“Nowe miasto” Gdańsk

Po drugiej wojnie światowej do Gdańska napłynęli nowi mieszkańcy – Polacy z terenu całej Polski – zmieniając charakter miasta. Przywieźli ze sobą własne zwyczaje i gwarę, przystosowując do własnych potrzeb istniejącą, głównie niemiecką przestrzeń miejską. Na dodatek, władzę w Polsce przejął reżim komunistyczny, co oznaczało daleko idące zmiany polityczne i społeczne. Dla dużej liczby Polaków Gdańsk powrócił do ojczyzny po ponad stuletnich rządach pruskich i niemieckich. Miasto wymagało stworzenia na nowo jako ośrodek polski, zamieszkany - zgodnie z ideologią stalinizmu – przez nowych, socjalistycznych obywateli. Decyzja o przekształceniu Gdańska w polskie miasto w kształcie, w jakim było mniej więcej pod koniec XVIII wieku, miała charakter polityczny. Ślady niemieckiej przeszłości zostały zatarte lub wymazane. Nowa ludność i socjalistyczna ideologia nadały miastu inną tożsamość. Wielu nowoprzybyłych pochodziło z okolic Wilna na terenie dzisiejszej Litwy, które do 1939 r. należało do Polski. Ludność napływowa została wypędzona ze swych domów, kiedy Związek Radziecki anektował wschodnią część polskiego terytorium. Wielu imigrantów miało trudności z przystosowaniem się do nowego otoczenia nie czując się w domu w obcym mieście należącym przed wojną do innego kraju, zupełnie innego od byłej ojczyzny. Z drugiej strony, Gdańsk, podobnie jak wiele innych części nowego państwa polskiego, które uprzednio należały do Niemiec, wydawał się nieść obietnicę lepszego życia. Ludzie mieli nadzieję na znalezienie domu i pracy. Tęsknili za normalnym życiem po wstrząsach i katastrofach drugiej wojny światowej. Dlatego, mimo wszystkich trudności, liczba mieszkańców rosła gwałtownie począwszy od ostatniego miesiąca wojny, a szczególnie pod koniec lat czterdziestych.