraat, mother Marie van der Geld is just then standing in the back garden having a chat with neighbour Koos Pennings. ‘Come Marie, let’s go to the cellar,’ Pennings responds startled. Both quickly run in through the back door of their respective homes to go to the cellar under St Antonius Church, located a little further away, together with their housemates. Then another shell hits. At number 81, at the home of the Van der Geld family. Mother Marie (66) and daughters Stien (25) and Corrie (24) are fatally hit, son Nico and youngest daughter Marie are seriously injured.The same day three more young children are killed, this time in St.&nbsp; Crispijnstraat right behind St. Antoniusstraat: Henk Henkelman (9), Rietje Lommers (7) and Cor Sleenhoff (10). Six-year old Reintje van den Broek, who lives just around the corner on the Tweede Zeine, slips away from his mother’s attention and walks to St. Crispijnstraat to play. He, too, is hit by shrapnel. Initially he does not appear to be wounded too severely but in the end he also succumbs to his wounds. He dies on Christmas Eve. Like many towns and villages in the south, Waalwijks pays a hefty price for its liberation. Nach der Befreiung von Loon op Zand schlagen die Highlanders am Samstagabend, dem 28. Oktober 1944, ihre Zelte auf dem Roestelberg südlich von Waalwijk auf, im heutigen Nationalpark Loonse- und Drunense-Dünen. Um die letzten Deutschen zu vertreiben, fliegen einen Tag später Granaten über Waalwijk. Es war damals Sonntag, der 29. Oktober, der Tag, an dem die katholische Kirche das Christkönigsfest feierte.Schon während der Frühmesse feuern die Schotten munter drauflos. Die Kirche bebte", sagte ein Augenzeuge. Viele Menschen trauten sich nicht mehr zu bleiben und gingen nach Hause. In Waalwijk beschließen die Pfarrer, auf das Hochamt zu verzichten. In der Zwischenzeit hat das örtliche Rote Kreuz bereits die ersten Verwundeten abgeholt, und die Kranken und Alten werden in die verschiedenen Notunterkünfte gebracht.Um die Mittagszeit schlägt eine Granate in der St. Antoniusstraat ein. Das Haus der Familie Berkelmans in der Nummer 95 wird getroffen. Der Schaden ist enorm, aber wie durch ein Wunder ist noch niemand verletzt worden. In der St. Antoniusstraat, Hausnummer 81, steht Mutter Marie van der Geld gerade im Garten und unterhält sich mit Nachbar Koos Pennings. Komm Marie, lass uns in den Keller gehen", antwortet Pennings erschrocken. Beide rennen schnell durch die Hintertür ihrer Häuser in den Keller unter der etwas weiter entfernten St. Antonius-Kirche, zusammen mit ihren Mitbewohnern. Dann schlägt eine weitere Granate ein. In der Hausnummer 81, im Haus der Familie Van der Geld. Mutter Marie (66) und die Töchter Stien (25) und Corrie (24) werden tödlich getroffen, Sohn Nico und die jüngste Tochter Marie werden schwer verletzt.Am selben Tag werden drei weitere kleine Kinder getötet, diesmal in der St. Crispijnstraat gleich hinter der St. Antoniusstraat: Henk Henkelman (9), Rietje Lommers (7) und Cor Sleenhoff (10). Der sechsjährige Reintje van den Broek, der gleich um die Ecke in der Tweede Zeine wohnt, entzieht sich der Aufmerksamkeit seiner Mutter und geht zur St. Crispijnstraat, um zu spielen. Auch er wird von einem Schrapnell getroffen. Zunächst scheint er nicht allzu schwer verwundet zu sein, aber schließlich erliegt auch er seinen Wunden. Er stirbt am Heiligabend. Wie viele Städte und Dörfer im Süden zahlt auch Waalwijks einen hohen Preis für seine Befreiung. Na de bevrijding van Loon op Zand slaan de Highlanders op zaterdagavond 28 oktober 1944 hun tenten op aan de ten zuiden van Waalwijk gelegen Roestelberg in wat nu Nationaal Park de Loonse en Drunense Duinen is. Om de laatste Duitsers te verjagen, vliegen een dag later de granaten over Waalwijk. Het is dan zondag 29 oktober, de dag waarop in de katholieke kerk het feest van Christus Koning wordt gevierd.Al tijdens de vroegmis schieten de Schotten er flink op los. “De kerk stond te schudden,” aldus een ooggetuige. “Vele mensen durfden niet meer te blijven en gingen naar huis.” Overal in Waalwijk besluiten de pastoors maar af te zien van de hoogmis.Ondertussen zijn door het plaatselijke Rode Kruis de eerste gewonden al opgehaald en worden zieken en bejaarden naar de verschillende schuilkelders gebracht.Tegen het middaguur slaat in de St.-Antoniusstraat een granaat in. Het huis van de familie Berkelmans op nummer 95 wordt geraakt. De schade is enorm, maar wonder boven wonder raakt niemand gewond. Op nummer 81 in diezelfde St. Antoniusstraat staat moeder Marie van der Geld dan juist achter in de tuin een praatje te maken met buurman Koos Pennings. “Kom Marie, naar de kelder,“ reageert Pennings verschrikt. Beiden lopen snel door de achterdeur van hun respectievelijke woningen naar binnen om met hun huisgenoten naar de kelder onder de even verderop gelegen St. Antoniuskerk te gaan. Dan slaat opnieuw een granaat in. Op nummer 81, bij de familie Van der Geld. Moeder Marie (66 jaar) en de dochters Stien (25 jaar) en Corrie (24 jaar) worden dodelijk getroffen, zoon Nico en jongste dochter Marie raken zwaargewond.Dezelfde dag komen in de hierachter gelegen St. Crispijnstraat ook drie jonge kinderen om het leven: Henk Henkelman (9), Rietje Lommers (7) en Cor Sleenhoff (10). De zesjarige Reintje van den Broek, die om de hoek aan de Tweede Zeine woont, weet aan de aandacht van zijn moeder te ontsnappen en loopt naar de St. Crispijnstraat om daar te gaan spelen. Hij wordt geraakt door enkele granaatscherven. Zijn verwondingen lijken in eerste instantie mee te vallen, maar uiteindelijk overlijdt ook hij&nbsp; aan zijn verwondingen. Hij overlijdt op de dag voor Kerst. Net als veel plaatsen in het zuiden betaalt ook Waalwijk een hoge prijs voor de bevrijding.

 Feuer unter Freunden? Friendly fire? Friendly fire?

After their comrades of&nbsp; the Black Watch have liberated Waspik Boven during the morning of 30 October, the 7th Battalion of the Argyll and Sutherland Highlanders moves through their lines on their way to Raamsdonk. It is three o'clock in the afternoon. Unfortunately, the enemy has set up a new line of defence in this village to prevent the Allies from quickly taking the important bridge at Keizersveer. Scottish infantrymen supported by four tanks of the Northamptonshire Yeomanry notice this as soon as they enter the village. Things go wrong almost immediately.In short order, the leading two Sherman tanks are knocked out by Germans with a so-called Panzerfaust, a hand-held anti-tank weapon. The remaining tanks open fire on suspected positions while Scottish infantrymen try to sneak their way forward. Unfortunately, many farms also fall victim to the tanks' exuberant firing. Soon most are ablaze. Civilians try to find safe refuge by crawling through the ditches. The Luiten Ambachtstraat is one huge Hieronymus Bosch-like scene of smoke, fire and explosions. By the end of the day, the British battle group has not got much further than the edge of the village. By then, twelve soldiers have been killed. Eight civilians have also been killed in the fighting. The attack is broken off at dusk. When calm has somewhat returned that night, an unbearable tension hangs in the village. What will the next day bring?As usual, retreating German troops blow up all high points. This is also their intention in Raamsdonk. Father Leon van Herpt of St Bavo's church (1889) sees about five German soldiers entering the vicarage. Hearing that they want to blow up his tower, he tries to talk them out of it. When he discovers that they are from the Alsace, he appeals to their French pride. This works and a small miracle happens. The soldiers give in to his arguments and leave. The next morning the battle for Raamsdonk resumes and it takes until the afternoon before this last barrier before the bridge of Keizersveer is taken.

Sint Bavokerk

Blown up bridge at Kiezersveer

Death and destruction

After their comrades of&nbsp; the Black Watch have liberated Waspik Boven during the morning of 30 October, the 7th Battalion of the Argyll and Sutherland Highlanders moves through their lines on their way to Raamsdonk. It is three o'clock in the afternoon. Unfortunately, the enemy has set up a new line of defence in this village to prevent the Allies from quickly taking the important bridge at Keizersveer. Scottish infantrymen supported by four tanks of the Northamptonshire Yeomanry notice this as soon as they enter the village. Things go wrong almost immediately.In short order, the leading two Sherman tanks are knocked out by Germans with a so-called Panzerfaust, a hand-held anti-tank weapon. The remaining tanks open fire on suspected positions while Scottish infantrymen try to sneak their way forward. Unfortunately, many farms also fall victim to the tanks' exuberant firing. Soon most are ablaze. Civilians try to find safe refuge by crawling through the ditches. The Luiten Ambachtstraat is one huge Hieronymus Bosch-like scene of smoke, fire and explosions. By the end of the day, the British battle group has not got much further than the edge of the village. By then, twelve soldiers have been killed. Eight civilians have also been killed in the fighting. The attack is broken off at dusk. When calm has somewhat returned that night, an unbearable tension hangs in the village. What will the next day bring?As usual, retreating German troops blow up all high points. This is also their intention in Raamsdonk. Father Leon van Herpt of St Bavo's church (1889) sees about five German soldiers entering the vicarage. Hearing that they want to blow up his tower, he tries to talk them out of it. When he discovers that they are from the Alsace, he appeals to their French pride. This works and a small miracle happens. The soldiers give in to his arguments and leave. The next morning the battle for Raamsdonk resumes and it takes until the afternoon before this last barrier before the bridge of Keizersveer is taken. Nachdem die Kameraden der Black Watch am Morgen des 30. Oktober Waspik Boven befreit haben, bewegt sich das 7. Bataillon der Argyll and Sutherland Highlanders durch ihre Linien auf dem Weg nach Raamsdonk. Es ist drei Uhr nachmittags. Leider hat der Feind in diesem Dorf eine neue Verteidigungslinie errichtet, um die Alliierten daran zu hindern, die wichtige Brücke bei Keizersveer schnell einzunehmen. Schottische Infanteristen, die von vier Panzern der Northamptonshire Yeomanry unterstützt werden, bemerken dies, sobald sie das Dorf betreten. Die Dinge gehen fast sofort schief.In kurzer Zeit werden die beiden führenden Sherman-Panzer von Deutschen mit einer so genannten Panzerfaust, einer handgeführten Panzerabwehrwaffe, außer Gefecht gesetzt. Die verbleibenden Panzer eröffnen das Feuer auf vermutete Stellungen, während schottische Infanteristen versuchen, sich vorwärts zu schleichen. Leider fallen auch viele Bauernhöfe dem überschwänglichen Feuer der Panzer zum Opfer. Bald stehen die meisten in Flammen. Die Zivilbevölkerung versucht, durch die Gräben zu kriechen und sich in Sicherheit zu bringen. Die Luiten Ambachtstraat ist eine einzige riesige, an Hieronymus Bosch erinnernde Szene aus Rauch, Feuer und Explosionen. Am Ende des Tages ist die britische Kampfgruppe nicht viel weiter als bis zum Rand des Dorfes vorgedrungen. Bis dahin sind zwölf Soldaten getötet worden. Auch acht Zivilisten sind bei den Kämpfen ums Leben gekommen. Der Angriff wird in der Abenddämmerung abgebrochen. Als in der Nacht wieder etwas Ruhe eingekehrt ist, herrscht im Dorf eine unerträgliche Spannung. Was wird der nächste Tag bringen?Wie üblich sprengen die sich zurückziehenden deutschen Truppen alle Hochpunkte in die Luft. Das ist auch ihre Absicht in Raamsdonk. Pfarrer Leon van Herpt von der St.-Bavo-Kirche (1889) sieht, wie etwa fünf deutsche Soldaten das Pfarrhaus betreten. Als er hört, dass sie seinen Turm sprengen wollen, versucht er, ihnen das auszureden. Als er erfährt, dass sie aus dem Elsass kommen, appelliert er an ihren französischen Stolz. Das funktioniert und es geschieht ein kleines Wunder. Die Soldaten lassen sich auf seine Argumente ein und ziehen ab. Am nächsten Morgen wird die Schlacht um Raamsdonk wieder aufgenommen und es dauert bis zum Nachmittag, bis diese letzte Barriere vor der Brücke von Keizersveer eingenommen ist. Nadat hun collega’s van de Black Watch Waspik Boven hebben bevrijd in de ochtend van 30 oktober trekt het 7e Bataljon van de Argyll and Sutherland Highlanders door hun linies heen op weg naar Raamsdonk. Het is drie uur ’s middags. Helaas heeft de vijand in dit dorp een nieuwe verdedigingslinie ingericht om te voorkomen dat de geallieerden de belangrijke brug van Keizersveer zullen innemen. Dat merken de Schotse infanteristen die worden gesteund door vier tanks van de Northamptonshire Yeomanry als ze het dorp binnentrekken. Het gaat vrijwel meteen mis.In korte tijd worden de voorste twee Sherman tanks uitgeschakeld door Duitsers met een Pantservuist. De overgebleven tanks openen het vuur op verdachte posities terwijl de Schotse infanteristen proberen zich sluipend een weg naar voren te banen. Helaas worden ook veel boerderijen slachtoffer van het uitbundige vuren van de tanks. Al snel staan de meeste in lichterlaaie. Burgers proberen via de sloten een veilig heenkomen te vinden. De Luiten Ambachtstraat is een groot Jeroen Bosch-achtig tafereel van rook, vuur en ontploffingen. Aan het einde van de dag is de Britse strijdgroep niet veel verder gekomen dan de rand van het dorp. Er zijn dan al twaalf militairen gesneuveld. Ook acht burgers komen om in het krijgsgeweld. De aanval wordt gestaakt bij het invallen van het duister. Als de rust enigszins is weergekeerd die nacht hangt er een ondraaglijke spanning in het dorp. Wat zal de volgende dag brengen?Zoals gebruikelijk blazen terugtrekkende Duitse troepen alle hoge punten op. Dat is ook de bedoeling in Raamsdonk. Pastoor Leon van Herpt van de Sint Bavokerk (1889) ziet een vijftal Duitse militairen de pastorie binnengaan. Als hij hoort dat ze zijn toren op willen blazen probeert hij ze om te praten. Wanneer hij ontdekt dat het om zogenoemde Volksduitsers gaat afkomstig uit de Elzas doet hij een beroep op hun Franse trots. Dat werkt en er gebeurt een klein wonder. De soldaten zwichten voor zijn argumenten en druipen af. De volgende ochtend wordt de strijd om Raamsdonk hervat en het duurt nog tot in de middag voor deze laatste barrière voor de brug van Keizersveer is genomen.

 Tod und Zerstörung Dood en verderf  Death and destruction

On Monday 30 October the 5th Battalion of the Queen’s Own Cameron Highlanders marches into the centre of Waalwijk. In the square before the town hall a huge and enthusiastic crowd has assembled to welcome their liberators. ‘The orange balls are flying through the air,’ 19-year-old Bertha Herman writes in her diary.Acting Burgomaster Smolders appears on the steps to address the Scots: ‘Officer, I bid you a warm welcome to this municipality and say a heartfelt thank you both personally and on behalf of the people of Waalwijk for liberating us from the common enemy, under whose heavy and oppressive yoke we have had to groan for over four and a half years. Although it was an extremely pleasant and enjoyable task for me to welcome you to this municipality and to thank you for our liberation, I would have preferred it if this could have been done by the mayor E.C.J. Moonen, who was executed in such a cowardly manner by our common enemy, together with another citizen of this municipality. They fell like heroes, not on the battlefield, but for our Fatherland. They and also those who fell during the liberation of our town we want to remember in all reverence.’ The populace cheers, jumps and dances. Spontaneously, the national anthem and God Save the King are sung.What promises to become a great party is rudely disrupted by German shellfire from across the Bergsche Maas.&nbsp; Everyone hurriedly seeks safe shelter. The Highlanders respond in kind, but at the end of the afternoon the German shelling from the Land of Heusden and Altena flares up again and yet another casualty falls: on his way to a shelter, 33-year-old Kees Loonen is fatally hit.It is beginning to dawn on the people of Waalwijk: they may have been liberated, but the enemy is still too close for comfort. No one can begin to surmise then how much misery and suffering this will cause. Waalwijk will be in the front line until the liberation of the Netherlands in May 1945.

City square

A spontaneous celebration is cruelly disrupted

On Monday, 30 October 1944, the 5th Battalion of the Queen’s Own Cameron Highlanders marches into the centre of Waalwijk. In the square before the town hall a huge and enthusiastic crowd has assembled to welcome their liberators. ‘The orange balls are flying through the air,’ 19-year-old Bertha Herman writes in her diary.Acting Burgomaster Smolders appears on the steps to address the Scots: ‘Officer, I bid you a warm welcome to this municipality and say a heartfelt thank you both personally and on behalf of the people of Waalwijk for liberating us from the common enemy, under whose heavy and oppressive yoke we have had to groan for over four and a half years. Although it was an extremely pleasant and enjoyable task for me to welcome you to this municipality and to thank you for our liberation, I would have preferred it if this could have been done by the mayor E.C.J. Moonen, who was executed in such a cowardly manner by our common enemy, together with another citizen of this municipality. They fell like heroes, not on the battlefield, but for our Fatherland. They and also those who fell during the liberation of our town we want to remember in all reverence.’ The populace cheers, jumps and dances. Spontaneously, the national anthem and God Save the King are sung.What promises to become a great party is rudely disrupted by German shellfire from across the Bergsche Maas.&nbsp; Everyone hurriedly seeks safe shelter. The Highlanders respond in kind, but at the end of the afternoon the German shelling from the Land of Heusden and Altena flares up again and yet another casualty falls: on his way to a shelter, 33-year-old Kees Loonen is fatally hit.It is beginning to dawn on the people of Waalwijk: they may have been liberated, but the enemy is still too close for comfort. No one can begin to surmise then how much misery and suffering this will cause. Waalwijk will be in the front line until the liberation of the Netherlands in May 1945. Am Montag, den 30. Oktober 1944, marschiert das 5. Bataillon der Queen's Own Cameron Highlanders in das Zentrum von Waalwijk ein. Auf dem Platz vor dem Rathaus hat sich eine große und begeisterte Menge versammelt, um ihre Befreier zu begrüßen. "Die orangefarbenen Bälle fliegen durch die Luft", schreibt die 19-jährige Bertha Herman in ihr Tagebuch.Der amtierende Bürgermeister Smolders erscheint auf den Stufen und wendet sich an die Schotten: "Herr Wachtmeister, ich heiße Sie herzlich in dieser Gemeinde willkommen und danke Ihnen persönlich und im Namen der Bevölkerung von Waalwijk für die Befreiung von dem gemeinsamen Feind, unter dessen schwerem und erdrückendem Joch wir mehr als viereinhalb Jahre lang ächzen mussten. Obwohl es für mich eine äußerst angenehme und erfreuliche Aufgabe war, Sie in dieser Gemeinde zu begrüßen und Ihnen für unsere Befreiung zu danken, hätte ich es vorgezogen, wenn dies durch den Bürgermeister E.C.J. Moonen geschehen wäre, der von unserem gemeinsamen Feind zusammen mit einem anderen Bürger dieser Gemeinde auf so feige Weise hingerichtet wurde. Sie sind wie Helden gefallen, nicht auf dem Schlachtfeld, sondern für unser Vaterland. Ihnen und auch denen, die bei der Befreiung unserer Stadt ihr Leben gegeben haben, wollen wir in aller Ehrfurcht gedenken." Die Bevölkerung jubelt, springt und tanzt. Spontan werden die Nationalhymne und God Save the King gesungen.Was ein großes Fest zu werden verspricht, wird durch deutschen Granatbeschuss von der anderen Seite der Bergschen Maas jäh unterbrochen. Alle suchen eilig einen sicheren Unterschlupf. Die Highlander erwidern den Beschuss, aber am Ende des Nachmittags flammt der deutsche Beschuss aus dem Land von Heusden und Altena wieder auf und es gibt ein weiteres Todesopfer: der 33-jährige Kees Loonen wird auf dem Weg zu einem Unterstand tödlich getroffen.Den Bewohnerinnen und Bewohnern von Waalwijk dämmert es langsam: Sie sind zwar befreit, aber der Feind ist immer noch zu nah. Niemand kann erahnen, wie viel Elend und Leid dies verursachen wird. Waalwijk wird sich bis zur Befreiung der Niederlande im Mai 1945 an der vordersten Front befinden. Op maandag 30 oktober 1944 trekt het 5e Bataljon van de Queen’s Own Cameron Highlanders onder luitenant-kolonel Derek Lang op naar het centrum van Waalwijk. Op het Raadhuisplein heeft zich een grote en zeer enthousiaste menigte verzameld om de bevrijders te verwelkomen.&nbsp; “De oranje ballen vliegen door de lucht,” schrijft de 19-jarige Bertha Herman in haar dagboek.Waarnemend burgemeester Smolders verschijnt op het bordes om de Schotten toe te spreken: “Officier, ik heet u van harte welkom in deze gemeente en zeg u zowel persoonlijk, alsmede namens de bevolking van Waalwijk hartelijk dank voor de bevrijding van de gemeenschappelijke vijand, onder wiens zwaar en drukkend juk wij ruim viereneenhalf jaar hebben moeten zuchten. Hoewel het voor mij een buitengewoon prettige en aangename taak was om u het welkom in deze gemeente toe te roepen en u dank te zeggen voor onze bevrijding had ik toch liever gehad dat dit had kunnen worden verricht door den burgemeester E.C.J. Moonen die door onzen gemeenschappelijken vijand met nog een ander burger uit deze gemeente op zoo lafhartige wijze is gefusilleerd. Zij zijn als helden gevallen, wel niet op het slagveld, maar voor ons Vaderland. Zij en ook hen die&nbsp; bij de bevrijdiing van onze plaats zijn gevallen willen wij in allen eerbied gedenken.” De bevolking juicht, springt en danst. Spontaan klinkt het Wilhelmus en het God Save the King.Wat belooft een mooi feest te worden, wordt ruw verstoord door een Duits granaatvuur vanaf de overzijde van de Bergsche Maas.&nbsp; Iedereen zoekt haastig een veilig onderkomen. De Schotten laten het vuur niet onbeantwoord, maar aan het einde van de middag flakkert de Duitse beschieting vanuit het Land van Heusden en Altena weer op en opnieuw valt een slachtoffer: op weg naar een schuilkelder wordt de 33-jarige&nbsp; Kees Loonen dodelijk getroffen.Het begint te dagen: Waalwijk is dan wel bevrijd, maar de vijand is nog erg dichtbij. Voor hoeveel ellende dat nog zal zorgen, kan niemand op dat moment&nbsp; vermoeden. Tot aan het einde van de oorlog in mei 1945 zal Waalwijk in de frontlinie liggen.

 Eine spontane Feier wird grausam gestört Een spontaan volksfeest wreed verstoord A spontaneous celebration is cruelly disrupted

On Monday 30 October 152 Brigade, one of the three in the 51 Highland Division, prepares to liberate the town of Waalwijk. Operation Colin, which was launched near Schijndel, is exactly one week old. The objective of the division, the Bergsche Maas, is finally in sight. On their way there the three battalions of 152 have to take the same crossroads. The 2nd Seaforth Highlanders is heading for Besoyen (Waalwijk West), the 5th Seaforth Highlanders is to occupy the area south of the railway line and the 5th Queen’s Own Cameron Highlanders will liberate the town of Waalwijk.Private James Nairne has to show the thousands of men and hundreds of vehicles the way. In his diary he describes what happens: ‘From 1100 until 1400 hours I stood on my crossroads (…) Waalwijk was full of joyous civilians. Cups of coffee and apples were brought out to us. It was kind of these Dutch people who were obviously so short of foodstuffs of all descriptions themselves. Whilst the Commanding Officer was questioning me about the whereabouts of his Intelligence Officer who I knew had gone off to bring up ‘A’ Echelon, a small boy to my embarrassment, placed an apple into each of my hands which I had no alternative but to accept, as I was standing to attention.’Fairly soon after the liberation, René ter Berg, travelling salesman, and his wife, artist, who live on Kloosterweg, have the idea of erecting a Saint Mary’s Chapel in this special location. Eventually it is to be ‘Saint Mary’s Chapel of the four Waalwijk parishes’. On 21 September 1947 the date stone is cemented in place, inside it a document and a text and on Sunday 12 October of the same year the chapel is consecrated.In 1952 Waalwijk artist Wim Klijn designs four stained glass windows. Many years later, on 5 May 1995, Lieutenant-General Sir Derek Lang unveils a monument with the emblems of the three Scottish battalions. Just over fifty years before he was the Commanding Officer of one of these, the 5th Queen’s Own Cameron Highlanders.

5th Camerons in Hoekske

Liberation of Waalwijk

A unique location

On Monday 30 October 152 Brigade, one of the three in the 51 Highland Division, prepares to liberate the town of Waalwijk. Operation Colin, which was launched near Schijndel, is exactly one week old. The objective of the division, the Bergsche Maas, is finally in sight. On their way there the three battalions of 152 have to take the same crossroads. The 2nd Seaforth Highlanders is heading for Besoyen (Waalwijk West), the 5th Seaforth Highlanders is to occupy the area south of the railway line and the 5th Queen’s Own Cameron Highlanders will liberate the town of Waalwijk.Private James Nairne has to show the thousands of men and hundreds of vehicles the way. In his diary he describes what happens: ‘From 1100 until 1400 hours I stood on my crossroads (…) Waalwijk was full of joyous civilians. Cups of coffee and apples were brought out to us. It was kind of these Dutch people who were obviously so short of foodstuffs of all descriptions themselves. Whilst the Commanding Officer was questioning me about the whereabouts of his Intelligence Officer who I knew had gone off to bring up ‘A’ Echelon, a small boy to my embarrassment, placed an apple into each of my hands which I had no alternative but to accept, as I was standing to attention.’Fairly soon after the liberation, René ter Berg, travelling salesman, and his wife, artist, who live on Kloosterweg, have the idea of erecting a Saint Mary’s Chapel in this special location. Eventually it is to be ‘Saint Mary’s Chapel of the four Waalwijk parishes’. On 21 September 1947 the date stone is cemented in place, inside it a document and a text and on Sunday 12 October of the same year the chapel is consecrated.In 1952 Waalwijk artist Wim Klijn designs four stained glass windows. Many years later, on 5 May 1995, Lieutenant-General Sir Derek Lang unveils a monument with the emblems of the three Scottish battalions. Just over fifty years before he was the Commanding Officer of one of these, the 5th Queen’s Own Cameron Highlanders. Am Montag, dem 30. Oktober, bereitet sich die 152 Brigade, eine der drei Brigadeeinheiten der 51 Highland Division, auf die Befreiung der Stadt Waalwijk vor. Die Operation Colin, die in der Nähe von Schijndel begonnen wurde, ist genau eine Woche alt. Das Ziel der Division, die Bergsche Maas, ist endlich in Sicht. Auf dem Weg dorthin müssen die drei 152er Bataillone dieselbe Kreuzung nehmen. Die 2nd Seaforth Highlanders ziehen nach Besoyen (Waalwijk West), die 5th Seaforth Highlanders sollen das Gebiet südlich der Eisenbahnlinie besetzen und die 5th Queen's Own Cameron Highlanders werden die Stadt Waalwijk befreien.Der Gefreite James Nairne muss den Tausenden von Männern und Hunderten von Fahrzeugen den Weg weisen. In seinem Tagebuch beschreibt er, was passiert: "Von 1100 bis 1400 Uhr stand ich auf meiner Kreuzung (...) Waalwijk war voll von fröhlichen Zivilisten. Tassen mit Kaffee und Äpfeln wurden uns gebracht. Das war nett von diesen Niederländern, die offensichtlich selbst so knapp an Lebensmitteln aller Art waren. Während der kommandierende Offizier mich über den Verbleib seines Geheimdienstlers befragte, von dem ich wusste, dass er gegangen war, um die A-Echelon zu holen, drückte mir ein kleiner Junge zu meiner Verlegenheit je einen Apfel in die Hand, den ich, da ich stramm stand, unbedingt annehmen musste.Schon bald nach der Befreiung haben der Handelsvertreter René ter Berg und seine Frau, eine Künstlerin, die am Kloosterweg wohnen, die Idee, an diesem besonderen Ort eine Marienkapelle zu errichten. Es soll schließlich die "Marienkapelle der vier Waalwijker Gemeinden" werden. Am 21. September 1947 wird der Datumsstein eingemauert, darin eine Urkunde und ein Text, und am Sonntag, dem 12. Oktober desselben Jahres, wird die Kapelle eingeweiht.1952 entwirft der Waalwijker Künstler Wim Klijn vier Buntglasfenster. Viele Jahre später, am 5. Mai 1995, enthüllt Generalleutnant Sir Derek Lang ein Denkmal mit den Emblemen der drei schottischen Bataillone. Etwas mehr als fünfzig Jahre zuvor war er Kommandeur eines dieser Bataillone, des 5th Queen's Own Cameron Highlanders. Op maandag 30 oktober maakt de 152e Brigade, een van de drie van de 51e Highland Divisie zich op om Waalwijk te bevrijden. De Operatie Colin, die bij Schijndel startte, is dan precies een week aan de gang. Het einddoel, de Bergsche Maas komt eindelijk in zicht. Op weg daarnaartoe passeren de bataljons dezelfde kruising. Het 2e Seaforth Highlanders gaat naar Besoyen (Waalwijk West), het 5e Seaforth Highlanders blijft ten zuiden van de spoorlijn en het 5e Queen’s Own Cameron Highlanders bevrijd Waalwijk Centrum. Soldaat James Nairne moet de duizenden militairen en honderden voertuigen de weg wijzen. Hij beschrijft wat er gebeurt: ‘Waalwijk was vol juichende burgers. We kregen kopjes koffie en appels aangereikt. Het was erg vriendelijk van deze Nederlandse mensen die zelf duidelijk een tekort aan allerlei soorten eten hadden. Terwijl de commandant mij vroeg waar de Inlichtingenofficier was (…) plaatste een jongetje, tot mijn grote verlegenheid, een appel in iedere hand, die ik wel moest aannemen aangezien ik in de houding stond.’Al vrij snel na de bevrijding krijgen René ter Berg, vertegenwoordiger, en zijn vrouw, een kunstenares, die aan de Kloosterweg wonen, het idee voor een Mariakapel op deze bijzondere plek. Uiteindelijk wordt het ‘de Mariakapel der vier Waalwijkse parochies’ . Op 21 september 1947 wordt de datumsteen geplaatst en een oorkonde met een tekst ingemetseld en&nbsp; op zondag 12 oktober van dat jaar wordt de kapel ingezegend.In 1952 vervaardigt de Waalwijkse kunstenaar <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://waalwijkwiki.nl/index.php?title=Wim_Klijn&amp;action=edit&amp;redlink=1">Wim Klijn</a> vier glas-in-lood ramen, met daarop de vier Waalwijkse parochieheiligen. Vele jaren later, op 5 mei 1995, onthult luitenant-generaal b.d. Sir Derek Lang een monument in de tuin van de kapel met daarop de emblemen van de Schotse bataljons. Iets meer dan vijftig jaar daarvoor was hij de commandant geweest van een van de drie, het 5e Queen’s Own Cameron Highlanders dat Waalwijk Centrum bevrijdde.

 A unique location Een unieke plaats A unique location

It is 28 October 1944 around 2.30 pm when two aircraft from 175 Squadron make an attack on Ruijtenberg's shipyard. At that moment, two German tracked vehicles, so-called Sturmgeschütze, are standing in Benedenkerkstraat. The first vehicle is towing the second one whose track is damaged. The first vehicle is under a plane tree near Dr Wijffels' house, the second under the lime trees near the Timmers family's former farm. The two fighters also spot the enemy vehicles and launch an attack from the south. At that moment, the Wijffels family flees with some others into the basement. The entrance to the cellar is closed with a wooden hatch topped by an iron plate. Via a pulley, everything can be opened from the inside.When the attack is over, the people inside hear pounding on the hatch and a German shouts, ‘Raus kommen, das Haus an die Überseite brennt. ’ (‘Come out. The house across the road is burning.’)There is indeed a fire but it involves a wood store and also one of the tracked vehicles. The men begin extinguishing the wood store. The German soldier, however, insists that the fire of his tracked vehicle be extinguished first because, he explains, the vehicle is full of ammunition in the form of shells. ‘Wenn das los geht finden Sie keine Hauser zurück, nur ein riesigen Loch’. (‘When that explodes you instead of your houses you will find just one huge crater.’) With everybody helping out the fire in the tracked vehicle was extinguished and a tragedy is avoided. The vehicles then leave for the Lambertus Church in Raamsdonk to reinforce ‘Brückenkopf Keizersveer’.The drag trail of the blocked drive wheel of the faulty vehicle can still be seen in surface of Benedenkerkstraat for years to come.

One of the two Sturmgeschutze

Unwilling firefighters

It is 28 October 1944 around 2.30 pm when two aircraft from 175 Squadron make an attack on Ruijtenberg's shipyard. At that moment, two German tracked vehicles, so-called Sturmgeschütze, are standing in Benedenkerkstraat. The first vehicle is towing the second one whose track is damaged. The first vehicle is under a plane tree near Dr Wijffels' house, the second under the lime trees near the Timmers family's former farm. The two fighters also spot the enemy vehicles and launch an attack from the south. At that moment, the Wijffels family flees with some others into the basement. The entrance to the cellar is closed with a wooden hatch topped by an iron plate. Via a pulley, everything can be opened from the inside.When the attack is over, the people inside hear pounding on the hatch and a German shouts, ‘Raus kommen, das Haus an die Überseite brennt. ’ (‘Come out. The house across the road is burning.’)There is indeed a fire but it involves a wood store and also one of the tracked vehicles. The men begin extinguishing the wood store. The German soldier, however, insists that the fire of his tracked vehicle be extinguished first because, he explains, the vehicle is full of ammunition in the form of shells. ‘Wenn das los geht finden Sie keine Hauser zurück, nur ein riesigen Loch’. (‘When that explodes you instead of your houses you will find just one huge crater.’) With everybody helping out the fire in the tracked vehicle was extinguished and a tragedy is avoided. The vehicles then leave for the Lambertus Church in Raamsdonk to reinforce ‘Brückenkopf Keizersveer’.The drag trail of the blocked drive wheel of the faulty vehicle can still be seen in surface of Benedenkerkstraat for years to come. Es ist der 28. Oktober 1944 gegen 14.30 Uhr, als zwei Flugzeuge des Geschwaders 175 einen Angriff auf die Werft von Ruijtenberg fliegen. In diesem Moment stehen zwei deutsche Kettenfahrzeuge, sogenannte Sturmgeschütze, in der Benedenkerkstraat. Das erste Fahrzeug schleppt das zweite ab, dessen Kette beschädigt ist. Das erste Fahrzeug steht unter einer Platane in der Nähe des Hauses von Dr. Wijffels, das zweite unter den Linden in der Nähe des ehemaligen Bauernhofs der Familie Timmers. Die beiden Kämpfer entdecken auch die feindlichen Fahrzeuge und starten einen Angriff von Süden. In diesem Moment flüchtet die Familie Wijffels mit einigen anderen in den Keller. Der Eingang zum Keller ist mit einer hölzernen Luke verschlossen, die mit einer Eisenplatte abgedeckt ist. Über einen Flaschenzug kann alles von innen geöffnet werden.Als der Angriff vorbei ist, hören die Leute drinnen das Hämmern an der Luke und ein Deutscher ruft: "Raus kommen, das Haus an die Überseite brennt. Raus kommen, das Haus an der Überseite brennt." Es brennt tatsächlich, aber es handelt sich um ein Holzlager und auch um eines der Kettenfahrzeuge. Die Männer beginnen, das Holzlager zu löschen. Der deutsche Soldat besteht jedoch darauf, dass zuerst das Feuer seines Kettenfahrzeugs gelöscht wird, da das Fahrzeug mit Munition in Form von Granaten gefüllt ist. Wenn das losgeht, finden Sie keinen Hauser zurück, nur ein riesiges Loch". ('Wenn das losgeht, finden Sie keine Häuser zurück, nur ein riesiges Loch.') Dank der Hilfe aller konnte das Feuer im Kettenfahrzeug gelöscht und eine Tragödie verhindert werden. Die Fahrzeuge machen sich dann auf den Weg zur Lambertuskirche in Raamsdonk, um den 'Brückenkopf Keizersveer' zu verstärken. Die Schleifspur des blockierten Antriebsrades des defekten Fahrzeugs ist noch jahrelang auf der Oberfläche der Benedenkerkstraat zu sehen. Het is 28 oktober 1944 rond half drie ’s middags als twee vliegtuigen van het 175 Squadron een aanval uitvoeren op de scheepswerf van Ruijtenberg. Op dat moment staan er twee Duitse rupsvoertuigen, zogenaamde Sturmgeschütze, in de Benedenkerkstraat. Het eerste voertuig sleept het tweede waarvan een rupsband beschadigd is. Het eerste voertuig staat onder een plataan bij het huis van dr. Wijffels, het tweede onder de lindebomen bij de voormalige boerderij van de familie Timmers. De twee jachtvliegtuigen zien de vijandelijke voertuigen ook en zetten vanuit het zuiden een aanval in. Op dat moment vlucht de familie Wijffels met enkele anderen direct de kelder in. De ingang van de kelder wordt afgesloten met een houten luik met daarop een ijzeren plaat. Via een katrol kan alles van binnenuit geopend worden.Als de aanval voorbij is, wordt er op het luik gestampt en roept een Duitser: “Raus kommen, das Haus an die Überseite brennt ". Er is inderdaad brand maar het betreft een houtopslag en ook één van de rupsvoertuigen. De mannen beginnen met het blussen van de houtopslag. De Duitse soldaat dringt er echter op aan dat eerst de brand van zijn rupsvoertuig wordt geblust want, zo verklaart hij, het voertuig zit vol met munitie in de vorm van granaten. “Wenn das los geht finden Sie keine Hauser zurück, nur ein riesigen Loch“. Toen is met man en macht de brand in het rupsvoertuig geblust om een tragedie te voorkomen. Daarna zijn de voertuigen vertrokken naar de Lambertuskerk te Raamsdonk om ‘Brückenkopf Keizersveer’ te versterken. Het sleepspoor van het geblokkeerde aandrijfwiel van het defecte voertuig is nog jaren te zien geweest in het wegdek van de Benedenkerkstraat.

 Unwillige Feuerwehrleute Brandweerlieden tegen wil en dank Unwilling firefighters

As soon as the front moves closer to Drunen, in late October 1944, more and more Drunen people seek shelter. One of such safe havens is inside the solid hull of the Hertogin van Brabant mill, a seventeenth-century corn mill. When the front comes to a halt on 30 October at the Afwateringskanaal from ‘s-Hertogenbosch to Drongelen, Drunen is on the front line. As a result, the number of people sheltering in the mill grows to 95. The people are packed like sardines in a tin and the tension is almost palpable. The adults pray to God and the Virgin Mary. And they agree that there will be an effigy of Mary in the mill when the war is over.&nbsp;As the mill is a prominent vantage point, a group of three Germans is stationed at the mill that same day. On 30 October, this Sprengkommando under Wachtmeister Kuche blew up the bridge at Baardwijk. They are ordered to also blow up the mill once Allied troops launch the attack on Drunen. Ammunition and provisions are delivered on Friday 3 November. When shelling erupts the following afternoon and the Allied attack begins, the three Germans decide to ignore the order and instead head for the bridge at Heusden. They scouted the route a few days earlier. They leave quietly and it is not until much later that the civilians realise the disaster they have so narrowly escaped.It is an act of extraordinary compassion at a time marked by unprecedented brutality. In this way, they have saved the lives of 95 civilians including the later minister Martin van Rooijen. The mill has escaped a disaster. That things may also turn out differently was demonstrated in Heusden, where no fewer than 134 residents were killed when the town hall was blown up on 5 November.Ten years after the near-disaster, the residents' promise is fulfilled and a picture of Our Lady of Perpetual Help is erected over the entrance door of the mill. A permanent reminder of a minor miracle.

The Mill

molen_drunen_-_drie_goede_duitsers_in_drunen.jpg

Three decent Germans

As soon as the front moves closer to Drunen, in late October 1944, more and more Drunen people seek shelter. One of such safe havens is inside the solid hull of the Hertogin van Brabant mill, a seventeenth-century corn mill. When the front comes to a halt on 30 October at the Afwateringskanaal from ‘s-Hertogenbosch to Drongelen, Drunen is on the front line. As a result, the number of people sheltering in the mill grows to 95. The people are packed like sardines in a tin and the tension is almost palpable. The adults pray to God and the Virgin Mary. And they agree that there will be an effigy of Mary in the mill when the war is over.&nbsp;As the mill is a prominent vantage point, a group of three Germans is stationed at the mill that same day. On 30 October 1944, this Sprengkommando under Wachtmeister Kuche blew up the bridge at Baardwijk. They are ordered to also blow up the mill once Allied troops launch the attack on Drunen. Ammunition and provisions are delivered on Friday 3 November. When shelling erupts the following afternoon and the Allied attack begins, the three Germans decide to ignore the order and instead head for the bridge at Heusden. They scouted the route a few days earlier. They leave quietly and it is not until much later that the civilians realise the disaster they have so narrowly escaped.It is an act of extraordinary compassion at a time marked by unprecedented brutality. In this way, they have saved the lives of 95 civilians including the later minister Martin van Rooijen. The mill has escaped a disaster. That things may also turn out differently was demonstrated in Heusden, where no fewer than 134 residents were killed when the town hall was blown up on 5 November 1944.Ten years after the near-disaster, the residents' promise is fulfilled and a picture of Our Lady of Perpetual Help is erected over the entrance door of the mill. A permanent reminder of this miracle. Als die Front Ende Oktober 1944 näher an die Ortschaft Drunen heranrückt, suchen immer mehr Menschen dort Schutz. Einer dieser sicheren Zufluchtsorte befindet sich in der Herzogin von Brabant-Mühle, einer Getreidemühle aus dem 17. Jahrhundert. Als die Front am 30. Oktober 1944 am Afwateringskanaal von 's-Hertogenbosch nach Drongelen zum Stehen kommt, befindet sich Drunen an der Frontlinie. Die Zahl der Menschen, die in der Mühle Zuflucht suchen, steigt dadurch auf 95. Sie sind zusammengepfercht wie Sardinen in einer Dose und die Spannung ist fast greifbar. Die Erwachsenen beten zu Gott und der Jungfrau Maria. Und sie sind sich einig, dass nach dem Krieg ein Marienbildnis in der Mühle aufgestellt werden soll.Da die Mühle ein prominenter Aussichtspunkt ist, wird noch am selben Tag eine Gruppe von drei deutschen Soldaten in der Mühle stationiert. Am 30. Oktober 1944 sprengt dieses Sprengkommando unter Wachtmeister Kuche die Brücke von Baardwijk. Sie erhalten den Befehl, auch die Mühle zu sprengen, sobald die alliierten Truppen den Angriff auf Drunen beginnen. Am Freitag, den 3. November 1944, werden Munition und Proviant geliefert. Als am folgenden Nachmittag der Beschuss einsetzt und der Angriff der Alliierten beginnt, beschließen die drei Deutschen, den Befehl zu ignorieren und stattdessen die Brücke bei Heusden anzusteuern. Sie hatten die Route einige Tage zuvor ausgekundschaftet. Sie brechen in aller Stille auf, und erst viel später wird den Zivilistinnen und Zivilisten klar, welcher Katastrophe sie so knapp entgangen sind.Es ist ein Akt außergewöhnlicher Barmherzigkeit in einer Zeit, die von beispielloser Brutalität geprägt ist. Auf diese Weise wurde das Leben von 95 Personen gerettet, darunter auch das des späteren Ministers Martin van Rooijen. Die Mühle ist einer Katastrophe entgangen. Dass es auch anders kommen kann, zeigte sich in Heusden, wo bei der Sprengung des Rathauses am 5. November 1944 nicht weniger als 134 Einwohner getötet wurden.Zehn Jahre nach der Beinahe-Katastrophe wird das Versprechen der Bewohner eingelöst und ein Bild der Muttergottes von der Immerwährenden Hilfe über der Eingangstür der Mühle aufgestellt. Eine bleibende Erinnerung an dieses Wunder. Zodra het front dichter bij Drunen komt, eind oktober 1944, zoeken steeds meer Drunenaren een schuilplaats op. Een daarvan is onderin de stevige romp van de Hertogin van Brabant molen, een korenmolen uit de zeventiende eeuw. Als het front op 30 oktober tot stilstand komt bij het Afwateringskanaal van ’s-Hertogenbosch naar Drongelen ligt Drunen aan het front. Hierdoor neemt het aantal mensen dat schuilt in de molen toe tot 95. De mensen zitten als haringen in een ton en de volwassenen zijn tot het uiterste gespannen. Ze bidden tot God en tot Maria. En ze spreken af dat er een beeltenis van Maria in de molen komt als de oorlog is afgelopen.Omdat de molen een prominent uitkijkpunt is, wordt er diezelfde dag een groepje van drie Duitsers in de molen gelegerd. Op 30 oktober heeft dit Sprengkommando onder Wachtmeister Kuche de brug bij Baardwijk opgeblazen. Ze krijgen bevel om ook de molen in de lucht te laten springen wanneer de geallieerde troepen de aanval op Drunen openen. Op vrijdag 3 november wordt er munitie en proviand afgeleverd. Wanneer de beschieting losbarst de volgende middag en de geallieerde aanval begint , besluiten de drie Duitsers het bevel te negeren en rijden ze naar de brug bij Heusden. De route hebben ze een paar dagen eerder al verkend. Ze vertrekken met stille trom en pas later beseffen de burgers aan welke ramp ze zijn ontsnapt.Het is een daad van uitzonderlijke compassie in een tijd die gekenmerkt wordt door ongekende wreedheid. Zo redden zij het leven van 95 burgers &nbsp;onder wie de latere staatssecretaris Martin van Rooijen. De molen is ontsnapt aan een ramp. Dat het ook anders kan aflopen blijkt in Heusden, waar op 5 november niet minder dan 134 inwoners om het leven komen als het stadhuis wordt opgeblazen.Tien jaar na de bijna-ramp wordt de belofte van de inwoners waargemaakt en komt er een afbeelding van Onze Lieve Vrouwe van Altijddurende Bijstand boven de toegangsdeur van de molen. Een permanente herinnering aan wat er had kunnen gebeuren.

Odkryj miejsca pamięci

Odkryj więcej miejsc pamięci