After Overloon was captured, the battle for Venray to the south also became very tense. The battle at the Loobeek brook was so fierce that it was nicknamed ‘Bloedbeek’ (blood brook). The Allies liberated Venray on 18 October. The Battle of Overloon was over. It is estimated that more than a thousand soldiers died here. Many of them are buried in the British War Cemeteries in Overloon and Venray and the German War Cemetery in Ysselsteyn. The American casualties were buried at different locations.

battle_overloon.jpg

Vector of Memory - Overloon

The Battle of Overloon

Na de inname van Overloon werd ook om het zuidelijker gelegen Venray fel gestreden. De strijd bij de Loobeek was zo heftig dat die de bijnaam ‘Bloedbeek’ kreeg. Op 18 oktober bevrijdden de geallieerden Venray. De Slag bij Overloon was voorbij. Geschat wordt dat meer dan duizend militairen sneuvelden. Velen van hen rusten op de Britse erevelden in Overloon en Venray en de Duitse Oorlogsbegraafplaats in Ysselsteyn. De Amerikaanse gesneuvelden werden elders begraven.Met als slogan ‘Oorlog hoort in een museum’ presenteert Oorlogsmuseum Overloon de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Met speciale aandacht voor de Slag bij Overloon.&nbsp;<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/CjnNdfBVLug?showinfo=0"></iframe> Nach der Einnahme von Overloon entbrannte ein erbitterter Kampf um das südlicher gelegene Venray. Die Gefechte rund um den Bach Loobeek waren so dramatisch, dass dieser den Spitznamen „Bloedbeek“ – Blutbach – erhielt. Am 18. Oktober wurde Venray durch die Alliierten befreit. Die Schlacht bei Overloon war vorüber. Schätzungen zufolge kamen während der Schlacht mehr als eintausend Soldaten ums Leben. Viele von ihnen ruhen auf den britischen Soldatenfriedhöfen in Overloon und Venray sowie auf der Deutschen Kriegsgräberstätte Ysselsteyn. Die amerikanischen Gefallenen wurden an anderen Orten begraben.Das Kriegsmuseum Overloon präsentiert unter dem Motto „Krieg gehört ins Museum“ die Geschichte des Zweiten Weltkrieges, mit besonderem Augenmerk auf die Schlacht bei Overloon.&nbsp; Après la prise d'Overloon, la bataille pour Venray, au sud, devint également très tendue. La bataille au ruisseau de Loobeek fut si féroce qu'elle fut surnommée "Bloedbeek" (ruisseau de sang). Les Alliés libérèrent Venray le 18 octobre. La bataille d'Overloon était terminée. On estime que plus d'un millier de soldats y ont perdu la vie. Beaucoup d'entre eux sont enterrés dans les cimetières de guerre britanniques d'Overloon et de Venray et dans le cimetière de guerre allemand d'Ysselsteyn. Les victimes américaines ont été enterrées à différents endroits.

 De Slag bij Overloon Die Schlacht bei Overloon La bataille d'Overloon

In the attic, you will hear the thrilling story of the Jewish boy Jaap van Cleef, as he hid there for over two years. About his hiding place, his family history and events after his liberation. His little room is furnished in a WW II-period style.Nune Ville is a 19th century villa situated next to the Domineeshuis, the local minister’s home in which Vincent van Gogh lived and had his workshop. His neighbour and girlfriend Margot Begemann lived in Nune Ville. You will learn about their special and dramatic love story. Most of the furniture, objects and paintings originate from their time. You will receive a guided tour through the salon, living room, attic with servant rooms, kitchen, laundry room and garden.

dienstbodekamer_nune_ville.jpg

foto_nune_ville_met_vlag_en_margot_en_rozen.jpg

de_salon_in_nune_ville.jpg

Shelter Jaap van Cleef in servants' room in attic

schuilplaats_jaap_van_cleef_in_dienstbodekamer_op_zolder_nune_ville.jpg

Salon Nune Ville, a place full of stories

Auf dem Dachboden hören Sie die spannende Geschichte des jüdischen Jungen Jaap van Cleef, der sich dort über zwei Jahre lang versteckte. Über sein Versteck, seine Familiengeschichte und die Ereignisse nach seiner Befreiung. Sein kleines Zimmer ist im Stil des Zweiten Weltkriegs eingerichtet.Nune Ville ist eine Villa aus dem 19. Jahrhundert, die neben dem Domineeshuis liegt, dem Haus des örtlichen Pfarrers, in dem Vincent van Gogh lebte und sein Atelier hatte. Seine Nachbarin und Freundin Margot Begemann wohnte in Nune Ville. Sie erfahren etwas über ihre besondere und dramatische Liebesgeschichte. Die meisten Möbel, Gegenstände und Gemälde stammen aus ihrer Zeit. Sie erhalten eine Führung durch den Salon, das Wohnzimmer, das Dachgeschoss mit Dienstbotenzimmern, die Küche, die Waschküche und den Garten. Op zolder, in de dienstbodekamer waar de Joodse jongen, Jaap van Cleef, twee jaar verborgen zat, hoort u zijn spannende verhaal. Over zijn schuilplaats, zijn familiegeschiedenis en gebeurtenissen na zijn bevrijding. Het kamertje is ingericht in de WOII periode.Nune Ville is een 19e-eeuwse villa die gelegen is naast het Domineeshuis, waar Vincent van Gogh tijdelijk woonde en een atelier had. In Nune Ville woonde zijn buurvrouw en vriendin Margot Begemann. Hun bijzondere, dramatische liefdesverhaal hoort u natuurlijk ook.&nbsp;De meeste meubels, objecten en schilderijen zijn uit die tijd. U krijgt een rondleiding met bijbehorende verhalen in de salon, woonkamer, zolder met dienstbodekamers, keuken, mangelkamer en tuin.

 Salon Nune Ville, een villa vol verhalen Salon Nune Ville, ein Ort voller Geschichten

Because the Germans expected an Allied attack in this region, on September 27, the order went out to evacuate the population immediately. Overloon and the villages to the east had to be evacuated within a few hours. The 3,000 evacuees sheltered in the small villages of Holthees, Maashees and Smakt.But on September 30, the British bombed Holthees. There were 12 deaths and many wounded, with extensive damage to homes and buildings. The inhabitants of Holthees and the evacuees were forced to move on towards Venray.

Refugee

Da die Deutschen in diesem Gebiet einen Angriff der Alliierten erwarteten, wurde am 27. September die unverzügliche Evakuierung der Bevölkerung befohlen. Overloon und die östlich davon gelegenen Dörfer mussten innerhalb weniger Stunden geräumt werden. Die gut 3000 Evakuierten wurden in den Dörfchen Holthees, Maashees und Smakt untergebracht.Am 30. September jedoch wurde auch Holthees von den Engländern bombardiert. Zwölf Menschen starben, und viele wurden verwundet. Der Schaden an den Wohnhäusern und Gebäuden war groß. Sowohl die Bewohner von Holthees als auch die Flüchtlinge wurden gezwungen, weiterzuziehen, diesmal in Richtung Venray.&nbsp; Omdat de Duitsers een aanval van de geallieerden verwachtten in dit gebied, werd op 27 september bevolen dat de bevolking onmiddellijk moest evacueren. Overloon en de reeks oostelijk daarvan gelegen dorpen moesten binnen een paar uur worden ontruimd. De ruim 3000 evacués werden in de kleine dorpen Holthees, Maashees en Smakt ondergebracht.Maar ook Holthees werd op 30 september door de Engelsen gebombardeerd. Er vielen 12 doden en een groot aantal gewonden. Er was veel schade aan huizen en gebouwen. De bewoners van Holthees én de evacués werden gedwongen verder te trekken in de richting van Venray.Fietsroutes Liberation Route De Liberation Route Brabant vertelt het verhaal van de bevrijding, maar toont ook wat de Tweede Wereldoorlog heeft betekend voor gewone Brabanders. Acht fietsroutes van circa veertig kilometer, verspreid over Noord-Brabant, leiden je langs Brabant Remembers-verhalen, luisterzuilen van de Liberation Route Europe, monumenten en musea, die samen de impact van de oorlog op Noord-Brabant zichtbaar maken. Onderweg brengt een app op locatie de verhalen tot leven. De routes zijn te bestellen via <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://webshop.visitbrabant.com">webshop.visitbrabant.com</a>

 Flüchtling Vluchteling

On the 17th, 18th and 19th of September, massive airdrops took place in the area between Best and Son. Thousands of American paratroopers from the 101st Airborne Division and hundreds of gliders with military equipment landed there on their drop zones. The operation, known as Market Garden, aimed to capture a strip of land, called a corridor and seize and hold the roads and bridges. This would allow the XXXth British Corps to use it to advance to Arnhem.An American company attempted to capture the bridge over the Wilhelmina Canal, but failed. German soldiers blew up the bridge. But on the 19th of September, the Americans, with the help of British tanks, still achieved a victory. Then the 15th Scottish Division was tasked to secure the western part of the landing zone. Best also had to be liberated.It turned out not to be easy. The occupier had constructed heavy defences in Best. From the 21st of September, the troops of the Scottish Division were involved in continuous fighting in the city centre, near the railway line and the Vleut. Eventually, they managed to liberate Best on the 24th of October.

Fortress Best

Am 17. 18. und 19. September fanden groß angelegte Luftlandeoperationen zwischen Best und Son statt. Mehrere Tausend amerikanische Fallschirmjäger der 101. Airborne Division und mehrere Hundert mit Militärmaterial beladene Segelflugzeuge landen dort in ihrer Landezone. Diese ‚Market Garden’ Operation hatte zum Ziel einen Landstrich, den sogenannten Korridor, zu erobern und Straßen und Brücken zu besetzen und zu halten. Über diesen Korridor sollte das XXX. britische Armeekorps nach Arnheim vorrücken.Eine amerikanische Kompanie versuchte die Brücke über den Wilhelminakanaal zu erobern, was nicht gelang. Die Brücke wurde von deutschen Soldaten gesprengt. Am 19. September erlangten die Amerikaner mit Hilfe von britischen Panzern allerdings einen Sieg. Anschließend war es die Aufgabe der 15. schottischen Division die westliche Landezone zu sichern. Dazu gehörte auch die Befreiung von Best.Einfach war das allerdings nicht. Der Besatzer hatte schwere Verteidigungsstellungen in Best errichtet. Die Soldaten der schottischen Division mussten ab dem 21. September im Zentrum der Stadt, an der Bahnlinie und in ‚de Vleut’ ununterbrochen kämpfen. Schließlich konnten sie Best am 24. Oktober befreien. Op 17, 18 en 19 september vonden er grootscheepse luchtlandingen plaats in het gebied tussen Best en Son. Duizenden Amerikaanse parachutisten van de 101st Airborne Division en honderden zweefvliegtuigen met militair materieel landden daar op hun dropzones. De operatie, bekend onder de naam Market Garden, had als doel een strook land, een zogenaamde corridor, te veroveren en wegen en bruggen bezet te houden. Daarover zou dan het XXXe Britse Legerkorps oprukken naar Arnhem.Een Amerikaanse compagnie probeerde de brug over het Wilhelminakanaal te veroveren, maar dat mislukte. Duitse soldaten bliezen de brug op. Maar op 19 september behaalden de Amerikanen met hulp van Britse tanks toch een overwinning. Vervolgens was het de 15e Schotse Divisie die de taak kreeg om het westelijk deel van de landingszone veilig te stellen. Daarbij moest ook Best worden bevrijd.Dat bleek niet eenvoudig. De bezetter had zware verdedigingsstellingen opgeworpen in Best. De soldaten van de Schotse divisie moesten vanaf 21 september voortdurend gevechten leveren in het centrum, bij de spoorlijn en in de Vleut. Uiteindelijk wisten ze Best op 24 oktober te bevrijden.Fietsroutes Liberation Route De Liberation Route Brabant vertelt het verhaal van de bevrijding, maar toont ook wat de Tweede Wereldoorlog heeft betekend voor gewone Brabanders. Acht fietsroutes van circa veertig kilometer, verspreid over Noord-Brabant, leiden je langs Brabant Remembers-verhalen, luisterzuilen van de Liberation Route Europe, monumenten en musea, die samen de impact van de oorlog op Noord-Brabant zichtbaar maken. Onderweg brengt een app op locatie de verhalen tot leven. De routes zijn te bestellen via <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://webshop.visitbrabant.com">webshop.visitbrabant.com</a>

 Die Festung Best Bolwerk Best

Two days after the liberation of Breda on 29 October 1944, elements of Major General Maczek's 1st Polish Armoured Division raced north; their objective was Moerdijk and the vital bridges there. However, before this could be achieved, the Cromwell tanks of the reconnaissance unit, 10 PSK, had to cross the River Mark. At Nieuwe Veer, just south of Moerdijk, they attempted to do so, but both the brand new road bridge and the railway bridge had been blown up. It was therefore decided to send the infantry, the 8th Battalion nicknamed the 'Blood Shirts', across the River Mark in boats. The result of this was the formation of a small bridgehead on 31 October.Polish bridgeheadThe opposing forces, the 245 Infantry Division of Lieutenant-General Sander, did not take long to respond, and soon German counterattacks followed one after another. The German response was so fierce because the road to Moerdijk had to be kept open as long as possible for the retreating troops. During the following night, reinforcements were brought in via floating bridges in the form of eight Sherman tanks and two M-10 Self Propelled Guns, and on 1 November the Polish forces managed to enlarge the bridgehead somewhat. However, the German troops launched a renewed counterattack and pushed them back again to near the Mark.RetreatOne Sherman tank after another was knocked out, and at 6pm the decision was taken to abandon the bridgehead. Around midnight, all Polish troops were back on the south bank of the Mark. The battle had been short but extraordinarily fierce, and Polish losses were considerable: 16 killed, 40 wounded and eight missing. Two days later, Maczek's troops successfully crossed the Mark canal near Ter Aalst, and on 9 November Moerdijk finally fell into Polish hands.

nieuwe_veer_carrier.jpg

nieuwe_veer_met_2_shermans_en_brug_op_achtergrond.jpg

nieuwe_veer.jpg

Bloody battle for a bridgehead

Zwei Tage nach der Befreiung von Breda am 29. Oktober 1944 stürmten Teile der 1. polnischen Panzerdivision von Generalmajor Maczek nach Norden; ihr Ziel war Moerdijk und die dortigen wichtigen Brücken. Bevor dies jedoch erreicht werden konnte, mussten die Cromwell-Panzer der Aufklärungsabteilung 10 PSK den Fluss Mark überqueren. Bei Nieuwe Veer, südlich von Moerdijk, versuchten sie dies, aber sowohl die nagelneue Straßenbrücke als auch die Eisenbahnbrücke waren gesprengt worden. Daher wurde beschlossen, die Infanterie, das 8. Bataillon mit dem Spitznamen "Bluthemden", in Booten über die Mark zu schicken. Das Ergebnis war die Bildung eines kleinen Brückenkopfes am 31. Oktober.Polnischer BrückenkopfDie gegnerischen Kräfte, die 245er Infanteriedivision von Generalleutnant Sander, ließen nicht lange auf sich warten, und bald folgte ein deutscher Gegenangriff nach dem anderen. Die deutsche Reaktion war deshalb so heftig, weil die Straße nach Moerdijk für die sich zurückziehenden Truppen so lange wie möglich offen gehalten werden musste. In der folgenden Nacht wurde über schwimmende Brücken Verstärkung in Form von acht Sherman-Panzern und zwei M-10-Selbstfahrlafetten herangebracht. Am 1. November gelang es den polnischen Truppen, den Brückenkopf etwas zu vergrößern, doch die deutschen Truppen starteten einen erneuten Gegenangriff und drängten sie wieder bis in die Nähe der Mark zurück.RückzugEin Sherman-Panzer nach dem anderen wurde ausgeschaltet, und um 18 Uhr wurde die Entscheidung getroffen, den Brückenkopf aufzugeben. Gegen Mitternacht waren alle polnischen Truppen wieder auf dem Südufer der Mark. Die Schlacht war kurz, aber außerordentlich heftig gewesen, und die polnischen Verluste waren beträchtlich: 16 Gefallene, 40 Verwundete und acht Vermisste. Zwei Tage später überquerten Maczeks Truppen erfolgreich den Markkanal bei Ter Aalst, und am 9. November fiel Moerdijk endgültig in polnische Hände. Twee dagen na de bevrijding van Breda op 29 oktober 1944 raceten onderdelen van de 1st Polish Armoured Division van generaal-majoor Maczek naar het noorden; hun doel was Moerdijk en de vitale bruggen daar. Maar eerst moesten de Cromwell tanks van de verkenningsafdeling, 10 PSK, de rivier de Mark oversteken. Dat probeerden ze bij Nieuwe Veer, pal ten zuiden van Moerdijk. Uiteraard waren zowel de gloednieuwe verkeersbrug als de spoorbrug opgeblazen. Besloten werd om de infanterie, het 8ste Bataljon, bijgenaamd de ‘Bloedhemden’, in bootjes de Mark over te zetten. Een klein bruggenhoofd was het resultaat op 31 oktober.Pools bruggenhoofdDe reactie van de tegenstander, de 245. Infanterie-Division van luitenant-generaal Sander, liet niet lang op zich wachten. Al snel volgden de Duitse tegenaanvallen elkaar op. De Duitse reactie was zo fel omdat de weg naar Moerdijk zo lang mogelijk moest worden opengehouden voor de terugtrekkende troepen. Gedurende de daaropvolgende nacht werd via drijvende bruggen versterking aangevoerd in de vorm van acht Sherman tanks en twee M-10 rupsvoertuigen. Op 1 november lukte het de Polen het bruggenhoofd wat te vergroten. Tot de Duitse troepen een hernieuwde tegenaanval inzetten en de Polen opnieuw terugdrongen tot dichtbij de Mark.&nbsp;TerugtochtDe ene na de andere Sherman tank werd uitgeschakeld. Om zes uur ’s avonds viel het besluit het bruggenhoofd op te geven. Rond middernacht waren alle Poolse troepen weer terug op de zuidoever van de Mark. De strijd was kort, maar buitengewoon fel geweest. De Poolse verliezen waren aanzienlijk: 16 doden, 40 gewonden en 8 vermisten. Twee dagen later staken de troepen van Maczek over het Markkanaal bij Ter Aalst. Deze oversteek was wel succesvol. Moerdijk viel uiteindelijk op 9 november in Poolse handen.

 Blutiger Kampf um einen Brückenkopf Bloedige strijd om een bruggenhoofd

From its liberation in late October 1944 until spring 1945, the Brabant capital swarmed with Allied soldiers. While most of these were housed in large buildings, such as the teacher training college in Sint Josephstraat, hundreds of others were billeted with civilians. From early November 1944, Canadian troops stayed in the city. Shortly before Christmas, on 20 December, they left in a hurry, a move related to the German counter-offensive in the Ardennes. Their place was taken over by Polish troops until mid-January, after which the Canadians returned.Because of their departure to the south, the Canadian troops had to celebrate Christmas early. This was the case for the billeted soldiers at Bosch Bakery (today De Groot Bakery) in Van Noremborghstraat, where a field kitchen was also set up. The soldiers appreciated the normality and the civilians were grateful to the liberators. As a reminder of Christmas, photos were taken, sometimes with the text 'somewhere in Holland', purposefully kept vague so as not to make the observant enemy any wiser than necessary.'s-Hertogenbosch was a post-liberation 'leave centre', a place where allied soldiers could rest and recuperate after a period at the front. Some soldiers, including Canadians, translated this as 'love centre', and parents, educators and clergy were very concerned about the local girls' free association with the liberators. To overcome this problem, the clergy sometimes sent older 'girls' to dance parties, causing Canadian soldiers to grumble that they now had to dance with grandmothers instead of lovely girls their own age. Nevertheless, here and there relationships were formed, and in the Brabant capital there is a Dutch post-war saying, 'Trees has a Canadian'... (Trees is a Dutch name for a girl).

foto_den_bosch_archief_0024190.jpeg

Christmas celebration with the Liberators

Von der Befreiung Ende Oktober 1944 bis zum Frühjahr 1945 wimmelte es in der Hauptstadt Brabants von alliierten Soldaten. Die meisten waren in großen Gebäuden wie dem Lehrerseminar in der Sint Josephstraat untergebracht, während Hunderte von ihnen bei Zivilisten einquartiert waren. Ab Anfang November 1944 waren es die kanadischen Truppen, die in der Stadt blieben. Kurz vor Weihnachten, am 20. Dezember, verließen sie die Stadt in aller Eile. Dies hing mit der deutschen Gegenoffensive in den Ardennen zusammen. Ihr Platz wurde bis Mitte Januar von den Polen eingenommen, danach kehrten die Kanadier zurück. Wegen ihres Abzugs in den Süden mussten die Kanadier Weihnachten früher feiern. Das galt auch für die Soldaten, die in der Bäckerei Bosch (heute Bäckerei De Groot) in der Van Noremborghstraat einquartiert waren, wo auch eine Feldküche eingerichtet war. Die Soldaten schätzten die Normalität und die Zivilbevölkerung war den Befreiern dankbar. Als Erinnerung an die Weihnachtsfeier wurden Fotos gemacht, machmal mit der Aufschrift 'irgendwo in Holland'. Dies geschah, um dem Feind keine unnötigen Informationen mitzuteilen.'s-Hertogenbosch war nach der Befreiung ein "Urlaubszentrum", ein Ort, an dem sich die alliierten Soldaten nach der Zeit an der Front erholen konnten. Einige Soldaten, darunter auch Kanadier, übersetzten dies mit "Liebeszentrum". Eltern, Erzieher und Geistliche waren sehr besorgt über den freien Umgang der Mädchen mit den Befreiern. Um dieses Problem zu lösen, schickten Geistliche manchmal ältere "Mädchen" zu Tanzveranstaltungen. Die kanadischen Soldaten beschwerten sich darüber, dass sie nun mit ihren Großmüttern tanzen mussten, anstatt mit Gleichaltrigen. Dennoch kam es hier und da zu einer Beziehung. Sogar in der Hauptstadt von Brabant hatte 'Trees een Canadees' ... ('Trees einen Kanadier', niederländisches Sprichwort nach dem Krieg). De Brabantse hoofdstad krioelde vanaf de bevrijding eind oktober 1944 tot het voorjaar van 1945 van de geallieerde militairen. Terwijl de meesten werden ondergebracht in grote gebouwen zoals de kweekschool in de Sint Josephstraat waren honderden anderen ingekwartierd bij burgers. Vanaf begin november 1944 waren het Canadese troepen die in de stad verbleven. Kort voor Kerstmis, op 20 december vertrokken ze halsoverkop. Dit hield verband met het Duitse tegenoffensief in de Ardennen. Hun plaats werd tot half januari ingenomen door de Polen, waarna de Canadezen weer terugkeerden. Vanwege hun vertrek naar het zuiden moesten de Canadezen het Kerstfeest eerder vieren. Dat was ook het geval voor de ingekwartierde militairen bij Bakkerij Bosch (tegenwoordige Bakkerij de Groot) in de Van Noremborghstraat, waar ook een veldkeuken was ingericht. De soldaten waardeerden de normaliteit en de burgers waren de bevrijders dankbaar. Als herinnering aan het Kerstfeest werden foto's gemaakt, soms met de tekst ‘somewhere in Holland’. Dat om de meelezende vijand niet wijzer te maken dan nodig.’s-Hertogenbosch was een ‘leave centre’ na de bevrijding, een plaats waar geallieerde militairen even op adem konden komen na een periode aan het front. Sommige militairen, ook Canadezen, vertaalden dit &nbsp;als ‘love centre’. Ouders, opvoeders en geestelijken maakten zich grote zorgen over de vrije omgang van de meisjes met de bevrijders. Om dit probleem te ondervangen stuurde de geestelijkheid soms oudere ‘meisjes’ naar dansfeesten. Canadese militairen mopperden dat ze nu met oma’s moesten dansen in plaats van lieftallige leeftijdgenoten. Desondanks kwam het hier en daar tot een relatie. Ook in de Brabantse hoofdstad had Trees soms een Canadees…&nbsp;

 Weihnachtsfeier mit den Befreiern Kerstviering met de bevrijders

After the front in North Brabant stabilised, several training schools were set up in the area. The 4th Canadian Armoured Division's training school was set up in Huize Sint Felix in Udenhout. Sint Felix was ideal as it was a huge building, where the Sisters of Charity from Tilburg taught girls and cared for the sick and elderly. The building was named after the patron saint of its creator, parish priest Felix Cuijpers.Training coursesOn 7 December 1944, the Canadian troops moved into the building, which had sleeping quarters equipped for 60 soldiers. The first commander was Lieutenant Colonel W.T. Cromb. Three days after commissioning, the first trainees arrived and lessons began. The lessons included practical elements, such as shooting with all kinds of weapons (in the Loonse and Drunense Dunes), tactical exercises, and theory, for example lessons on the German army. The course lasted two weeks, with the ultimate idea being to further improve the efficiency of the military. However, in practice the school ended up functioning simply as a refresher course.In March, the Canadian division left North Brabant to take part in the attack on Germany. The school remained in Udenhout until 28 April 1945, closing after ten courses. The eleventh and final one was given in Sögel, Germany.Sint Felix after the warThe nuns did not leave Huize Sint Felix until 1991, with some continuing to live in the village. Between 1992 and 1995, the former convent housed asylum seekers, before its ultimate demolition in June 1995. Since then, houses and a residential building have been constructed on the site. The residential building bears the name Felixhof, and the statue of Saint Felix, the lettering of the building, the angelus bell and the foundation stone have been incorporated into a monument as a lasting reminder. The monument was designed by local Udenhout artist, Frank van der Loo, and stands on the former site of the convent.

udenhout_sint_felix.jpg

Canadian soldiers amongst Brabant nuns

After the front in North Brabant stabilised, several training schools were set up in the area. The 4th Canadian Armoured Division's training school was set up in Huize Sint Felix in Udenhout. Sint Felix was ideal as it was a huge building, where the Sisters of Charity from Tilburg taught girls and cared for the sick and elderly. The building was named after the patron saint of its creator, parish priest Felix Cuijpers.Training coursesOn 7 December 1944, the Canadian troops moved into the building, which had sleeping quarters equipped for 60 soldiers. The first commander was Lieutenant Colonel W.T. Cromb. Three days after commissioning, the first trainees arrived and lessons began. The lessons included practical elements, such as shooting with all kinds of weapons (in the Loonse and Drunense Dunes), tactical exercises, and theory, for example lessons on the German army. The course lasted two weeks, with the ultimate idea being to further improve the efficiency of the military. However, in practice the school ended up functioning simply as a refresher course.In March, the Canadian division left North Brabant to take part in the attack on Germany. The school remained in Udenhout until 28 April 1945, closing after ten courses. The eleventh and final one was given in Sögel, Germany.Sint Felix after the warThe nuns did not leave Huize Sint Felix until 1991, with some continuing to live in the village. Between 1992 and 1995, the former convent housed asylum seekers, before its ultimate demolition in June 1995. Since then, houses and a residential building have been constructed on the site. The residential building bears the name Felixhof, and the statue of Saint Felix, the lettering of the building, the angelus bell and the foundation stone have been incorporated into a monument as a lasting reminder. The monument was designed by local Udenhout artist, Frank van der Loo, and stands on the former site of the convent. Nachdem sich die Front in Nordbrabant stabilisiert hatte, wurden in diesem Gebiet mehrere Ausbildungsschulen eingerichtet. Die Ausbildungsschule der 4. kanadischen Panzerdivision wurde in Huize Sint Felix in Udenhout eingerichtet. Sint Felix war ideal, da es sich um ein riesiges Gebäude handelte, in dem die Schwestern der Nächstenliebe aus Tilburg Mädchen unterrichteten und Kranke und ältere Menschen pflegten. Das Gebäude wurde nach dem Schutzpatron seines Erbauers, Pfarrer Felix Cuijpers, benannt.AusbildungskurseAm 7. Dezember 1944 zogen die kanadischen Truppen in das Gebäude ein, das mit Schlafräumen für 60 Soldaten ausgestattet war. Der erste Kommandant war Oberstleutnant W.T. Cromb. Drei Tage nach der Inbetriebnahme trafen die ersten Auszubildenden ein und der Unterricht begann. Der Unterricht umfasste praktische Elemente, wie das Schießen mit allen Arten von Waffen (in den Dünen von Loonse und Drunense), taktische Übungen und Theorie, z. B. Unterricht über die deutsche Armee. Der Kurs dauerte zwei Wochen und sollte letztlich dazu dienen, die Effizienz des Militärs weiter zu verbessern. In der Praxis diente die Schule jedoch lediglich als Auffrischungskurs.Im März verließ die kanadische Division Nordbrabant, um am Angriff auf Deutschland teilzunehmen. Die Schule blieb bis zum 28. April 1945 in Udenhout und wurde nach zehn Kursen geschlossen. Der elfte und letzte Kurs wurde in Sögel, Deutschland, abgehalten.Sint Felix nach dem KriegDie Nonnen verließen Huize Sint Felix erst 1991, wobei einige weiterhin im Dorf lebten. Zwischen 1992 und 1995 beherbergte das ehemalige Kloster Asylbewerber, bevor es im Juni 1995 endgültig abgerissen wurde. Seitdem wurden auf dem Gelände Häuser und ein Wohngebäude errichtet. Das Wohngebäude trägt den Namen Felixhof, und die Statue des Heiligen Felix, der Schriftzug des Gebäudes, die Angelusglocke und der Grundstein wurden als bleibende Erinnerung in ein Denkmal integriert. Das Denkmal wurde von dem Udenhouter Künstler Frank van der Loo entworfen und steht am ehemaligen Standort des Klosters. Nadat het front in Noord-Brabant zich stabiliseerde werden in het achterland diverse Training Schools opgezet. Die van de 4th Canadian Armoured Division werd ingericht in Huize Sint Felix in Udenhout. Sint Felix was ideaal, want het was een gigantisch gebouw waar de Zusters van Liefde uit Tilburg onderwijs gaven aan meisjes en daarnaast zieken en bejaarden verzorgden. Het gebouw was genoemd naar de patroonheilige van de bouwheer, pastoor Felix Cuijpers.De opleidingenDe Canadezen betrokken op 7 december 1944 het pand. De slaapverblijven werden ingericht voor 60 militairen. De eerste commandant was luitenant-kolonel W.T. Cromb. Drie dagen na de ingebruikname arriveerden de eerste cursisten en begonnen de lessen. Deze omvatten praktische elementen zoals schieten met allerlei wapens (in de Loonse en Drunense Duinen), tactische oefeningen en theorie, bijvoorbeeld lessen over het Duitse leger. De cursus duurde twee weken. De uiteindelijke gedachte was om de militairen nog efficiënter te maken, maar in de praktijk fungeerde de school uiteindelijk gewoon als opfriscursus.De Canadese divisie verliet in maart Noord-Brabant om deel te nemen aan te aanval op Duitsland. De school bleef in Udenhout tot 28 april 1945 en sloot na tien cursussen. De elfde en laatste werd gegeven in Sögel, Duitsland.Sint Felix na de oorlogDe zusters verlieten Huize Sint Felix pas in 1991, sommigen bleven in het dorp wonen. Tussen 1992 en 1995 woonden er asielzoekers in het voormalige klooster. Het gebouw werd uiteindelijk in juni 1995 gesloopt. Op de plaats van het complex zijn woningen en een woongebouw verrezen. Het woongebouw draagt de verwijzende naam Felixhof. Als blijvende herinneringen zijn het beeld van Sint Felix, de belettering van het huis, het angelusklokje en de eerste steen verwerkt in een monument. Dat werd ontworpen door de Udenhoutse kunstenaar Frank van der Loo en staat op de vroegere locatie.

 Canadese militairen tussen Brabantse nonnen Kanadische Soldaten unter Brabanter Nonnen Canadian soldiers amongst Brabant nuns

The reluctant heroOn 15 October 1944 his battalion, the 4th battalion of the King’s Own Shropshire Light Infantry advanced towards the Nijmegen – Venlo railway line. The attack became stranded in an orchard close to the target during the afternoon. German machine guns fired continuously while the Shropshires were stranded on open ground. That’s when sergeant George Eardley went into action.In an act of apparent suicide, Eardley stood up. Firing his sten gun and throwing grenades, he succeeded in disabling German machine gun posts three times without any cover. Four of his comrades were injured. His actions earned him the Victoria Cross.The highest awardThe Victoria Cross is Britain’s highest bravery award. It was initiated by Queen Victoria in 1856 and was awarded only 61 times to the British Army during the Second World War, mostly posthumously. Ten were awarded for action in the Netherlands, one of which was Eardley’s battle in North Brabant. However, the medal is not awarded instantly as all superior authorities – right up to the British monarch – have to give their approval.On 2 January 1945 his wife received a telegram informing her that her husband had received the highest military award. Eardley arrived back a few days later and was reunited with his family. He was received like a hero. There were parties in which even film stars appeared. A month later he was handed the Victoria Cross by King George VI, who confided in him that he was happy to be able, finally, to award this medal to a living soldierPost-traumatic stress syndrome?Then something seemed to happen to Eardley’s mind. He started fantasising. He claimed to have captured the highest German military officer on Walcheren, General Daser, which was clearly not true. He also wore the so-called Italy Star although he never served in Italy. His biggest claim was that he had taken General Rommel, the famous Desert Fox, prisoner in Libya but that he had escaped! And all of this without setting foot in Africa.He left the army in 1950. Within a few months he separated from his wife and alienated himself from his three children. He remarried, left Congleton and took a job with Rolls Royce. In a road accident in 1964 his second wife was killed and part of his left leg had to be amputated. When his sons visited him in hospital he told them, ‘It’s fine that you came, but you can leave me alone now.’ Five months later Eardley married for the third time and in the summer of 1991 me moved back to Congleton without telling his children. He died a few months later.A lonely farewellOn 11 September 1991 George Eardley’s children received a telephone call from their aunt. ‘Have you read the death notices in the newspaper?’ The children hadn’t. ‘Your father has died.’ They hadn’t spoken to him for more than 20 years.The church was almost empty for his funeral, a stark contrast to the tumultuous reception in his home town in 1944. Many people in the town could not forget how he had abandoned his family. Two of the sons had in turn forgiven their father. After his death they committed themselves to his remembrance and in 2004 a life-size bronze statue of Eardley was unveiled in Congleton.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

laat_me_nu_maar_weer_met_rust.jpg

Leave me alone now

The reluctant heroOn 15 October 1944 his battalion, the 4th battalion of the King’s Own Shropshire Light Infantry advanced towards the Nijmegen – Venlo railway line. The attack became stranded in an orchard close to the target during the afternoon. German machine guns fired continuously while the Shropshires were stranded on open ground. That’s when sergeant George Eardley went into action.In an act of apparent suicide, Eardley stood up. Firing his sten gun and throwing grenades, he succeeded in disabling German machine gun posts three times without any cover. Four of his comrades were injured. His actions earned him the Victoria Cross.The highest awardThe Victoria Cross is Britain’s highest bravery award. It was initiated by Queen Victoria in 1856 and was awarded only 61 times to the British Army during the Second World War, mostly posthumously. Ten were awarded for action in the Netherlands, one of which was Eardley’s battle in North Brabant. However, the medal is not awarded instantly as all superior authorities – right up to the British monarch – have to give their approval.On 2 January 1945 his wife received a telegram informing her that her husband had received the highest military award. Eardley arrived back a few days later and was reunited with his family. He was received like a hero. There were parties in which even film stars appeared. A month later he was handed the Victoria Cross by King George VI, who confided in him that he was happy to be able, finally, to award this medal to a living soldierPost-traumatic stress syndrome?Then something seemed to happen to Eardley’s mind. He started fantasising. He claimed to have captured the highest German military officer on Walcheren, General Daser, which was clearly not true. He also wore the so-called Italy Star although he never served in Italy. His biggest claim was that he had taken General Rommel, the famous Desert Fox, prisoner in Libya but that he had escaped! And all of this without setting foot in Africa.He left the army in 1950. Within a few months he separated from his wife and alienated himself from his three children. He remarried, left Congleton and took a job with Rolls Royce. In a road accident in 1964 his second wife was killed and part of his left leg had to be amputated. When his sons visited him in hospital he told them, ‘It’s fine that you came, but you can leave me alone now.’ Five months later Eardley married for the third time and in the summer of 1991 me moved back to Congleton without telling his children. He died a few months later.A lonely farewellOn 11 September 1991 George Eardley’s children received a telephone call from their aunt. ‘Have you read the death notices in the newspaper?’ The children hadn’t. ‘Your father has died.’ They hadn’t spoken to him for more than 20 years.The church was almost empty for his funeral, a stark contrast to the tumultuous reception in his home town in 1944. Many people in the town could not forget how he had abandoned his family. Two of the sons had in turn forgiven their father. After his death they committed themselves to his remembrance and in 2004 a life-size bronze statue of Eardley was unveiled in Congleton.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. Held tegen wil en dankOp 15 oktober 1944 rukte zijn bataljon, het 4de bataljon van de King’s Own Shropshire Light Infantry op naar de spoorlijn Nijmegen – Venlo. De aanval loopt halverwege de middag vast in een boomgaard vlakbij het einddoel. Duitse mitrailleurs ratelen onafgebroken en de Shropshires liggen vast in het open terrein. Dan komt sergeant George Eardley in actie. Hoewel het zelfmoord lijkt, staat Eardley toch op. Vurend met zijn stengun en handgranaten gooiend, slaagt hij erin tot drie keer toe, zonder enige dekking, een Duitse mitrailleurpost uit te schakelen. Vier van zijn kameraden raken gewond. Deze acties leveren hem het Victoria Cross op.De hoogste onderscheidingHet Victoria Cross is de hoogste Britse dapperheidsonderscheiding, ingesteld door koningin Victoria in 1856 en tijdens de Tweede Wereldoorlog slechts 61 keer uitgereikt aan militairen van de Britse landmacht, meestal postuum. Voor acties in Nederland zijn het er tien, waarvan één, die van Eardley, voor de strijd in Noord-Brabant. De onderscheiding wordt overigens niet meteen toegekend want eerst moeten alle superieuren – tot aan de Britse vorst toe – hun goed­keuring hechten aan het voorstel.Op 2 januari 1945 krijgt de echtgenote een telegram dat haar echtgenoot de hoogste militaire onderscheiding heeft gekregen. Een paar dagen later arriveert Eardley zelf en wordt hij herenigd met zijn gezin. Hij wordt ingehaald als een held. Er zijn feestjes waarop zelfs filmsterren zich laten zien. Een maand later krijgt hij het Victoria Cross uit handen van koning George VI zelf die hem toevertrouwt dat hij blij is eindelijk weer eens deze onderscheiding aan een levende militair uit te kunnen reiken.Posttraumatisch stress syndroom?Dan lijkt er iets te gebeuren in het hoofd van Eardley. Hij slaat aan het fantaseren. Zo beweert hij dat hij de hoogste Duitse militair op Walcheren, generaal Daser, gevangen heeft genomen, wat helemaal niet waar is. Ook draagt hij de zogenaamde Italy Star, hoewel hij nooit in Italië heeft gediend. Het sterkste verhaal dat hij opdist, is dat hij generaal Rommel, de beroemde Woestijnvos, in Libië gevangen had genomen, maar dat deze wist te ontsnappen! En dat terwijl hij nooit in Afrika is geweest.In 1950 verlaat hij het leger. Binnen enkele maanden scheidt hij van zijn vrouw en begint de vervreemding van zijn drie kinderen. Hij hertrouwt, verlaat Congleton en krijgt een baan bij Rolls Royce. Bij een verkeersongeluk in 1964 komt zijn tweede vrouw om het leven en moet er een deel van zijn linkerbeen worden afgezet. Als zijn zoons hem opzoeken in het ziekenhuis zegt hij, ‘Fijn dat jullie zijn geweest, maar laat me nu maar weer met rust.’ Na vijf maanden trouwt Eardley voor de derde keer. In de zomer 1991 verhuist hij terug naar Congleton, zonder zijn kinderen te informeren. Hij overlijdt een paar maanden later.Een eenzaam afscheidOp 11 september 1991 kregen de kinderen van George Eardley een telefoontje van hun tante. ‘Hebben jullie de rouwadvertenties in de krant al gezien?’ De kinderen antwoordden ontkennend. ‘Jullie vader is overleden.’ Ze hadden hun vader toen al meer dan twintig jaar niet gesproken.Bij zijn uitvaart was de kerk bijna leeg, een schril contrast met de tumultueuze ontvangst in zijn geboortestad in 1944. Velen in de stad leken het verlaten van zijn gezin niet te zijn vergeten. Zijn twee zoons hebben op hun beurt hun vader wel vergeven. Na zijn dood zetten zij zich in voor zijn eerherstel en in 2004 werd in Congleton een levensgroot bronzen beeld van Eardley onthuld.Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/zQJ0P3tZxF4" start="0"></iframe></div>

 Laat me nu maar weer met rust Leave me alone now

In hiding&nbsp;Hans Schoon (Uden, 1921) had moved to Nijmegen with his family before the war. His father was the director of the municipal abattoir. Hans went to secondary school at the Canisiuscollege and played at Union, a local field hockey club. He got his grammar school diploma just before the war and started studying at the Roman Catholic Handelshoogeschool, now known as Tilburg University.When war broke out, Hans and his fellow students were given a declaration of loyalty to sign. The declaration, which had been in force since the beginning of 1943, presented every student with a difficult choice. Those who signed had to refrain from any action against the German Reich. Those who do not sign were no longer allowed to attend lectures. Hans had a month to think about it, but he didn’t need it; he refused to sign the declaration. And he knew the consequences, so he went into hiding in the immediate vicinity of Uden, the region he knew so well. He just managed to complete his first year of study successfully from his hiding place.On patrolOperation Market Garden started in the autumn of 1944, and on 19 September Uden was liberated. Hans Schoon could leave the hiding place where he had spent a year of his life. When he heard that the Allies would be reaching Nijmegen the next day, he got really excited. He rushed to his friend Bob Tiemstra. “Bob, I lived there! We have to do something, man. Just help, join in! Will you go with me?” Together they signed up for the American 82nd Airborne Division. With their knowledge of the region and their best English they showed the Allies the way. As guides and interpreters, but without any fighting experience, they joined patrols to the most dangerous places.&nbsp;After Operation Market Garden was terminated on 26 September, Hans and Bob remained active, and 6 October was no different. On that day, the friends took part in a patrol in Elst. Suddenly gunfire sounded from the side. Then a hard bang. After that there were only flames. Their car was on fire. Bob managed to get out of the wreckage and was immediately captured by the Germans. Hans didn’t stand a chance. He perished in the flames. FoundShortly thereafter Hans’ parents were told that their son was missing. That’s all the Americans could say. Hans’ father started looking for his son’s grave. Unfortunately this search was in vain. Father Schoon placed a death announcement in&nbsp;De Gelderlander&nbsp;newspaper: ‘We have obtained certainty that our eldest son and brother Hans Schoon died in the Betuwe on 6 October 1944 for the liberation of his homeland, at the age of 22.’The name of Hans Schoon is mentioned on the Canisiuscollege war memorial and on the monument for fallen students at Tilburg University. But also on the Honorary List of the Fallen 1940-1945 and the memorial stone at Union, his hockey club in Nijmegen. After the war, his friend Bob Tiemstra helped establish the Liberation Museum in Groesbeek. In 1983 Bob was appointed Officer in the Order of Orange-Nassau.&nbsp;This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

udenaar-wijst-bevrijders-de-weg.jpg

Young man from Uden shows the way

In hiding&nbsp;Hans Schoon (Uden, 1921) had moved to Nijmegen with his family before the war. His father was the director of the municipal abattoir. Hans went to secondary school at the Canisiuscollege and played at Union, a local field hockey club. He got his grammar school diploma just before the war and started studying at the Roman Catholic Handelshoogeschool, now known as Tilburg University.When war broke out, Hans and his fellow students were given a declaration of loyalty to sign. The declaration, which had been in force since the beginning of 1943, presented every student with a difficult choice. Those who signed had to refrain from any action against the German Reich. Those who do not sign were no longer allowed to attend lectures. Hans had a month to think about it, but he didn’t need it; he refused to sign the declaration. And he knew the consequences, so he went into hiding in the immediate vicinity of Uden, the region he knew so well. He just managed to complete his first year of study successfully from his hiding place.On patrolOperation Market Garden started in the autumn of 1944, and on 19 September Uden was liberated. Hans Schoon could leave the hiding place where he had spent a year of his life. When he heard that the Allies would be reaching Nijmegen the next day, he got really excited. He rushed to his friend Bob Tiemstra. “Bob, I lived there! We have to do something, man. Just help, join in! Will you go with me?” Together they signed up for the American 82nd Airborne Division. With their knowledge of the region and their best English they showed the Allies the way. As guides and interpreters, but without any fighting experience, they joined patrols to the most dangerous places.&nbsp;After Operation Market Garden was terminated on 26 September, Hans and Bob remained active, and 6 October was no different. On that day, the friends took part in a patrol in Elst. Suddenly gunfire sounded from the side. Then a hard bang. After that there were only flames. Their car was on fire. Bob managed to get out of the wreckage and was immediately captured by the Germans. Hans didn’t stand a chance. He perished in the flames. FoundShortly thereafter Hans’ parents were told that their son was missing. That’s all the Americans could say. Hans’ father started looking for his son’s grave. Unfortunately this search was in vain. Father Schoon placed a death announcement in&nbsp;De Gelderlander&nbsp;newspaper: ‘We have obtained certainty that our eldest son and brother Hans Schoon died in the Betuwe on 6 October 1944 for the liberation of his homeland, at the age of 22.’The name of Hans Schoon is mentioned on the Canisiuscollege war memorial and on the monument for fallen students at Tilburg University. But also on the Honorary List of the Fallen 1940-1945 and the memorial stone at Union, his hockey club in Nijmegen. After the war, his friend Bob Tiemstra helped establish the Liberation Museum in Groesbeek. In 1983 Bob was appointed Officer in the Order of Orange-Nassau.&nbsp;This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. OnderduikHans Schoon (Uden, 1921) verhuisde al voor de oorlog met de hele familie naar Nijmegen. Zijn vader was er directeur van het gemeentelijk slachthuis. Hans doorliep de middelbare school aan het Canisiuscollege en speelde bij hockeyclub Union. Vlak voor de oorlog haalde hij zijn gymnasiumdiploma. Hij ging studeren aan de Rooms-Katholieke Handelshoogeschool, de huidige Tilburg University.Als de oorlog uitbreekt, krijgen Hans en zijn medestudenten de loyaliteitsverklaring onder hun neus. De verklaring, die sinds begin 1943 geldt, plaatst elke student voor een lastige keuze. Wie tekent, moet zich onthouden van iedere actie tegen het Duitse Rijk. Wie niet tekent, mag geen colleges meer volgen. Hans heeft een maand bedenktijd. Maar die heeft hij niet nodig. Hij weigert de verklaring te tekenen. En hij kent de consequenties. Hans duikt direct onder in de buurt van Uden, de streek die hij zo goed kent. Op zijn onderduikadres slaagt hij er nog net in zijn eerste studiejaar met succes af te ronden .Op patrouilleIn het najaar van 1944 komt Operatie Market Garden op gang. Op 19 september wordt Uden bevrijd. Na een jaar kan Hans Schoon dus zijn schuilplaats verlaten. Als hij hoort dat de geallieerden de volgende dag al Nijmegen bereiken, houdt hij het niet meer. Hij haast zich naar zijn vriend Bob Tiemstra. ‘Bob, ik heb daar gewoond! We moeten wat doen, man. Gewoon helpen, meedoen! Ga je mee?’ Samen melden ze zich aan bij de Amerikaanse 82eluchtlandingsdivisie. Met hun kennis van de streek en in hun beste Engels wijzen zij de geallieerden overal de weg. Als gids en als tolk, maar zonder enige gevechtservaring, gaan zij mee op patrouille naar de gevaarlijkste plekken.Ook nadat Operatie Market Garden op 26 september is beëindigd, blijven Hans en Bob actief. Zoals op 6 oktober. De vrienden nemen dan deel aan een patrouille in Elst. Plots klinkt er geweervuur van opzij. Dan een harde knal. Daarna zijn er nog alleen maar vlammen. Hun auto staat in lichterlaaie. Bob weet uit het wrak te komen en wordt direct door de Duitsers krijgsgevangen gemaakt. Hans heeft geen schijn van kans. Hij verbrandt in de auto. GevondenKort daarop horen de ouders van Hans dat hun zoon vermist is. Meer weten de Amerikanen niet. De vader van Hans begint zijn zoektocht naar het graf van zijn zoon. Helaas is deze zoektocht tevergeefs. Vader Schoon plaatst een overlijdensbericht in De Gelderlander: ‘Wij verkregen zekerheid dat onze oudste zoon en broer Hans Schoon op 6 oktober 1944 in de Betuwe sneuvelde voor de bevrijding van zijn vaderland, in de leeftijd van 22 jaar.’De naam van Hans Schoon staat vermeld op het oorlogsmonument van het Canisiuscollege en op het monument voor de gevallen studenten van Tilburg University. Maar ook op de Erelijst van Gevallenen 1940-1945 en de gedenksteen van de Nijmeegse hockeyclub Union. Zijn vriend Bob Tiemstra zette zich na de oorlog in voor de oprichting van het Bevrijdingsmuseum in Groesbeek. In 1983 werd Bob benoemd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau.Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/eKna6rsaWZM" start="0"></iframe></div>

 Udenaar wijst bevrijders de weg Young man from Uden shows the way

Eight year old Mariet van Kronenburg lived with her eight brothers and sisters in the neighbourhood of de Vleut which was right on the firing line. One day at the end of September 1944, the American commander decided that it was not safe to let the children stay in the farmhouse. Father Jan and mother Tonia would be allowed to stay because someone had to look after the cattle. Their young son Johan who had learning difficulties could stay also, together with one brother or sister, but the other children had to leave – including Mariet.PearsFather Jan van Kronenburg put his children in the cart – together with a bucket of pears – and took them to the house of some good acquaintances in Sint Oedenrode. Mariet and her sisters and a couple of other evacuees slept in the Van Schijndel family’s farmhouse, and the boys and men slept in the hayloft. Through the window Mariet could see the landing strips in the Sonniuswijk area where American gliders and paratroopers landed. The Van Kronenburg children could play close to the farmhouse, but the Van Schijndel family did not allow them to go onto the landing strip, at least not unaccompanied.On 20 October 1944, Janus, one of the Van Schijndel sons, was working close to the landing strips. Mariet, her sister Jo, brother Kees and little sister Sjaantje went with two other children to call him for the midday meal. They could return over the landing strip – after all, 21 year old Janus was with them.&nbsp; Mariet and Jo dawdled, together with their young friend. Who knows, maybe the American soldiers had some spare chocolate… It wasn’t allowed, because Janus had already gone on, but they did it anyway; they walked towards the aircraft.Green jacketThen Mariet heard a big bang. She looked up and saw a cloud. She ran towards it, something had exploded and the children who had been walking there were no longer standing. ‘I can still see my little sister lying there, in a green jacket with a white stripe across it.’ Mariet ran away in panic. She remained standing on the edge of the field in tears, with her little sister and friend. The priest from Sint Oedenrode took the three girls back to the farmhouse where they were staying.Father and mother Van Kronenburg searched for three days for their children. Kees was thirteen and was killed instantly by the force of the explosion. They found him in the convent in Sint Oedenrode. It proved more difficult to trace six year old Sjaantje. She had been taken, seriously injured, from the emergency hospital to another hospital but did not recover from her injuries. Eventually her mother and father found her in Zeelst. They took her body, wrapped in a blanket, back home. The children were buried in Sint Oedenrode in small coffins made of wood from the gliders. What exactly exploded is not known. Janus also died and could not recall it. One of the boys, eleven year old Ties survived the blow. He described the projectile as a small, shiny box. Kees had picked it up and opened it.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

113_bevrijdinguitdelucht_sonenbreugel_2.tiff

een_klein_blinkend_doosje.jpg

A small shiny box

Eight year old Mariet van Kronenburg lived with her eight brothers and sisters in the neighbourhood of de Vleut which was right on the firing line. One day at the end of September 1944, the American commander decided that it was not safe to let the children stay in the farmhouse. Father Jan and mother Tonia would be allowed to stay because someone had to look after the cattle. Their young son Johan who had learning difficulties could stay also, together with one brother or sister, but the other children had to leave – including Mariet.PearsFather Jan van Kronenburg put his children in the cart – together with a bucket of pears – and took them to the house of some good acquaintances in Sint Oedenrode. Mariet and her sisters and a couple of other evacuees slept in the Van Schijndel family’s farmhouse, and the boys and men slept in the hayloft. Through the window Mariet could see the landing strips in the Sonniuswijk area where American gliders and paratroopers landed. The Van Kronenburg children could play close to the farmhouse, but the Van Schijndel family did not allow them to go onto the landing strip, at least not unaccompanied.On 20 October 1944, Janus, one of the Van Schijndel sons, was working close to the landing strips. Mariet, her sister Jo, brother Kees and little sister Sjaantje went with two other children to call him for the midday meal. They could return over the landing strip – after all, 21 year old Janus was with them.&nbsp; Mariet and Jo dawdled, together with their young friend. Who knows, maybe the American soldiers had some spare chocolate… It wasn’t allowed, because Janus had already gone on, but they did it anyway; they walked towards the aircraft.Green jacketThen Mariet heard a big bang. She looked up and saw a cloud. She ran towards it, something had exploded and the children who had been walking there were no longer standing. ‘I can still see my little sister lying there, in a green jacket with a white stripe across it.’ Mariet ran away in panic. She remained standing on the edge of the field in tears, with her little sister and friend. The priest from Sint Oedenrode took the three girls back to the farmhouse where they were staying.Father and mother Van Kronenburg searched for three days for their children. Kees was thirteen and was killed instantly by the force of the explosion. They found him in the convent in Sint Oedenrode. It proved more difficult to trace six year old Sjaantje. She had been taken, seriously injured, from the emergency hospital to another hospital but did not recover from her injuries. Eventually her mother and father found her in Zeelst. They took her body, wrapped in a blanket, back home. The children were buried in Sint Oedenrode in small coffins made of wood from the gliders. What exactly exploded is not known. Janus also died and could not recall it. One of the boys, eleven year old Ties survived the blow. He described the projectile as a small, shiny box. Kees had picked it up and opened it.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. De achtjarige Mariet van Kronenburg woont met haar ouders en acht broers en zussen in het buurtschap de Vleut, dat precies in de vuurlinie ligt. Op een dag, eind september 1944, bepaalt een Amerikaanse commandant dat het niet verantwoord is de kinderen in de boerderij te laten wonen. Vader Jan en moeder Tonia mogen blijven, want het vee moet verzorgd worden. En zoontje Johan, dat een verstandelijke beperking heeft, mag óók blijven, samen met een broertje of zusje. Maar de andere kinderen moeten weg. Ook Mariet.PerenVader Jan van Kronenburg zet zijn kinderen in de kar – een teil met peren gaat ook mee – en brengt hen naar goede kennissen in Sint Oedenrode. In de boerderij van de familie Van Schijndel slaapt Mariet met haar zusjes en een paar andere vrouwelijke evacués op zolder. De jongens en mannen slapen op de hooizolder. Vanuit de ramen kan Mariet de landingsbanen van Sonniuswijk zien, waar Amerikaanse gliders en parachutisten neerkomen. De kinderen Van Kronenburg mogen in de omgeving van de boerderij spelen. Maar op de landingsbanen mogen ze van de familie Van Schijndel niet zomaar komen. Alléén onder begeleiding.Op 20 oktober 1944 is Janus, één van de zonen van Van Schijndel, in de buurt van de landingsbanen op het land aan het werk. Mariet, haar zus Jo, broer Kees en zusje Sjaantje gaan hem, samen met nog twee andere kinderen, roepen voor het middageten. Ze mogen over de landingsbanen terug – nu is Janus van 21 er immers bij. Mariet en Jo treuzelen, samen met hun vriendinnetje. Wie weet heeft een van de Amerikaanse militairen wel chocola over… Het mag niet, want Janus loopt al door, maar ze doen het toch: ze lopen richting de vliegtuigen.Groen jasjeDan hoort Mariet een knal. Ze kijkt op en ziet een wolk. Ze rent erheen. Er is iets ontploft, de kinderen die er net nog liepen, staan niet meer overeind. ‘Nog steeds zie ik mijn zusje liggen. In een groen jasje met een wit streepje erdoor.’ In paniek loopt Mariet weg. Op de hoek van het veld blijft ze staan, in tranen, met haar zus en vriendinnetje. De pastoor uit Sint Oedenrode neemt de drie meisjes mee terug naar de boerderij waar ze verblijven.Drie dagen lang zoeken vader en moeder Van Kronenburg naar hun kinderen. Kees van dertien is door de kracht van de ontploffing op slag gedood. Hem vinden ze terug in het klooster van Sint Oedenrode. De zesjarige Sjaantje is moeilijker te vinden. Zij blijkt, zwaargewond, van noodhospitaal naar ziekenhuis te zijn gebracht, maar ze overleeft haar verwondingen niet. Uiteindelijk vinden vader en moeder haar in Zeelst. Ze nemen haar lichaam, gewikkeld in een deken, mee haar huis. De kinderen worden begraven in Sint Oedenrode, in kleine kisten van gliderhout. Wat er precies ontploft is, is onduidelijk. Ook Janus is overleden en kan het niet naver­tellen. Eén jongen, Ties van elf, overleeft de klap. Hij omschrijft het projectiel als een klein, blinkend doosje. Kees raapte het op en maakte het open.Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/Sdo7wtUceHo" start="0"></iframe></div>

 A small shiny box Een klein, blinkend doosje

Berta Roefs and her family lived in the Helena Hoeve, a farmhouse right in the middle of the landing area. On 17 September Berta and her mother fled into the air raid shelter. They could hear the planes and anti-aircraft fire from their hiding place and they could see the coloured parachutes.After many anxious moments in the shelter they found three wounded soldiers in the barn. “We didn’t really understand what was going on but from one moment to the next the war was all around us”.The Americans quickly set up an improvised field hospital at the farmhouse. Berta and her family decided to help them in any way they could. Wounded soldiers were received and dispatched. More than 65 years later Berta commented: “It was unbelievable to us how they all remained calm and were so friendly, but it was a pity that we couldn’t talk to them.”&nbsp; After all, they couldn’t speak English. “We still regret that we didn’t write down any names of the ones who stayed with us for longer or shorter periods. I hope the men who survived the war had a good life!”In 2011 Battle detective Tom from Eindhoven, specialised in Operation Market Garden, received a letter from the veteran John Nasea Jr., then aged 89. He was seriously injured when he landed in Best in 1944 and after a hellish ride was taken to a field hospital at a Brabant farmhouse. He kept falling in and out of consciousness. After staying in various allied hospitals he finally made it safely back to the United States. John Nasea has spent his entire life wondering where it was that his life was saved. It was his wish to celebrate his 90th birthday in that very place.Battle detective Tom got down to work and quickly came to the conclusion that John was almost certainly treated in the Helena Hoeve farmhouse. In 2012 and accompanied by his daughter, John Nasea Jr. travelled from America to the Netherlands. On 13 June, his 90th birthday, he visited various remembrance locations of Operation Market Garden. At 4 o’clock in the afternoon he arrived at Helena Hoeve. He was welcomed there by Berta Roefs, then 98 years old. On his birthday John gave her an orange handkerchief on which was written: September 19th 1944 June 13th 2012.So after almost 68 years the paths in the lives of John and Berta crossed once again. After many years Berta received an explanation as to what happened to the wounded soldier and John finally could picture where he had been rescued, and by whom.John was never decorated for his contribution to Operation Market garden. In October 2012 Battle detective Tom travelled to America to pin the Oranje Erekoord (Orange Lanyard) on John Nasea Jr. in commemoration of his contribution to the liberation of the Netherlands.

stillleven_-_best_-_studio_rocco_verdult.jpg

John Nasea's birthday

Berta Roefs and her family lived in the Helena Hoeve, a farmhouse right in the middle of the landing area. On 17 September Berta and her mother fled into the air raid shelter. They could hear the planes and anti-aircraft fire from their hiding place and they could see the coloured parachutes.After many anxious moments in the shelter they found three wounded soldiers in the barn. “We didn’t really understand what was going on but from one moment to the next the war was all around us”.The Americans quickly set up an improvised field hospital at the farmhouse. Berta and her family decided to help them in any way they could. Wounded soldiers were received and dispatched. More than 65 years later Berta commented: “It was unbelievable to us how they all remained calm and were so friendly, but it was a pity that we couldn’t talk to them.”&nbsp; After all, they couldn’t speak English. “We still regret that we didn’t write down any names of the ones who stayed with us for longer or shorter periods. I hope the men who survived the war had a good life!”In 2011 Battle detective Tom from Eindhoven, specialised in Operation Market Garden, received a letter from the veteran John Nasea Jr., then aged 89. He was seriously injured when he landed in Best in 1944 and after a hellish ride was taken to a field hospital at a Brabant farmhouse. He kept falling in and out of consciousness. After staying in various allied hospitals he finally made it safely back to the United States. John Nasea has spent his entire life wondering where it was that his life was saved. It was his wish to celebrate his 90th birthday in that very place.Battle detective Tom got down to work and quickly came to the conclusion that John was almost certainly treated in the Helena Hoeve farmhouse. In 2012 and accompanied by his daughter, John Nasea Jr. travelled from America to the Netherlands. On 13 June, his 90th birthday, he visited various remembrance locations of Operation Market Garden. At 4 o’clock in the afternoon he arrived at Helena Hoeve. He was welcomed there by Berta Roefs, then 98 years old. On his birthday John gave her an orange handkerchief on which was written: September 19th 1944 June 13th 2012.So after almost 68 years the paths in the lives of John and Berta crossed once again. After many years Berta received an explanation as to what happened to the wounded soldier and John finally could picture where he had been rescued, and by whom.John was never decorated for his contribution to Operation Market garden. In October 2012 Battle detective Tom travelled to America to pin the Oranje Erekoord (Orange Lanyard) on John Nasea Jr. in commemoration of his contribution to the liberation of the Netherlands. Berta Roefs en haar familie wonen op de Helena Hoeve, een boerderij middenin dit landingsgebied. Op 17 september vlucht Berta met haar moeder en haar zus Dora de schuilkelder in. Vanuit hun schuilplaats horen zij vliegtuigen en afweergeschut en zien zij gekleurde parachutes.Als zij na angstige momenten uit de schuilkelder komen, vinden ze in hun schuur drie gewonden soldaten. “We begrepen nog niet echt wat er allemaal gaande was maar in een keer was de oorlog overal om ons heen.”De Amerikanen richten snel een geïmproviseerd veldhospitaal in bij de boerderij. Berta en haar familie besluiten zo goed en zo kwaad als het kan te helpen. Gewonde soldaten worden aan- en afgevoerd. Meer dan 65 jaar later vertelt Berta: “Voor ons onbegrijpelijk dat ze allemaal rustig bleven en zo vriendelijk waren maar jammer dat we er niet mee konden praten.” Ze sprak immers geen Engels. “We vinden het nog steeds jammer dat we geen namen hebben laten opschrijven van hen die langer of kortere tijd bij ons waren geweest. Ik hoop dat de mannen die de oorlog overleefd hebben een goed leven hebben gehad!”In 2011 ontvangt Battledetective Tom uit Eindhoven, gespecialiseerd in Operatie Market Garden, een brief van veteraan John Nasea Jr., dan 89 jaar oud. Hij is tijdens de landing bij Best in 1944 zwaargewond geraakt en via een helse rit naar een veldhospitaal gebracht bij een Brabantse boerderij, in Son en Breugel. Hij was afwisselend bij en buiten bewustzijn. Zijn herinneringen zijn vaag. Via verschillende geallieerde hospitalen keert hij uiteindelijk veilig terug naar de Verenigde Staten. John Nasea is zich zijn leven lang blijven afvragen waar destijds zijn leven is gered. Het is zijn wens op die plek zijn 90ste verjaardag te vieren.Battledetective Tom gaat aan de slag en komt tot de conclusie dat John hoogstwaarschijnlijk in de Helena Hoeve is opgevangen. In 2012 komt John Nasea Jr., vergezeld door zijn dochter, vanuit Amerika over naar Nederland. Op 13 juni, zijn 90ste verjaardag, bezoekt hij diverse herdenkingslocaties van Operatie Market Garden. Om 4 uur ’s middags komt hij aan bij de Helena Hoeve. Daar wordt hij begroet door Berta Roefs, dan 98 jaar oud. Op zijn verjaardag doet John haar een oranje zakdoek cadeau waarop staat: September 19th 1944 June 13th 2012.Zo kruisen, na bijna 68 jaar, de levenspaden van John en Berta elkaar opnieuw. Na jaren krijgt Berta duidelijkheid over hoe het een van de gewonde soldaten vergaan is en heeft John eindelijk een beeld van waar hij gered moet zijn, en door wie.John was nooit gedecoreerd voor zijn bijdrage aan Operatie Market Garden. In oktober 2012 reisde Battledetective Tom naar Amerika om bij John Nasea Jr. alsnog het Oranje&nbsp;Erekoord op te spelden als dank voor zijn aandeel in de bevrijding van Nederland.Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/KAt-SANClhw" start="0"></iframe></div>&nbsp;

 De verjaardag van John Nasea jr. John Nasea's birthday

On Sunday 17 September 1944 many inhabitants of Hoeven set off to church, as they did every week, not knowing what awaited them that day. At around one o’clock in the afternoon the airspace filled up with an endless stream of planes. They were there for operation Market Garden. In the Dakota C-47 Stoy Hora pilots Krebs and Cannon were reliving D-day; once again they dropped paratroopers, this time from the 82nd Airborne Division and near the town of Nijmegen. But instead of returning safely to their home base in Nottingham, they were shot at near Breda. A failed flight for the two pilots and their four-man crew.&nbsp;Eyewitnesses Piet Reijnders, Fientje Snepvangers and Marcel Pieterse saw the Dakota make an emergency landing near Hoeven. The crashed Dakota was still almost completely intact. There were no weapons in the plane, but to the surprise of the increasingly large crowd of curious onlookers it turned out to be filled with delicacies. Delicacies which quickly disappeared into pockets and stomachs. When the German patrols later found the Dakota, the aircraft had been long empty.Meanwhile, the crew managed to get to safety in time by jumping out of the plane with parachutes. “While we were gliding in the wind, German patrols started shooting at us from the ground. It was not very pleasant, to put it mildly,” Howard Cannon said afterwards. The crew of the Dakota was taken in and hidden by Dutch resistance fighters. On 21 September, dressed in Dutch military police uniforms, they were put in a motorcycle sidecar and driven through busy enemy traffic to the V &amp; D department store in Breda. On 24 September Howard Cannon wrote a letter to his parents: “The people here are so friendly, we will never be able to repay them.” Meanwhile the Dakota crew was waiting in the department store attic for a chance to escape from occupied territory. When it became too dangerous at V &amp; D, the pilots were housed with various town residents by the Breda resistance. Weeks later, the pilots were taken to a hiding address in Wernhout by brothers Charles and Frans Marijnissen. Soon after their arrival Wernhout was liberated; after 42 days in hiding the pilots were reunited with the Allied troops. In December 1944 Krebs and Cannon visited the Dakota near Hoeven, North Brabant had already been largely liberated by then.“When I left the Netherlands, I sensed I had accomplished far more than our original mission. I had learned from the ‘defeated’ the true meaning of freedom and how we must never give up fighting for it,” Howard Cannon said in an interview with newspaper De Telegraaf on 27 May 1961. By then Cannon was a Democrat senator in Nevada. He had received many military awards during his military career between 1941 and 1946. Cannon died in 2002 at the age of 90 and was buried at Arlington National Cemetery with full military honours.The stories of the pilots Howard Cannon and Frank Krebs and the Dakota C-47 Stoy Hora are part of the ‘D-Day Experience’ wing of the D-Day Paratroopers historical centre at Saint-Come-du-Mont in Normandy, which was opened in 2015. The exhibit also includes a fully restored replica of the Stoy Hora which has been converted into a flight simulator. One of Howard Cannon’s daughters donated a photo album that her father and the other crew members made during the liberation of Europe. Krebs’ family donated the log book from the June 6 flight to the museum.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

schermafbeelding_2023-08-09_om_16.22.53.png

The true meaning of Freedom

On Sunday 17 September 1944 many inhabitants of Hoeven set off to church, as they did every week, not knowing what awaited them that day. At around one o’clock in the afternoon the airspace filled up with an endless stream of planes. They were there for operation Market Garden. In the Dakota C-47 Stoy Hora pilots Krebs and Cannon were reliving D-day; once again they dropped paratroopers, this time from the 82nd Airborne Division and near the town of Nijmegen. But instead of returning safely to their home base in Nottingham, they were shot at near Breda. A failed flight for the two pilots and their four-man crew.&nbsp;Eyewitnesses Piet Reijnders, Fientje Snepvangers and Marcel Pieterse saw the Dakota make an emergency landing near Hoeven. The crashed Dakota was still almost completely intact. There were no weapons in the plane, but to the surprise of the increasingly large crowd of curious onlookers it turned out to be filled with delicacies. Delicacies which quickly disappeared into pockets and stomachs. When the German patrols later found the Dakota, the aircraft had been long empty.Meanwhile, the crew managed to get to safety in time by jumping out of the plane with parachutes. “While we were gliding in the wind, German patrols started shooting at us from the ground. It was not very pleasant, to put it mildly,” Howard Cannon said afterwards. The crew of the Dakota was taken in and hidden by Dutch resistance fighters. On 21 September, dressed in Dutch military police uniforms, they were put in a motorcycle sidecar and driven through busy enemy traffic to the V &amp; D department store in Breda. On 24 September Howard Cannon wrote a letter to his parents: “The people here are so friendly, we will never be able to repay them.” Meanwhile the Dakota crew was waiting in the department store attic for a chance to escape from occupied territory. When it became too dangerous at V &amp; D, the pilots were housed with various town residents by the Breda resistance. Weeks later, the pilots were taken to a hiding address in Wernhout by brothers Charles and Frans Marijnissen. Soon after their arrival Wernhout was liberated; after 42 days in hiding the pilots were reunited with the Allied troops. In December 1944 Krebs and Cannon visited the Dakota near Hoeven, North Brabant had already been largely liberated by then.“When I left the Netherlands, I sensed I had accomplished far more than our original mission. I had learned from the ‘defeated’ the true meaning of freedom and how we must never give up fighting for it,” Howard Cannon said in an interview with newspaper De Telegraaf on 27 May 1961. By then Cannon was a Democrat senator in Nevada. He had received many military awards during his military career between 1941 and 1946. Cannon died in 2002 at the age of 90 and was buried at Arlington National Cemetery with full military honours.The stories of the pilots Howard Cannon and Frank Krebs and the Dakota C-47 Stoy Hora are part of the ‘D-Day Experience’ wing of the D-Day Paratroopers historical centre at Saint-Come-du-Mont in Normandy, which was opened in 2015. The exhibit also includes a fully restored replica of the Stoy Hora which has been converted into a flight simulator. One of Howard Cannon’s daughters donated a photo album that her father and the other crew members made during the liberation of Europe. Krebs’ family donated the log book from the June 6 flight to the museum.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. Zondag 17 september 1944 maken veel inwoners van Hoeven zich traditiegetrouw op voor hun wekelijkse kerkgang, niet wetende wat hun die dag te wachten staat. Rond één uur ’s middags vult het luchtruim zich met een eindeloze stroom vliegtuigen. In de Dakota C-47 Stoy Hora herbeleven de piloten Krebs en Cannon tijdens de operatie Market Garden D-day. Opnieuw droppen ze parachutisten, nu van de 82e Airborne Divisie in de omgeving van Nijmegen. Maar in plaats van veilig terug te keren naar hun thuisbasis in Nottingham, worden ze in de buurt van Breda beschoten. Een mislukte vlucht voor beide piloten en hun vierkoppige bemanning.Ooggetuigen Piet Reijnders, Fientje Snepvangers en Marcel Pieterse zien de Dakota een noodlanding maken nabij Hoeven. De neergestorte Dakota is bijna nog geheel intact. In het toestel worden geen wapens gevonden, maar blijkt tot verrassing van de snel toegestroomde bevolking gevuld met lekkernijen. Lekkernijen die ze snel soldaat maken. Als de Duitse patrouilles de Dakota vinden, is het toestel al lang leeg.Ondertussen weet de bemanning zich tijdig in veiligheid te brengen door met parachutes uit het toestel te springen. “Terwijl we met de wind meedreven, begonnen vanaf de grond Duitse patrouilles op ons te schieten. Het is zacht uitgedrukt, als ik zeg dat het niet prettig was”, vertelt Howard Cannon. De bemanning van de Dakota wordt door Nederlandse verzetsstrijders opgevangen en verborgen gehouden. Gekleed in marechaussee uniform worden ze 21 september per motor met zijspan tussen het drukke vijandelijke verkeer door naar het V &amp; D warenhuis in Breda gebracht. Op 24 september schrijft Howard Cannon een brief naar zijn ouders. “De mensen zijn hier zo vriendelijk, we kunnen ze nooit terugbetalen”. Intussen wacht de Dakota bemanning op de zolderverdieping op een kans om bezet gebied te ontvluchten. Als het te gevaarlijk wordt bij V &amp; D worden de piloten door het Bredase verzet ondergebracht bij particulieren in Breda. Weken later worden de piloten door de broers Charles en Frans Marijnissen naar een onderduikadres in Wernhout gebracht. Al snel na hun aankomst wordt Wernhout bevrijd en worden de piloten na 42 dagen herenigd met de geallieerde troepen. In december 1944 bezoeken Krebs en Cannon de neergestorte Dakota nabij Hoeven, Noord-Brabant is dan al grotendeels bevrijd.“Toen ik Nederland verliet, begreep ik dat ik meer tot stand had gebracht, dan slechts het uitvoeren van mijn orders – ik had geleerd van de mensen die onderworpen waren wat de ware betekenis van vrijheid is en dat we nooit mogen opgeven daarvoor te vechten”, vertelde Howard Cannon in een interview op 27 mei 1961 met De Telegraaf. Cannon was toen senator voor de Democraten in Nevada. Tijdens zijn militaire loopbaan tussen 1941 en 1946 kreeg hij vele militaire onderscheidingen. Cannon stierf in 2002 op 90 jarige leeftijd en werd begraven op Arlington National Cemetery met volledige militaire eer.De verhalen van de piloten Howard Cannon en Frank Krebs en de Dakota C-47 Stoy Hora zijn onderdeel van de ‘D-Day Experience’ in het historische centrum D-Day Paratroopers in Saint-Come-du-Mont in Normandië, dat werd geopend in 2015. Daar is een volledig gerestaureerde replica van de Stoy Hora omgezet in een vluchtsimulator. Een dochter van Howard Cannon schonk het museum in Frankrijk een fotoalbum dat haar vader en de andere bemanningsleden maakten tijdens de bevrijding van Europa.&nbsp;Krebs familie schonk tevens het logboek van de vlucht van 6 juni aan het museum.Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant. <div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/bGq7i1nqMPA" start="0"></iframe></div>

 De ware betekenis van vrijheid The true meaning of Freedom

HidingJan Oonincx’s family had thirteen children. Neel was the second son. He was born on 11 January 1932 and so was almost 13. The family usually took refuge in the ‘horse stall’ which despite its name was a stable which also housed cows. The stall was built from concrete and was relatively safe. There was a big pile of sand against the outer door to keep out shrapnel and bullets. Close by was Piet Peeters’ farmhouse. German soldiers had set up a combat post there. The consequences soon became apparent.The patrolAt ten in the morning of Friday 13 October 1944, Neel’s father saw soldiers approaching. He could see from their uniform that they were not Germans. He urged his family to take immediate shelter. A patrol from the 1st/4th battalion of the King’s Own Yorkshire Light Infantry Regiment approached the farmhouse with caution. The Germans opened fire. The civilians in the farmhouse heard the crack of gunfire but also screaming and shouting. The British soldiers were taken completely by surprise; three managed to escape but two were captured and three were killed. As often happened, the three were buried provisionally, or at least placed in shallow pits. The same afternoon, British Typhoon fighter bombers attacked the German military combat post. Peeters’ farmhouse was completely destroyed. It’s a wonder that there were no casualties.Good bootsPeace returned the following day. Neel decided to investigate. He saw the first dead man in a ditch next to the farmhouse. From the identity tag he could read that the man’s name was Hunter. He still had a hand grenade with him and a magazine from a Bren gun. He had been hit in the eye. Hunter’s boots were damaged but footwear was scarce, so Neel took them. He would wear them for a long time, even though they were a bit too big. There were foxholes next to the sandy track and a body was sticking out of one of them. It was black from the dust. It looked as though the Germans wanted to get the dead in the ground as quickly as possible. Corporal Ford, as the soldier was called, had bullet wounds all over his body. He was wearing gloves with long sleeves, just like a motorbike rider’s. Then Neel saw the third victim, a soldier called Kirk. He had a cut in his neck. A bit earlier Neels had seen a German soldier near Kirk, he suspected that the British soldier had still been alive and that the German had killed him with a knife. Neel was there a few days later when two civilians gave the dead liberators a temporary grave.AftermathUlicoten&nbsp; was liberated two weeks later, on Friday 28 October. Not long afterwards the three British soldiers were exhumed. It was reported that Neels was present again. He remembered the terrible stench and the bizarre details until late into his life. A bullet and some clotted blood fell out of Kirk’s neck…This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

Brengun schutters van het 1/4 King’s Own Yorkshire Light Infantry in westelijk Brabant. Het nummer 61 op het bord rechts is het nummer van het bataljon. De ijsbeer is het embleem van de 49th West Riding divisie waar het bataljon toe behoorde.

de_schoenen_van_hunter.jpg

Hunter's booths

HidingJan Oonincx’s family had thirteen children. Neel was the second son. He was born on 11 January 1932 and so was almost 13. The family usually took refuge in the ‘horse stall’ which despite its name was a stable which also housed cows. The stall was built from concrete and was relatively safe. There was a big pile of sand against the outer door to keep out shrapnel and bullets. Close by was Piet Peeters’ farmhouse. German soldiers had set up a combat post there. The consequences soon became apparent.The patrolAt ten in the morning of Friday 13 October 1944, Neel’s father saw soldiers approaching. He could see from their uniform that they were not Germans. He urged his family to take immediate shelter. A patrol from the 1st/4th battalion of the King’s Own Yorkshire Light Infantry Regiment approached the farmhouse with caution. The Germans opened fire. The civilians in the farmhouse heard the crack of gunfire but also screaming and shouting. The British soldiers were taken completely by surprise; three managed to escape but two were captured and three were killed. As often happened, the three were buried provisionally, or at least placed in shallow pits. The same afternoon, British Typhoon fighter bombers attacked the German military combat post. Peeters’ farmhouse was completely destroyed. It’s a wonder that there were no casualties.Good bootsPeace returned the following day. Neel decided to investigate. He saw the first dead man in a ditch next to the farmhouse. From the identity tag he could read that the man’s name was Hunter. He still had a hand grenade with him and a magazine from a Bren gun. He had been hit in the eye. Hunter’s boots were damaged but footwear was scarce, so Neel took them. He would wear them for a long time, even though they were a bit too big. There were foxholes next to the sandy track and a body was sticking out of one of them. It was black from the dust. It looked as though the Germans wanted to get the dead in the ground as quickly as possible. Corporal Ford, as the soldier was called, had bullet wounds all over his body. He was wearing gloves with long sleeves, just like a motorbike rider’s. Then Neel saw the third victim, a soldier called Kirk. He had a cut in his neck. A bit earlier Neels had seen a German soldier near Kirk, he suspected that the British soldier had still been alive and that the German had killed him with a knife. Neel was there a few days later when two civilians gave the dead liberators a temporary grave.AftermathUlicoten&nbsp; was liberated two weeks later, on Friday 28 October. Not long afterwards the three British soldiers were exhumed. It was reported that Neels was present again. He remembered the terrible stench and the bizarre details until late into his life. A bullet and some clotted blood fell out of Kirk’s neck…This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. SchuilenHet gezin van Jan Oonincx telt dertien kinderen. Neel is de tweede zoon. Hij is geboren op 11 januari 1932 en dus bijna dertien. Het gezin schuilt meestal in de zogenaamde ‘perdsstal’, ondanks de naam een stal waar ook de koeien staan. De stal is opgetrokken uit beton en dus betrekkelijk veilig. Tegen de buitendeur ligt een hoop zand om granaatscherven en kogels buiten te houden. Vlak daarbij staat de boerderij van Piet Peeters. Daar hebben Duitse militairen een gevechtspost ingericht. De gevolgen zullen spoedig blijken.De patrouilleOm tien uur in de ochtend van vrijdag 13 oktober 1944 ziet de vader van Neel militairen aankomen. Aan de uniformen ziet hij dat het geen Duitsers zijn. Hij maant zijn gezin om meteen te gaan schuilen. Een patrouille van acht man van het 1ste/4de bataljon van het King’s Own Yorkshire Light Infantry Regiment nadert voorzichtig de boerderijen. Dan openen de Duitsers het vuur. De burgers in de boerderij horen het geknetter van de wapens, maar ook gebrul en gegil. De Britse soldaten zijn volledig verrast. Drie kunnen er ontkomen, maar twee worden gevangen genomen en drie sneuvelen. Zoals niet ongebruikelijk worden de doden provisorisch begraven, oftewel in ondiepe kuilen gegooid. Diezelfde middag vallen Britse jachtbommenwerpers, Typhoons, het Duitse steunpunt aan. De boerderij van Peeters wordt volledig verwoest. Als door een wonder vallen hierbij geen slachtoffers.Goede schoenenDe volgende dag is de rust weergekeerd. Neel besluit op onderzoek uit te gaan. In de sloot naast het ouderlijk huis ziet hij de eerste gesneuvelde liggen. Op het identiteitsplaatje leest hij dat de man Hunter heet. Hij heeft nog een hand­granaat bij zich en magazijnen voor een zogenaamde Brengun. Hij is getroffen in een oog. De schoenen van Hunter zijn beschadigd, maar goed schoeisel is schaars en Neel neemt ze mee. Hij zal ze nog lang dragen, ook al zijn ze iets te groot. Naast de zandweg zijn schuttersputjes. Uit een daarvan steekt een opgevouwen lichaam. Het is zwart van het stof. Het lijkt alsof de Duitsers de dode snel in de grond wilden hebben. Korporaal Ford, zo heet de militair, heeft schot­wonden over zijn hele lijf. Hij draagt handschoenen met lange kappen, zoals een motorrijder. Dan ziet Neel het derde slacht­offer, soldaat Kirk. Die heeft een snijwond in zijn hals. Even daarvoor nog heeft Neel een Duitser gezien bij Kirk. Hij vermoedt dat de Brit nog leefde en dat de Duitser hem met een mes heeft gedood. Een paar dagen later is Neel er ook bij als twee burgers de gesneuvelde bevrijders een tijdelijk graf geven.NasleepTwee weken later, op vrijdag 28 oktober werd Ulicoten be­vrijd. Niet lang daarna werden de drie Britten opgegraven. Neel was daar naar verluidt opnieuw bij. Tot op hoge leeftijd herinnerde hij zich ook de afschuwelijke stank en een bizar detail. Uit de hals van Kirk viel een kogel samen met wat geronnen bloed…Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/tmyRUGCqEF8" start="0"></iframe></div>&nbsp;In memoriam Neel Oonincx (1932-2018)

 De schoenen van Hunter Hunter's booths

Farm lifeJust before the liberation of Etten-Leur, Toon Graumans was busy working the land. Luckily, Toon managed to keep his horses and worked the land for a new harvest. Trains full of provisions slowly passed by just a few hundred metres away. Toon worked hard and kept his head down. The sooner it was all over, the better. Suddenly the horses stood still and looked up. Toon pushed them forward, they didn’t have time to stand still. But when Toon looked up, too, he suddenly saw a man standing on his land. The man was wearing old, worn-out clothes full of holes. It seemed like he hadn’t washed or shaved in years. He waved, but Toon continued his work unperturbed.Toon made the next round with his horses across the field. When he returned to where he had just seen the man, he saw that five other men had joined him. They looked like tramps, too, all wearing handcuffs. It looked like the men must have been prisoners of war who escaped from the slow-moving goods train.A matter of life or deathIt made Toon a little nervous having six escaped prisoners of war on his land. If someone saw and betrayed the farmer, he certainly wouldn’t make it out alive. Still, Toon decided to help the men. He collected bread and milk for the prisoners. They needed to be strengthened up before they could continue their long journey home. The men were enjoying the delicious food, when suddenly the neighbour came walking by. Toon tensed up, but he told him what happened on his land in the last hour. To Toon’s great relief, the neighbour decided to help him. The escaped prisoners of war were later picked up by resistance fighters. Afterwards, Toon never heard anything from the men again.In October 1944, Etten-Leur was liberated and slowly returned to the countryside it had once been. And so did Toon, who continued his life as a farmer, along with his horses. He always wondered what happened to the six escaped prisoners of war who suddenly appeared on his land that day.Historical context: Some civilians who were not proactively engaged in resistance activities, were unintentionally faced with a choice during the war: to help resist or to comply with the interests of the occupying forces. Both choices came with their own set of consequences. Resisting meant endangering your own life by helping others and opposing the interests of the occupier. But complying with those interests could be seen by the Dutch people as a betrayal of their homeland, and that wasn’t simply accepted by everyone, either. That meant it wasn’t always easy to make the ‘right’ choice.&nbsp;This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

de_boer_en_de_landlopers.jpeg

The farmer and the vagrants

Farm lifeJust before the liberation of Etten-Leur, Toon Graumans was busy working the land. Luckily, Toon managed to keep his horses and worked the land for a new harvest. Trains full of provisions slowly passed by just a few hundred metres away. Toon worked hard and kept his head down. The sooner it was all over, the better. Suddenly the horses stood still and looked up. Toon pushed them forward, they didn’t have time to stand still. But when Toon looked up, too, he suddenly saw a man standing on his land. The man was wearing old, worn-out clothes full of holes. It seemed like he hadn’t washed or shaved in years. He waved, but Toon continued his work unperturbed.Toon made the next round with his horses across the field. When he returned to where he had just seen the man, he saw that five other men had joined him. They looked like tramps, too, all wearing handcuffs. It looked like the men must have been prisoners of war who escaped from the slow-moving goods train.A matter of life or deathIt made Toon a little nervous having six escaped prisoners of war on his land. If someone saw and betrayed the farmer, he certainly wouldn’t make it out alive. Still, Toon decided to help the men. He collected bread and milk for the prisoners. They needed to be strengthened up before they could continue their long journey home. The men were enjoying the delicious food, when suddenly the neighbour came walking by. Toon tensed up, but he told him what happened on his land in the last hour. To Toon’s great relief, the neighbour decided to help him. The escaped prisoners of war were later picked up by resistance fighters. Afterwards, Toon never heard anything from the men again.In October 1944, Etten-Leur was liberated and slowly returned to the countryside it had once been. And so did Toon, who continued his life as a farmer, along with his horses. He always wondered what happened to the six escaped prisoners of war who suddenly appeared on his land that day.Historical context: Some civilians who were not proactively engaged in resistance activities, were unintentionally faced with a choice during the war: to help resist or to comply with the interests of the occupying forces. Both choices came with their own set of consequences. Resisting meant endangering your own life by helping others and opposing the interests of the occupier. But complying with those interests could be seen by the Dutch people as a betrayal of their homeland, and that wasn’t simply accepted by everyone, either. That meant it wasn’t always easy to make the ‘right’ choice.&nbsp;This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. Het boerenlevenVlak voor de bevrijding van Etten-Leur is Toon Graumans druk bezig op het land. Gelukkig heeft Toon zijn paarden weten te behouden en bewerkt hij samen met zijn paarden de grond voor een nieuwe oogst. Op een paar honderd meter afstand rijden goederentreinen langzaam voorbij. Nietsvermoedend werkt Toon hard door. Hoe sneller hij klaar is, hoe beter. Plotseling staan de paarden stil en kijken op. Toon duwt ze voort, ze hebben nu eenmaal niet de hele dag de tijd. Maar wanneer ook Toon opkijkt, ziet hij plots een man op zijn land staan. De man draagt oude versleten kleren vol gaten. Het lijkt alsof hij zich al in geen jaren heeft gewassen of geschoren. Hij zwaait, maar Toon gaat onverstoorbaar door met zijn werk.Toon maakt met zijn paarden de volgende ronde over het land. Bij terugkomst op de plek waar hij zojuist de man aantrof, ziet hij dat er zich een vijftal mannen bij de man hebben gevoegd. Ook zij lijken wel landlopers, allen dragen handboeien. Toon beseft dat de mannen krijgsgevangenen moeten zijn geweest die uit de langzaam rijdende goederentreinen zijn ontsnapt.Een kwestie van leven of doodHet maakt Toon wat nerveus. Zes ontsnapte krijgsgevangenen op zijn land. Wat als iemand ze ziet en de boer verraadt,dan brengt hij het er zeker niet levend vanaf. Toch besluit Toon ze te helpen. Hij haalt brood en melk voor de krijgsgevangenen. Ze moeten aansterken voordat ze verder kunnen op hun lange tocht naar huis. De mannen genieten van het heerlijke voedsel, als plotseling de buurman aan komt lopen. Toon is gespannen. Maar hij vertelt hem toch wat zich het afgelopen uur op zijn land heeft afgespeeld. Tot grote opluchting van Toon besluit de buurman hem een handje te helpen. De ontsnapte krijgsgevangenen worden later op­gehaald door verzetsstrijders. Nadien heeft Toon nooit meer iets van de mannen vernomen.In oktober 1944 werd Etten-Leur bevrijd en keerde de rust langzaam terug op het platteland. Zo ook voor Toon die zijn leven als boer samen met zijn paarden voortzette. Hij bleef zich altijd afvragen hoe het zou zijn afgelopen met de zes ontsnapte krijgsgevangenen die toen plotseling op zijn land verschenen.Historisch kader: Sommige burgers, die zich niet proactief bezighielden met verzetsactiviteiten, kwamen tijdens de oorlog onbedoeld voor de keuze te staan: meehelpen aan het verzet of het naleven van de belangen van de bezetter. Beide kwamen niet zonder enige consequenties. Het verzet betekende je eigen leven in gevaar brengen door anderen te helpen en je afzetten tegen de belangen van de bezetter. Het naleven van deze belangen kon door het Nederlandse volk juist worden gezien als verraad tegenover het vaderland en ook dat werd niet zomaar door alle mensen geaccepteerd. Het maken van de ‘juiste’ keuze was daarom dan ook niet altijd even gemakkelijk.Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.&nbsp;<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/u9y4G3-30Hc" start="0"></iframe></div>

 De boer en de landlopers The farmer and the vagrants

Friday afternoon 22 September 1944. Marietje Kruijf (13) was sweeping up the broken glass in front of the house. The windows of the Kruijf farmhouse had been blown out in the fighting during the night while the English were constructing a Bailey bridge across the canal. Now the damage could be assessed. Father Albert and grandfather and grandmother were also in the yard. Then just over by the canal, the English were advancing towards Asten.Father suddenly called out: LIE DOWN!Marietje: “I knew at once that something was wrong. ‘Daddy, I’ve been hit’, I shouted. That’s where my story begins; on a day when events between Asten and Someren were as intense as in Normandy.Despite her serious injuries Marietje can still remember in detail what happened 75 years ago. She thanks her father for saving her life when he quickly went to get help. But also Father Vrijland, a priest who had been summoned and who jumped on his bike to find a doctor in Heeze. And the English ambulance crew who were stopped by the priest half way between Someren and Heeze and who, with Tonny Leenen as interpreter made their way to Slievenstraat 2. Also the English medic who bandaged up Marietje and gave her injections. And the army doctor who allowed Marietje and the wounded front-line soldier Corporal H. W. Price to go to the field hospital in Geldrop. To Cor Oosteweeghel who happened to be passing through Geldrop and donated blood for her. To the surgeon Buckley Hamer who operated on her for an hour and a half. &nbsp;‘It will be a complete miracle if ‘Mary’ survives’, he told his anaesthetist.And the miracle happened! Corporal Price, aged 23, died two days later but Marietje stayed alive amongst the seriously wounded soldiers. She was the only civilian in the field hospital and was pampered there. “The soldiers even bought toys for me.”The field hospital was relocated on 7 October and Marieke had to move to the nearby St Anna Hospital. She cried and cried and the soldiers cried with her.In St Anna her crepe bandage was left on for too long and her knee did not heal properly. When she was finally discharged from hospital at the end of June 1945, she was still unable to walk. In January 1946 she was measured up for orthopaedic footwear. Only then could she pick up her life again.Marietje became a secretary, married Henk Kooistra in 1960 and gave birth to healthy twins in 1965. Another miracle as it was assumed her war injuries would make that impossible.In 1984 Marietje worked as a secretary for the publication of the wartime book Geschiedenis van Someren in de Tweede Wereldoorlog(History of Someren in the Second World War). The war then boomeranged back into her life.Marietje and Henk became involved in Remembrance Day, liberation festivals and reunions of veterans, both in the Netherlands and in England. She became a member of the Royal British Legion and did everything in her power to make the British liberators achieve their ‘Liberation Route’. She provided hospitality, arranged host families, transport and guidance, everything. Just as the soldiers had pampered young Marietje, now Marietje could pamper the veterans. Just like a real godmother!This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

peetmoeder_van_de_veteranen.jpg

Veteran's godmother

Friday afternoon 22 September 1944. Marietje Kruijf (13) was sweeping up the broken glass in front of the house. The windows of the Kruijf farmhouse had been blown out in the fighting during the night while the English were constructing a Bailey bridge across the canal. Now the damage could be assessed. Father Albert and grandfather and grandmother were also in the yard. Then just over by the canal, the English were advancing towards Asten.Father suddenly called out: LIE DOWN!Marietje: “I knew at once that something was wrong. ‘Daddy, I’ve been hit’, I shouted. That’s where my story begins; on a day when events between Asten and Someren were as intense as in Normandy.Despite her serious injuries Marietje can still remember in detail what happened 75 years ago. She thanks her father for saving her life when he quickly went to get help. But also Father Vrijland, a priest who had been summoned and who jumped on his bike to find a doctor in Heeze. And the English ambulance crew who were stopped by the priest half way between Someren and Heeze and who, with Tonny Leenen as interpreter made their way to Slievenstraat 2. Also the English medic who bandaged up Marietje and gave her injections. And the army doctor who allowed Marietje and the wounded front-line soldier Corporal H. W. Price to go to the field hospital in Geldrop. To Cor Oosteweeghel who happened to be passing through Geldrop and donated blood for her. To the surgeon Buckley Hamer who operated on her for an hour and a half. &nbsp;‘It will be a complete miracle if ‘Mary’ survives’, he told his anaesthetist.And the miracle happened! Corporal Price, aged 23, died two days later but Marietje stayed alive amongst the seriously wounded soldiers. She was the only civilian in the field hospital and was pampered there. “The soldiers even bought toys for me.”The field hospital was relocated on 7 October and Marieke had to move to the nearby St Anna Hospital. She cried and cried and the soldiers cried with her.In St Anna her crepe bandage was left on for too long and her knee did not heal properly. When she was finally discharged from hospital at the end of June 1945, she was still unable to walk. In January 1946 she was measured up for orthopaedic footwear. Only then could she pick up her life again.Marietje became a secretary, married Henk Kooistra in 1960 and gave birth to healthy twins in 1965. Another miracle as it was assumed her war injuries would make that impossible.In 1984 Marietje worked as a secretary for the publication of the wartime book Geschiedenis van Someren in de Tweede Wereldoorlog(History of Someren in the Second World War). The war then boomeranged back into her life.Marietje and Henk became involved in Remembrance Day, liberation festivals and reunions of veterans, both in the Netherlands and in England. She became a member of the Royal British Legion and did everything in her power to make the British liberators achieve their ‘Liberation Route’. She provided hospitality, arranged host families, transport and guidance, everything. Just as the soldiers had pampered young Marietje, now Marietje could pamper the veterans. Just like a real godmother!This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. Vrijdagmiddag 22 september 1944. Marietje Kruijf (13) veegt voor ’t huis het kapotte glas bijeen. Tijdens de nachtelijke gevechten, toen de Engelsen een Baileybrug sloegen over het kanaal, zijn in boerderij Kruijf de ruiten gesprongen. Nu kan de schade worden opgenomen. Vader Albert en opa en opoe zijn ook op ’t erf. En ginds, bij het kanaal, rukken de Engelsen op naar Asten.Plotseling roept vader: LIGGEN!Marietje: ”Ik wist meteen dat ’t mis was. ’Papa, ik ben ge­raakt’, riep ik. Daar begint mijn verhaal. Op de dag dat het er tussen Asten en Someren even fel aan toeging als in Normandië.“Marietje blijft ondanks zware verwondingen bij kennis en 75 jaar later herinnert zij zich de gebeurtenissen van toen nog in detail. Zij dankt haar leven aan vader Albert, die als een haas hulp gaat halen. Maar ook aan de gealarmeerde dominee Vrijland, die meteen op zijn fiets springt om in Heeze een dokter te zoeken. Aan het Engelse ambulancepersoneel dat halverwege Someren en Heeze voor de dominee stopt en zich door tolk Tonny Leenen naar de Slievenstraat 2 laat loodsen. Aan de Engelse hospik die Marietjes eerste noodverband legt en haar bevend injecties geeft. Aan de leger­arts van wie Marietje samen met de zwaargewonde front­soldaat korporaal H. W. Price naar het veldhospitaal in Geldrop mag. Aan Cor Oosteweeghel, een toevallige passant in Geldrop, die voor haar bloed afstaat. Aan chirurg Buckley Hamer die haar anderhalf uur lang opereert. ”Het is een ’complete miracle’ als ‚Mary‘ overleeft”, zegt hij tegen zijn anesthesist.En dat mirakel gebeurt! Korporaal Price, 23 jaar, overlijdt twee dagen later, maar Marietje blijft tussen de zwaar­gewonde frontsoldaten in leven. Ze is de enige burger in het veldhospitaal en wordt daar vertroeteld: ”De soldaten kochten zelfs speelgoed voor me.”Op 7 oktober wordt het veldhospitaal verplaatst en moet Marietje naar het nabije Sint-Annaziekenhuis. Zij huilt alles bij elkaar en de soldaten huilen met haar mee.In het Sint-Anna blijft haar rekverband te lang zitten en vergroeit haar knie. Als ze eind juni 1945 eindelijk uit het ziekenhuis wordt ontslagen, kan ze nog niet lopen. In januari 1946 krijgt ze orthopedisch schoeisel aangemeten. Pas dan kan ze haar leven weer oppikken.Marietje wordt secretaresse, trouwt in 1960 met Henk Kooistra en bevalt in 1965 van een gezonde tweeling. Nog een mirakel, want met haar oorlogsverwondingen werd dat onmogelijk geacht.In 1984 werkt Marietje als secretaresse mee aan de tot­standkoming van het oorlogsboek Geschiedenis van Someren in de Tweede Wereldoorlog. Dan keert de oorlog als een boemerang in haar leven terug.Marietje en Henk raakten betrokken bij Dodenherdenkingen, bevrijdingsfeesten en reünies van veteranen, zowel in Nederland als in Engeland. Ze werden lid van de veteranenorganisatie Royal British Legion en deden alles wat in hun vermogen lag om het Britse bevrijders die hun ’Liberation Route’ overdeden, naar de zin te maken. Ze verleenden gastvrijheid, regelden gastgezinnen, vervoer en begeleiding, alles. Zoals de soldaten het kleine Marietje ooit in de watten legden, zo vertroetelde Marietje haar veteranen. Als een echte peetmoeder!Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/iVD7XTr3fQM" start="0"></iframe></div>

 Peetmoeder van de veteranen Veteran's godmother

‘The Tommies are at the Bergeijkse Barrière!’. The news spread around the village quickly – Jan Maas (54) was one of those who heard it. Jan reacted with great excitement but did not really know what to think about the news — after all, the British hadn’t arrived yet and Jan had to look after his family. In the time it took him to consider what was happening, a group of villagers had started to knock on the door, a group that included the new priest Goyarts, who had only been posted there the day before.Meeting the Tommies‘Hurry up, Jan! Come on, we’re going to meet the British. The Germans can’t do anything to us now.’ Jan was persuaded. He bade farewell to his son, who was unwell in bed, and whispered, ‘I’ll be right back.’ With that, he was gone, atop a bicycle, en route with the others to meet the Tommies. They were just a few hundred metres from the border when they encountered a British reconnaissance unit. Together they smoked cigarettes, and orange ribbons were handed out. The priest took photographs including one of a tank, two soldiers and some of the villagers, including Jan.After bidding farewell to the soldiers, some of the villagers headed back to the village, but some, including Jan Maas, were eager to see more British soldiers, so they happily marched on. Without warning, a group of Germans jumped out from the trees in an ambush. The villagers scattered in every direction but four were caught, including Jan Maas. They were searched and made to stand up against a wall at a farm. ‘British propagandists!’ There was the sound of a pistol clicking before one of the Germans yelled, ‘Oh, let them go home. You’re all free!’.EscapeThe men were stunned and ran off towards their bicycles. ‘Wow,’ said Jan Maas, ‘that was a close call.’ It was at that point that the shots rang out, four in total. One man was shot in the abdomen and across three of his fingers. The second was hit in the head and fell to the ground, dead. The third was shot through his hat, but remained unscathed, and while he was dodging the bullets, saw the fourth man being shot in the head. The fourth man was Jan Maas, who was killed instantly.It took a week for his wife and children to learn of his demise. There was no doubt about his death — one of the survivors had removed his wedding ring and his wallet from his jacket pocket. The priest returned the items to his widow. On the same day, 19 September, Jan Maas was taken to the cemetery on the back of an open truck, draped in the flag of the Red Cross.Two days earlier, 17 September 1944, Valkenswaard and Borkel en Schaft were liberated by the British following heavy bombardment in the Bergeijk forests and surrounding villages. Like Jan Maas, many others died towards the end of the war on account of carelessness, accidents or sheer cruelty on the part of the Germans and their accomplices. The killings in Borkel en Schaft were most likely carried out by the Dutch SS.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

sint_servatius_borkel_en_schaft_2.jpg

Jan Maas (2e van rechts, met hoed) op een van de foto’s die pastoor Goyarts maakte.

jullie_zijn_vrij.jpg

You're all free

‘The Tommies are at the Bergeijkse Barrière!’. The news spread around the village quickly – Jan Maas (54) was one of those who heard it. Jan reacted with great excitement but did not really know what to think about the news — after all, the British hadn’t arrived yet and Jan had to look after his family. In the time it took him to consider what was happening, a group of villagers had started to knock on the door, a group that included the new priest Goyarts, who had only been posted there the day before.Meeting the Tommies‘Hurry up, Jan! Come on, we’re going to meet the British. The Germans can’t do anything to us now.’ Jan was persuaded. He bade farewell to his son, who was unwell in bed, and whispered, ‘I’ll be right back.’ With that, he was gone, atop a bicycle, en route with the others to meet the Tommies. They were just a few hundred metres from the border when they encountered a British reconnaissance unit. Together they smoked cigarettes, and orange ribbons were handed out. The priest took photographs including one of a tank, two soldiers and some of the villagers, including Jan.After bidding farewell to the soldiers, some of the villagers headed back to the village, but some, including Jan Maas, were eager to see more British soldiers, so they happily marched on. Without warning, a group of Germans jumped out from the trees in an ambush. The villagers scattered in every direction but four were caught, including Jan Maas. They were searched and made to stand up against a wall at a farm. ‘British propagandists!’ There was the sound of a pistol clicking before one of the Germans yelled, ‘Oh, let them go home. You’re all free!’.EscapeThe men were stunned and ran off towards their bicycles. ‘Wow,’ said Jan Maas, ‘that was a close call.’ It was at that point that the shots rang out, four in total. One man was shot in the abdomen and across three of his fingers. The second was hit in the head and fell to the ground, dead. The third was shot through his hat, but remained unscathed, and while he was dodging the bullets, saw the fourth man being shot in the head. The fourth man was Jan Maas, who was killed instantly.It took a week for his wife and children to learn of his demise. There was no doubt about his death — one of the survivors had removed his wedding ring and his wallet from his jacket pocket. The priest returned the items to his widow. On the same day, 19 September, Jan Maas was taken to the cemetery on the back of an open truck, draped in the flag of the Red Cross.Two days earlier, 17 September 1944, Valkenswaard and Borkel en Schaft were liberated by the British following heavy bombardment in the Bergeijk forests and surrounding villages. Like Jan Maas, many others died towards the end of the war on account of carelessness, accidents or sheer cruelty on the part of the Germans and their accomplices. The killings in Borkel en Schaft were most likely carried out by the Dutch SS.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. ‘De Tommy’s staan bij de Bergeijkse Barrière!’ Het nieuws verspreidt zich snel door het dorp. Ook Jan Maas (54) hoort het. Jan raakt er opgewonden van, maar weet niet zo goed wat hij ervan moet denken. De Engelsen zijn immers nog niet hier. En hij heeft de zorg voor zijn gezin. Terwijl hij dat allemaal overweegt komt een groep dorpelingen aan de deur. Zelfs pastoor Goyarts, die de dag tevoren pas is geïnstalleerd, is erbij.De Tommy’s tegemoet‘Jan, schiet op! Kom mee! We gaan de Engelsen tegemoet. Die Duitsers kunnen ons nu toch niets meer maken.’ Jan laat zich overreden. Hij neemt afscheid van een zoon die ziek op bed ligt en fluistert: ‘Ik ben zo weer terug.’ Dan gaat hij mee. Op de fiets de Tommy’s tegemoet, met een grote groep. Ze zijn een paar honderd meter van de grens als ze een Engelse verkennerseenheid treffen. Samen roken ze sigaretten en er worden oranje lintjes uitgedeeld. De pastoor maakt een hele serie foto’s. Op een daarvan een pantserwagen, twee soldaten en enkele dorpelingen, onder wie Jan.Na het afscheid keert een aantal mannen terug naar huis. De anderen willen méér Engelsen zien. Zo ook Jan Maas. Ze trappen vrolijk verder. Plots springen uit de bosjes enkele Duitsers. De Borkelnaren rennen alle kanten uit. Vier worden er gepakt, onder wie Jan Maas. De Duitsers fouilleren hen en zetten hen bij een boerderij tegen de muur. ‘Englische Propagandisten!’ Een pistool klikt. Maar dan zegt een van de Duitsers: ‘Ach was, lass sie nach Hause gehen. Sie sind frei!’Op een lopenDe mannen zijn verbijsterd. Maar ze zetten het op een lopen naar hun fietsen. ‘Tjee,’ zegt Jan Maas. ‘Daar komen we nog goed weg.’ Precies op dat moment klinken er schoten. Vier in totaal. Eén man wordt in de buik geraakt en dwars door drie vingers. De tweede wordt in zijn hoofd geraakt en valt dood neer. De derde wordt door zijn hoed geschoten, maar blijft ongedeerd. Terwijl hij wegduikt, ziet hij hoe ook de vierde man in het hoofd wordt geraakt. Het is Jan Maas. Hij is op slag dood.Pas na een week vernemen zijn vrouw en kinderen dat Jan dood is. Dat hij het is, is zeker, want een van de overlevenden heeft de trouwring van zijn vinger gehaald en de portefeuille uit zijn jas. De pastoor brengt alles naar de weduwe. Diezelfde dag, op 19 september, wordt Jan Maas op een open vrachtwagen, bedekt met Rode Kruisvlag, naar het kerkhof gebracht.Twee dagen eerder, op 17 september 1944, waren Valkenswaard en Borkel &amp; Schaft door de Engelsen bevrijd. Dat gebeurde na hevige bombardementen op de Bergeijkse bossen en de omliggende dorpen. Net als Jan Maas kwamen ook op andere plaatsen aan het eind van de oorlog veel mensen om door onvoorzichtigheid, ongelukken of pure wreedheid van de Duitsers en hun handlangers. De moorden in Borkel &amp; Schaft zijn waarschijnlijk gepleegd door Nederlandse SS’ers.Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/lVb_kT1mKM8" start="0"></iframe></div>

 Jullie zijn vrij! You're all free

Turbulent daysOne week after D-Day David Silvertop crossed the English Channel. The 32 year old British commanding officer of the 3rd battalion of the Royal Tank Regiment already had plenty of experience in mainland Europe by playing a key role in the liberation of Antwerp. He then received the order to relieve the British troops in the Netherlands after the failed airborne landing offensive Operation Market Garden had been abandoned.On Saturday 23 and Sunday 24 September the British patrols reached Sint Anthonis. The residents of this country village thought they had been liberated, but that hope was short-lived: by Monday morning the village was dominated by German military. That happened a lot in those turbulent days. Groups of soldiers from both sides marched from one place to another, meeting each other but sometimes missing each other, and sometimes they were billeted close to each other without any of them knowing.On that Monday, 25 September, Silvertop’s 3e battalion of the Royal Tank Regiment arrived in Sint Anthonis. The Germans quickly made themselves scarce. Silvertop and his men decided to wait for reinforcements from the British 159th brigade. Just outside the village reconnaissance troops from this main unit discovered five German tanks coming from Gemert. Shots were fired in both directions after which the five tanks tried to retreat.Wrong place, wrong timeThree of the armoured vehicles drove at full speed towards Sint Anthonis followed by the British. The village centre was full of the English so there was no option other than to speed through the streets while shooting and trying to escape.Precisely at that moment David Silvertop was standing at a crossroads in the village. There was a top level consultation: Brigadier General Harvey had summoned Major Thompson and battalion commanders Orr and Silvertop to discuss strategy. Why they came together at this unprotected place &nbsp;remains a mystery. The situation was tense and there was sporadic shooting. The three German tanks only noticed the soldiers at the last moment. The one at the back drove into the Breestraat, rammed a house and came to a standstill.One of the Sint Anthonis residents saw how the four men were leaning over their maps. ‘Suddenly I heard shooting and saw the German tank come out of the Lepelstraat. A German soldier wearing a green camouflage jacket shot with his machine gun like a madman from the tank. Harvey escaped with a few scratches, Thompson received a bullet in his lung but survived, Orr was severely wounded and died later that day in hospital – he was able to say that it had been a stupid idea to discuss this in the middle of a crossroads. Silvertop was also hit and was killed on the spot. A classic example of wrong place, wrong time.A bit further on the British captured the two remaining German armoured vehicles. What had happened made the allies in Sint Anthonis nervous. When a short time later a number of British tanks entered the village, they were almost shot at by their own units.EpilogueTwo German prisoners of war were instructed to dig a grave for officer Silvertop at the graveyard next to the church on the Brink. The British posthumously promoted him to Colonel. The street in which he died was named after him. And in 1995, fifty years after the liberation of Sint Anthonis a monument was unveiled on the spot where Silvertop paid for a liberated Netherlands with his own life.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

een_fatale_bespreking.jpg

A fatal appointment

Turbulent daysOne week after D-Day David Silvertop crossed the English Channel. The 32 year old British commanding officer of the 3rd battalion of the Royal Tank Regiment already had plenty of experience in mainland Europe by playing a key role in the liberation of Antwerp. He then received the order to relieve the British troops in the Netherlands after the failed airborne landing offensive Operation Market Garden had been abandoned.On Saturday 23 and Sunday 24 September the British patrols reached Sint Anthonis. The residents of this country village thought they had been liberated, but that hope was short-lived: by Monday morning the village was dominated by German military. That happened a lot in those turbulent days. Groups of soldiers from both sides marched from one place to another, meeting each other but sometimes missing each other, and sometimes they were billeted close to each other without any of them knowing.On that Monday, 25 September, Silvertop’s 3e battalion of the Royal Tank Regiment arrived in Sint Anthonis. The Germans quickly made themselves scarce. Silvertop and his men decided to wait for reinforcements from the British 159th brigade. Just outside the village reconnaissance troops from this main unit discovered five German tanks coming from Gemert. Shots were fired in both directions after which the five tanks tried to retreat.Wrong place, wrong timeThree of the armoured vehicles drove at full speed towards Sint Anthonis followed by the British. The village centre was full of the English so there was no option other than to speed through the streets while shooting and trying to escape.Precisely at that moment David Silvertop was standing at a crossroads in the village. There was a top level consultation: Brigadier General Harvey had summoned Major Thompson and battalion commanders Orr and Silvertop to discuss strategy. Why they came together at this unprotected place &nbsp;remains a mystery. The situation was tense and there was sporadic shooting. The three German tanks only noticed the soldiers at the last moment. The one at the back drove into the Breestraat, rammed a house and came to a standstill.One of the Sint Anthonis residents saw how the four men were leaning over their maps. ‘Suddenly I heard shooting and saw the German tank come out of the Lepelstraat. A German soldier wearing a green camouflage jacket shot with his machine gun like a madman from the tank. Harvey escaped with a few scratches, Thompson received a bullet in his lung but survived, Orr was severely wounded and died later that day in hospital – he was able to say that it had been a stupid idea to discuss this in the middle of a crossroads. Silvertop was also hit and was killed on the spot. A classic example of wrong place, wrong time.A bit further on the British captured the two remaining German armoured vehicles. What had happened made the allies in Sint Anthonis nervous. When a short time later a number of British tanks entered the village, they were almost shot at by their own units.EpilogueTwo German prisoners of war were instructed to dig a grave for officer Silvertop at the graveyard next to the church on the Brink. The British posthumously promoted him to Colonel. The street in which he died was named after him. And in 1995, fifty years after the liberation of Sint Anthonis a monument was unveiled on the spot where Silvertop paid for a liberated Netherlands with his own life.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. Turbulente dagenEen week na D-Day is David Silvertop het Kanaal overge­stoken. De 32-jarige Britse overste van het 3e bataljon Royal Tank Regiment heeft op het Europese vasteland aardig wat ervaring opgedaan als hij begin september een sleutelrol speelt bij de bevrijding van Antwerpen, waarna hij de opdracht krijgt om in Nederland de Britse troepen te ontzetten die na het mislukte luchtlandingsoffensief Operatie Market Garden ingesloten zijn geraakt.Op zaterdag 23 en zondag 24 september bereiken Britse patrouilles Sint Anthonis. De inwoners van het brinkdorp denken bevrijd te zijn, maar de blijdschap is van korte duur: de daaropvolgende maandagochtend wordt Sint Anthonis gedomineerd door Duitse militairen. Het is typerend voor deze turbulente dagen. Groepjes soldaten van beide kampen trekken van plaats naar plaats, komen elkaar tegen en lopen elkaar even zo vaak mis, waardoor ze soms pal naast elkaar zijn gelegerd zonder dat van elkaar te weten.Die maandag, 25 september, arriveert Silvertops 3e bataljon Royal Tank Regiment in Sint Anthonis. De Duitsers maken zich haastig uit de voeten. Silvertop en zijn mannen besluiten te wachten op versterking van de Britse 159e brigade. Even buiten het dorp stuiten verkenningstroepen van deze hoofdmacht, die vanaf Gemert komen, op een vijftal Duitse pantserwagens. Over en weer wordt geschoten, waarna de vijf voertuigen proberen weg te komen.Wrong place, wrong timeAchtervolgd door de Britten rijden drie van de wagens op volle snelheid richting Sint Anthonis. De dorpskern zit vol Engelsen, zodat er niets anders opzit dan de straten door te scheuren en al schietende een poging te ondernemen om te ontkomen.Juist op dat moment staat David Silvertop op een kruising in het dorp. Overleg op topniveau: brigade-generaal Harvey heeft zijn majoor Thompson en bataljonscommandanten Orr en Silvertop bijeen geroepen voor een strategische bespreking. Waarom ze juist op die onbeschutte plaats bijeen­komen, zal wel altijd een raadsel blijven. Het is onrustig. Her en der wordt geschoten. De drie voortjakkerende Duitse gevechtswagens merken de militairen daardoor pas op het laatste moment op. De achterste rijdt de Breestraat in, ramt een huis en komt tot stilstand.Een inwoner uit Sint Anthonis ziet hoe de vier mannen over stafkaarten gebogen staan. ‘Plotseling hoorde ik schieten en zag de Duitse pantserwagen vanuit de Lepelstraat komen. Een Duitse militair met groene camouflagejas schoot als een razende met een mitrailleur vanuit de gevechtswagen.’ Harvey komt er vanaf met wat schrammen, Thompson krijgt een kogel in een long maar overleeft, Orr wordt zwaar gewond afgevoerd en zal later die dag in een hospitaal sterven – hij weet nog uit te brengen dat het een dwaas idee was om daar midden op die kruising te overleggen. Silvertop is eveneens getroffen. Hij is op slag dood. Een klassiek voorbeeld van wrong place, wrong time.Iets verderop schakelen de Britten de twee resterende Duitse pantservoertuigen uit. Het gebeuren maakt de ge­allieerden in Sint Anthonis nerveus. Wanneer korte tijd later een aantal Britse tanks het dorp binnenrijdt, worden ze bijna door eigen eenheden onder vuur genomen.Twee Duitse krijgsgevangenen krijgen opgedragen een graf voor officier Silvertop te graven op de begraafplaats naast de kerk aan de Brink. Postuum benoemen de Britten hem tot kolonel. De straat waarin hij overleed, krijgt zijn naam. En in 1995, vijftig jaar na de bevrijding van Sint Anthonis, wordt een monument onthuld op de plek waar Silvertop zijn strijd voor een vrij Nederland met de dood moest bekopen.Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/36PmzjpOYAY" start="0"></iframe></div>

 Een fatale bespreking A fatal appointment

Karl-Heinz had wanted to become a forester, but he would not be granted such a peaceful life. Shortly after his High School (Gymnasium ) graduation in 1944 he was conscripted into the Wehrmacht Armed Forces. The war brought him to Brabant. As a gunner he formed part of the Fallschirmjäger Paratrooper Artillery. He was billeted with five others at the Kilsdonk family’s farm in Goirle. The family got on well with Karl-Heinz. He would warn them of visits by high-ranking German officers so the family could hide their radio and bicycles.LuckThe village reverberated on Friday 6 October 1944. The Allies and the Germans had gone into battle. Toos [5] and Jantje Kilsdonk [4] were playing near the well in the farmyard. A source of good luck? Karl-Heinz Rosch and his comrades ran out of the farmhouse on the way to their guns. They saw the children in the farmyard. Everyone ran on except the German boy from the pottery town. He picked up Toos and Jantje in his arms and ran to the cellar where he reunited the children with their mother. Soon afterwards Karl-Heinz ran back outside. But life and death sometimes go hand in hand: a mortar shell hit him and Karl-Heinz was fatally injured. He was just eighteen years and three days old. He was buried in a temporary grave in the farmyard. Shreds from his clothing would hang high in the branches of a tree for many years.Reburial took place in 1948. Rosch’s final resting place was in the German military cemetery in Ysselsteyn. But members of his family were not able to visit where he was killed and where he was laid to rest as they lived in East Germany. It was only after the fall of the Berlin Wall that Karl-Heinz’s father could see the farmhouse through his own eyes. But the Kilsdonk family remained silent about his son’s courageous deed. They feared reprisals. ‘A Jerry is always a Jerry’, that’s what they said in the village.Black snowFor a long time many people thought the term ‘a good German’ was as unlikely as black snow, a square circle or an unhospitable person from Brabant.&nbsp; Even after the two rescued children made their story public in 2005 and thanked Karl-Heinz posthumously,&nbsp; it still caused a lot of discussion. A former councillor attempted to erect a statue of Rosch – “a hero without glory”- in the local history museum, but that was met with resistance from former hostages whose comrades had been executed at a country estate in Goirle.The statue was ready by 2008 but there was no place for it. A breakthrough came when Leo Vermeer from Riel found a location in the municipality of Goirle. He had been a local lad from the Dorpstraat who had maintained Karl-Heinz’s temporary grave until his reburial. The bronze statue was unveiled in his garden. Jan and Toos Kilsdonk and two of van Karl-Heinz Rosch’s step-brothers were present. The plaque contains the words: ‘This statue is in honour of all who do good in evil times.’ It is a delicate sentence, in which you can almost hear the tinkle of porcelain.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

monument_voor_karl-rosh_in_riel_02.jpg

stillleven_-_goirle_-_studio_rocco_verdult.jpg

The good German - no fairy tale

Karl-Heinz had wanted to become a forester, but he would not be granted such a peaceful life. Shortly after his High School (Gymnasium ) graduation in 1944 he was conscripted into the Wehrmacht Armed Forces. The war brought him to Brabant. As a gunner he formed part of the Fallschirmjäger Paratrooper Artillery. He was billeted with five others at the Kilsdonk family’s farm in Goirle. The family got on well with Karl-Heinz. He would warn them of visits by high-ranking German officers so the family could hide their radio and bicycles.LuckThe village reverberated on Friday 6 October 1944. The Allies and the Germans had gone into battle. Toos [5] and Jantje Kilsdonk [4] were playing near the well in the farmyard. A source of good luck? Karl-Heinz Rosch and his comrades ran out of the farmhouse on the way to their guns. They saw the children in the farmyard. Everyone ran on except the German boy from the pottery town. He picked up Toos and Jantje in his arms and ran to the cellar where he reunited the children with their mother. Soon afterwards Karl-Heinz ran back outside. But life and death sometimes go hand in hand: a mortar shell hit him and Karl-Heinz was fatally injured. He was just eighteen years and three days old. He was buried in a temporary grave in the farmyard. Shreds from his clothing would hang high in the branches of a tree for many years.Reburial took place in 1948. Rosch’s final resting place was in the German military cemetery in Ysselsteyn. But members of his family were not able to visit where he was killed and where he was laid to rest as they lived in East Germany. It was only after the fall of the Berlin Wall that Karl-Heinz’s father could see the farmhouse through his own eyes. But the Kilsdonk family remained silent about his son’s courageous deed. They feared reprisals. ‘A Jerry is always a Jerry’, that’s what they said in the village.Black snowFor a long time many people thought the term ‘a good German’ was as unlikely as black snow, a square circle or an unhospitable person from Brabant.&nbsp; Even after the two rescued children made their story public in 2005 and thanked Karl-Heinz posthumously,&nbsp; it still caused a lot of discussion. A former councillor attempted to erect a statue of Rosch – “a hero without glory”- in the local history museum, but that was met with resistance from former hostages whose comrades had been executed at a country estate in Goirle.The statue was ready by 2008 but there was no place for it. A breakthrough came when Leo Vermeer from Riel found a location in the municipality of Goirle. He had been a local lad from the Dorpstraat who had maintained Karl-Heinz’s temporary grave until his reburial. The bronze statue was unveiled in his garden. Jan and Toos Kilsdonk and two of van Karl-Heinz Rosch’s step-brothers were present. The plaque contains the words: ‘This statue is in honour of all who do good in evil times.’ It is a delicate sentence, in which you can almost hear the tinkle of porcelain.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. Boswachter wilde Karl-Heinz worden. Maar die rust was hem niet gegund. Kort na zijn eindexamen Gymnasium in 1944 kreeg hij een oproep voor de Wehrmacht. De oorlog bracht hem in Brabant. Als kanonnier maakte hij deel uit van het artillerie-regiment Fallschirmjäger. Met vijf kameraden werd hij ingekwartierd op de boerderij van de familie Kilsdonk in Goirle. Het gezin kon goed overweg met Karl-Heinz. Bezoek van hoge Duitse officieren kondigde hij aan, zodat de familie de radio en fietsen kon verstoppen.GelukOp vrijdag 6 oktober 1944 trilt het dorp. Geallieerden en Duitsers leveren slag. Op het erf spelen Toos (5) en Jantje Kilsdonk (4) bij de waterput. Een bron van geluk? Karl-Heinz Rosch en zijn kameraden rennen de boerderij uit, op weg naar hun kanon. Op het erf zien ze de kinderen. Iedereen holt verder, behalve de Duitser uit de porseleinstad. Hij pakt Toos en Jantje onder zijn arm en snelt naar de kelder, waar hij de kinderen met hun moeder herenigt. Even later holt Karl-Heinz weer naar buiten. Maar erf en sterf liggen vlakbij elkaar: een mortiergranaat slaat in. Karl-Heinz wordt dodelijk geraakt. Hij is achttien jaar en drie dagen oud. Op het erf krijgt hij een veldgraf. Nog jarenlang zullen flarden van zijn kleren hoog in de takken van een boom hangen.In 1948 vindt de herbegrafenis plaats. Rosch eindigt definitief op de Duitse militaire begraafplaats in Ysselsteyn. Toch kunnen zijn familieleden de sterfplek en rustplaats niet bezoeken. Zij wonen in Oost-Duitsland. Pas na de val van de Berlijnse muur kan de vader van Karl-Heinz de boerderij met eigen ogen zien. Maar de familie Kilsdonk zwijgt over de reddende daad van zijn zoon. Zij vreest knoestige reacties. Een mof is een mof, klinkt het in het dorp.Zwarte sneeuwLange tijd schaarden velen de uitdrukking ‘een goede Duitser’ in het rijtje van de zwarte sneeuw, vierkante cirkel en ongastvrije Brabander. Ook nadat de twee geredde kinderen hun verhaal in 2005 alsnog openbaar maakten en Karl-Heinz postuum dankten, bleef de kwestie discussie oproepen. Een oud-raadslid spande zich in om voor Rosch – “een held zonder glorie” – een beeld voor in het lokale heemkunde­museum te laten maken. Maar dat riep verzet op bij oud-gijzelaars, wier kameraden op een landgoed in Goirle waren geëxecuteerd.In 2008 was het standbeeld klaar. Maar een plek ontbrak. Voor een doorbraak zorgde Leo Vermeer uit Riel, een kern van de gemeente Goirle. Hij was een voormalige buurjongen uit de Dorpsstraat, die het veldgraf van Karl-Heinz tot aan de herbegraving had onderhouden. In zijn tuin werd het bronzen beeld onthuld. Tot de aanwezigen behoorden Jan en Toos Kilsdonk en twee stiefbroers van Karl-Heinz Rosch. Op de plaquette staat: ‘Dit beeld is een eerbetoon aan hem en allen die het goede doen in kwade tijden.’ Het is een breekbare zin, waarin je porselein hoort schilferen.Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/ASiA3CRxBFg" start="0"></iframe></div>

 De goede Duitser - geen sprookje The good German - no fairy tale

On Sunday 29 October 1944, several tanks of the Canadian tank regiment Governor General Foot Guards approached Moerstraten from the south. Two tanks got stuck in the mud on the north side of the village. The German troops disabled both tanks, killing four Canadian soldiers. They were given a collective field grave at the corner of Luienhoekweg and Moerstraatsebaan streets, near the Potersbos woods.A few days later, at this same spot, the Canadian troops buried another five soldiers of the Canadian Grenadier Guards and the Algonquin Regiment. They had been killed in action in and around Welberg. There were now a total of nine Canadian soldiers buried here.In the spring of 1945, the Canadian Army began construction of a Canadian War Cemetery near Bergen op Zoom. The first burials took place in the last week of April and the nine soldiers buried near the Potersbos received their final resting place there.However, the population of Moerstraten had not forgotten the sacrifice of the nine Canadian soldiers. In the summer of 1945, most likely at the initiative of a theology student, a monument arose on the site of the former field grave. It is the oldest Canadian war memorial in the Netherlands. On 26 August 1945, the monument was unveiled amid great interest. Lieutenant Colonel Bill Cromb, himself having been involved in the liberation of the region, was invited to perform the unveiling. Comrades of the fallen soldiers were also present to lay wreaths. In the centre of the monument is a headstone with the names of the nine Canadian soldiers. At the back is a standing cross with the emblem of the 1st Canadian Army. In front of this are two plaques with words of thanks from the citizens of Moerstraten. The whole area of the monument is enclosed by nine large granite blocks in the shape of shell weapons, all linked together.

unknown.jpeg

unknown-1.jpeg

unknown-2.jpeg

unknown-3.jpeg

img-20240521-wa0002.jpg

“In remembrance of the heroes who died for us” Monument

On Sunday 29 October 1944, several tanks of the Canadian tank regiment Governor General Foot Guards approached Moerstraten from the south. Two tanks got stuck in the mud on the north side of the village. The German troops disabled both tanks, killing four Canadian soldiers. They were given a collective field grave at the corner of Luienhoekweg and Moerstraatsebaan streets, near the Potersbos woods.A few days later, at this same spot, the Canadian troops buried another five soldiers of the Canadian Grenadier Guards and the Algonquin Regiment. They had been killed in action in and around Welberg. There were now a total of nine Canadian soldiers buried here.In the spring of 1945, the Canadian Army began construction of a Canadian War Cemetery near Bergen op Zoom. The first burials took place in the last week of April and the nine soldiers buried near the Potersbos received their final resting place there.However, the population of Moerstraten had not forgotten the sacrifice of the nine Canadian soldiers. In the summer of 1945, most likely at the initiative of a theology student, a monument arose on the site of the former field grave. It is the oldest Canadian war memorial in the Netherlands. On 26 August 1945, the monument was unveiled amid great interest. Lieutenant Colonel Bill Cromb, himself having been involved in the liberation of the region, was invited to perform the unveiling. Comrades of the fallen soldiers were also present to lay wreaths. In the centre of the monument is a headstone with the names of the nine Canadian soldiers. At the back is a standing cross with the emblem of the 1st Canadian Army. In front of this are two plaques with words of thanks from the citizens of Moerstraten. The whole area of the monument is enclosed by nine large granite blocks in the shape of shell weapons, all linked together. Am Sonntag, den 29. Oktober 1944, näherten sich mehrere Panzer des kanadischen Panzerregiments Governor General Foot Guards von Süden her Moerstraten. Zwei Panzer blieben auf der Nordseite des Dorfes im schmierigen Schlamm stecken. Die deutschen Truppen setzten beide Panzer außer Gefecht und töteten vier Kanadier. Sie erhielten ein gemeinsames Feldgrab an der Ecke Luienhoekweg/Moerstraatsebaan, in der Nähe des Potersbos. Einige Tage später begruben die Kanadier an dieser Stelle fünf weitere Soldaten der Canadian Grenadier Guards und des Algonquin-Regiments. Sie waren im Kampf in und um Welberg gefallen. Damit erhöhte sich die Zahl der Gefallenen auf neun.Im Frühjahr 1945 begann die kanadische Armee mit dem Bau eines kanadischen Kriegsfriedhofs bei Bergen op Zoom. Bereits in der letzten Aprilwoche fanden die ersten Beerdigungen statt. Auch die neun Soldaten bei Potersbos erhielten hier ihre letzte Ruhestätte.Die Bevölkerung von Mörstraten vergaß dem Opfer der Soldaten nie. Wahrscheinlich auf Initiative eines Theologiestudenten entstand im Sommer 1945 an der Stelle des ehemaligen Feldgrabes ein Denkmal. Es ist das älteste kanadische Kriegsdenkmal in den Niederlanden.Am 26. August 1945 wurde das Denkmal in der Nähe des Potersbos unter großer Anteilnahme enthüllt. Oberstleutnant Bill Cromb, der selbst an der Befreiung der Region beteiligt war, war für die Enthüllung angefragt worden. Kameraden der Gefallenen waren anwesend und legten Kränze nieder.In der Mitte des Denkmals steht ein Grabstein mit den Namen der neun Kanadier. Auf der Rückseite befindet sich ein stehendes Kreuz mit dem Emblem der 1. Canadian Army. Davor befinden sich zwei Tafeln mit den Dankesworten der Bevölkerung von Mörstraten: “In remembrance of the heroes who died for us”. Das Ganze wird von neun großen Granitmuscheln umschlossen, die miteinander verbunden sind. In de loop van zondag 29 oktober 1944 naderden verschillende tanks van het Canadese tankregiment Governor General Foot Guards vanuit het zuiden Moerstraten. Twee tanks kwamen vast te zitten in de vette modder aan de noordzijde van het dorp. De Duitse troepen schakelden beide tanks uit, waarbij vier Canadezen sneuvelden. Zij kregen een gezamenlijk veldgraf op de hoek van de Luienhoekweg met de Moerstraatsebaan, nabij het Potersbos. Enkele dagen later begroeven de Canadezen op deze plek nog eens vijf andere militairen van de Canadian Grenadier Guards en het Algonquin Regiment. Zij waren gesneuveld in de strijd in en om Welberg. Hiermee kwam het aantal op negen.In het voorjaar van 1945 begon het Canadese leger bij Bergen op Zoom met de aanleg van een Canadian War Cemetry. Al in de laatste week van april vonden de eerste begravingen plaats. Ook de negen militairen bij het Potersbos kregen toen een laatste rustplaats.De bevolking van Moerstraten was het offer van de negen, Canadese militairen niet vergeten. Waarschijnlijk op initiatief van een theologiestudent verrees in de zomer van 1945 op de plek van het voormalige veldgraf een monument. Het is het oudste Canadese oorlogsmonument in Nederland.Op 26 augustus 1945 werd het monument bij het Potersbos onder grote belangstelling onthuld. Luitenant-kolonel Bill Cromb, zelf betrokken geweest bij de bevrijding van de regio, was gevraagd voor de onthulling. Kameraden van de gesneuvelden waren aanwezig om kransen te leggen.In het midden van het monument ligt een grafsteen met de namen van de negen Canadezen. Aan de achterzijde is een staand kruis met het embleem van het 1st Canadian Army. Hiervoor liggen twee plaquettes met een dankwoord van de inwoners van Moerstraten; “In remembrance of the heroes who died for us”. Het geheel wordt omheind door negen grote, aan elkaar verbonden granieten granaten.&nbsp;&nbsp;&nbsp;

 "Im Gedenken an die Helden, die für uns gestorben sind" "Ter herinnering aan de helden die voor ons stierven” “In remembrance of the heroes who died for us” Monument

West Brabant was liberated by a truly international force. General Crerar's First Canadian Army commanded Polish, American and British divisions in addition to Canadian divisions. The British 49th Infantry Division had liberated Roosendaal on 30 October 1944.The Division's ultimate goal was the capture of Willemstad, the old fortified town on the Hollands Diep. This town, with its centuries-old defences, was militarily a tough nut to crack for the British forces. The fortress had been fortified by the German troops with modern bunkers. Moreover, the flat marshland made any approach basically impossible. A direct attack would claim many casualties among the British soldiers. To prevent this, Division commander, Major-General "Bubbles" Barker, devised a plan to capture Willemstad without bloodshed.On 6 November 1944, Barker sent his assistant, Parson, to the fortified town to put pressure on the German commander, Colonel Walter Nass. In a letter, written in German, Barker threatened to shoot the entire town to smithereens. That this would lead to heavy losses among the German occupiers and the population was obvious. According to Barker, Nass's position was hopeless. He issued an ultimatum: he had to surrender by Monday 6 November at 18:00.However, Nass was experienced and was not about to give in to the British forces' demand easily. He devised a strategy: he agreed to the departure of Willemstad's inhabitants, giving the British forces the allusion that he would fight for the town. While the British troops were busy taking in the civilians from Willemstad, Nass secretly ordered his troops to gather in the harbour. The next night, boats from the German navy picked up Nass and his men. When the British troops snuck into the fortress the next morning, after a massive artillery bombardment, it appeared that the bird had flown!

Haven van vertrek na Britse artilleriebeschieting

unknown-1.png

640px-nimh_-_2155_005342_-_aerial_photograph_of_willemstad_the_netherlands.jpeg

unknown.png

A German commander's strategy during Liberation

West Brabant was liberated by a truly international force. General Crerar's First Canadian Army commanded Polish, American and British divisions in addition to Canadian divisions. The British 49th Infantry Division had liberated Roosendaal on 30 October 1944.The Division's ultimate goal was the capture of Willemstad, the old fortified town on the Hollands Diep. This town, with its centuries-old defences, was militarily a tough nut to crack for the British forces. The fortress had been fortified by the German troops with modern bunkers. Moreover, the flat marshland made any approach basically impossible. A direct attack would claim many casualties among the British soldiers. To prevent this, Division commander, Major-General "Bubbles" Barker, devised a plan to capture Willemstad without bloodshed.On 6 November 1944, Barker sent his assistant, Parson, to the fortified town to put pressure on the German commander, Colonel Walter Nass. In a letter, written in German, Barker threatened to shoot the entire town to smithereens. That this would lead to heavy losses among the German occupiers and the population was obvious. According to Barker, Nass's position was hopeless. He issued an ultimatum: he had to surrender by Monday 6 November at 18:00.However, Nass was experienced and was not about to give in to the British forces' demand easily. He devised a strategy: he agreed to the departure of Willemstad's inhabitants, giving the British forces the allusion that he would fight for the town. While the British troops were busy taking in the civilians from Willemstad, Nass secretly ordered his troops to gather in the harbour. The next night, boats from the German navy picked up Nass and his men. When the British troops snuck into the fortress the next morning, after a massive artillery bombardment, it appeared that the bird had flown! West-Brabant wurde von einer wahrhaft internationalen Truppe befreit. Die Erste Kanadische Armee von General Crerar verfügte neben kanadischen Divisionen auch über polnische, amerikanische und britische Divisionen. Letztere, die 49. Infanteriedivision, befreite Roosendaal am 30. Oktober 1944.&nbsp;Ihr letztes Ziel war die Einnahme von Willemstad, der alten Festungsstadt am Hollands Diep. Diese Stadt mit ihren jahrhundertealten Verteidigungsanlagen war militärisch eine harte Nuss für die Briten. Die Festung war von den Deutschen mit modernen Bunkern verstärkt worden. Außerdem machte das flache Polderland eine Annäherung praktisch unmöglich. Ein direkter Angriff würde viele Opfer unter den britischen Soldaten fordern. Um dies zu verhindern, entwarf der Divisionskommandeur, Generalmajor "Bubbles" Barker, einen Plan, um Willemstad dennoch ohne Blutvergießen einzunehmen. Barker schickte seinen Adjutanten Parson am 6. November 1944 in die befestigte Stadt, um Druck auf den deutschen Befehlshaber, Oberst Walter Nass, auszuüben. In einem auf Deutsch verfassten Brief drohte Barker damit, die gesamte Stadt in Schutt und Asche zu legen. Dass dies zu schweren Verlusten bei den deutschen Besatzern und der Bevölkerung führen würde, war klar. Laut Barker war die Lage für Nass aussichtslos. Er stellte ein Ultimatum: Bis Montagabend, 6. November, 18 Uhr, musste er sich ergeben haben.Doch der erfahrene Nass wollte der britischen Forderung nicht einfach nachgeben und ersann eine List. Er stimmte dem Abzug der Einwohner von Willemstad zu und ließ die Briten in dem Glauben, dass er die Schlacht um die Stadt schlagen würde. Während sein Gegner damit beschäftigt war, die Zivilisten aus Willemstad aufzunehmen, befahl er seinen Truppen heimlich, sich im Hafen zu sammeln. In der folgenden Nacht holten Boote der deutschen Marine Nass und seine Männer ab. Als sich die Briten am nächsten Morgen nach einem massiven Artilleriebeschuss in die Festung schlichen, schien der Vogel geflogen zu sein!&nbsp; West-Brabant werd bevrijd door een waarlijk internationale troepenmacht. Het First Canadian Army van generaal Crerar had naast Canadese divisies ook een Poolse, Amerikaanse en Britse onder bevel. De laatste, de 49th Infantry Division, bevrijdde op 30 oktober 1944 Roosendaal.Hun uiteindelijke doel was de inname van Willemstad, de oude vestingstad aan het Hollands Diep. Deze stad met zijn eeuwenoude verdedigingswerken was militair gezien een lastige noot om te kraken voor de Britten. De vesting was door de Duitsers versterkt met moderne bunkers. Bovendien maakte het vlakke polderland een nadering eigenlijk onmogelijk. Een rechtstreeks aanval zou veel slachtoffers eisen onder de Britse militairen. Om dat te voorkomen bedacht divisiecommandant, Major-General “Bubbles” Barker, een plan om zonder bloedvergieten toch Willemstad te veroveren.Barker stuurde op 6 november 1944 zijn assistent Parson naar de vestingstad om de Duitse commandant, kolonel Walter Nass, onder druk te zetten. In een brief, in het Duits opgesteld, dreigde Barker de hele stad aan gruzelementen te schieten. Dat dit tot zware verliezen zou leiden onder de Duitse bezetters en de bevolking, was duidelijk. Volgens Barker was de positie van Nass hopeloos. Hij stelde een ultimatum: voor maandagavond 6 november 18.00 uur moest hij zich hebben overgegeven.Maar de ervaren Nass was niet van plan zo maar in te gaan op de Britse eis en bedacht een krijgslist. Hij stemde in met het vertrek van de inwoners van Willemstad en liet de Britten in de waan dat hij het gevecht om de stad aan zou gaan. Terwijl zijn tegenstander druk was met de opvang van de burgers uit Willemstad, gaf hij zijn troepen stiekem opdracht zich te verzamelen in de haven. De volgende nacht haalden boten van de Duitse marine Nass en zijn mannen op. Toen de Britten de volgende ochtend na een enorme artilleriebeschieting de vesting binnen slopen, bleek de vogel gevlogen te zijn!&nbsp;

 Deutsche Strategeme bei der Befreiung Duitse krijgslist bij de bevrijding A German commander's strategy during Liberation

In the early morning of Saturday 4 November 1944, the first fighter aircraft appeared in the sky as "army support". About 40 Spitfire aircraft from four different squadrons attacked the village in as many waves. Several pilots saw troop concentrations, an additional reason for heavy attacks.Dozens of bombs landed on the village, setting it on fire. As if that was not enough, the first fighter aircraft was followed by another group of Typhoon aircraft. These were feared by the German troops because they were equipped with rockets. The pilots fired rockets at the towers of three churches in Dinteloord. Then all groups of aircraft carried out so-called "strafings", diving flights with on-board machine guns. As a result, unquenchable fires broke out in many places in Dinteloord. Buildings collapsed and entire streets disappeared. The inferno took the lives of many residents. The survivors fled in long columns into the safe marshland.Liberation felt sour when the next day British troops under Canadian command entered the almost totally destroyed village. Immediately, the liberators organised medical aid and evacuated the survivors. Almost fifty inhabitants did not live to see the liberation. The attack on Dinteloord was a poignant example of 'collateral damage' during Allied operations in North Brabant.To this day, in Dinteloord, Saturday 4 November is regarded as the day of "the bombing" of their village.

kade-dinteloord_1280_1280_fit_90.jpg.webp

A dramatic example of 'collateral damage'

In the early morning of Saturday 4 November 1944, the first fighter aircraft appeared in the sky as "army support". About 40 Spitfire aircraft from four different squadrons attacked the village in as many waves. Several pilots saw troop concentrations, an additional reason for heavy attacks.Dozens of bombs landed on the village, setting it on fire. As if that was not enough, the first fighter aircraft was followed by another group of Typhoon aircraft. These were feared by the German troops because they were equipped with rockets. The pilots fired rockets at the towers of three churches in Dinteloord. Then all groups of aircraft carried out so-called "strafings", diving flights with on-board machine guns. As a result, unquenchable fires broke out in many places in Dinteloord. Buildings collapsed and entire streets disappeared. The inferno took the lives of many residents. The survivors fled in long columns into the safe marshland.Liberation felt sour when the next day British troops under Canadian command entered the almost totally destroyed village. Immediately, the liberators organised medical aid and evacuated the survivors. Almost fifty inhabitants did not live to see the liberation. The attack on Dinteloord was a poignant example of 'collateral damage' during Allied operations in North Brabant.To this day, in Dinteloord, Saturday 4 November is regarded as the day of "the bombing" of their village. &nbsp;Am frühen Samstagmorgen des 4. November erschienen die ersten Jagdflugzeuge als "Unterstützung" am Himmel. Etwa 40 Spitfires aus vier verschiedenen Staffeln griffen das Dorf in ebenso vielen Wellen an. Mehrere Piloten sahen Truppenkonzentrationen, ein weiterer Grund für schwere Angriffe.Dutzende von Bomben landeten auf dem Dorf und setzten es in Brand. Doch damit nicht genug: Nach dem Eintreffen der ersten Jagdflugzeuge traf eine weitere Gruppe von Typhoons ein. Diese wurden von den deutschen Truppen gefürchtet, weil sie mit Raketen ausgerüstet waren. Die Piloten feuerten Raketen auf die Türme von drei Kirchen in Dinteloord. Dann führten alle Flugzeuggruppen so genannte "strafings" durch, Sturzflüge mit den Maschinengewehren an Bord, was dazu führte, dass an vielen Orten in Dinteloord unauslöschliche Brände ausbrachen. Gebäude stürzten ein und ganze Straßenzüge verschwanden. Das Inferno kostete viele Bewohner das Leben. Die Überlebenden flüchteten in langen Kolonnen in den sicheren Polder.Die Befreiung fühlte hatte einen bitteren Beigeschmack, als am nächsten Tag britische Truppen unter kanadischem Kommando in das fast völlig zerstörte Dorf einrückten. Sofort organisierten die Befreier medizinische Hilfe und evakuierten die Überlebenden. Fast fünfzig Einwohner erlebten die Befreiung nicht mehr. Der Angriff auf Dinteloord war ein ergreifendes Beispiel für "Kollateralschäden" während der alliierten Operationen in Nordbrabant.Bis heute wird in Dinteloord Samstag, der 4. November, als der Tag "der Bombardierung" ihres Dorfes angesehen.&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; In de vroege ochtend van zaterdag 4 november verschenen de eerste jachtvliegtuigen in de lucht als “army support”. Ongeveer 40 Spitfires van vier verschillende squadrons vielen in evenzoveel golven het dorp aan. Verschillende piloten zagen troepenconcentraties, een extra reden om de aanvallen zwaar in te zetten.Tientallen bommen kwamen terecht op het dorp en zetten het in brand. Alsof dat niet genoeg was, kwam na de eerste jachtvliegtuigen nog een groep Typhoons aanzetten. Die werden gevreesd door de Duitse troepen omdat ze uitgerust waren met raketten. De piloten vuurden raketten af op de torens van drie Dinteloordse kerken. Vervolgens voerden alle groepen vliegtuigen zogenaamde “strafings” uit, duikvluchten met de boordmitrailleurs.Het gevolg was dat op veel plekken in Dinteloord onblusbare branden uitbraken. Gebouwen stortten in en hele straten verdwenen. Het inferno kostte veel inwoners het leven. De overlevenden vluchtten in lange colonnes de veilige polder in.De bevrijding voelde wrang aan toen de volgende dag Britse troepen onder Canadees bevel het vrijwel totaal verwoeste dorp binnentrokken. Direct organiseerden de bevrijders medische hulp en evacueerden de overlevenden. Bijna vijftig inwoners maakten de bevrijding niet meer mee. De aanval op Dinteloord was een indringend voorbeeld van ‘collateral damage’ tijdens geallieerde operaties in Noord-Brabant.Tot op de dag van vandaag geldt in Dinteloord zaterdag vier november als de dag van “het bombardement” op hun dorp.

 Dramatisches Beispiel für "Kollateralschäden" Dramatisch voorbeeld van ‘collateral damage’ ('nevenschade') A dramatic example of 'collateral damage'

In January 1945, the Lake Superior Regiment, a Canadian unit, held positions along the Meuse River, on an elongated front running from Bokhoven to Het Wild. Their commander, Lieutenant Colonel Robert A. Keane, had absolutely no idea who his opponent was on the other side of the Maas. Therefore, the commander decided to go big, and send A Company (about 100 men) across the river.Not only was the scale of 'Operation Schultz' remarkable, but so was the fact that Keane chose to operate in broad daylight. From the embankment near Hoenzadriel, German troops could see exactly what the Canadian forces were up to and bring targeted fire to their boats.To prevent this, Canadian guns fired smoke grenades. To support the crossing, the Canadian forces deployed three of their four tank units (about 150 Sherman tanks), and some 70 guns were brought in. This huge number was to deny the German forces all sight of the Lake Superior Regiment's action, and to isolate the village of Hoenzadriel so that reinforcements from surrounding villages were impossible. Machine guns were to provide fire from the Meuse dyke.Via the Blauwe Sluis (blue lock) in Gewande, the group set off on 17 January 1945 at 12:30. Two minutes later, the Canadian forces were already on the other side of the river. Despite numerous smoke grenades, they still came under heavy German machine-gun fire. The German troops managed to pin the Canadian troops down near some dyke houses (traditional wetland houses). However, the large amount of Canadian artillery then brought relief. Luck turned out to be on the Canadian side, as in one of the houses they were able to capture three German soldiers, exactly the number that had been set as a target beforehand. At 14:40, 'Operation Schultz' was completed.The Canadian forces counted four wounded, including their commander. Nothing was known about the German losses. The damage in the area near Hoenzadriel and Kerkdriel was enormous due to the heavy artillery fire. The tanks had fired over 6,500 shells, and nearly 4,000 artillery. Through questioning, the Canadian troops found out that a unit of the Luftwaffe was on the other side; not the best part of the German army.It was a huge operation, but Keane's curiosity was appeased. He no longer had any cause for concern.

unknown-4.jpeg

Maas bij Gewande

Operation Schultz

In January 1945, the Lake Superior Regiment had positions along the Meuse River on an elongated front running from Bokhoven to Het Wild. The unit's commander, Lieutenant Colonel Robert A. Keane, had absolutely no idea who his opponent was on the other side of the Maas. Therefore, the commander decided to go big and send A Company (about 100 men) across the river.Not only was the scale of 'Operation Schultz' remarkable, but also the fact that Keane chose to operate in broad daylight. From the embankment near Hoenzadriel, German troops could see exactly what the Canadians were up to and bring targeted fire to their boats.To prevent this, Canadian guns fired smoke grenades. To support the crossing, the Canadians deployed three of their four tank units, about 150 Sherman tanks, and some 70 guns were brought in. This huge number was to deny the Germans all sight of the Lake Superior Regiment's action as well as isolate the village of Hoenzadriel so that reinforcements from surrounding villages were impossible. Machine guns were to provide fire from the Maas dyke.Via the Blauwe Sluis (blue lock) in Gewande, the group set off on 17 January 1945 at the stroke of 12.30pm. Two minutes later, the Canadians were already on the other side. Despite numerous smoke grenades, they still came under heavy German machine-gun fire. The German troops managed to pin the Canadians down near some dike houses. The large amount of artillery then brought relief. Luck turned out to be on the Canadian side. In one of the houses they were able to capture three German soldiers, exactly the number that had been set as a target beforehand. At 2.40 pm, 'Operation Schultz' was over again.The Canadians counted four wounded, including their commander. Nothing was known about German losses. The damage in the area near Hoenzadriel and Kerkdriel was enormous due to the heavy artillery fire. The tanks had fired over 6,500 shells, the artillery nearly 4,000. Through questioning, the Canadians found out that a unit of the Luftwaffe was on the other side. Not exactly the fine fleur of the German army.It was a huge operation, but Commander Keane's curiosity was appeased. He no longer had any cause for concern.&nbsp;&nbsp; Im Januar 1945 hatte das Lake Superior Regiment Stellungen entlang der Maas an einer langgestreckten Front, die von Bokhoven bis Het Wild verlief. Der Kommandeur der Einheit, Oberstleutnant Robert A. Keane, hatte absolut keine Ahnung, wer sein Gegner auf der anderen Seite der Maas war. Daher beschloss der Kommandeur, die A-Kompanie (etwa 100 Mann) im großen Stil über den Fluss zu schicken.Nicht nur das Ausmaß der "Operation Schultz" war bemerkenswert, sondern auch die Tatsache, dass Keane sich dafür entschied, am helllichten Tag zu operieren. Vom Damm bei Hoenzadriel aus konnten die deutschen Truppen genau sehen, was die Kanadier vorhatten, und ihre Boote gezielt unter Beschuss nehmen.Um dies zu verhindern, feuerten die kanadischen Geschütze Rauchgranaten ab. Zur Unterstützung der Überfahrt setzten die Kanadier drei ihrer vier Panzereinheiten ein, etwa 150 Sherman-Panzer, und brachten etwa 70 Geschütze mit. Diese große Zahl sollte den Deutschen jegliche Sicht auf die Aktion des Lake Superior Regiments verwehren und das Dorf Hoenzadriel isolieren, so dass eine Verstärkung aus den umliegenden Dörfern unmöglich war. Die Maschinengewehre sollten das Feuer vom Maasdeich aus eröffnen.Über die Blauwe Sluis (blaue Schleuse) in Gewande brach die Gruppe am 17. Januar 1945 um Punkt 12.30 Uhr auf. Zwei Minuten später waren die Kanadier bereits auf der anderen Seite. Trotz zahlreicher Rauchgranaten gerieten sie unter schweren deutschen Maschinengewehrbeschuss. Es gelang den deutschen Truppen, die Kanadier in der Nähe einiger Deichhäuser festzusetzen. Die große Menge an Artillerie brachte dann Entlastung. Das Glück war auf der Seite der Kanadier. In einem der Häuser konnten sie drei deutsche Soldaten gefangen nehmen, genau die Anzahl, die zuvor als Ziel festgelegt worden war. Um 14.40 Uhr war die "Operation Schultz" wieder vorbei.Die Kanadier zählten vier Verwundete, darunter ihren Kommandanten. Über die deutschen Verluste war nichts bekannt. Die Schäden in der Gegend um Hoenzadriel und Kerkdriel waren aufgrund des schweren Artilleriebeschusses enorm. Die Panzer hatten über 6.500 Granaten abgefeuert, die Artillerie fast 4.000. Durch Befragung fanden die Kanadier heraus, dass eine Einheit der Luftwaffe auf der anderen Seite stand. Nicht gerade das Aushängeschild der deutschen Armee.Es war eine riesige Operation, aber Kommandant Keanes Neugierde war gestillt. Er hatte keinen Grund mehr zur Besorgnis. In januari 1945 had het Lake Superior Regiment langs de Maas posities over een langgerekt front dat liep van Bokhoven tot aan Het Wild. De commandant van de eenheid, luitenant-kolonel Robert A. Keane, had totaal geen idee wie zijn tegenstander was aan de overzijde van de Maas. Daarom besloot de commandant het groot aan te pakken en de A-Compagnie (ongeveer 100 man) de rivier over te sturen.Niet alleen de omvang van ‘Operatie Schultz’ was opvallend, ook het feit dat Keane koos voor een operatie op klaarlichte dag. De Duitse troepen konden vanaf de dijk bij Hoenzadriel precies zien wat de Canadezen van plan waren en gericht vuur uitbrengen op hun bootjes.Om dit te voorkomen vuurden Canadese kanonnen rookgranaten af. Voor ondersteuning van de oversteek zetten de Canadezen drie van hun vier tankeenheden in, ongeveer 150 Sherman tanks, en werden zo’n 70 kanonnen aangevoerd. Dit enorme aantal moest de Duitsers alle zicht ontnemen op de actie van het Lake Superior Regiment én het dorp Hoenzadriel isoleren zodat versterkingen vanuit omliggende dorpen onmogelijk waren. Vanaf de Maasdijk zouden mitrailleurs vuur geven. Via de Blauwe Sluis in Gewande ging de groep op 17 januari 1945 om klokslag 12.30 uur op pad. Twee minuten later waren de Canadezen al aan de overzijde. Ondanks de vele rookgranaten kwamen ze toch onder hevig Duits machinegeweervuur te liggen. Het lukte de Duitse troepen de Canadezen vast te pinnen bij enkele dijkwoningen. De grote hoeveelheid artillerie bracht toen uitkomst. Het geluk bleek aan Canadese zijde. In één van de woningen kon men drie Duitse militairen gevangennemen, precies het aantal dat vooraf als doel was gesteld. Om 14.40 uur was ‘Operatie Schultz’ weer voorbij.De Canadezen telden vier gewonden, inclusief hun commandant. Over Duitse verliezen was niets bekend. De schade in het gebied bij Hoenzadriel en Kerkdriel was door het vele artillerievuur enorm. De tanks hadden ruim 6.500 granaten afgeschoten, de artillerie bijna 4.000 stuks. Door ondervraging kwamen de Canadezen erachter dat een eenheid van de Luftwaffe zich aan de overzijde bevond. Niet bepaald de fine fleur van het Duitse leger.Het was een enorme operatie, maar de nieuwsgierigheid van commandant Keane was gestild. Hij had geen reden tot zorg meer.

 Operation Schultz Operatie Schultz Operation Schultz

After the liberation of Moerstraten, Canadian troops reached the then municipal border with Steenbergen, of which Welberg was part, on 30 October. A day later, a first attempt to take Steenbergen and Welsberg followed. This was blocked by a formidable tank wall, a thick concrete wall almost two metres high.What next? A new plan envisaged a night assault on the hamlet of Welberg and its surroundings. This task was assigned to the Algonquin Regiment, a Battalion of the Canadian 4th Armoured Division. The attack took place on the night of 31 October to 1 November, but ended in failure.Like many other Canadian infantry units, the Algonquin Regiment faced a severe shortage of men. On paper, the average company was supposed to number about 150 men, but it was down to just a few dozen at the end of October 1944. The plan of attack was actually quite simple: an attack with two companies, Major Atkinson's A Company and Major Stirling's C Company. Tanks were ready for when the breakthrough was achieved.The Alqonquins set out in the night and initially encountered little resistance. Around 04:00, the vanguard reached the area around the church in Welberg. Both majors established their headquarters in a house not far from the church and their men dug in and waited to see what was to come.Within an hour, the German troops from the north launched the counterattack. In the dark night, the battle was confused and cluttered. Moreover, the connection to headquarters was lost and the Canadian soldiers could not call for help. After a tough battle, the attackers overran the Canadian forces. Both majors were captured in their headquarters, but a few Canadian soldiers managed to escape in the dark.The failure was mainly due to insufficient advance reconnaissance, an underestimation of the opponent, and far too little support from tanks and artillery. In one of the war diaries of the 4th Armoured Division, it says: 'the enemy has again shown himself to be an expert in retreating; leaving strong rearguards and thus gaining time to rebuild a defence line in another place'. An apt conclusion!What happened to the Canadian forces' attempts to capture Welberg and Steenbergen? Two days later, they made another attempt to take Welberg. Despite a larger approach, on 3 November fierce fighting again occurred in the hamlet, with many losses of men and vehicles, both on the Canadian and German sides. Only when the German rearguard retreated towards Dinteloord did the Canadian forces succeed in taking Welberg and Steenbergen.

More than a rearguard action

After the liberation of Moerstraten, Canadian troops reached the then municipal border with Steenbergen, of which Welberg was part, on 30 October. A day later a first attempt to take Steenbergen and Welsberg followed. This was blocked by a formidable tank wall, a thick concrete wall almost two metres high.What next? A new plan envisaged a night assault on the hamlet of Welberg and its environs. This task was assigned to the Algonquin Regiment, a battalion of the 4th Canadian Armoured Division. The attack took place on the night of 31 October to 1 November, but would end in failure.Like many other Canadian infantry units, the Algonquin Regiment faced a severe shortage of men. On paper, the average company was supposed to number about 150 men, but it was down to just a few dozen at the end of October 1944. The plan of attack was actually quite simple: an attack with two companies, Major Atkinson's A Company and Major Stirling's C Company. Tanks were ready for when the breakthrough was achieved.The Alqonquins set out in the night and initially encountered little resistance. Around four o'clock, the vanguard reached the area around the church in Welberg. Both majors established their headquarters in a house not far from the church and their men dug in and waited to see what was to come.Within an hour, the German troops from the north launched the counterattack. In the dark night, the battle was confused and cluttered. Moreover, the connection to headquarters was lost and they could not call for help. After a tough battle, the attackers overran the Canadians. Both majors were captured in their headquarters. But few Canadians managed to escape in the dark.The failure was mainly due to insufficient advance reconnaissance, an underestimation of the opponent and far too little support from tanks and artillery. In one of the war diaries of the 4th Canadian Armoured Division one wrote: 'the enemy has again shown himself to be an expert in retreating; leaving strong rearguards and thus gaining time to rebuild a defence line in another place'. An apt conclusion!What happened to the Canadian attempts to capture Welberg and Steenbergen? Two days later, the Canadians made another attempt to take Welberg. Despite a larger approach, on 3 November fierce fighting again occurred in the hamlet with many losses of men and vehicles, both on the Canadian and German sides. Only when the German rearguard retreated towards Dinteloord did the Canadians succeed in taking Welberg and Steenbergen.&nbsp; Im Anschluss an die Befreiung von Moerstraten erreichten die kanadischen Truppen am 30. Oktober die damalige Gemeindegrenze zu Steenbergen, zu dem auch Welberg gehörte. Einen Tag später folgte ein erster Versuch, Steenbergen und Welsberg einzunehmen. Dieser wurde durch einen gewaltigen Panzerwall, eine dicke, fast zwei Meter hohe Betonmauer, verhindert.Was nun? Ein neuer Plan sah einen Nachtangriff auf den Weiler Welberg und seine Umgebung vor. Diese Aufgabe wurde dem Algonquin Regiment, einem Bataillon der 4. kanadischen Panzerdivision, übertragen. Der Angriff fand in der Nacht vom 31. Oktober auf den 1. November statt, schlug jedoch fehl.Wie viele andere kanadische Infanterieeinheiten litt auch das Algonquin-Regiment unter schwerem Personalmangel. Auf dem Papier sollte die durchschnittliche Kompanie etwa 150 Mann umfassen, aber Ende Oktober 1944 waren es nur noch ein paar Dutzend. Der Angriffsplan war eigentlich ganz einfach: ein Angriff mit zwei Kompanien, der A-Kompanie von Major Atkinson und der C-Kompanie von Major Stirling. Panzer standen bereit, wenn der Durchbruch gelang.Die Alqonquins brachen in der Nacht auf und stießen zunächst auf wenig Widerstand. Gegen vier Uhr erreichte die Vorhut das Gebiet um die Kirche in Welberg. Die beiden Majore richteten ihr Hauptquartier in einem Haus unweit der Kirche ein, ihre Männer verschanzten sich und warteten ab, was kommen würde.Innerhalb einer Stunde starteten die deutschen Truppen von Norden her den Gegenangriff. In der dunklen Nacht war der Kampf verworren und unübersichtlich. Außerdem war die Verbindung zum Hauptquartier unterbrochen, und man konnte keine Hilfe anfordern. Nach einem harten Gefecht überrannten die Angreifer die Kanadier. Beide Majore wurden in ihrem Hauptquartier gefangen genommen. Nur wenigen Kanadiern gelang es, in der Dunkelheit zu entkommen.&nbsp;Das Scheitern war vor allem auf eine unzureichende Vorausaufklärung, eine Unterschätzung des Gegners und eine viel zu geringe Unterstützung durch Panzer und Artillerie zurückzuführen. In einem der Kriegstagebücher der 4. kanadischen Panzerdivision heißt es: "Der Feind hat sich wieder einmal als Experte im Rückzug erwiesen; er ließ starke Nachhut zurück und gewann so Zeit, um an anderer Stelle eine Verteidigungslinie neu aufzubauen". Eine treffende Schlussfolgerung!Was geschah bei den kanadischen Versuchen, Welberg und Steenbergen einzunehmen? Zwei Tage später unternahmen die Kanadier einen weiteren Versuch, Welberg einzunehmen. Trotz eines größeren Anmarsches kam es am 3. November in dem Weiler erneut zu heftigen Kämpfen mit vielen Verlusten an Männern und Fahrzeugen sowohl auf kanadischer als auch auf deutscher Seite. Erst als sich die deutsche Nachhut in Richtung Dinteloord zurückzog, gelang es den Kanadiern, Welberg und Steenbergen einzunehmen. Na de bevrijding van Moerstraten bereikten de Canadese troepen op 30 oktober de toenmalige gemeentegrens met Steenbergen waar Welberg deel van uitmaakte. Een dag later volgde een eerste poging om Steenbergen en Welsberg in te nemen. Die werd geblokkeerd door een formidabele tankmuur, een dikke betonnen muur van bijna twee meter hoog.Wat nu? Een nieuw plan voorzag in een nachtelijke aanval op de buurtschap Welberg en omgeving. Deze taak kreeg het Algonquin Regiment toegewezen, een bataljon van de 4th Canadian Armoured Division. De aanval vond plaats in de nacht van 31 oktober op 1 november, maar zou in een fiasco eindigen.Evenals veel andere Canadese infanterie-eenheden had het Algonquin Regiment te kampen met een groot tekort aan manschappen. Op papier moest de gemiddelde compagnie ongeveer 150 man tellen, maar het bedroeg eind oktober 1944 nog maar enkele tientallen manschappen. Het aanvalsplan was eigenlijk heel simpel: een aanval met twee compagnieën, de A-Compagnie van majoor Atkinson en de C- Compagnie van majoor Stirling. Tanks stonden klaar voor wanneer de doorbraak was gerealiseerd.De Alqonquins gingen in de nachtelijke uren op pad en ondervonden aanvankelijk weinig tegenstand. Rond vier uur bereikte de voorhoede de omgeving van de kerk in Welberg. De beide majoors vestigden hun hoofdkwartier in een woning niet ver van de kerk en hun manschappen groeven zich in en wachten af wat er ging komen.Binnen een uur zetten de Duitse troepen vanuit het noorden de tegenaanval in. In de donkere nacht was het gevecht verward en onoverzichtelijk. Bovendien was de verbinding met het hoofdkwartier verloren gegaan en kon men niet om hulp vragen. Na een zware strijd overliepen de aanvallers de Canadezen. De beide majoors werden in hun hoofdkwartier gevangengenomen. Maar weinig Canadezen wisten in het donker te ontsnappen.De mislukking was voornamelijk te wijten was aan onvoldoende verkenning vooraf, een onderschatting van de tegenstander en veel te weinig steun van tanks en artillerie. In éen van de oorlogsdagboeken van de 4th Canadian Armoured Division schreef men: ‘de vijand heeft opnieuw laten zien een expert te zijn in het terugtrekken; sterke achterhoedes achterlaten en zo tijd winnen om op een andere plaats weer een afweerlinie op te bouwen’. Een treffende conclusie!&nbsp;Hoe liep het verder af met de Canadese pogingen Welberg en Steenbergen in te nemen? Twee dagen later ondernamen de Canadezen een nieuwe poging Welberg in te nemen. Ondanks een grotere aanpak kwam het op 3 november opnieuw tot hevige gevechten in de buurtschap met veel verliezen van mensen en voertuigen, zowel aan de Canadese als Duitse zijde. Pas toen de Duitse achterhoede zich richting Dinteloord terugtrok, lukt het de Canadezen Welberg en Steenbergen in te nemen.

 Mehr als nur ein Rückzugsgefecht Meer dan een achterhoedegevecht More than a rearguard action

After the vanguard of the Canadian 2nd Infantry Division reached the crossroads on 8 October 1944, German resistance rapidly increased in intensity. The final objective for the day was the slightly northern hamlet of Korteven. After all, whoever controlled Korteven controlled access to Zeeland.Realising this, the German army command sent reinforcements to Hoogerheide and the surrounding area at lightning speed. The Canadian forces therefore failed to reach Korteven on the first day. The resistance was 'extremely heavy' and the front Canadian positions along the Antwerpsestraatweg were even lost. The German troops drove the Canadian forces back to the crossroads on the north side of Hoogerheide. Both sides dug in, waiting to see what would happen next.The next day, fighting erupted again around the crossroads. Both sides deployed all available resources. Young German paratroopers even drove the Canadian forces back to the beginning of Raadhuisstraat, the south side of village.However, the day after the Canadian forces, supported by tanks and artillery, drove the German forces back towards the crossroads. A new German counterattack followed. There was literally fighting around every house; even in cellars the battle continued. By Dutch standards, the fighting had unprecedented ferocity. Dozens of soldiers on both sides died in what the German army command described as "bitter house fights in Hoogerheide".By the fourth day, Wednesday 11 October, the fighting subsided; both sides were exhausted. However, the Canadian forces had the ‘Devastated Corner' back in their hands. For almost two weeks the situation here did not change. Only on 23 October was Hoogerheide really safe, when the Canadian 2nd Infantry Division launched a major operation and also took Korteven. More than two weeks later than intended.&nbsp;Audio story ‘My Canadian Liberator’Thirteen year-old Janus Pul was sheltering with his parents and sister on the Antwerpsestraatweg in the basement of Dr. Van de Kar. He experienced the fighting from close by and heard it moving back and forward in waves. And it was in that basement that he caught a glimpse of his Canadian liberator.

unknown-2.png

The Devastated Corner

After the vanguard of the Canadian 2nd Canadian Infantry Division reached the crossroads on 8 October 1944, German resistance rapidly increased in intensity. The final objective for the day was the slightly northern hamlet of Korteven. After all, whoever controlled Korteven controlled access to Zeeland.Realising this, the German army command sent reinforcements to Hoogerheide and the surrounding area at lightning speed. The Canadians therefore failed to reach Korteven on the first day. The resistance was 'extremely heavy' and the front Canadian positions along the Antwerpsestraatweg were even lost. The German troops drove the Canadians back to the mentioned crossroads on the north side of Hoogerheide. Both sides dug in, waiting to see what would happen next. The next day, fighting erupted again around the crossroads. Both sides deployed all available resources. Young German paratroopers even drove the Canadians back to the beginning of Raadhuisstraat, the south side of village, on Monday 9 October.But the next day, the Canadians in turn, with support from tanks and artillery, drove the Germans back towards the crossroads. A new German counterattack followed. There was literally fighting around every house even in cellars the battle continued. The street fighting had unprecedented ferocity by Dutch standards. Dozens of soldiers on both sides died in what the German army command described as "bitter house fights in Hoogerheide".By the fourth day, Wednesday 11 October, the fighting subsided; both sides were exhausted. But at least the Canadians had the ‘Devastated Corner' back in their hands. For almost two weeks the situation here did not change. Only on 23 October was Hoogerheide really safe when the 2nd Canadian Infantry Division launched a major operation and also took Korteven. More than two weeks later than intended.&nbsp;Audio story ‘My Canadian Liberator’Thirteen year-old Janus Pul was sheltering with his parents and sister on the Antwerpsestraatweg in the basement of Dr. Van de Kar. He experienced the fighting from close by and heard it moving back and forward in waves. And it was in that basement that he caught a glimpse of his Canadian liberator. Nachdem die Vorhut der 2. kanadischen Infanteriedivision am 8. Oktober 1944 die Kreuzung erreicht hatte, nahm der deutsche Widerstand rasch an Intensität zu. Das letzte Ziel des Tages war der etwas nördlich gelegene Weiler Korteven. Denn wer Korteven kontrollierte, kontrollierte den Zugang zu Zeeland.Die deutsche Heeresleitung war sich dessen bewusst und schickte in Windeseile Verstärkungen nach Hoogerheide und in die Umgebung. Den Kanadiern gelang es daher nicht, Korteven bereits am ersten Tag zu erreichen. Der Widerstand war "extrem schwer" und die vorderen kanadischen Stellungen entlang des Antwerpsestraatwegs gingen sogar verloren. Die deutschen Truppen drängten die Kanadier bis zu der erwähnten Kreuzung an der Nordseite der Hoogerheide zurück. Beide Seiten verschanzten sich und warteten ab, was als nächstes passieren würde. Am nächsten Tag brachen die Kämpfe rund um die Kreuzung erneut aus. Beide Seiten setzten alle verfügbaren Mittel ein. Junge deutsche Fallschirmjäger drängten die Kanadier am Montag, dem 9. Oktober, sogar bis zum Beginn der Raadhuisstraat, der Südseite des Dorfes, zurück.Doch am nächsten Tag drängten die Kanadier ihrerseits, unterstützt von Panzern und Artillerie, die Deutschen in Richtung der Kreuzung zurück. Es folgte ein neuer deutscher Gegenangriff. Es wurde buchstäblich um jedes Haus gekämpft, sogar in Kellern ging die Schlacht weiter. Die Straßenkämpfe waren von einer für niederländische Verhältnisse beispiellosen Grausamkeit. Dutzende von Soldaten auf beiden Seiten starben in dem, was die deutsche Heeresleitung als "erbitterte Häuserkämpfe in Hoogerheide" bezeichnete.Am vierten Tag, Mittwoch, dem 11. Oktober, flauten die Kämpfe ab; beide Seiten waren erschöpft. Aber zumindest hatten die Kanadier wieder die Kontrolle über das "Verwoeste Hoek". Fast zwei Wochen lang änderte sich die Lage hier nicht. Erst am 23. Oktober war Hoogerheide wirklich sicher, als die 2. kanadische Infanteriedivision eine größere Operation startete und auch Korteven einnahm. Mehr als zwei Wochen später als geplant.Audiogeschichte ‘Mein kanadischer Befreier’Am Antwerpensestraatweg saß der dreizehnjährige Janus van Pul mit seinen Eltern und der Schwester beim Arzt Van de Kar im Schutzkeller. Er erlebte die Gefechte hautnah und hörte wie sie in Wellenbewegungen immer wieder aufflammten. Im Keller fing er einen Blick seines kanadischen Befreiers auf. Nadat op 8 oktober 1944 de voorhoede van de Canadese 2nd Canadian Infantry Division het kruispunt had bereikt, nam de Duitse tegenstand snel in hevigheid toe. Het einddoel voor deze dag was de iets noordelijker gelegen buurtschap Korteven. Wie Korteven in handen had, beheerste immers de toegang naar Zeeland.In dat besef stuurde de Duitse legerleiding razendsnel versterkingen naar Hoogerheide en omgeving. De Canadezen slaagden er daarom de eerste dag niet meer in om Korteven te bereiken. De tegenstand was ‘extreem zwaar’ en de voorste Canadese posities langs de Antwerpsestraatweg gingen zelfs verloren. De Duitse troepen dreven de Canadezen terug tot het genoemde kruispunt aan de noordzijde van Hoogerheide. Beide partijen groeven zich in, in afwachting wat er zou gaan gebeuren. De volgende dag barstte de strijd opnieuw los rond het kruispunt. Beide zijden zetten alle beschikbare middelen in. Jonge Duitse parachutisten dreven op maandag 9 oktober de Canadezen zelfs terug tot aan het begin van de Raadhuisstraat, de zuidkant van dorp.Maar de volgende dag dreven de Canadezen op hun beurt met steun van tanks en artillerie de Duitsers weer terug in de richting van het kruispunt. Een nieuwe Duitse tegenaanval volgde. Er werd letterlijk om elk huis gevochten zelfs in kelders ging de strijd voort. De straatgevechten hadden voor Nederlandse begrippen een ongekende hevigheid. Tientallen militairen aan beide kanten sneuvelden in wat de Duitse legerleiding omschreef als “verbitterde huisgevechten in Hoogerheide”.De vierde dag, woensdag 11 oktober, luwde de strijd, beide partijen waren uitgeput. Maar de Canadezen hadden in ieder geval de ‘Verwoeste Hoek’ weer in handen. Bijna twee weken lang veranderde de situatie hier niet meer. Pas op 23 oktober was Hoogerheide echt veilig toen de 2nd Canadian Infantry Division een grote operatie inzette en ook Korteven innam. Ruim twee weken later dan de bedoeling was geweest.&nbsp;Audio verhaal ‘Mijn Canadese Bevrijder’Aan de Antwerpsestraatweg zat de dertienjarige Janus van Pul met zijn ouders en zus in de schuilkelder bij Dokter Van de Kar. Hij maakte de strijd van dichtbij mee en hoorde de gevechten heen en weer golven. Hij ving in die kelder een glimp op van zijn Canadese bevrijder.

Odkryj miejsca pamięci

Odkryj więcej miejsc pamięci