Dziękujemy, Ameryko!

Świadek tamtych czasów wspomina: „Kupiłem czerwone i białe goździki i położyłem je na pomniku. Nagle wyłoniła się ciężarówka, z której wyskoczyło kilku umundurowanych funkcjonariuszy Korpusu Bezpieczeństwa Narodowego. Celując w nas bronią, krzyknęli byśmy się rozeszli. Później, nocą, przyjechały tam ciężarówki, którymi wywieziono wszystkie bukiety, flagi, a nawet kamień węgielny na jakieś wysypisko śmieci”. Inny świadek dzieli się historiami z 1945 roku, wyrażając wdzięczność wobec wyzwolicieli z USA: „Nas chłopców zawsze było wszędzie pełno. Nie mogliśmy przegapić żadnego miejsca ani okazji. A Jankesi byli fenomenalni. Szybko podchwyciliśmy mówione amerykańskie zwroty, takie jak ‘hellow, boys’, ‘choowing gum’, ‘please’, ‘choko’, ‘jeep’, ‘ou kay’, ‘senk you’ itp. Podziwialiśmy ich muzykę i naśladowaliśmy ich style tańca. Jankesi pierwsi nauczyli mnie kroków tanecznych. Odwiedzali nasze rodziny, próbując naszej ‘pork-dumpling-cabbage’ (wieprzowiny z knedlami i kapustą), podczas gdy my po prostu cieszyliśmy się ich towarzystwem. Zostawili nam swoje zdjęcia, adresy i wiele innych upominków”. Inny świadek wspomina potańcówki: „Amerykanie potrafili urządzić potańcówkę dosłownie na ulicy. Zamykali część drogi zastawiając ją czterema terenówkami i zawieszali przewody ze światłami, tworząc oświetlony parkiet. Pewnego razu wraz z moją przyjaciółką wspięłyśmy się na samochód i obserwowałyśmy żołnierzy tańczących z młodymi dziewczętami. Miałyśmy po 10 lat, moi biedni rodzice szukali mnie wszędzie. Po tej sytuacji mój tata spuścił mi pierwsze i ostatnie w życiu lanie”.