W 2015 roku w Gdańsku-Orunii wzniesiono pomnik ku pamięci Danuty Siedzikówny, która swoje krótkie życie poświęciła walce o niepodległość Polski. Przed, w trakcie i po II wojnie światowej sprzeciwiała się niemieckim, rosyjskim i komunistycznym okupantom swojej ojczyzny. Danuta została stracona w 1946 roku, na krótko przed ukończeniem 18 lat.
Danuta Siedzikówna została sierotą w wieku zaledwie 15 lat. Jej ojciec został deportowany do Rosji, a matka została zabita przez Gestapo w 1943 roku. Wówczas Danuta wstąpiła do Armii Krajowej, wojska zbrojnego ruchu oporu, lojalnego wobec polskiego rządu na uchodźstwie w Anglii. Jako pseudonim wybrała „Inka”, nawiązujący do jej czasów szkolnych. Po odbyciu szkolenia pracowała jako sanitariuszka.
W czerwcu 1945 roku została aresztowana przez rosyjski NKWD za współpracę z antykomunistycznym ruchem podziemnym. 28 sierpnia 1946 roku, sześć dni przed swoimi 18. urodzinami, została stracona w więzieniu miejskim w Gdańsku. Po upadku komunizmu Danuta i jej towarzysze broni zostali zrehabilitowani, co ostatecznie doprowadziło do wzniesienia pomnika poświęconego Danucie.
Pomnik składa się z popiersia autorstwa Andrzeja Renesa przedstawiającego „Inkę”. Umieszczono je na prostokątnym filarze z wyrytym imieniem Danuty, datą urodzenia i tragiczną śmiercią oraz napisem „Chwała bohaterce”. Fundusze na pomnik zebrali mieszkańcy Gdańska. Odsłonięcie pomnika odbyło się 30 sierpnia 2015 r., prawie rok po odnalezieniu jej szczątków na Cmentarzu Wojskowym w Gdańsku.